Hoe haal je een levend orgaan uit een dood lichaam..?

[4l13N]

Met orgaandonatie en -transplantatie is veel mis. Daarom de vraag nóg maar eens een keer gesteld..! Hij staat hierboven het artikel. Beantwoord hem maar eens..!! Hoe kan een dood lichaam, nog een levend orgaan in zich dragen; geschikt voor orgaandonatie? Wanneer je kijkt naar de uiterst kritieke situatie waarin organen verkeren bij het overlijden van een persoon, is het onmogelijk een levend orgaan uit een dood lichaam te halen voor orgaandonatie. En dat betekent simpelweg, dat de persoon in kwestie dus NOG NIET IS OVERLEDEN WANNEER ZIJN/HAAR ORGAAN of organen WORDEN VERWIJDERD..!

https://www.wanttoknow.nl/gezondheid/or ... d-lichaam/

[4l13N]

Hersendood is niet dood.

Een 19-jarige vrouw uit Denemarken lag in coma en volgens haar arts was er geen hoop meer, ze zou zeker nooit meer wakker worden, het was zelfs niet waarschijnlijk dat ze nog lang zou blijven leven. De ouders werd dan ook gevraagd in te stemmen met orgaandonatie. De ouders gingen akkoord en er werd besloten hun dochter niet langer te beademen. Normaal gesproken wordt meteen daarna begonnen met het verwijderen van de organen, als je te lang wacht sterven ze namelijk af waardoor ze onbruikbaar worden. Deze keer liep het echter anders.
Na het uitschakelen van de beademing bleef het meisje ademen. En niet alleen bleek ze uit zichzelf te kunnen ademen, een dag later werd ze zelfs wakker.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~bcc60811/

[taigitu]

Over dit onderwerp, wat nu weer relevant is omdat we weer ons moeten registreren
of we wel/niet donor willen zijn voor volwassenen. We hebben al, of krijgen hierover
een folder in de bus of je kunt hem aanvragen....

Onderstaand artikel is de openingstopic over dit onderwerp wat al eerder is geplaatst.
Lees(?): viewtopic.php?f=39&t=17285&hilit=doneren+organen


]De laatste uren in het leven van een orgaandonor - Zwartboek over orgaandonatie

Bericht door taigitu » 22 mei 2018, 09:46

Zwartboek over orgaandonatie
10 april, 2016 - 07:31 -- Annet Wood

29 april 2018

DE LAATSTE UREN IN HET LEVEN VAN EEN ORGAANDONOR
ZWARTBOEK OVER ORGAANDONATIE

Voorwoord

Tot voor kort wist ik niets van orgaandonatie, ik vond het niet meer dan normaal om een donorcodicil te dragen zodat ernstig zieke mensen na mijn dood een kans op een nieuw leven zouden krijgen. In 2011 heb ik zelfs belangeloos meegewerkt aan een TV-spotje over het donorschap. Ik was onderdeel van de menselijke JA die in de TV-spot te zien was. Tot een noodkreet van een moeder die haar dochter voor orgaandonatie had vrijgegeven mij wakker schudde. Ik ging nadenken en realiseerde mij dat orgaandonatie na het overlijden een probleem zou kunnen zijn want dan zijn feitelijk de organen ook overleden en ik vroeg mij af hoe het dan wel ging. Nadat dezelfde moeder in 2015 bij SBS-6 haar verhaal mocht laten horen werd ik pas goed wakker. Ik ging verder zoeken en kwam tot de ontstellende ontdekking dat een orgaanuitname-operatie niet alleen vóór het overlijden plaatsvindt, maar dat er ook nog eens geen narcose wordt toegediend. En wat er verder met je gebeurt voor en tijdens die operatie is te gruwelijk voor woorden. Voor mij stond de wereld op zijn kop en ik heb ogenblikkelijk mijn JA in het donorregister in een NEE gewijzigd. Omdat er zoveel wordt verzwegen rond het donorschap heb ik deze notitie geschreven.

