Oorzaak-gevolg relaties bestaan slechts sinds er een tijd is die een richting en een snelheid heeft. Als die richting en snelheid van tijd (het tikken van de klok) door bewustzijn ontstaan, bestaan die relaties pas sinds er bewustzijn is.MetalPig schreef: Na elkaar = niet tegelijk.
Het kan toch niet zo zijn dat oorzaak-gevolg-relaties pas bestaan sinds er leven/bewustzijn is?
Tijdreizen
- MetalPig
- "Oh no, not again."
- Berichten: 11962
- Lid geworden op: 28 feb 2006, 11:18
En geloof jij dat?Barrel schreef:Oorzaak-gevolg relaties bestaan slechts sinds er een tijd is die een richting en een snelheid heeft. Als die richting en snelheid van tijd (het tikken van de klok) door bewustzijn ontstaan, bestaan die relaties pas sinds er bewustzijn is.MetalPig schreef: Na elkaar = niet tegelijk.
Het kan toch niet zo zijn dat oorzaak-gevolg-relaties pas bestaan sinds er leven/bewustzijn is?
Ik verdiep me al een tijdje in het concept ruimtetijd, en de implicaties. Wat ik mijn hoofd nooit omheen kreeg is wat dan tijd is. Dat tijd net als een richting is in 4d, of ruimtetijd kan ik bevatten, maar wat is het dan dat lineair door die tijd heenloopt? Wat is het dat de seconden wegtikken? Tikt voor een steen ook de tijd weg?
Ik dit boek vond ik voor het eerst een verklaring die in ieder geval een denkrichting aangeeft. Het heeft (tot nog toe) mijn bewustzijn omtrent tijd sterk uitgebreid.
Ik geloof inmiddels dat de echte werkelijkheid los staat van onze werkelijkheid (de door ons gecreeerde werkelijkheid). Dat wij werkelijkheid creeeren, en dat we ons niet bewust zijn van onze beperkingen. Van daaruit uitleggen dat tijd een door onszelf gecreeerde illusie is, is moeilijik, omdat je als het ware eerst buiten je eigen bewustzijn moet treden, om er dan van een afstand naar te kijken.
Maar ja, ik geloof het denk ik wel. Wellicht is het enigszins uit te leggen doo reen dimensie naar beneden te gaan. Een beetje als een hele grote grijze wolk, met alle mogelijke 2d plaatsjes die er bestaan, samen een grote 3 dimensionale wolk vormend . Leven binnen die bol kan dan bestaan uit een entiteit die van beeldje naar beeldje springt, en zo ontstaat een tekenfilm. Het beeldje voor beeldje is dan het equivalent voor wat voor ons tijd is.
Stel dat die tekenfilm figuur dan steeds keuzes maakt die bepalen welke volgende beeldjes er bij komen. De tekenfilmfiguur kan moeilijk bevatten dat hij hetzelf is die de illusie creeert van de omgeving waarin hij leeft. Hij kent alleen dat stuk, en is zich niet bewust van alle mogelijke andere plaatjes / filmpjes die mogelijk zijn. Hij zal niet kunnen bevatten, dat je de film bijvoorbeeld ook achterstevoren kunt afspelen en dat als hij er niet meer was (dat leven), dat de door hem gecreeerde wereld weer opgaat in alle mogelijke werelden, en dus feitelijk niet meer singulier bestaat. Van buiten af, is het vervolgens mogelijkom andere beeldjes achterelkaar te plakken, die een heel andere werkelijkheid vormen, maar dit is dan weer een werkelijkheid die door ons (bewustzijn) gecreeerd wordt.
Zoals gezegd, moet nog heel veel lezen / discusieren / uitzoeken / ter discussie stellen / vanaf gepraat worden,voordat ik het volmondig kan geloven. Maar de lijn zit er inmiddels in, en kan het concept inmiddels enigszins bevatten. Fascinerende materie.
En mocht ik de yoga van timetravelling eindelijk onder de knie hebben, ga ik uiteraard eerst eens kijken wat volgende week de winnende lotto getallen zijn.
Wellicht is het bovenstaande allemaal slecht onderbouwd, en enigszins zweverig. Het boek is dit echter niet, het is behoorlijk stevige kost waar het fysische principes betreft. Slechts erg moeilijk om het te concretiseren.
Ik dit boek vond ik voor het eerst een verklaring die in ieder geval een denkrichting aangeeft. Het heeft (tot nog toe) mijn bewustzijn omtrent tijd sterk uitgebreid.
Ik geloof inmiddels dat de echte werkelijkheid los staat van onze werkelijkheid (de door ons gecreeerde werkelijkheid). Dat wij werkelijkheid creeeren, en dat we ons niet bewust zijn van onze beperkingen. Van daaruit uitleggen dat tijd een door onszelf gecreeerde illusie is, is moeilijik, omdat je als het ware eerst buiten je eigen bewustzijn moet treden, om er dan van een afstand naar te kijken.
Maar ja, ik geloof het denk ik wel. Wellicht is het enigszins uit te leggen doo reen dimensie naar beneden te gaan. Een beetje als een hele grote grijze wolk, met alle mogelijke 2d plaatsjes die er bestaan, samen een grote 3 dimensionale wolk vormend . Leven binnen die bol kan dan bestaan uit een entiteit die van beeldje naar beeldje springt, en zo ontstaat een tekenfilm. Het beeldje voor beeldje is dan het equivalent voor wat voor ons tijd is.
