In de loop van juni 1940 kwam Hendrik Holdert (via zijn zoon Henri 'Hakkie' Holdert jr.) in contact met ir. C.J. Huygen, die in september 1940
door Anton Mussert (leider van de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB)) werd benoemd tot secretaris-generaal van deze beweging.
Via Huygen verwierf Hendrik Holdert de steun van Mussert in zijn streven niet in Duitse handen te vallen.
Hiervoor betaalde Hendrik Holdert 25.000 gulden[5] waarmee de NSB WA-uniformen kon laten maken.
Ook betaalde Holdert aan Huygen diens maandelijkse toelage van 1.000 gulden[6], later 1.500 gulden.[7]
Hiermee gaf Holdert substantiële financiële steun aan de NSB.
Medio 1942 werd de hoofdredacteur van De Telegraaf, J.M. Goedemans, ontslagen op last van prof. dr. T. Goedewaagen, op dat moment secretaris-generaal van het nationaalsocialistische Departement van Volksvoorlichting en Kunsten. Goedemans had in een artikel over de Tachtigjarige Oorlog een vergelijking getrokken tussen het toenmalige verzet tegen de bezettende Spaanse overheid en het actuele verzet tegen de Duitse bezetter. Goedewaagen was van mening dat Goedemans een zekere sympathie tentoonspreidde voor verzet tegen een bezettende overheid. Vandaar zijn gedwongen vertrek, na een dienstverband van bijna 35 jaar. Goedemans' artikel was echter slechts de aanleiding. De afwijzende houding van De Telegraaf ten aanzien van de staatkundige situatie in Nederland in de eerste oorlogsjaren, was de Duitse bezetter al langer een doorn in het oog. De Telegraaf werd gestraft met een boete van 10.000 gulden[8] die later weer werd herroepen. Goedemans werd opgevolgd door J.C. Fraenkel, die - niet naar genoegen van de Duitse bezetter - in eerste instantie het beleid van Goedemans in grote trekken continueerde. Onder zware druk van het Reichskommissariat Niederlande moest Fraenkel uiteindelijk instemmen met het plaatsen van anti-joodse artikelen en SS-frontreportages; dat De Telegraaf dit toch deed, terwijl de meeste andere dagbladen dit weigerden, is Fraenkel en de krant na de oorlog zwaar aangerekend. Na het overlijden van Hendrik Holdert in juli 1944 en het aftreden van Fraenkel in oktober 1944 kwam De Telegraaf geheel in handen van Henri 'Hakkie' Holdert jr. en diens SS-trawanten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog drukte de drukkerij van De Telegraaf pro-Duitse bladen, waaronder de Deutsche Zeitung in den Niederlanden. Hiermee vertoonde De Telegraaf hetzelfde gedrag als het genazificeerde concern van drukkerij/uitgeverij De Arbeiderspers, die de vervaardiging van veel nationaalsocialistisch drukwerk (onder meer Storm, Groot Nederland en De Waag) ter hand nam tijdens de Tweede Wereldoorlog.[9] In de Tweede Wereldoorlog liet Holdert de NSB en de Duitse bezetter toe in de kolommen van de krant.
Op 27 november 1946 meldde de Rotterdamsche Courant dat Hakkie Holdert door de Alkmaarse P.R.A. was gearresteerd op een zeewaardige tweemaster die onder Monnickendam gemeerd lag. Holdert was door de mand gevallen, toen onder zijn arm een litteken zichtbaar werd dat ontstaan was na het operatief verwijderen van het bloedgroepteken van de SS. Als lid van de Waffen-SS was Holdert jr. in Duitse krijgsdienst naar het oostfront geweest.
1945-1949: Verschijningsverbod
De Commissie voor de Perszuivering oordeelde dat Holdert het behoud van zijn kranten had bewerkstelligd door uit pure baatzucht en welbewust met de vijand te heulen, financiële steun te verlenen aan diens handlangers en verraderlijke en vijandelijke propaganda te voeren. De Commissie legde De Telegraaf een verschijningsverbod voor dertig jaar op. Het verbod werd in 1949 weer opgeheven. In die periode werden op de persen van De Telegraaf de dagbladen Trouw en Het Parool gedrukt, beide voortgekomen uit het verzet.
Het oordeel van de Commissie voor de Perszuivering heeft er mede toe bijgedragen dat De Telegraaf de exponent bij uitstek werd van de collaborerende pers. Dat beeld diende volgens onderzoeker René Vos enigszins te worden genuanceerd.[10] Volgens diezelfde Vos kunnen vetes van persoonlijke en zakelijke aard tussen verschillende uitgevers ook een rol gespeeld hebben in het publicatieverbod.[11]
Na de opheffing van het verschijningsverbod groeide De Telegraaf opnieuw uit tot het grootste dagblad van Nederland.
De eerste Telegraaf na de oorlog verscheen op 12 september 1949.[12]
Controverses in de 21ste eeuw
Op 13 mei 2010, de dag na de vliegramp bij Tripoli, interviewde een verslaggeefster van De Telegraaf telefonisch de negenjarige jongen die als enige de vliegramp had overleefd. De jongen wist op dat moment niet wat hem was overkomen en was nog niet op de hoogte van het feit dat zijn ouders en broertje in de vliegramp waren omgekomen. Op 14 mei publiceerde De Telegraaf op de voorpagina een weergave van dit interview.[17][18][19]
In de uitzending van het VARA-programma Zembla van 16 september 2011 werd gesteld dat De Telegraaf willens en wetens onwaarheden publiceert.[20] In de uitzending werd bijvoorbeeld aangetoond dat bepaalde bronnen nooit daadwerkelijk zijn geïnterviewd en bepaalde informatie die een artikel kan ontkrachten wordt genegeerd. Als gevolg van de Zembla-uitzending werd vijf dagen later Martijn Koolhoven op non-actief gezet. Op 30 september 2011 werd bekend dat Koolhoven niet langer bij De Telegraaf werkt.[21]
Lees meer: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Telegraaf