![[fox]](./images/smilies/offtopic.gif "offtopic"){kind=small}
Ontopic dus 
.Geesten Oproepen HET KAN JE DODEN!! NIKS VOOR MIJ!!!
-
Kath2408
Ouija-bord
Goed, de sceptici zullen hiervan smullen maar ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt.
Een vriend van mij is terminaal ziek aan de longen. Zijn vrouw loopt regelmatig langs bij paranormaal begaafden etc. tja, elke strohalm is er een als de medische wereld je opgeeft. Op een gegeven moment bespraken we het contact met overledenen. Zou dit nu echt bestaan? We zochten het een en ander op, fabriceerden een ouija-bord en probeerden het. We hebben lang, heel heel lang moeten proberen (de eerste vijf keer geen contact, de zesde keer eindelijk contact NA 40 MINUTEN). Die vriend notuleerde, zijn vrouw en ik hadden onze vinger op het 'schuifje'. Op een gegeven moment dacht ik dat zij duwde, en zij dacht dat van mij. We lieten bijna gelijktijdig los en het ding schoof verder, een beetje maar, ttz, ik denk zo'n centimeter of 4 en dan stopte het. Ik verzeker u dat al de haartjes op mijn lijf overeind kwamen. Temeer ik er eigenlijk nooit in geloofd had! Soit, de eerste keer kregen we enkel letters door waar we niets mee konden aanvangen. De tweede keer hadden we sneller contact en kwam er toch al iets verstaanbaars uit hoewel nog veel gebrabbel. De derde keer notuleerde ik zelf, dus mijn vriend en zijn vrouw hadden hun vinger op het schuifje. En die keer vergeet ik van mijn leven niet meer. Ik heb een vriendin die jaren terug verongelukt is. Dit dateert van voor ik mijn vriend en zijn vrouw kende en zij kennen haar dus niet. Ik schreef alles op wat doorkwam en had dus geen vinger op het schuifje. We vroegen of er iemand aanwezig was. Er kwam Véron op. We vroegen Véronique? Er kwam 'ja' door. Ik moest aan haar denken en vroeg: Is het Véronique $$$$ (je weet nooit of haar nabestaanden op deze site komen, ik wil niemand kwetsen) en dan ging het weer: 'ja'. Ik geloofde mijn ogen niet. En dus besloot ik te testen. Ik zag dat mijn vriend en zijn vrouw mij vragend aankeken, want ze begrepen het natuurlijk niet en wisten ook niet wie ze was. Ik vroeg: als jij inderdaad V bent, kan je dan zeggen welke kleur van bloemen we op jouw kist gelegd hebben op je begrafenis? Wit. En dat klopte als een bus. Volgende vraag: 'van welke zangeres zijn er op je begrafenis 2 liedjes gespeeld?' Dan kwam er door: 'Pausi'. Dat klopte ook: ze was gek van de muziek van Laura Pausini. Ik vroeg nog waar ze me het laatst had gesproken: er kwam door: 'kameele'. Ik zag haar het laatst op een rodeo-fuif waar je kameelritjes kon maken tegen betaling. Ik werd bijna uitzinnig van dit alles. En dan kwam er plots uit zichzelf een boodschap: 'ze wenenenenenenenenenenene....' en het bleef maar doorgaan, je kan het je niet voorstellen. We stonden op het punt om alles af te breken, maar ik vroeg: 'Wie weent?'. 'Fami', ik veronderstelde dat ze haar familie bedoelde. Dus vroeg ik: 'Kan ik iets doen?'. Antwoord: 'Zege stoppe me wenenenenene...'. Uiteraard heb ik dit niet gedaan. Stel je voor: ik zal na al die tijd haar familie contacteren om wat te zeggen: ik had contact met Véro, jullie moeten stoppen met wenen? Komaan, effe logisch blijven. Maar kort daarna, ik denk een week of 2, 3, kan ook een maand later geweest zijn, ging ik 's nachts slapen. Ik lag in bed (alleen, mijn man had de nacht) en ik hoorde getik. Maar vreemd genoeg: het was alsof dat getik rondjes draaide in mijn kamer. Ik kreeg het benauwd, het zweet brak mij uit en ik had het gevoel dat er iets naast mijn bed stond (maar zag niets, het was ook pikdonker). En nu goed luisteren: ik steek het nachtlampje aan: de lamp springt, ik vlieg uit bed, steek het groot licht (vast licht) aan: alle 5 de lampen uit die luster springen. Ik cross schreeuwend naar de gang, steek daar het licht aan: het springt. Ben in het donker naar de voordeur gecrossed, naar buiten gelopen, daar staan uitblazen en ben onder de carport gaan wachten tot mijn man thuis kwam. Die verklaarde mij eerst gek, maar zweeg toen bleek dat inderdaad al die lampen gesprongen waren. Ze zitten niet allemaal op eenzelfde circuit, dus die uitleg kan ook al van de hand. Sedertdien ben ik heel voorzichtig, en ouija is voor mij niet meer aan de orde. Ik heb er wel nog heel, heel vaak aan teruggedacht, maar het is goed geweest. Sommige zaken laat je beter rusten... Het enige wat ik er aan overhield: beetje een schuldgevoel naar Véro toe, weet ook niet waarom...
