Zo voelt een bijna-doodervaring

Parapsychologie, helderziendheid, telepathie, telekinese en vele andere onderwerpen m.b.t het bovennatuurlijke.
Plaats reactie
Ufo

Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Ufo » 17 apr 2017, 11:24

Ze veranderen vaak zo sterk van karakter dat partners het idee hebben met een ander te maken te hebben. Toch hadden deze mensen hun bijna-doodervaring niet willen missen.

Hajar Bouchdak (30), Nieuwegein. Interieur-adviseur.
'Het was of ik zweefde, als een ballon. Ze reden me naar de operatiekamer en ik was al op de gang, toen ik mijn broer zag die over het wiegje van mijn pasgeboren dochtertje gebogen stond. Ik hoorde hem zeggen: 'Ik zal jou beschermen'. Mijn broer is 2 meter lang, een beer van een vent. Ik wist dat zij veilig was, wat er ook zou gebeuren. Dat gaf mij vertrouwen. Toen werd ik aan dat draadje de lift ingezogen.

Ik was pas 18, wat weet je dan? Omdat mijn zwangerschap moeilijk verliep, werd ik in het ziekenhuis opgenomen voor een keizersnee. Meteen na de geboorte ging het mis. Mijn baarmoeder wilde niet sluiten en ik bleef bloeden. Uren zijn ze met me bezig geweest. Het deed vreselijke pijn. Tot ik weg viel.

Ik heb alles gehoord en gezien. Van bovenaf. Mezelf zag ik niet, maar ik hoorde de verplegers op de operatiekamer praten over hun vakantie. Hoe kunnen jullie nu over vakantie praten, dacht ik nog, ik lig hier dood te gaan.
De plek waar ik was... daar heb ik geen woorden voor. Ik kan het niet anders omschrijven dan wolken vol liefde, in een warme, zachte kleur. Er was geen pijn, geen angst. Het was er zo vredig, zo veilig, mooi en rustgevend. Ik was door en door gelukkig en wilde er blijven. Maar een stem, een heel prettige stem, zei: 'Dat kan niet, het is nog geen tijd'. En ik voelde hoe ik met zachte hand werd teruggeduwd. Letterlijk. Het draadje werd teruggetrokken en ik kwam terug in mijn lichaam, in dat bed in dat kamertje. Met de pijn.
Ik vind het nog steeds moeilijk om over mijn ervaring te praten. Mensen begrijpen het niet. Ze denken dat ik het me heb verbeeld. Of dat ik zo'n zweverig type ben. Maar ik ben juist heel erg nuchter, altijd geweest ook. Alleen mijn moeder begrijpt me. Dat betekent veel voor me. Want deze ervaring is een deel van mij geworden, iets dat ik altijd bij me draag.
Ik heb me lang schuldig gevoeld. Tegenover mijn ouders, mijn broers en zusters, mijn vrienden en familie, maar vooral tegenover mijn dochter. Want ik was dáár en ik wilde niet terug, ook niet voor haar. Ik heb het daar soms nog moeilijk mee.

Wat ik heb meegemaakt, zie ik als een wedergeboorte. Ik sta totaal anders in het leven. Het materiële, carrière maken, dat zegt me niets meer. Ik weet me omringd door mensen die van me houden. Mijn kinderen, mijn familie, goede vrienden - dat is het enige wat nog telt. Ik ben ook veel gevoeliger voor sferen en stemmingen. Ik voel aan wie mensen zijn en waar ze mee zitten. En ik wéét soms dingen voordat ze gebeuren. Maar dat hou ik liever voor me.

Ik zie het zo: ik heb even door een raam kunnen kijken naar een andere, betere plek. Begrijp me goed: ik geniet volop van het leven en ik wil nog lang niet sterven. Maar als het straks zover is, weet ik: er is geen enkele reden om bang te zijn voor de dood."
Rinus van Warven (60), Kampen. Journalist, pastor, theatermaker en uitgever.
'Op een mooie lenteavond in april 1981 werd ik, lopend door de binnenstad, van achter aangereden door een automobilist met te veel drank op. De auto sleurde me tientallen meters mee. Ik brak veel botten en mijn hele lichaam raakte ontveld, maar ik was bij bewustzijn. Ik leed vreselijke pijn, alsof ik zware brandwonden had.

