taigitu schreef:
We zijn geen slaaf van de tijd. Want tijd is een concept door de mens verzonnen. Er is alleen een NU, dit moment. En inderdaad, het is hoe we het Nu ervaren bepaald hoe we tegen tijd aankijken.
Als ik jou bel vanuit Rotterdam en jij bent in Amsterdam, zal je op mijn vraag "hoe laat is het" dezelfde tijd aangeven als ik op mijn klok kan zien. Maar zit ik aan de andere kant van de wereld en ik vraag via de telefoon hoe laat het is, kan er een dag verschil zijn, dus 24 uur.
Dus tijd is een concept, een afspraak tussen mensen.
Wij hebben tijd 'vatbaar' gemaakt door er afspraken over te maken, zoals de tijd van de dag. Echter, is wel degelijke een onderliggend fysisch principe. Als jij aan de andere kant van de wereld zit, geeft de klok iets anders aan (afspraak), echter voor beide tikt de tijd met dezelfde snelheid voor ons weg. Geen van beide heeft daar invloed op. We kunnen de tijd niet stilzetten, omdraaien, etc. Kortom, we zijn slaaf van die tijd. De projectie in dagen uren en minuten is de afspraak. Het is ons bewustzijn, dat op quantumfysische niveau ons 'door de tijd trekt'. Van tijdseenheid naar tijdseenheid. Zodra dat bewustzijn verdwijnt (de dood), stopt dus ook het tikken van de tijd.
Kortom, hoewel tijd een universeel aanwezig fysische principe is, heeft het universeel gezien geen richting en beweging. Het is ons bewustzijn wat 'het tikken' van de tijd veroorzaakt. Voor een steen, tikt de tijd niet. Alleen voor een mens die die tijd waarneemt.
taigitu schreef:De ziel of geest is energie. En zoals Einstein zegt.... "Energie verdwijnt niet, het verandert alleen van vorm". De ziel of geest is tijdloos, zoals je zelf schrijft. Het is een eeuwig aanwezigzijn. Dat stukje energie zal of kan opnieuw een mens bezielen in de vorm van een verbinding leggen met de materie, de mens.
Op dezelfde manier als met tijd, hebben we ook energie begrijpbaar gemaakt door afspraken. Ook hier is er een onderliggend fysische principe, echter abstracter dan met tijd. Er is geen absolute energie die we kunnen meten, we kunnen slechts energie verschillen meten, op basis van de afspraak wat 0 energie is. En was het niet Einstein die aantoonde dat energie slechts een andere verschijningsvorm is van materie?
taigitu schreef:Ruimte en tijd zijn dus concepten/afspraken, die we hebben bedacht omdat dat handig is. We kunnen via deze concepten anderen duidelijk maken waar we het over hebben.
Dit is dus een afspraak. Een afspraak dat tijd en ruimte slechts een afspraak zijn. Dat is in zich zelf een aanname, met name als we de onkundigheid vna de mens in deze meenemen. Wij hebben niet de capaciteiten om energie, tijd, materie, relativiteit conceptueel te kunnen gegrijpen. Zoals je een tekenfilmfiguur (2d) niet kunt laten begrijpen wat 3-dimensionaal is.
taigitu schreef:
Ik stel me voor dat wij voor de geboorte reeds een verbinding aangaan met de energie van de ziel. In die energie is ook de energie aanwezig van vorige levens. Dus momenten van 'déjá vu' zijn momenten waarop de deur naar het verleden heel even op een kier komt te staan. Voor de ziel is er geen tijd dus iedere reïncarnatie is een soort inloggen van de materie 'mens'.
Zo is de 'dood' ook een concept. Het wordt gezien als iets definitiefs. Een "hier houdt het op", maar als je weet dat de ziel tijdloos is en alle data daarin opgeslagen zit, dan is er alleen een verandering van de stoffelijke vorm. Het lichaam, de materie ofwel het stoffelijke wordt weer onderdeel van het andere stoffelijke (de aarde) en wordt zo gerecycled naar een andere vorm. En ook hieruit kan weer een materie (mens) ontstaan. Een natuurlijke, eeuwige cirkel van verval en vernieuwing.
In mijn ogen slaat ons geheugen geen data op. Herinneringen zijn meer een quantumfysische poort naar het verleden. Hoewel we heldere beelden / herinneringen kunnen hebben uit het verleden, blijkt vaak dat hoe wij die herinnering nu zien, afwijkt van de werkelijkheid. Herinneringen gaan hun eigen leven leiden. Zo kunnen mensen in hun eigen leugens gaan geloven. Een ziel waarin 'data' opgeslagen is, is een soort contradictie in termis, aangezien 'opslaan' een fysieke gebeurtenis is. De 'data' ligt simpelweg in het stukje ruimtetijd waarbinnen dat gedefinieerd is.
En waarmee ik initieel begon blijft dus het fascinerende. Wij spreken als mens over een mogelijk leven na de dood. Echter, het feit dat we het over 'na' hebben geeft al aan dat dit voortkomt uit onze beperkte capaciteiten. We gaan er blijkbaar van uit dat het tikken van de tijd universeel is, onafhankelijk van ons bewustzijn.
Kortom, na de dood zijn er slechts waarnemers voor wie de tijd blijft doortikken, en die zich dan kunnen afvragen of de overleden na zijn dood nog 'leeft'.
Persoonlijk geloof ik dat je 'ziel' en abstractie is van ons bewustzijn. Het is universeel verbonden met de materie, en dus slechts gedefinieerd in het stuk ruimtetijd wat gedefinieerd wordt door onze conceptie en onze dood. Het zit hier dus altijd in gevangen.
Echter, geloof is voor mij geen dogmatische aanname, en dus meer een levend boek. Zo hecht ik waarde aan het feit dat ik op de schouders sta van een hele pyramide van leven voor mij; mijn voorouders. Had er maar 1 voorouder gedacht: Kinderen, nee dank je, dan was ik er niet geweest. Was er ergens in die pyramide 1 minuut geen leven geweest, dan was ik er niet geweest. Kortom, er loopt een lijn van mij, zowel naar de toekomst als naar het verleden via mijn voorouders en / of nazaten. Ik zou me voor kunnen stellen dat mijn ziel slechts een klein onderdeel is van een ziel die die hele lijn bestrijkt. En dat dus na mijn dood, die gehele lijn, van verleden tot hopenlijk ergens ver in de toekomst mogelijk toegankelijk zijn.
Als we het hebben over een ziel die buiten het lichaam bestaat, vraag ik me dus af wat er gebeurt als de wereld vergaat, bijvoorbeeld door een enorme meteoor, en het menselijk ras uitsterft. Blijven er dan 7 miljard zielen over? Hoe kan het aantal zielen uberhaupt groeien? Is er een zielencreatie proces?
![[joker]](./images/smilies/495.gif "joker"){kind=small}
![[jaja]](./images/smilies/knikja.gif "knikja"){kind=small}
