Zeldzaam 10 miljoen jaar oud fossiel ontrafelt nieuwe kijk op menselijke evolutie

[univers]

Rudapithecus was behoorlijk aapachtig en bewoog zich waarschijnlijk tussen takken zoals apen nu doen - zijn lichaam rechtop houden en met zijn armen klimmen. Het zou echter verschillen van moderne mensapen door een flexibelere onderrug te hebben, wat zou betekenen dat wanneer Rudapithecus naar de grond kwam, het mogelijk meer rechtop zou kunnen staan zoals mensen. Illustratie met dank aan John Sibbick.

Het vermogen van mensen om op twee benen te lopen heeft mogelijk een diepere voorouderlijke oorsprong dan tot nu toe gedacht.

Vlakbij het oude mijnstadje Rudabánya in Hongarije hebben onderzoekers de fossiele resten opgegraven van uitgestorven gefossiliseerde aap. Het gaat om het bekken van de Rudapithecus hungaricus; een grote aap die Europa bewoonde tijdens het late Mioceen, ongeveer 10 miljoen jaar geleden. Na een grondige analyse van dit aapachtige bekken denken onderzoekers een stapje dichterbij het antwoord te zijn op de vraag waarom mensen op twee benen lopen.

Bekken
Het bekken van Rudapithecus werd ontdekt door paleontoloog David Begun. Een bijzondere vondst, aangezien het bekken een van de meest informatieve botten is van een skelet. Helaas blijven deze botten zelden goed bewaard. Ook het bekken van Rudapithecus bleek niet helemaal compleet te zijn. Daarom gebruikte het team 3D-modellen om de vorm digitaal te reconstrueren. Vervolgens vergeleken ze hun modellen met het bekken van moderne dieren.


Een bekken is een van de meest informatieve botten van een skelet, maar een die zelden wordt bewaard.


Een Rudapithecus-bekkenfossiel, midden, bedekt op een skelet van een siamang, vergeleken met een makaak aan de catalogus en orang-oetan aan de rechterkant.

Familielid
Begun – die ook al andere ledenmaten, kaken en tanden van Rudapithecus onderzocht – heeft aangetoond dat Rudapithecus een familielid is van moderne Afrikaanse apen en mensen. En dat is best verrassend als je de locatie in Europa waar Rudapithecus leefde in ogenschouw neemt. Onderzoekers weten echter nog maar weinig over zijn houding en motoriek. En dus is de vondst van een bekken heel belangrijk.

Rechtop
Na analyse van het bekken hebben onderzoekers nu een beter beeld van hoe de Rudapithecus bewoog. “Rudapithecus was behoorlijk aapachtig,” vertelt hoofdauteur van de studie Carol Ward. “Waarschijnlijk bewoog hij tussen takken zoals apen nu nog steeds doen: met zijn lichaam rechtop en klimmend met zijn armen.” Maar er is ook een groot verschil. “Rudapithecus verschilt van moderne mensapen doordat hij een flexibelere onderrug had,” zegt Ward. “Dit betekent dat wanneer Rudapithecus op de grond terecht kwam, hij mogelijk net zoals mensen meer rechtop stond.”

Tweebenig
En dat is best opvallend. Volgens de onderzoekers betekent dit dat we misschien anders moeten kijken naar de oorsprong van onze tweebenigheid. Moderne Afrikaanse apen hebben namelijk een lang bekken en een korte onderrug. Dit is waarschijnlijk de reden waarom ze – als ze zich op de grond bevinden – op handen en voeten voort bewegen. Mensen hebben langere en flexibelere onderruggen, waardoor we rechtop kunnen staan en onszelf op twee benen verplaatsen; een eigenschap die kenmerkend is voor de menselijke evolutie. “In plaats van ons af te vragen waarom onze menselijke voorouders rechtop gingen lopen, moeten we onszelf misschien afvragen waarom onze voorouders nooit zowel handen als voeten hebben gebruikt om zich voort te bewegen,” zegt Ward.