In de ambulance gaven ze me morfine en ik zakte weg in een coma. Ik voelde hoe mijn ziel zich losmaakte van mijn lichaam en opsteeg. Hangend tegen het plafond van de ziekenauto zag ik hoe de verpleegkundigen mij probeerden te reanimeren. Ik dacht, met enig leedvermaak: moet je die sukkel daar zien liggen, die gaat sterven. Het deed me niets, ik was retekalm, want tegelijk bevond ik mij in een soort tunnel, vervuld van rust, vrede en liefde. Aan het eind was een vlies met daarachter een fel wit licht, daar werd ik heen getrokken. Ik wist: als ik mijn hand door dat vlies steek, ben ik aan gene zijde en kan ik niet meer terug. Ik wilde daar heel graag heen.

Tot een stem zei: 'Je moet terug'. Nee! Ik verzette me uit alle macht, maar ik werd met kracht teruggeslingerd in mijn lichaam en kwam bij bewustzijn. Ik was niet blij. 'We dachten dat we u kwijt waren, maar u bent er weer', zei de ambulancebroeder. Het kan alles bij elkaar niet meer dan een paar minuten hebben geduurd, maar voor mij duurde het uren.
Ik voel de pijn van anderen, ik kan aan iemand zien of hij ziek is
Jarenlang sprak ik met niemand over deze ervaring. Ik drukte het weg. Tot ik in 1999 als radioverslaggever een interview had met cardioloog Pim van Lommel. Hij vertelde over de ervaringen van veel van zijn patiënten, en noemde ze bijna-doodervaringen. Het was zo herkenbaar dat ik begon te trillen.

Toen het kwartje was gevallen, realiseerde ik me hoe die ervaring ook mij had veranderd. Ik ben altijd al anders geweest dan anderen, gevoeliger. Maar sinds die ervaring ben ik - ik zeg het met schroom - paranormaal begaafd. Hoog intuïtief, kun je het ook noemen. Ik voel de pijn van anderen, ik kan aan iemand zien of hij ziek is. En ja, ik kan ook dingen voorspellen. Maar daar sluit ik me voor af, zo wil ik niet leven.

Was het een teken van het oneindig bewustzijn, zoals Van Lommel zegt, een blik op gene zijde? Ik kan het niet duiden en ik heb er ook geen behoefte aan. Het volstaat dat ik dáár was, op die tijdloze plek vol licht en liefde.
Begenadigd voelde ik me altijd al. Ik schrijf, ik preek, ik maak muziek en sta in het theater: het is fantastisch als je dat mag doen. Door die ervaring voel ik mij nog veel meer gezegend. Ik heb iets gekregen waarom ik niet heb gevraagd, maar dat mijn wezen vervult. Een soort inzicht, een innerlijk weten. Ik leef met het besef dat het leven niet ophoudt na de dood. Een groter geschenk bestaat niet."
Lucia Prinsen (47), Giethoorn. Leeft van een uitkering.
'Een groot huis, een drukke baan, een mooie auto, een kind, een intensief sociaal leven, een partner: ik had het helemaal voor elkaar. Soms twijfelde ik. Is dit alles, dacht ik dan. Maar dat slikte ik weg. Niet zeuren.

Alles veranderde toen ik in augustus 2005 in het ziekenhuis lag om te bevallen van mijn tweede kind. Ik kreeg een verkeerd medicijn toegediend. Een grove fout die me bijna het leven kostte.

Ik zakte weg maar ik zag alles: de paniek bij de artsen en verpleegkundigen, ik hoorde het wanhopige gevloek van de gynaecoloog. Mijn partner stond op de gang met een grauw gezicht. Dat hij niet bij me was, vond ik vreemd.

Intussen bevond ik me in een allesomvattende intens pure liefde, warmte en geborgenheid. Alles was licht en helder. Tegelijk was ik het middelpunt van een stille orkaan van rondrazende waarheden en tegenstrijdigheden. Ik beleefde de essentie van het leven, ik begreep mezelf en de mensen om me heen. Naderhand kwamen twee woorden steeds naar voren: geduld en compassie. En ik wist: wat er ook gebeurt, het klopt en het is goed.