Ik kwam er achter dat we als burger niets weten van orgaandonatie en onder voortdurende positieve informatie via de media denken we dat het een goede zaak is. Er wordt vrijwel geen aandacht geschonken aan de realiteit bij orgaandonatie uit oogpunt van de donor. Ook Anjo van de Mortel die als operatieassistente 30 jaar betrokken was bij de uitname van organen en haar man die ook bij het werk betrokken was en blijkbaar ook niet goed wist wat orgaandonatie inhield, uiteindelijk tot de conclusie komt dat ze onvoldoende op de hoogte is van de procedures rond orgaandonatie, dan zet dat tot nadenken. Haar verhaal staat in hoofdstuk acht [1].

In dit boek wordt een profiel geschetst van de laatste uren in het leven van een orgaandonor. In de promotie rond orgaandonatie wordt alleen aandacht geschonken aan de ontvanger, de zieke patiënt. Maar nergens wordt beschreven hoe de orgaandonor, toch de persoon die een zeer belangrijke rol speelt in dit proces zijn of haar laatste uren doorbrengt. Die nooit benoemde feiten worden hier beschreven.
In zo kort mogelijke teksten en in voor iedereen zo begrijpelijke mogelijke taal wordt duidelijk gemaakt wat de orgaandonoren moeten doorstaan. Het zijn feiten die iedereen moet weten voordat hij of zij er voor kiest om orgaandonor te worden of wat er met je kind gebeurt als die ernstig gewond is en de orgaandonatievraag wordt gesteld. Het boek is aangevuld met verhalen, ook uit het buitenland want Nederlanders zijn reislustige mensen en ook in het buitenland kunt u voor de donorvraag gesteld worden.
Op 13 februari 2018 heeft de Eerste Kamer ingestemd met de Wet dat iedere inwoner van Nederland automatisch donor is, tenzij hij of zij zelf heeft aangegeven dit niet te willen. De wet zal in 2020 ingaan. Toch is het heel belangrijk dat u nu al uw keuze maakt en in het donorregister vastlegt. Stel niet uit tot morgen wat u vandaag kan doen.

Na het verschijnen van dat boek kwamen er reacties en nog steeds krijg ik alarmerende berichten door. Daarnaast krijg ik steeds meer achtergrondinformatie en komen er nog meer feiten boven tafel. Het dossier van Sophie Kroone werd ontrafeld. Dit heeft mij er toe gebracht om een tweede versie te maken over orgaandonatie. Er is een hoofdstuk over het gevecht om de juiste informatievoorziening voor elkaar te krijgen, er is een hoofdstuk over de extra weefsels die worden uitgenomen bij de donatie en een hoofdstuk over de zaken die u moet weten. De wetgeving voor buitenlanders in Nederland is toegevoegd, denk dan ook aan uw verblijf in het buitenland.
Op 4 december 2017 schreef het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport een brief aan de heer F. Stadermann (brief 1262822-170702) die een notitie over hersendood heeft geschreven [2]. Bij deze brief werd een commentaar gevoegd van een hoogleraar op de hersendoodnotitie. Deze hoogleraar heeft in zijn commentaar gelijktijdig een commentaar geleverd op mijn zwartboek. Hij schrijft onder punt 10: “Ook is er soms sprake van het niet (juist) volgen van het hersendoodprotocol. Alle nazoekbare patiëntencasus in de onderhavige notitie en ook die uit het Zwartboek Orgaandonatie van mevrouw Wood heb ik nagezocht en in geen enkel geval gaat het om hersendood die omkeerbaar bleek”. Ik vraag mij af over welke medische gegevens deze hoogleraar heeft beschikt om te concluderen dat de casus bestonden uit zaken die omkeerbaar bleken te zijn. Mevrouw Van Londen Buitink heeft diverse keren getracht de medische dossiers van haar dochter Laura Hurles te verkrijgen. Zij krijgt ze niet. Kan deze hoogleraar dan wel over de dossiers beschikken? Verder schrijft hij “Er is in de medische literatuur tot op heden geen enkel geval beschreven van op juiste wijze vastgestelde hersendood waarbij later bleek dat dit omkeerbaar bleek”.Met andere woorden: let niet op al die dossiers waarbij het wel fout is gegaan. Daarnaast vertelde mevrouw Dr. Janneke Horn (Neuroloog-Intensivist AMC) in een artikel op Mijn Gezondheid d.d. 9-3-2018 dat de dossiers zijn onderzocht door Michael Kuiper van het MC Leeuwarden en daarmee staat vast dat deze verhalen waar zijn, dus vanaf nu kan niemand meer beweren dat het spookverhalen zijn in de zin van ‘het zijn fake berichten’.