Stel dat die tekenfilm figuur dan steeds keuzes maakt die bepalen welke volgende beeldjes er bij komen. De tekenfilmfiguur kan moeilijk bevatten dat hij hetzelf is die de illusie creeert van de omgeving waarin hij leeft. Hij kent alleen dat stuk, en is zich niet bewust van alle mogelijke andere plaatjes / filmpjes die mogelijk zijn. Hij zal niet kunnen bevatten, dat je de film bijvoorbeeld ook achterstevoren kunt afspelen en dat als hij er niet meer was (dat leven), dat de door hem gecreeerde wereld weer opgaat in alle mogelijke werelden, en dus feitelijk niet meer singulier bestaat. Van buiten af, is het vervolgens mogelijkom andere beeldjes achterelkaar te plakken, die een heel andere werkelijkheid vormen, maar dit is dan weer een werkelijkheid die door ons (bewustzijn) gecreeerd wordt.
Zoals gezegd, moet nog heel veel lezen / discusieren / uitzoeken / ter discussie stellen / vanaf gepraat worden,voordat ik het volmondig kan geloven. Maar de lijn zit er inmiddels in, en kan het concept inmiddels enigszins bevatten. Fascinerende materie.
En mocht ik de yoga van timetravelling eindelijk onder de knie hebben, ga ik uiteraard eerst eens kijken wat volgende week de winnende lotto getallen zijn.
Wellicht is het bovenstaande allemaal slecht onderbouwd, en enigszins zweverig. Het boek is dit echter niet, het is behoorlijk stevige kost waar het fysische principes betreft. Slechts erg moeilijk om het te concretiseren.
Denk dat dat niet zozeer lijkt, dat is een relativistisch principe, en heeft te maken met hoe tijd, zwaartekracht en ruimte met elkaar samenhangen.Gijs schreef:Ik snap het wel maar waarom lijkt tijd dan langzamer te gaan naarmate je versnelt?
Dit staat weer los van onze tijdservaring. Sommige seconden duren langer dan andere in ons bewustzijn. Sommige seconden lijken een eeuwigheid te duren.
Overigens kwam ik eerder al eens een ander merkwaardige verklaring tegen.
Als we in een auto rijden, en er steekt een hond over, remmen we heel hard. Als je later vraagt waarom je remde, dan komt dat doordat je een hond zeg. Kortom, eerst de hond, en dan het remmen.
Onderzoek omtrent actieve hersengebieden heeft echter aangetoond, dat het feitelijk anders gaat. Het remmen op basis van de hond gebeurt in je odnerbewustzijn. Pas later projecteer je in je bewustzijn de reden er voor. Het brein projecteert de reden dus achteraf vooraan, maar als je begint te remmen (eerste milliseconden) ben je nog niet bewust van de hond. Zal even proberen te zoeken welke wetenschapper dit beschrijft.
- MetalPig
- "Oh no, not again."
- Berichten: 11962
- Lid geworden op: 28 feb 2006, 11:18
Met of zonder bewustzijn? Want dat schijnt nogal uit te maken.Barrel schreef:Denk dat dat niet zozeer lijkt, dat is een relativistisch principe, en heeft te maken met hoe tijd, zwaartekracht en ruimte met elkaar samenhangen.Gijs schreef:Ik snap het wel maar waarom lijkt tijd dan langzamer te gaan naarmate je versnelt?
Voorwerpen zonder bewustzijn ondergaan dit effect ook. Waarom is dat?
Tijd bestaat wel degelijk. Het is volgens Einsteins relativiteits theorie sterk verbonden met ruimte, zwaartekracht, energie, etc.Gijs schreef:Ja maar dat betekent niet dat tijd eigenlijk niet bestaat of bedoel je dat niet in je posts?
Wat echter de ilusie is dat tijd tikt. Dat tijd een richting en een snelheid heeft. Vanuit ons bewustzijn gaan we ervan uit dat als wij er niet zouden zijn, voor een steen de seconden gewoon door blijven tikken. En dat, beweer ik nu voorzichtig, is de illusie. Het tikken van de tijd. Tijd is in ruimtetijd niet meer dan een richting, zoals de drie richtingen dat zijn in 3 dimensies. Die drie dimensies bestaan, maar dat wil niet zeggen dat er beweging en richting in zit. Wellicht echter wel voor een tekenfilmfiguur, als deze bewust zou kunnen zijn.
Vroeger heel vaak discussie gehad omtrent de volgende vraag: In hoeverre besta ik slechts bij gratie van mijn waarnemingen? Oftewel, wie kan mij garanderen dat er nog iets bestaat als ik er niet meer ben? Wellicht ben ik de enige levende, en creeer ik jullie allemaal zelf.MetalPig schreef: Met of zonder bewustzijn? Want dat schijnt nogal uit te maken.
Voorwerpen zonder bewustzijn ondergaan dit effect ook. Waarom is dat?
Hoe je daar ook over disucssieert, je komt niet tot een eenduidende conclusie.
En dat is hier hetzelfde. Hoe weet je bijvoorbeeld dat voorwerpen zonder bewustzijn dit effect ook ondergaan? Slechts als wij het waarnemen, kunnen we dat concluderen. We kunnen niet bewijzen dat die effecten er ook daadwerkelijk zouden zijn als wij er niet zouden zijn.
Op quantum mechanisch gebied zijn inmiddels veel experimenten uitgevoerd die het 'observer principe' aantonen. Het effect dat waarnemen, of bewustzijn, heeft op de fysieke werkelijkheid. Dat wordt nu steeds meer in 'het groot' getrokken, en vele vooraanstaande fysici hebben bewustzijn erbij getrokken als factor.
Maar ja, hoe zouden we dat ooit volledig kunnen bevatten? Kun je een tekenfilm figuur het concept van 3 dimensies uitleggen?
- MetalPig
- "Oh no, not again."
- Berichten: 11962
- Lid geworden op: 28 feb 2006, 11:18