:
Een vriend van mij is terminaal ziek aan de longen. Zijn vrouw loopt regelmatig langs bij paranormaal begaafden etc. tja, elke strohalm is er een als de medische wereld je opgeeft. Op een gegeven moment bespraken we het contact met overledenen. Zou dit nu echt bestaan? We zochten het een en ander op, fabriceerden een ouija-bord en probeerden het. We hebben lang, heel heel lang moeten proberen (de eerste vijf keer geen contact, de zesde keer eindelijk contact NA 40 MINUTEN). Die vriend notuleerde, zijn vrouw en ik hadden onze vinger op het 'schuifje'. Op een gegeven moment dacht ik dat zij duwde, en zij dacht dat van mij. We lieten bijna gelijktijdig los en het ding schoof verder, een beetje maar, ttz, ik denk zo'n centimeter of 4 en dan stopte het. Ik verzeker u dat al de haartjes op mijn lijf overeind kwamen. Temeer ik er eigenlijk nooit in geloofd had! Soit, de eerste keer kregen we enkel letters door waar we niets mee konden aanvangen. De tweede keer hadden we sneller contact en kwam er toch al iets verstaanbaars uit hoewel nog veel gebrabbel. De derde keer notuleerde ik zelf, dus mijn vriend en zijn vrouw hadden hun vinger op het schuifje. En die keer vergeet ik van mijn leven niet meer. Ik heb een vriendin die jaren terug verongelukt is. Dit dateert van voor ik mijn vriend en zijn vrouw kende en zij kennen haar dus niet. Ik schreef alles op wat doorkwam en had dus geen vinger op het schuifje. We vroegen of er iemand aanwezig was. Er kwam Véron op. We vroegen Véronique? Er kwam 'ja' door. Ik moest aan haar denken en vroeg: Is het Véronique $$$$ (je weet nooit of haar nabestaanden op deze site komen, ik wil niemand kwetsen) en dan ging het weer: 'ja'. Ik geloofde mijn ogen niet. En dus besloot ik te testen. Ik zag dat mijn vriend en zijn vrouw mij vragend aankeken, want ze begrepen het natuurlijk niet en wisten ook niet wie ze was. Ik vroeg: als jij inderdaad V bent, kan je dan zeggen welke kleur van bloemen we op jouw kist gelegd hebben op je begrafenis? Wit. En dat klopte als een bus. Volgende vraag: 'van welke zangeres zijn er op je begrafenis 2 liedjes gespeeld?' Dan kwam er door: 'Pausi'. Dat klopte ook: ze was gek van de muziek van Laura Pausini. Ik vroeg nog waar ze me het laatst had gesproken: er kwam door: 'kameele'. Ik zag haar het laatst op een rodeo-fuif waar je kameelritjes kon maken tegen betaling. Ik werd bijna uitzinnig van dit alles. En dan kwam er plots uit zichzelf een boodschap: 'ze wenenenenenenenenenenene....' en het bleef maar doorgaan, je kan het je niet voorstellen. We stonden op het punt om alles af te breken, maar ik vroeg: 'Wie weent?'. 'Fami', ik veronderstelde dat ze haar familie bedoelde. Dus vroeg ik: 'Kan ik iets doen?'. Antwoord: 'Zege stoppe me wenenenenene...'. Uiteraard heb ik dit niet gedaan. Stel je voor: ik zal na al die tijd haar familie contacteren om wat te zeggen: ik had contact met Véro, jullie moeten stoppen met wenen? Komaan, effe logisch blijven. Maar kort daarna, ik denk een week of 2, 3, kan ook een maand later geweest zijn, ging ik 's nachts slapen. Ik lag in bed (alleen, mijn man had de nacht) en ik hoorde getik. Maar vreemd genoeg: het was alsof dat getik rondjes draaide in mijn kamer. Ik kreeg het benauwd, het zweet brak mij uit en ik had het gevoel dat er iets naast mijn