Maar het kan zelfs zo zijn dat een onderdeel uit het hersendoodprotocol, de apneutest, de reden is dat er geen mensen kunnen herstellen. Immers tien minuten zonder zuurstof kan desastreus zijn voor een mens, laat staan wat het doet met iemand die al ernstig hersenletsel heeft. Esmee Feenstra had totaal geen hersenletsel. Wat was er voor schade ontstaan in haar hersenen als de apneutest wel was uitgevoerd? De apneutest wordt niet voor niets de achillespees van het hersendoodprotocol genoemd.

Waar gaat het wel om.
Het hersendoodprotocol wordt soms niet juist gevolgd met alle gevolgen van dien voor de patiënt. Dat staat duidelijk verwoord in het commentaar van de hoogleraar, daar ben ik het mee eens. Daar heeft u als potentieel donor mee te maken. Gelukkigen waren zij die tijdig kenbaar konden maken dat ze nog leefden. Het is totaal onbekend hoeveel patiënten als donor zijn doorgegaan waar het protocol óók niet juist is gevolgd en waar de patiënt mogelijk wanhopig heeft trachten aan te geven dat hij nog leefde. Vervolgens kwam deze patiënt op de operatietafel waar hij zonder narcose is opengehaald. Ja, een spierverslapper heeft er voor gezorgd dat hij zich niet kon bewegen en als er ondanks die spierverslapper nog een reflex komt dàn krijgt hij een pijnstiller toegediend. Het lijkt er op dat onze overheid en de Nederlandse Transplantatie Stichting de dossiers van de patiënten die ten onrechte als hersendood werden beschouwd wil negeren om hiermee de indruk te wekken dat we ons geen zorgen moeten maken als naasten van een patiënt met de diagnose hersendood van hun geliefde worden geconfronteerd.

Hersendood, wereldwijd wordt deze diagnose bekritiseerd.
U leest er over in dit zwartboek, sorry de waarheid is soms zeer confronterend.

A Wood-de Haas
Berkhout

http://www.annetwood.nl/brief-aan-de-ministerraad



Jaren geleden was ik op een lezing over donor zijn en transplantatie.
Na die lezing sprak ik met een kennis wiens zuster onderdeel van het team is in de operatiekamer bij transplantaties.
Zij vertelde me dat het in de operatiekamer niet zo netjes werd gehandeld als wordt voorgesteld.
Mede door die info ben ik daarom geen donor.
De verschillende verhalen die hier worden beschreven zijn op z'n minst onmenselijk.

[Fenna]

Als het je echt itterssert 4l13N, raad ik het art. wat taigitu heeft geplaatst te lezen.

Wat ik zelf een aanrader vind is "Wat je over orgaandonatie zou moeten weten. Hoe kan je nu levende organene uit een dood lichaam halen? " geschreven door Ger Lodewick.
Ik heb de man persoonlijk ontmoet, het is een zeer integere man die geen onzin wil vertellen.
Hij had zelf ooit een donor codicil getekend, maar wat hij ontdekt heeft heeft hem doen besluiten het ongedaan te maken.

Een klein gedeelte van het boek van Ger Lodewicks.
http://succesboeken.nl/Inkijken/9789079872763.pdf.

"Maar iemand die hersendood is, ademt helemaal niet meer zelf en moet kunstmatig worden beademd."
Als iemand dood is kan je er zuurstof in blijven pompen wat je wil maar het helpt niets omdat het hart het niet rond pompt.
Hersendood is een term die is bedacht om artsen te behoeden oor schadeclaims.
Als de hersenen niet meer functioneren, krijgt het hart geen impulsen meer om te pompen en ben je echt dood.
Waarom moet het lichaam nog 'kunstmatig'in leven worden gehouden om een orgaan van zuurstof te kunne voorzien?
Zodra het orgaan uitgenomen is krijgt het immers ook geen zuurstof meer en kan het enkele uren duren eer het in het lichaam van een ander ens getransplanteerd kan worden.

