Afgescheidenheid is een geloof.

[Gast1]

De door jouw geplaatste smiley ( ) kijkt hetzelfde als jouw 'Charlie Brown-avatar' ...

Vertel ...

En ik stel voor om op dit topic verder te gaan: viewtopic.php?f=47&t=12128

[Yopi]

Pierre

Geloof het of niet

Ik krijg dus ook een keuze met dit overrompelende verhaal

Ik ken dit soort verhalen, maar ik ken jou (nog) niet. Dus enige terughoudendheid leek me op zijn plaats.
Het gevoel van scepsis zegt me: Ik geloof het niet. En als ik het geloof zou ik het niet willen.

In het algemeen:
Ik wil niet terug naar mijn kindertijd, voorgeboortelijke, of het voormenselijke. Zeker niet naar een natuurlijke staat die er in een luxe situatie bedriegelijk prachtig uitziet (waar ik overigens ook erg van geniet).
Ik geloof in beschaving, emancipatie van de natuur, zelfdiscipline (die me van mezelf nogal es tegenvalt) nadenken, betrokkenheid.

Loslaten, opnieuw beginnen, bezinnen, uit de band springen en weet ik wat allemaal meer, vind ik ook nodig en aangenaam.

In dit verband vind ik de metafoor van Heidegger over 'houtwegen' wel van toepassing:
Houtwegen zijn van die paden in een bos die gebruikt worden om in dat bos hout te kappen en dit weg te voeren. Los van het nut geven ze een beeld van nutteloze paden die allemaal doodlopen.
Een ander beeld van Heidegger zijn de lichte open plekken in het bos, waar het licht rechtstreeks doorbreekt.
De houtwegen zijn te zien als pogingen om die lichte plekken te ontdekken. En die worden af en toe ook gevonden.
Maar steeds besluit je zo'n pad verder te kappen of terug te keren. En dan vervolgens opnieuw een weg banen vanuit een totaal andere positie.

(Nou laat ik me ook meevoeren door mijn eigen gedachten zie ik. En ik weet eigenlijk ook niet of de metafoor wel zo van toepassing is. Dus wijs ik maar even naar het beteuterde gezicht van mijn avatar )

[Yopi]

(vervolg)
Om er toch een verband met dit topic aan te breien:

Ik geloof wel dat afgescheidenheid tot op zekere hoogte een opgedrongen zaak is.
Dat conditionering en het lijden onder andere mensen een wel of niet gevoeld isolement opleveren dat er niet zo echt is (pubers kunnen dat sterk hebben denk ik).
Maar principieel vind ik dit een doorgangsfase naar volwassenheid. Nadat je wat meer stabiel geworden bent kun je vanuit je nieuwe zelfbewustzijn en achterlaten van school, ouders, groepsdwang e.d., een eigen leven opbouwen. Of zo iets.
Je bent dan én zelfstandig en afgescheiden, én deel van.

Idealiter natuurlijk. Zo makkelijk is het niet.

[Vitharr]

Als ik zo het OT eens lees, dan borrelt er bij mij vanalles op. Laat ik 'afgescheidenheid is een geloof' als stelling beschouwen.

Uit je tekst vorm ik me een beeld met wat jij in de afkadering 'afgescheidenheid' hebt gestopt. Wat jij echter een geloof noemt, zou ik eerder een illusie noemen. Een geloof komt voor mij van binnenuit, een illusie van buiten.

Al heel jong heb ik er voor mezelf een duidelijk beeld van geschapen. Ik had een redenatiepatroon ontwikkeld wat naar een overweldigende ervaring van totale verbondenheid leidde. Een ervaring die zo overweldigend was dat hij niet te bevatten, of te verwoorden viel. Je snapt het, of je snapt het niet.

Dat afgescheidenheid op zich niet bestaat is voor mij dus een feit. Wat als afgescheidenheid gezien wordt, is voor mij niets anders dan contrast.

Of, zoals ik toen concludeerde; als ieder mens uniek is, zijn we uiteindelijk allen hetzelfde.

[Zoeker]

Uit je tekst vorm ik me een beeld met wat jij in de afkadering 'afgescheidenheid' hebt gestopt. Wat jij echter een geloof noemt, zou ik eerder een illusie noemen. Een geloof komt voor mij van binnenuit, een illusie van buiten.

Je ziet in de buitenwereld een illusie en 'van binnen' zet je dat om in een geloof.
Zelf heb ik ook heel lang geloofd in afgescheidenheid.
Net zoals ik nu nog steeds geloof in zwaartekracht.

Al heel jong heb ik er voor mezelf een duidelijk beeld van geschapen. Ik had een redenatiepatroon ontwikkeld wat naar een overweldigende ervaring van totale verbondenheid leidde. Een ervaring die zo overweldigend was dat hij niet te bevatten, of te verwoorden viel. Je snapt het, of je snapt het niet.

Ik ken dit (denk ik) Maar ik moest er eerst 50 jaar oud voor worden.

Dat afgescheidenheid op zich niet bestaat is voor mij dus een feit. Wat als afgescheidenheid gezien wordt, is voor mij niets anders dan contrast.

Of, zoals ik toen concludeerde; als ieder mens uniek is, zijn we uiteindelijk allen hetzelfde.

De illusie van afgescheidenheid is er misschien wel om als eenheid toch afgescheidenheid te kunnen ervaren.

[Vitharr]

Uit je tekst vorm ik me een beeld met wat jij in de afkadering 'afgescheidenheid' hebt gestopt. Wat jij echter een geloof noemt, zou ik eerder een illusie noemen. Een geloof komt voor mij van binnenuit, een illusie van buiten.