bed stond (maar zag niets, het was ook pikdonker). En nu goed luisteren: ik steek het nachtlampje aan: de lamp springt, ik vlieg uit bed, steek het groot licht (vast licht) aan: alle 5 de lampen uit die luster springen. Ik cross schreeuwend naar de gang, steek daar het licht aan: het springt. Ben in het donker naar de voordeur gecrossed, naar buiten gelopen, daar staan uitblazen en ben onder de carport gaan wachten tot mijn man thuis kwam. Die verklaarde mij eerst gek, maar zweeg toen bleek dat inderdaad al die lampen gesprongen waren. Ze zitten niet allemaal op eenzelfde circuit, dus die uitleg kan ook al van de hand. Sedertdien ben ik heel voorzichtig, en ouija is voor mij niet meer aan de orde. Ik heb er wel nog heel, heel vaak aan teruggedacht, maar het is goed geweest. Sommige zaken laat je beter rusten... Het enige wat ik er aan overhield: beetje een schuldgevoel naar Véro toe, weet ook niet waarom...
:-
Maan
-
The Return
-
Kath2408
Ja, van dat schuldgevoel, dat kan kloppen. Maar zeg nu zelf: ik wil ten eerste niet voor gek worden versleten (zie je mij al aan die mensen hun deur staan: Véronique wil dat jullie stoppen met wenen...) plus: wat als het niet zo is? Wie weet wat er achter dit leven komt? Wat andere 'overledenen' kunnen zien en zo... of communiceren onder elkaar... weet niet hoor, lijkt me misschien wel wat bij het haar gegrepen, wat ik net schrijf, maar alles kan, er is nog nooit iemand teruggekeerd om het te vertellen hé. Dus ook de mogelijkheid dat het misschien niet Véronique was...?
Nee, behalve wat vervelende praat hebben we nu niet direct iets vervelends gemerkt met dat ouija-bord. Maar al bij al heb ik er toch geen zin meer in. Het heeft te lang een indruk nagelaten, niet negatief, maar toch zeker ook niet positief. Misschien dat ik nog van mening verander als die vriend komt te sterven. Hij gaat nu wel heel snel achteruit. Ik vermoed dat, als zijn vrouw mij zou vragen om met hem contact te zoeken, ik het dan wel zou doen.
En zeggen dat ik hier vroeger mee lachte (sorry aan de overtuigde believers van het eerste moment), ik heb hier toch één ding uit geleerd: je moet soms eens openstaan voor dingen waar je van nature uit niet voor openstaat. Mijn idee over de dood is er in ieder geval radicaal door veranderd.
Nee, behalve wat vervelende praat hebben we nu niet direct iets vervelends gemerkt met dat ouija-bord. Maar al bij al heb ik er toch geen zin meer in. Het heeft te lang een indruk nagelaten, niet negatief, maar toch zeker ook niet positief. Misschien dat ik nog van mening verander als die vriend komt te sterven. Hij gaat nu wel heel snel achteruit. Ik vermoed dat, als zijn vrouw mij zou vragen om met hem contact te zoeken, ik het dan wel zou doen.
En zeggen dat ik hier vroeger mee lachte (sorry aan de overtuigde believers van het eerste moment), ik heb hier toch één ding uit geleerd: je moet soms eens openstaan voor dingen waar je van nature uit niet voor openstaat. Mijn idee over de dood is er in ieder geval radicaal door veranderd.
-
Kath2408
Antwoord voor The Return:
tja, waarom pas na 6 keer? Als ik je vertel dat ik hoegenaamd niet openstond voor dit soort zaken en nooit verwacht had contact te maken (ik geloofde er echt niet in)... wie zal het zeggen. Voor hetzelfde geld kregen we nooit contact.