Lees evt.ook de topic van taigitu.
"De laatste uren in het leven van een orgaandonor - Zwartboek over orgaandonatie"

Ik weet voor mijzelf héél zeker dat ik geen orgaandonor wil zijn en ook NIETS wil ontvangen van een ander.
Als het mijn tijd is, is het mijn tijd, ik heb door uittredingen gezien hoe een serene rust je te wachten staat en ben daarom niet meer bang.
=============================

[Determinist]

Al vanaf mijn 18e loop ik met de donor verklaring rond.
Ze mogen alles van mij hebben behalve mijn pincode.

Iedereen staat het vrij om te doneren of niet. Mijn keuze is dat ik het wel doe.

Ik weet voor mijzelf héél zeker dat ik geen orgaandonor wil zijn en ook NIETS wil ontvangen van een ander.

Prima. Zeker het tweede gedeelte is van belang.

Echter stel ik bij de keuze nog deze extra vraag aan mijzelf:

Stel dat mijn kind en niet ikzelf een orgaandonatie nodig heeft. Kan ik het aan mijzelf verantwoorden om geen donaties aan te nemen voor mijn kind?
Met andere woorden: als je echt tegen orgaandonatie bent en het immoreel vindt dan moet dat ook hier gelden.
Als ik het niet kan verantwoorden aan mijzelf, dan is mijn keuze eigenlijk duidelijk. Als je kan doneren, dan is dat een moreel juiste keuze.

[MetalPig]

Hoe kan een dood lichaam, nog een levend orgaan in zich dragen;

Een orgaan an sich is niet levend of dood. Een orgaan werkt of werkt niet. Een dood lichaam kan best een orgaan bevatten dat werkt als je het in een ander lichaam plaatst.

[Fenna]

Een orgaan an sich is niet levend of dood. Een orgaan werkt of werkt niet. Een dood lichaam kan best een orgaan bevatten dat werkt als je het in een ander lichaam plaatst.

Rest de vraag hoe lang dat orgaan bruikbaar omdat per direkt de ontbinding van het dode lichaam intreed.

[Fenna]

Prima. Zeker het tweede gedeelte is van belang.

Leuk dat je het eens met mij eens bent.

[gusteman]

... ik heb door uittredingen gezien hoe een serene rust je te wachten staat en ben daarom niet meer bang.

Interessant ...

want hiermee zeg je dus dat je vòòr die uittredingen wèl bang was.

Waar was je dan wel bang voor?

[gusteman]

Ik heb de pagina van Anette Wood doorgenomen en een hele lijst gelezen van gevallen waarbij mensen op het nippertje zijn ontsnapt aan een slachtpartij ..... wat doet vermoeden dat er inderdaad ook heel wat mensen moeten geweest zijn die er niet aan ontsnapt zijn.

Wat ik echter ook vaststel is dat die verhalen geen enkel verband hebben met dit onderwerp dat handelt over hoe je een levend orgaan uit een dood lichaam zou kunnen halen.
Die verhalen zouden zeer belangrijk en waardevol kunnen zijn in een onderwerp over hoe artsen niet onfeilbaar zijn en iedereen er beter aan doet om bij ingrijpende besluiten vooral meer dan één opinie te vragen.

En met orgaandonatie heeft het nog minder te maken ... misschien wel met angst voor een donorfunctie.
Maar daar kan je niks aan verhelpen door het donordebat in de tweede kamer te gaan in de war sturen.

[Fenna]

Waar was je dan wel bang voor?

Dood.
Aangezien ik nog steeds niet dood ben, kan ik natuurlijk ook niet met 100% zekerheid zeggen wat dood is en of je inderdaad rust voelt, maar door de uittredingen heb ik het idee dat het zo voelt en dat maakt het voor mij minder eng.
Wat ik wel met zekerheid kan stellen is dat ik niet instaat ben het aan iemand te vertellen als ik dood ben.

[gusteman]

Waar was je dan wel bang voor?