Je ziet in de buitenwereld een illusie en 'van binnen' zet je dat om in een geloof.
Zelf heb ik ook heel lang geloofd in afgescheidenheid.
Net zoals ik nu nog steeds geloof in zwaartekracht.

Nou, bij mij ligt dat ietsje anders. Voor geloof moet mijn hart spreken namelijk. Zoals jij het beschrijft betreft het die grijze parasiet in mijn hoofd, en betreft het een soort rationalisatie van die illusie. Dat is voor mij dan weer geen geloof, maar iets anders waar ik even geen woord voor kan vinden. Vermoeden?

Dat afgescheidenheid op zich niet bestaat is voor mij dus een feit. Wat als afgescheidenheid gezien wordt, is voor mij niets anders dan contrast.

Of, zoals ik toen concludeerde; als ieder mens uniek is, zijn we uiteindelijk allen hetzelfde.

De illusie van afgescheidenheid is er misschien wel om als eenheid toch afgescheidenheid te kunnen ervaren.

Dat geloof ik in ieder geval wel.

[Gast1]

Pierre

Geloof het of niet

Ik krijg dus ook een keuze met dit overrompelende verhaal

Ik ken dit soort verhalen, maar ik ken jou (nog) niet. Dus enige terughoudendheid leek me op zijn plaats.
Het gevoel van scepsis zegt me: Ik geloof het niet. En als ik het geloof zou ik het niet willen.

In het algemeen:
Ik wil niet terug naar mijn kindertijd, voorgeboortelijke, of het voormenselijke. Zeker niet naar een natuurlijke staat die er in een luxe situatie bedriegelijk prachtig uitziet (waar ik overigens ook erg van geniet).
Ik geloof in beschaving, emancipatie van de natuur, zelfdiscipline (die me van mezelf nogal es tegenvalt) nadenken, betrokkenheid.

Loslaten, opnieuw beginnen, bezinnen, uit de band springen en weet ik wat allemaal meer, vind ik ook nodig en aangenaam.

In dit verband vind ik de metafoor van Heidegger over 'houtwegen' wel van toepassing:
Houtwegen zijn van die paden in een bos die gebruikt worden om in dat bos hout te kappen en dit weg te voeren. Los van het nut geven ze een beeld van nutteloze paden die allemaal doodlopen.
Een ander beeld van Heidegger zijn de lichte open plekken in het bos, waar het licht rechtstreeks doorbreekt.
De houtwegen zijn te zien als pogingen om die lichte plekken te ontdekken. En die worden af en toe ook gevonden.
Maar steeds besluit je zo'n pad verder te kappen of terug te keren. En dan vervolgens opnieuw een weg banen vanuit een totaal andere positie.

(Nou laat ik me ook meevoeren door mijn eigen gedachten zie ik. En ik weet eigenlijk ook niet of de metafoor wel zo van toepassing is. Dus wijs ik maar even naar het beteuterde gezicht van mijn avatar )

Hihihi … Leuk om te lezen. Ik reageer even op volgorde van jouw reactie.

Echt kennen zal nooit goed lukken en sinds een 7-8 tal jaren ‘ken’ ik me zelf redelijk goed.
Voordat het zover was, was ik al bijna 50 jaren verder.
Terughoudendheid is wat mij betreft een vorm van wijsheid en als je iets niet geloofd is dat iets van jou, als je iets niet wilt geloven lijkt mij dat een beperking.
Geloven is iets aannemen, iets vermoeden en mijn ervaring is dat ik heel veel heb aangenomen om het daarna in overweging te nemen.
Ik probeer mij niet te beperken en daarom geloof ik eigenlijk alles wat ik waarneem, met een bepaalde dosis scepsis.
Niet willen is er bij mij niet bij en hierdoor heb ik mijn horizon flink kunnen verbreden en het heeft me in staat gesteld om tevens de diepte in te gaan.

Volgens mij doen filosofen dat ook. Nadenken. Ik geloof minder in beschaving en meer in de emancipatie van de Natuur.
Zelfdiscipline zie ik als een heel grote beperking. Discipline ook, maar in veel opzichten is het wel nodig in ‘een beschaving’, wat dat ook moge zijn. Ik ben tot op zekere hoogte altijd ‘betrokken’.
Verder vind ik dat niets ‘nodig’ is en dat is voor mij heel aangenaam.
Jouw metaforen zijn interessant maar ik zie veel meer ‘een nut van alles’ en niets is doodlopend.

Voor mij althans. Ik lees ‘in pogingen om die lichte plekken te ontdekken’ ook weer beperkingen.
Niets is beperkt. Maar het is leuk dat je ‘uit het hart’ reageert.

[Yopi]

Pierre

als je iets niet wilt geloven lijkt mij dat een beperking.

Dat is wat mijn eerste gevoel mij zei. Een opgebouwde weerzin denk ik. Het ziet er na jou post al weer anders uit (zoals ik min of meer verwachtte). Alleen dat hi hi al.

Vroeger was mijn methode ook: eerst geloven en leven. En dan zien we wel weer verder.
Later is dat allemaal anders geworden door een meer geregeld leven, met alle beperkingen van dien.

Ik geloof minder in beschaving en meer in de emancipatie van de Natuur.

Die emancipatie IS beschaving. Ik stem nog al es op de partij van dieren met hun brede blik op de beschaving.

Jouw metaforen zijn interessant maar ik zie veel meer ‘een nut van alles’ en niets is doodlopend.

Voor mij althans. Ik lees ‘in pogingen om die lichte plekken te ontdekken’ ook weer beperkingen.
Niets is beperkt. Maar het is leuk dat je ‘uit het hart’ reageert.

Nou dan rek je die metafoor toch op. Zie het bos maar als 'alles' en de houwegen als meer willekeurige paden, die per ongeluk wel es een open plek laten zien.