Wie wisten die zaken over Véronique ook... iedereen die op die fuif was, iedereen die op de begrafenis was... een paar vrienden... in ieder geval niet J & G, dat is juist het frappante. Ze kennen haar zelfs niet, want mijn vriendschap met hen dateert van na het overlijden van Véronique. Ik denk ook niet dat ik het daar ooit over gehad heb, of misschien wel: ik heb ooit wel eens laten vallen dat ik mijn hele uitvaart al geregeld heb, omdat ik niet wil dat als mij iets overkomt (door de dood van Véroniqe ben ik gaan beseffen dat je daar, ook als jongere mens, niet vrij van staat) mijn familie zich vragen moet beginnen stellen over onbenulligheden. Want het kan stom klinken, maar die mensen hadden het echt lastig met: wat hoorde ze nu het liefst? Wat zou zij gewild hebben? Aangezien G niet lang meer te leven heeft zijn we daar ooit eens over bezig geweest, over testament en zo. En toen heb ik dat wel verteld. Ze waren verwonderd en ik moet toen wel aangehaald hebben dat dat kwam door een vriendin die verongelukt was. Maar over details van muziek, begrafenis of waar ik haar het laatst had gezien wisten J en G niets.
Ik begrijp het feit dat je sceptisch bent hoor, een heel gezonde instelling die ik met je deel. Ik geloofde in niet, maar dan ook niets, vroeger. Groot verschil met nu, maar ik ben nog steeds sceptisch. Zoveel brol, in elkaar geflanste verhalen, filmpjes etc... het is jammer dat zo de echte zaken verloren gaan.
Of ik ervoor nooit iets heb meegemaakt? Ja, toch wel, maar niets speciaals. Ttz, wij hadden, tot ik 15 was, een huishoudster. Mijn ouders waren zelfstandig en die vrouw was voor ons als een tweede moeder. Toen ik veertien was kreeg ze kanker. Ze had kort daarvoor zelf haar eigen dochter moeten begraven (die ook aan kanker was overleden en een dochtertje van 1 jaar achterliet). Ik bracht haar trouw bezoek in het ziekenhuis, en het deed echt pijn om mijn lieve Francine te zien wegkwijnen van bijna 100 kg naar een compleet uitgeteerd lichaam. Begin juli wisten we dat het terminaal was. Op mijn verjaardag, naar het eind van augustus toe, zag ik haar voor het laatst. De dokters hadden tegen haar man gezegd dat ze niemand meer herkende, maar toen mijn moeder haar, omdat haar lippen zo droog waren, een beetje water wou geven, verslikte ze zich. Mijn ma voelde zich schuldig en toen ze het gemorste water opveegde zei Francine duidelijk mijn naam. Drie dagen erna zat ik mijn moeder te helpen bij de boekhouding (fiches inschrijven) en ik zei: 'ik wil bij Francine.'. Mijn ma was verbaasd en zei: 'zeg eens, we gaan vanavond allemaal samen naar Francine. Als gij iets wil moet het ook altijd direct gebeuren hé.'. En ik antwoordde: 'Maar vanavond is het te laat.'. Echt, ik zweer het, het leek alsof ik dat niet zelf had gezegd, en mijn moeder was in alle staten: 'wat zegde gij nu?!'. Omstreeks 17 uur ging de telefoon: de man van Francine liet weten dat Francine overleden was. Ze was gestorven omstreeks 15 uur, het moet volgens mijn moeder zowat het moment geweest zijn waarop ik mijn, tja, hoe noem je dat, uitbarsting had.