Ik kwam bij in een kapot lichaam. Gezond was ik in het ziekenhuis aangekomen, als een wrak kwam ik eruit. En met het besef dat je, blijkbaar, zomaar dood kunt gaan. Niets ging meer vanzelf. Ik heb jaren moeten revalideren. Pas sinds een half jaar is het lichamelijk beter met me.
Angst voor de dood heb ik al helemaal niet meer
Over mijn ervaring kon ik met niemand praten. Niet met vrienden, niet met familie, niet met mijn partner. Ze begrepen mijn verhaal niet of hadden geen interesse. De relatie met mijn partner werd steeds slechter, ook omdat ik zo veranderd was. Ik kon niets meer op de automatische piloot, mijn lijf werkte niet meer mee. Bezit en status zeiden me niets meer. Voor mij draaide het om liefde, om zijn wie je bent. Ik kon me niet meer laten leiden door wat mijn hele leven mijn leidraad was geweest: me dienstbaar maken aan anderen.

Uiteindelijk ben ik weggegaan bij mijn partner. Geen makkelijke beslissing, want ik had behalve wat spaargeld geen middelen van bestaan. Werken kon ik niet meer, alimentatie kreeg ik evenmin. Ik ben door een diep dal gegaan voor ik mijn leven weer op de rails had.

Het was het allemaal waard. Vanuit een groot, onderliggend vertrouwen en innerlijke rust leef ik mijn leven nu zoals het komt, onafhankelijk van wat anderen denken of verwachten. Ik geniet van mijn kinderen, die het levende voorbeeld zijn dat alles klopt. Ik verwonder mij dagelijks over het leven en sta stil bij waar ik vroeger aan voorbijging. Angst voor de dood heb ik al helemaal niet meer.

Wederopstanding. Dat vind ik een mooi woord voor wat mij is overkomen. Want dat is precies wat het is. Er is een Lucia van voor de bijna-doodervaring en een Lucia van erna. En ze zijn totaal verschillend. Als een rups die, eindelijk, een vlinder is geworden."

http://www.ad.nl/nieuws/zo-voelt-een-bi ... ~a4cfc777/

Gebruikersavatar
entropy
Vriend van de wetenschap
Berichten: 2061
Lid geworden op: 08 jul 2013, 10:23

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door entropy » 27 apr 2017, 12:16

Toch wel fijn te lezen dat ik in een wereld leef die dit verschijnsel bevat. Zit ik toch in het goede universum, om het zo maar te zeggen.

Ik heb geen BDE gehad maar heb wel een paranormale gave. (zeg maar vloek)

Gebruikersavatar
Vitharr
Brabbeldas
Berichten: 8161
Lid geworden op: 23 jul 2012, 10:39

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Vitharr » 27 apr 2017, 13:59

entropy schreef:Toch wel fijn te lezen dat ik in een wereld leef die dit verschijnsel bevat. Zit ik toch in het goede universum, om het zo maar te zeggen.

Ik heb geen BDE gehad maar heb wel een paranormale gave. (zeg maar vloek)
Hoe is het met je? Long time no see. :wink:
Morgen is vandaag ook gisteren....

Gebruikersavatar
Fenna
Kletskous
Berichten: 13578
Lid geworden op: 05 mar 2013, 17:16

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Fenna » 27 apr 2017, 14:06

Ik heb het 15 jaar geleden een paar maal gehad na een zware operatie.
Het was of ik over het plafond zweefde en iedereen onder mij zag, ik verstond wat er werd gezegd maar zij hoorden mij niet op mijn partner na.
Ik kon gewoon met hem partner praten, misschien omdat hij ook paranormale gaven heeft net als ik en dat dit de reden is waarom hij mij kon verstaan en de rest niet.
Het was ieder geval heel rustgevend.
Ik heb het mij zelf later aangeleerd om buiten mijzelf te treden totdat ik eenmaal bijna niet meer terug kon keren, dat was voor mij een waarschuwing om er mee te stoppen, het was alsof men wilde zeggen dat dit geen spelletje was en dat ik niet mocht beslissen wanneer ik wilde uittreden.
Ik was en ben nog steeds niet bang voor de dood, het gaat hierna nog verder, er heerst rust en harmonie.
Ik ben al een paar maal eerder weggeweest en terug gekomen, ze zijn niet zomaar van mij af :wink:
Ik ken mijn partner ook uit de vorige levens wij zitten op een golflengte zo gezegd.
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door univers » 27 apr 2017, 14:20