Overgang
Volgens de onderzoeker zouden er aanzienlijke veranderingen nodig zijn geweest als we vanuit een Afrikaanse aapachtige lichaamsbouw evolueerden. Denk bijvoorbeeld aan een verlenging van onze onderrug en juist een verkorting van onze bekken. Als mensen evolueerden van een voorouder die lijkt op Rudapithecus, dan zou die overgang mogelijk veel eenvoudiger zijn geweest. “We konden vaststellen dat Rudapithecus een flexibelere torso had dan de Afrikaanse apen van vandaag de dag,” zegt Ward. “Dit komt mede omdat hij veel kleiner was; zo was hij ongeveer net zo groot als een middelgrote hond. Dit is belangrijk omdat onze bevinding het idee ondersteunt dat menselijke voorouders misschien niet dezelfde bouw hebben als moderne Afrikaanse apen.”

De volgende stap is om een 3D-analyse van andere gefossiliseerde lichaamsdelen van Rudapithecus uit te voeren. Op die manier krijgen onderzoekers een completer beeld van hoe deze uitgestorven aap zich bewoog. En dit verschaft ons meer inzicht in de gemeenschappelijke voorouder van Afrikaanse apen en de moderne mens.

https://www.scientias.nl/bekken-van-uit ... -evolutie/

https://news.missouri.edu/2019/a-new-vi ... evolution/

[Fenna]

Schitterend deze ontdekking.
Er is nog zoveel wat wij niet weten.

Begun – die ook al andere ledenmaten, kaken en tanden van Rudapithecus onderzocht – heeft aangetoond dat Rudapithecus een familielid is van moderne Afrikaanse apen en mensen. En dat is best verrassend als je de locatie in Europa waar Rudapithecus leefde in ogenschouw neemt.

Ik vind de vindplaats helemaal niet verbazingwekkend als je nagaat dat alle continenten ooit aan elkaar hebben gezeten.
Het eerste supercontinent Vaalbara of Ur viel uiteen in het bekendere Pangea en dit proces is nog steeds gaande.
upload photo
https://www.scientias.nl/de-aarde-in-he ... relddelen/

Alle aannames zijn gebaseerd op berekeningen, maar er hoeft maar iets verkeerd te zijn in de berekening en het gaat een heel ander beeld geven.
Niemand van ons kan het met 100% zekerheid zeggen.

Ik blijf ook bij mijn standpunt dat wij een op zichzelf staande apensoort zijn en niet afstammen van de Orang oetang of de Bonobo, deze nieuwe ontdekking zou mogelijk een bewijs hiervoor kunnen zijn.
Een doodshoofd aapje stamt bijvoorbeeld toch ook niet van een Gibbon af?

[Fenna]

Vind dit wel passen in dit topic.

https://www.volkskrant.nl/wetenschap/ge ... ~b582c6ce/

Geheimzinnige oermens herrijst op sciencefictionachtige manier uit dna-monster

Een volk van stevige, gedrongen mensen met lage voorhoofden, een grote ronde hersenpan en opvallende brede monden. Zó ongeveer moet het geheimzinnige, verdwenen oervolk van de denisovamensen eruit hebben gezien. Aldus hun dna.


Reconstructie van een denisova-meisje. Beeld Maayan Harel

Hoewel archeologen nog nooit een skelet van een denisovamens hebben opgegraven, wisten Israëlische onderzoekers hun uiterlijk op sciencefictionachtige manier te bepalen, door het af te lezen uit hun dna.

De denisovamens moet vanaf ongeveer een half miljoen jaar geleden hebben geleefd in Azië, lang voordat de moderne mens er zijn intrede deed. Maar hoe ze eruit zagen weet niemand. Archeologen hebben van de mysterieuze menssoort alleen een vingerkootje, wat kiezen en tanden en een onderkaak teruggevonden – met als bonus dat men daaruit wel het dna van de oermens heeft kunnen halen.