Nog zoiets: mijn buurvrouw was zwanger. Ik heb een goed contact met de buren, maar we lopen elkaars deur echt niet plat. Op een namiddag, ze was toen een 7 maand zwanger, kwam ik thuis, ik reed onder de carport (net naast hun huis) en ik had echt een gevoel dat er iets mis was. Het was alsof ik iets had gehoord maar toch niet echt gehoord. Ik dacht: ach, het kan geen kwaad even langs te lopen, ik zeg wel iets als: ik dacht dat ik iemand hoorde roepen (wat uiteindelijk toch een halve waarheid was). Enfin, zo gezegd zo gedaan, ze doet open, 'hé, da's een verrassing, kom binnen'. Ik mompel iets van: 'ik kwam even kijken of alles ok is, ik dacht dat ik iemand had horen roepen. Zal mij vergist hebben, zal iemand anders geweest zijn of zo.' met een serieus rode kop. Maar goed, ik kreeg een fruitsapke, we deden een babbeltje en ik ging naar huis. Alles was ok. Ik kon mij wel voor het hoofd slaan, allez zeg, wat had mij bezield?! Tot 's anderdaags mijn buurman in de namiddag passeerde met zijn hond. Hij tegen mijn ma: 'Hebt ge 't al gehoord? N is vannacht bevallen. Veel te vroeg, maar alles is ok.'. (de baby moest wel nog in de couveuse maar was toch ok) Mijn ma komt mij dat vertellen maar ze was ook achterdochtig: 'Zeg, waarom zijde gij gisteren tot bij L & N gegaan als ge thuis kwam?'. Ik moest toegeven dat ik precies iets gevoeld had, dat er iets mis was, maar omdat alles ok was had ik er natuurlijk niet meer over gesproken.
Dat van Francine valt te verklaren: ze was als een moeder voor mij. Maar dat van N is toch vreemd. Het zijn wel goede buren, maar ik heb er echt geen band mee.
Enfin, dit heeft niets met geesten of paranormaal of zo te maken, mijn ma vroeg het aan de huisarts (omdat ze het freaky vond) en die zei dat het wel zo was dat sommige mensen heel gevoelig waren op dat vlak. En daarmee is voor mij de kous af hoor. Ik heb geen gaven of bovennatuurlijke krachten of wat dan ook, ik vang blijkbaar gewoon makkelijk gevoelens op, ik ben ook heel emotioneel.
En dat is het enige andere 'speciale' dat ik kan vertellen buiten de lamp-historie.
Verschil is wel: dat van Francine en mijn buurvrouw, da's gewoon een beetje vreemd, maar dat met die lampen, daar zat iets anders achter, ik zal dat ook nooit van mijn leven niet meer vergeten.
tja, waarom pas na 6 keer? Als ik je vertel dat ik hoegenaamd niet openstond voor dit soort zaken en nooit verwacht had contact te maken (ik geloofde er echt niet in)... wie zal het zeggen. Voor hetzelfde geld kregen we nooit contact.
Wie wisten die zaken over Véronique ook... iedereen die op die fuif was, iedereen die op de begrafenis was... een paar vrienden... in ieder geval niet J & G, dat is juist het frappante. Ze kennen haar zelfs niet, want mijn vriendschap met hen dateert van na het overlijden van Véronique. Ik denk ook niet dat ik het daar ooit over gehad heb, of misschien wel: ik heb ooit wel eens laten vallen dat ik mijn hele uitvaart al geregeld heb, omdat ik niet wil dat als mij iets overkomt (door de dood van Véroniqe ben ik gaan beseffen dat je daar, ook als jongere mens, niet vrij van staat) mijn familie zich vragen moet beginnen stellen over onbenulligheden. Want het kan stom klinken, maar die mensen hadden het echt lastig met: wat hoorde ze nu het liefst? Wat zou zij gewild hebben? Aangezien G niet lang meer te leven heeft zijn we daar ooit eens over bezig geweest, over testament en zo. En toen heb ik dat wel verteld. Ze waren verwonderd en ik moet toen wel aangehaald hebben dat dat kwam door een vriendin die verongelukt was. Maar over details van muziek, begrafenis of waar ik haar het laatst had gezien wisten J en G niets.
Ik begrijp het feit dat je sceptisch bent hoor, een heel gezonde instelling die ik met je deel. Ik geloofde in niet, maar dan ook niets, vroeger. Groot verschil met nu, maar ik ben nog steeds sceptisch. Zoveel brol, in elkaar geflanste verhalen, filmpjes etc... het is jammer dat zo de echte zaken verloren gaan.