Ik heb het mij zelf later aangeleerd om buiten mijzelf te treden totdat ik eenmaal bijna niet meer terug kon keren,
Dat had ik ook, Fenna, tot ze me weer terug schopten in het aards bestaan.
Ik had zwaar de ziekte erin, daar aan de andere kant, was het veel mooier dan hier.
Als ik nu uittreed gebeurd dat spontaan, en duurt maar heel even.
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
entropy
Vriend van de wetenschap
Berichten: 2061
Lid geworden op: 08 jul 2013, 10:23

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door entropy » 27 apr 2017, 16:00

HA! Nu weet ik weer wat voor type forum dit is haha ;)

Vitharr: het is een tijd geleden. Ik was meer wetenschappelijk ingesteld, en ben dat nog steeds, omdat ik ook kritisch ben. Het gevaar van het paranormale is dat je je kritische blik dreigt te verwaarlozen, zoals Fenna al schrijft dat ze "niet verder mag gaan". Kritisch zijn is altijd goed, ook op paranormale gaven, en dat vind ik toch soms een beetje ontbreken. Juist bij paranormale gaven moet je zeer kritisch zijn! Je vraag houdt veel in voor mij. Teveel om een antwoord op te kunnen geven. Ik kijk hier weer een beetje rond.

Ufo

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Ufo » 27 apr 2017, 16:02

Univers en Fenna hoe doen jullie dat? Ik heb vaak geprobeerd om uit mijn lichaam te treden maar het is mij nog nooit gelukt. Hebben jullie tips voor mij? Gaan jullie in meditatie om uit je lichaam te treden?

Gebruikersavatar
entropy
Vriend van de wetenschap
Berichten: 2061
Lid geworden op: 08 jul 2013, 10:23

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door entropy » 27 apr 2017, 16:10

Dit kan ik wel zeggen: ik leef momenteel in een wereld waarin alles één is, ik kan geen juiste keuze meer maken en er zijn geen goede dingen meer.

Gebruikersavatar
Vitharr
Brabbeldas
Berichten: 8161
Lid geworden op: 23 jul 2012, 10:39

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Vitharr » 27 apr 2017, 16:17

entropy schreef:Dit kan ik wel zeggen: ik leef momenteel in een wereld waarin alles één is, ik kan geen juiste keuze meer maken en er zijn geen goede dingen meer.
Dat klinkt niet heel erg gelukkig oude makker. Maar misschien ben je er bijna. Ik leef namelijk ook in een wereld waarin alles één is, maar elke bewuste keuze de juiste is en de dingen niet goed of slecht zijn maar gewoon dingen. Ik dank je voor je teken van leven. :wink:
Morgen is vandaag ook gisteren....

Gebruikersavatar
Vitharr
Brabbeldas
Berichten: 8161
Lid geworden op: 23 jul 2012, 10:39

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Vitharr » 27 apr 2017, 16:20

Ufo schreef:Univers en Fenna hoe doen jullie dat? Ik heb vaak geprobeerd om uit mijn lichaam te treden maar het is mij nog nooit gelukt. Hebben jullie tips voor mij? Gaan jullie in meditatie om uit je lichaam te treden?
Het helpt als je dat al eens spontaan hebt ervaren. Het draait namelijk niet om iets wat je moet doen, maar juist om iets wat je moet laten. Daarom kun je dit ook enkel vanuit jezelf leren en niet van een ander. Je moet de blokkades wegnemen die je weerhouden vrij te zijn in alles wat je doet, denkt, voelt en ervaart. Dan worden dit soort zaken vanzelfsprekend en eenvoudig.
Morgen is vandaag ook gisteren....

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door univers » 27 apr 2017, 16:48

Ufo, daar zijn geen tips voor.
Probeer je eigen zoveel mogelijk te ontspannen, en leg de aardse bezigheden opzij, denk daar niet aan.
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
entropy
Vriend van de wetenschap
Berichten: 2061
Lid geworden op: 08 jul 2013, 10:23

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door entropy » 27 apr 2017, 17:37

Vitharr schreef:Dat klinkt niet heel erg gelukkig oude makker. Maar misschien ben je er bijna. Ik leef namelijk ook in een wereld waarin alles één is, maar elke bewuste keuze de juiste is en de dingen niet goed of slecht zijn maar gewoon dingen. Ik dank je voor je teken van leven. :wink:
Het is erg raar en mede daarom erg vervelend, slecht voor mijn gezondheid, en ik vraag me niet meer af waaraan ik het verdiend heb. Het is meer een soort schaal met aardappelpuree: er is geen touw meer aan vast te knopen.

