Uitgestorven gigantische aap direct gekoppeld aan de levende orang-oetan

[univers]

Onderzoekers van de Universiteit van Kopenhagen zijn erin geslaagd de evolutionaire relatie tussen een twee miljoen jaar oude gigantische primaat en de levende orang-oetan te reconstrueren. Het is de eerste keer dat genetisch materiaal dat zo oud is uit een fossiel in een subtropisch gebied is gehaald. Dit stelt de onderzoekers in staat om dierlijke, inclusief menselijke, evolutionaire processen nauwkeurig te reconstrueren ver voorbij de grenzen die tegenwoordig bekend zijn.


Artistieke impressie van de Gigantopithecus blacki. Afbeelding: Ikumi Kayama (Studio Kayama LLC)

Door het gebruik van oude eiwitsequencing hebben onderzoekers genetische informatie verzameld van een 1,9 miljoen jaar oude uitgestorven, gigantische primaat die vroeger in een subtropisch gebied in Zuid-China woonde. De genetische informatie stelt de onderzoekers in staat de evolutionaire positie van Gigantopithecus blacki te ontdekken , een lengte van drie meter en kan tot 600 kg zware primaat zijn, waardoor de orang-oetan zichtbaar wordt als zijn naaste, levende familielid.

Het is de eerste keer dat dit genetisch materiaal uit een warme, vochtige omgeving is gehaald. De studie is gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Nature en wordt uitgevoerd in samenwerking met het Institute of Evolutionary Biology in Barcelona. De resultaten zijn baanbrekend op het gebied van evolutionaire biologie, volgens Frido Welker, Postdoc van het Globe Institute van de Faculteit Gezondheid en Medische Wetenschappen en eerste auteur van de studie.

'Primaten staan ​​relatief dicht bij de mens, evolutionair gesproken. Met deze studie laten we zien dat we eiwitsequencing kunnen gebruiken om oude genetische informatie op te halen van primaten die in subtropische gebieden leven, zelfs wanneer het fossiel twee miljoen jaar oud is. Tot nu toe was het alleen mogelijk om genetische informatie op te halen van tot 10.000 jaar oude fossielen in warme, vochtige gebieden. Dit is interessant, omdat oude overblijfselen van de veronderstelde voorouders van onze soort, Homo sapiens , ook voornamelijk worden gevonden in subtropische gebieden, met name voor het vroege deel van de menselijke evolutie. Dit betekent dat we mogelijk vergelijkbare informatie kunnen ophalen over de evolutielijn die naar mensen leidt ', zegt Frido Welker.

Tegenwoordig weten wetenschappers dat de geslachtslijn van de mens en van de chimpansee ongeveer zeven of acht miljoen jaar geleden is gesplitst. Met de vorige methoden konden ze echter alleen menselijke genetische informatie ophalen die niet ouder was dan 400.000 jaar. De nieuwe resultaten tonen de mogelijkheid om de genetische reconstructie van de evolutionaire relaties tussen onze soort en uitgestorven diersoorten verder terug in de tijd uit te breiden, ten minste tot twee miljoen jaar - die een veel groter deel van de gehele menselijke evolutie beslaan.

Analyseren van oude tandglazuur-eiwitten met behulp van op massaspectrometrie gebaseerde proteomica
In een recente studie, ook gepubliceerd over Nature , Enrico Cappellini, universitair hoofddocent aan het Globe Institute en senior auteur van deze studie, hebben aanvankelijk samen met een internationaal team van collega's de massale potentieel van oude eiwitsequencing.


Onderkaak van de Gigantopithecus blacki. Afbeelding: Professor Wei Wang en Theis Jensen

'Door eiwitten te sequencen die zijn verkregen uit tandglazuur van ongeveer twee miljoen jaar oud, toonden we aan dat het mogelijk is om vol vertrouwen de evolutionaire relaties te reconstrueren van diersoorten die te ver zijn uitgestorven om hun DNA tot nu toe te laten overleven. In deze studie kunnen we zelfs concluderen dat de lijnen van orang-oetan en Gigantopithecus ongeveer 12 miljoen jaar geleden uit elkaar zijn gegaan ', zegt Enrico Cappellini.

Het sequencen van eiwitten blijft twee miljoen jaar oud mogelijk gemaakt door de technologie aan de basis van proteomische ontdekking tot het uiterste uit te rekken: massaspectrometrie. State of the art massaspectrometers en de beste palaeoproteomics-expertise die nodig is om het beste uit dergelijke geavanceerde instrumenten te halen, zijn belangrijke bronnen die voortkomen uit de tien jaar durende strategische samenwerking met Jesper Velgaard Olsen, professor bij Novo Nordisk Foundation Centre for Protein Research en co-auteur op deze studie.

Het mysterie van Gigantopithecus
Het fossiele bewijs dat aan Gigantopithecus wordt toegeschreven, werd in 1935 in eerste instantie in Zuid-China ontdekt en is momenteel beperkt tot slechts enkele onderkaken en heel veel tanden. Tot nu toe is geen volledige schedel en geen ander bot van de rest van het skelet gevonden. Als gevolg hiervan is er veel gespeculeerd over het fysieke uiterlijk van dit mysterieuze dier.

Eerdere pogingen om te begrijpen welk levend organisme het meest op Gigantopithecus zou kunnen lijken, konden alleen worden gebaseerd op de vergelijking van de vorm van de fossielen met skeletreferentiemateriaal van levende mensapen. Oude DNA-analyse was geen optie, omdat Gigantopithecus ongeveer 300.000 jaar geleden uitstierf en Gigantopithecus in het geografische gebied geen DNA bezat dat ouder is dan ongeveer 10.000 jaar. Dienovereenkomstig hebben we besloten om tandglazuureiwitten te sequencen om de evolutionaire relatie met levende mensapen te reconstrueren, en we ontdekten dat orang-oetan Gigantopithecus ' dichtstbijzijnde levende familielid' is, zegt Enrico Cappellini.

De studie van de menselijke evolutie door paleo-proteomica zal de komende jaren worden voortgezet via het onlangs opgerichte "Paleo-proteomica om studies over menselijke geschiedenis (PUSHH) te ontketenen" Marie Skłodowska Curie European Training Network (ETN) -programma.

https://news.ku.dk/all_news/2019/11/ext ... orangutan/

[Gast1]

Wist ik al langer:



Prachtige film trouwens