Dna, waarmee bio-informaticus Liran Carmel en collega’s van de Hebreeuwse universiteit van Jeruzalem nu een ruw profiel van de denisovamens hebben opgesteld, schrijven ze in vakblad Cell. Het team voorspelde hoe hun skelet er op 32 punten ongeveer uit moeten hebben gezien – uiteenlopend van subtiliteiten zoals de dikte van hun tandglazuur tot opvallender zaken zoals de breedte van de ribbenkast.

Al met al levert dat een menssoort op die van een afstandje nog het meeste lijkt op een neanderthaler: gespierde bonken met een plat voorhoofd, een brede borstkas, wijde heupen en dikke vingers. Tot je hem beter bekijkt: vooral opvallend is dat de denisovamens een ongewoon hoofd heeft, veel breder dan dat van hedendaagse mensen.
Skeletafwijkingen

De reconstructie is natuurlijk maar een gemiddelde, reageert desgevraagd archeoloog en dna-expert Eveline Altena van het LUMC in Leiden. ‘Er zullen ongetwijfeld verschillen zijn geweest tussen mannen en vrouwen, en in de loop der tijd zullen ze op een aantal punten wat zijn veranderd.’ Niettemin spreekt ze van een ‘ontzettend interessant’ onderzoek. ‘Het leuke is dat ze op een heel inventieve manier te werk zijn gegaan om iets te kunnen zeggen over hoe die denisovanen eruit zagen. Bij gebrek aan fossielen moesten ze echt alle zeilen bijzetten.’

where place upload picture
Kleimodel van een Denisovamens. Beeld Maayan Harel

Aan de reconstructie ging een hoop gepuzzel vooraf. Zo onderzocht Carmel of de genetische informatie uit de fossielen op de een of andere manier verband houdt met bekende erfelijke skeletafwijkingen bij hedendaagse mensen. Ook vergeleek hij het denisova-dna met de genetische informatie van de moderne mens, chimpansees en neanderthalers.

Vernieuwend is dat Carmel daarbij niet zozeer naar het dna zelf keek, maar naar de chemische verbindingen die eraan kleven – de ‘volumeknopjes’ waaraan je kunt zien hoe ‘hard’ welk stuk dna destijds stond afgesteld. Al met al levert dat een voorspelling op die zo’n vijf op de zes keer goed zit, schat het team.
Breed hoofd

Of je de denisovamens op straat zou herkennen, is de vraag. ‘Ze hadden, afgaand op dit onderzoek, een opvallend breed hoofd’, constateert Altena. ‘Maar aan de andere kant: ze verschilden niet extreem van de neanderthalers en konden met hen ook nakomelingen krijgen. Dus zo afwijkend waren ze niet.’

Carmel zelf wijst op de overeenkomsten tussen zijn reconstructie en twee incomplete, ruim 100 duizend jaar oude schedels die archeologen twee jaar geleden opgroeven in China. Dat zouden best eens twee denisovamensen kunnen zijn geweest, noteert hij in Cell.

Helemaal verdwenen is de denisovamens overigens niet. Nog altijd lopen modern Aziaten en Polynesiërs rond met in hun systeem zo’n 6 procent denisova-dna. Onder meer een genetische aanpassing waardoor Tibetanen in de Himalaya op grote hoogte kunnen overleven, lijken we te hebben overgeërfd van de enigmatische voorouder.

uploaded pictures
Kladversie van de reconstructie. Beeld Maayan Harel

[univers]

Je bent me net voor.

De echte bron.https://www.cell.com/cell/fulltext/S009 ... 19)30954-7

[Fenna]

[gusteman]

Hoewel archeologen nog nooit een skelet van een denisovamens hebben opgegraven, wisten Israëlische onderzoekers hun uiterlijk op sciencefictionachtige manier te bepalen, door het af te lezen uit hun dna.

Mooi zo ... dan kunnen die Israëlische onderzoekers nu aan de opperrabijn gaan uitleggen waarom hun vondst van menselijke aanwezigheid op de planeet niet overeenkomt met de Bijbelse berekening van het scheppingstijdstip.

[univers]

Daar naaien ze echt wel een mouw aan.