Alsof even uitrusten consequent onmogelijk wordt gemaakt. :evil: Het is alsof mensen gedijen als ik ze haat en me minachten als ik ze liefde breng.

Maar verder gaat het prima. ;)
Laatst gewijzigd door entropy op 27 apr 2017, 17:42, 1 keer totaal gewijzigd.

Gebruikersavatar
Vitharr
Brabbeldas
Berichten: 8161
Lid geworden op: 23 jul 2012, 10:39

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Vitharr » 27 apr 2017, 17:41

entropy schreef:
Vitharr schreef:Dat klinkt niet heel erg gelukkig oude makker. Maar misschien ben je er bijna. Ik leef namelijk ook in een wereld waarin alles één is, maar elke bewuste keuze de juiste is en de dingen niet goed of slecht zijn maar gewoon dingen. Ik dank je voor je teken van leven. :wink:
Het is erg raar en mede daarom erg vervelend, slecht voor mijn gezondheid, en ik vraag me niet meer af waaraan ik het verdiend heb. Het is meer een soort schaal met aardappelpuree: er is geen touw meer aan vast te knopen.

Maar verder gaat het prima. ;)
If you find yourself kneedeep in the dirt my friend, just keep going. You'll see. :wink:
Morgen is vandaag ook gisteren....

Gebruikersavatar
entropy
Vriend van de wetenschap
Berichten: 2061
Lid geworden op: 08 jul 2013, 10:23

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door entropy » 27 apr 2017, 17:53

Let's go :uhhhm:

Gebruikersavatar
Fenna
Kletskous
Berichten: 13578
Lid geworden op: 05 mar 2013, 17:16

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Fenna » 27 apr 2017, 18:14

Vitharr schreef:
Ufo schreef:Univers en Fenna hoe doen jullie dat? Ik heb vaak geprobeerd om uit mijn lichaam te treden maar het is mij nog nooit gelukt. Hebben jullie tips voor mij? Gaan jullie in meditatie om uit je lichaam te treden?
Het helpt als je dat al eens spontaan hebt ervaren. Het draait namelijk niet om iets wat je moet doen, maar juist om iets wat je moet laten. Daarom kun je dit ook enkel vanuit jezelf leren en niet van een ander. Je moet de blokkades wegnemen die je weerhouden vrij te zijn in alles wat je doet, denkt, voelt en ervaart. Dan worden dit soort zaken vanzelfsprekend en eenvoudig.
Goede uitleg Vithar.

@Ufo.
Als je dat eenmaal hebt meegemaakt gaat het een stuk gemakkelijker, meditatie wil ook nog wel eens helpen maar daar moet je jezelf in trainen.
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
Fenna
Kletskous
Berichten: 13578
Lid geworden op: 05 mar 2013, 17:16

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door Fenna » 27 apr 2017, 18:28

entropy schreef:Dit kan ik wel zeggen: ik leef momenteel in een wereld waarin alles één is, ik kan geen juiste keuze meer maken en er zijn geen goede dingen meer.
Dat klinkt echt niet goed.
Je moet je gaan focussen op positieve dingen die je in het verleden als plezierig hebt ervaren en dingen die jou negatief beïnvloeden gaan negeren.
Probeer desnoods tegen jezelf te zeggen "ik hoor je niet, ik wil niet meer dat je mij beïnvloed" en sluit de deur voor negatieviteit.
Zo heb ik geleerd om mij af te sluiten voor dingen die negatieve energie vraten en als ik het kan, kan jij het ook.
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
entropy
Vriend van de wetenschap
Berichten: 2061
Lid geworden op: 08 jul 2013, 10:23

Re: Zo voelt een bijna-doodervaring

Bericht door entropy » 27 apr 2017, 19:14

Fenna schreef:Dat klinkt echt niet goed.
Je moet je gaan focussen op positieve dingen die je in het verleden als plezierig hebt ervaren en dingen die jou negatief beïnvloeden gaan negeren.
Probeer desnoods tegen jezelf te zeggen "ik hoor je niet, ik wil niet meer dat je mij beïnvloed" en sluit de deur voor negatieviteit.
Zo heb ik geleerd om mij af te sluiten voor dingen die negatieve energie vraten en als ik het kan, kan jij het ook.
Het zijn geluiden, harde geluiden, die precies komen als ik positief ben. Daar kan ik me nauwelijks tot niet voor afsluiten.

Het is alsof de wereld de ontkenning is van mij.

Plaats reactie