Of ik ervoor nooit iets heb meegemaakt? Ja, toch wel, maar niets speciaals. Ttz, wij hadden, tot ik 15 was, een huishoudster. Mijn ouders waren zelfstandig en die vrouw was voor ons als een tweede moeder. Toen ik veertien was kreeg ze kanker. Ze had kort daarvoor zelf haar eigen dochter moeten begraven (die ook aan kanker was overleden en een dochtertje van 1 jaar achterliet). Ik bracht haar trouw bezoek in het ziekenhuis, en het deed echt pijn om mijn lieve Francine te zien wegkwijnen van bijna 100 kg naar een compleet uitgeteerd lichaam. Begin juli wisten we dat het terminaal was. Op mijn verjaardag, naar het eind van augustus toe, zag ik haar voor het laatst. De dokters hadden tegen haar man gezegd dat ze niemand meer herkende, maar toen mijn moeder haar, omdat haar lippen zo droog waren, een beetje water wou geven, verslikte ze zich. Mijn ma voelde zich schuldig en toen ze het gemorste water opveegde zei Francine duidelijk mijn naam. Drie dagen erna zat ik mijn moeder te helpen bij de boekhouding (fiches inschrijven) en ik zei: 'ik wil bij Francine.'. Mijn ma was verbaasd en zei: 'zeg eens, we gaan vanavond allemaal samen naar Francine. Als gij iets wil moet het ook altijd direct gebeuren hé.'. En ik antwoordde: 'Maar vanavond is het te laat.'. Echt, ik zweer het, het leek alsof ik dat niet zelf had gezegd, en mijn moeder was in alle staten: 'wat zegde gij nu?!'. Omstreeks 17 uur ging de telefoon: de man van Francine liet weten dat Francine overleden was. Ze was gestorven omstreeks 15 uur, het moet volgens mijn moeder zowat het moment geweest zijn waarop ik mijn, tja, hoe noem je dat, uitbarsting had.
Nog zoiets: mijn buurvrouw was zwanger. Ik heb een goed contact met de buren, maar we lopen elkaars deur echt niet plat. Op een namiddag, ze was toen een 7 maand zwanger, kwam ik thuis, ik reed onder de carport (net naast hun huis) en ik had echt een gevoel dat er iets mis was. Het was alsof ik iets had gehoord maar toch niet echt gehoord. Ik dacht: ach, het kan geen kwaad even langs te lopen, ik zeg wel iets als: ik dacht dat ik iemand hoorde roepen (wat uiteindelijk toch een halve waarheid was). Enfin, zo gezegd zo gedaan, ze doet open, 'hé, da's een verrassing, kom binnen'. Ik mompel iets van: 'ik kwam even kijken of alles ok is, ik dacht dat ik iemand had horen roepen. Zal mij vergist hebben, zal iemand anders geweest zijn of zo.' met een serieus rode kop. Maar goed, ik kreeg een fruitsapke, we deden een babbeltje en ik ging naar huis. Alles was ok. Ik kon mij wel voor het hoofd slaan, allez zeg, wat had mij bezield?! Tot 's anderdaags mijn buurman in de namiddag passeerde met zijn hond. Hij tegen mijn ma: 'Hebt ge 't al gehoord? N is vannacht bevallen. Veel te vroeg, maar alles is ok.'. (de baby moest wel nog in de couveuse maar was toch ok) Mijn ma komt mij dat vertellen maar ze was ook achterdochtig: 'Zeg, waarom zijde gij gisteren tot bij L & N gegaan als ge thuis kwam?'. Ik moest toegeven dat ik precies iets gevoeld had, dat er iets mis was, maar omdat alles ok was had ik er natuurlijk niet meer over gesproken.
Dat van Francine valt te verklaren: ze was als een moeder voor mij. Maar dat van N is toch vreemd. Het zijn wel goede buren, maar ik heb er echt geen band mee.
Enfin, dit heeft niets met geesten of paranormaal of zo te maken, mijn ma vroeg het aan de huisarts (omdat ze het freaky vond) en die zei dat het wel zo was dat sommige mensen heel gevoelig waren op dat vlak. En daarmee is voor mij de kous af hoor. Ik heb geen gaven of bovennatuurlijke krachten of wat dan ook, ik vang blijkbaar gewoon makkelijk gevoelens op, ik ben ook heel emotioneel.
En dat is het enige andere 'speciale' dat ik kan vertellen buiten de lamp-historie.
Verschil is wel: dat van Francine en mijn buurvrouw, da's gewoon een beetje vreemd, maar dat met die lampen, daar zat iets anders achter, ik zal dat ook nooit van mijn leven niet meer vergeten.
.