Dood.

Ik heb die vraag niet zomaar gesteld hoor, beste Fenna, dit onderwerp interesseert mij al mijn leven lang, vooral het 'waarom' als mensen zeggen dat ze bang zijn om te sterven.
Maar dit hoort niet onder dit onderwerp dus ga ik er op een andere keer wat dieper op in.

Aangezien ik nog steeds niet dood ben, kan ik natuurlijk ook niet met 100% zekerheid zeggen wat dood is en of je inderdaad rust voelt, maar door de uittredingen heb ik het idee dat het zo voelt en dat maakt het voor mij minder eng.

Daar kan ik mij (gezien eigen ervaringen) een vrij duidelijk beeld over vormen.

Wat ik wel met zekerheid kan stellen is dat ik niet instaat ben het aan iemand te vertellen als ik dood ben.

Oeps, dit zal niet graag gehoord worden door mensen die beweren contact te kunnen leggen met overledenen.

[Kristof Piessens]

Wat ik wel met zekerheid kan stellen is dat ik niet instaat ben het aan iemand te vertellen als ik dood ben.

Oeps, dit zal niet graag gehoord worden door mensen die beweren contact te kunnen leggen met overledenen.

Ik licht dit even er uit, waarom ?

Contact met overledenen is een heel moeilijke opdracht, hiervoor moet je helemaal zuiver zijn wil je helpen de nabestaanden hun verwerkingsproces te versnellen of een plaats te geven, het is dan ook de laatste station waarin nabestaanden en overledene(n) voor de laatste keer contact kunnen hebben voordat er definitief afscheid van genomen kan worden.

Ikzelf beweer niets maar ik weet wel dat er grossierend veel aan misleiding wordt gedaan binnen die kringen immers contact hebben en dan nog eens echt contact waarbij jij als tussenpersoon enkel de overledene kunt zien en dan moet je werkelijk op gevoel alle informatie doorzenden of mondeling via de gekende typische woorden spreken van de overledene(n) aan de nabestaanden, wat er op dat moment niet word geweten is dat de meeste tussenpersonen (tussen nabestaande(n) en overledene(n)) enkel die informatie geven in directe verband van de nabestaande(n), ze lezen alle signalen en wat er ge(be)sproken wordt, verbale als non verbale signalen, zonder ook maar de echte overledene(n) gekend te hebben of er op voorhand al contact bij leven mee gehad te hebben.


Occult, betekend in andere woorden, de wereld die de meeste mensen niet kunnen zien omdat het bewustzijnsniveau in combinatie van de balk in de ogen (ego) dit belemmerd, immers het is een wereld achter de gekende wereld en die is enkel bereikbaar door oefening en door onderscheidend waarnemingsvermogen, daar zie je van de laagste bewustzijnvormen tot de hoogste bewustzijnsvormen, daarin is een doorgewinterde helderziende op geoefend op zuiverheid en gevoel, emoties zijn in deze altijd uitgesloten omdat emoties altijd horen bij het ego.

Net daarom om binnen het topiconderwerp te blijven, is het geen positieve evolutie om organen van iemand anders in een ander lichaam te plaatsen omdat de energie van die persoon vermengt wordt met de levende persoon, maar de keerzijde is waarom je een nieuwe orgaan zou krijgen ?


Ik ben van mening dat het verkrijgen van een orgaan enkel van toepassing is op basis van je eigen medische geschiedenis, niet omdat je verzaakt hebt verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen lichaam, als iemand zich elke dag te pletter alcohol drinkt en diens lever is kapot gegaan door alcoholconsumptie moet je zelf maar leren omgaan want je hebt jezelf in de voet geschoten, en geen reden om een gezonde orgaan te krijgen van iemand anders.


Tenzij je van bij de geboorte een duidelijke leverfalen hebt gekend tijdens je groeiproces naar volwassen mens, is dat wel een medische reden om een nieuwe gezonde orgaan te krijgen, maar niet zonder voorbereiding op het ontvangen van een ander orgaan want de energie van de vorige eigenaar heeft de mogelijkheid nog om voor een stuk over te gaan naar de nieuwe eigenaar...