Geheime geliefden in Auschwitz herenigd 72 jaar later - hij had 1 vraag voor haar

[univers]

[img]https://www.thevintagenews.com/wp-conte ... eunion.jpg[/img
Dit zijn niet de mensen uit het artikel. Deze afbeelding wordt gebruikt om het verhaal te illustreren.
Het is moeilijk om je voor te stellen dat liefde en geliefden bloeien in het nazi-kamp van Auschwitz, maar zoals de dichters verklaren, zal liefde niet worden ontkend, hoe schrijnend de omstandigheden ook zijn. Het was een periode van uiterste wanhoop voor de duizenden en duizenden gevangenen die door die beruchte poorten passeerden, de meeste om nooit meer te zien. Het vinden van liefde was het laatste waar ze aan denken; voor hen ging het leven puur om overleven.

Maar de intensiteit van de menselijke verbinding die uit liefde voortkomt, was een paradox die sommigen, gevangen in die nachtmerrie, toch wilden. Wanneer alles rondom een ​​individu uit elkaar valt, kan vastklampen aan het leven door vastklampen aan een andere persoon troost brengen. Dat is wat er gebeurde met Helen Spitzer en David Wisnia, die elkaar in 1943 ontmoetten in Auschwitz en tegen alle verwachtingen in geheime geliefden werden. Hij was slechts 17 jaar oud - eigenlijk een jongen - die alleen maar probeerde te overleven. Ze was 25 jaar oud, een meer ervaren jonge vrouw die troost nodig had - en gaf.

"Ze koos me," herinnerde Wisnia onlangs aan de New York Times vanuit zijn huis in Pennsylvania. "Ik wist niet wat, wanneer, waar," zei hij, een toespeling op zijn gebrek aan ervaring in zaken van het hart. "Ze heeft me alles geleerd." Hij noemde haar bij de bijnaam 'Zippi.'

Hij moest snel opgroeien in het kamp, ​​waar hij werd belast met de afschuwelijke taak om de lichamen terug te halen van degenen die hadden opgegeven en hun eigen leven hadden genomen. Spitzer had iets meer geluk, omdat haar vaardigheden haar als grafisch ontwerper van het kamp zagen. Bijgevolg waren beide relatief veilig in de hiërarchie van Auschwitz vanwege hun respectieve mogelijkheden. Ze waren nuttig voor de nazi's en dat beschermde hen enigszins. Bovendien had Wisnia een prachtige zangstem die de kampbewakers bezig hield.

Hun liefde bloeide in het kamp en ongeveer eens in de vier weken ontmoetten ze elkaar om hun romantiek te voltooien, op een plek verborgen voor de nieuwsgierige blikken van bewakers. Andere gevangenen hielpen hen te verbergen terwijl ze haastig de liefde bedrijven achter dozen met kleding. Ze droomden ervan om samen uit het kamp te ontsnappen, maar wisten dat elke poging waarschijnlijk slecht zou eindigen.

In plaats daarvan droomden ze ervan om na de oorlog in Warschau herenigd te worden. Vanwege hun posities hadden ze, in tegenstelling tot zoveel anderen, een kans op vrijheid, als ze maar konden overleven tot de bevrijding. Dat deden ze, maar raakten gescheiden in de nasleep van de bevrijding.

Wisnia ging na zijn samenwerking met het Amerikaanse leger naar Amerika, waar hij eerst in New York City verbleef en trouwde, later in Levittown, Pennsylvania. Spitzer, die een van de laatste was die het kamp levend verliet, ging naar haar ouderlijk huis in Bratislava, Slowakije. Ze trouwde met een VN-veiligheidsofficier, nam deel aan vele humanitaire projecten van de VN en zij vestigden zich later in Amerika, eerst in Austin, TX en vervolgens in New York in 1967.

Door de jaren heen vroeg Wisnia zich twee dingen af: wat was er geworden van zijn geliefde in oorlogstijd, en of ze hem had geholpen te overleven, door ervoor te zorgen dat zijn naam nooit op de lijsten kwam van degenen die voorbestemd waren om niet levend te komen. Als grafisch ontwerper van het kamp kon ze haar ontwerpvaardigheden gebruiken om papierwerk te manipuleren en gevangenen toe te wijzen aan verschillende banen en kazernes.

Het was pas in 2016, in New York City, dat hij zijn antwoorden kreeg. Na een mislukte poging om decennia eerder te ontmoeten, begon Wisnia's zoon, een rabbijn, opnieuw contact met Spitzer (wiens achternaam nu Tichauer was), die nu bedlegerig was in haar appartement met een assistent die voor haar zorgde, en ze stemde in met een bezoek. Wisnia en twee van zijn kleinkinderen gingen naar haar appartement in Manhattan. Tichauer had haar man in 1996 verloren en had geen kinderen, terwijl Wisnia 4 kinderen en 6 kleinkinderen had gehad.

Bij hun aankomst ontdekten ze dat ze in een ziekenhuisbed zat, haar gezichtsvermogen en gehoor waren slecht en het duurde even voordat ze zich realiseerde wie hij was. Toen ze dat deed, glimlachte ze weer als een jonge vrouw. "Haar ogen werden groot, bijna alsof het leven terugkwam", zei Wisnia's kleinzoon Avi, die toen 37 was. "Het kostte ons allemaal verbaasd."

Hij boog zich voorover om haar hand te nemen, op welk punt ze voor zijn kleinkinderen vroeg: "heb je je vrouw verteld wat we hebben gedaan?" Hij lachte en berispte haar en riep in vreugde "Zippi!" De vergadering duurde 2 uur en ze spraken elkaar in het Engels.

Uiteindelijk moest Wisnia gewoon weten of ze hem voor het vreselijke lot had gehouden dat zoveel andere gevangenen ontmoetten. Hij boog zich weer voorover en vroeg, en Tichauer antwoordde door 5 vingers in de lucht te steken: "Ik heb je vijf keer gered van de slechte lading." Wisnia had zijn antwoord. "Ik wist dat ze dat zou doen," vertelde hij de Times . "Het is absoluut geweldig."

Maar hier moest nog meer worden onthuld. "Ik wachtte op je," zei Tichauer. Nadat ze uit het kamp was ontsnapt, had ze het plan aanvankelijk gevolgd en op hem gewacht in Warschau. Wisnia was verbaasd omdat hij niet kon komen opdagen voor de naoorlogse bijeenkomst.

De geheime liefhebbers van Auschwitz zeiden voor de laatste keer "I love you" en zagen elkaar nooit meer. Ze overleed in 2018 op 100-jarige leeftijd. Maar vóór hun laatste afscheid had ze nog een laatste verzoek. Voor hem om voor haar te zingen. Hij pakte haar hand en zong haar het Hongaarse lied dat ze hem in Auschwitz leerde dat ze beiden nooit waren vergeten.

Wisnia schreef in 2015 een memoires: ' One Voice, Two Lives: From Auschwitz Prisoner To 101st Airborne Trooper ', waarin hij Spitzer noemt, maar onder een pseudoniem.

Pas toen zijn kinderen hem aanspoorden om te praten over gruwelen van de oorlog en de vrouw die hem hielp ondersteunen, noemde hij haar aan iedereen. "Hoe deel je zo'n verhaal met je familie?" Merkte hij op aan de Times . Nu reist hij echter naar bibliotheken en scholen om met jonge mensen te praten en hen te herinneren aan die donkere periode en hoe het leven was voor gevangenen.

"Er zijn nog maar weinig mensen die de details kennen," klaagde Wisnia. Hij gebruikt zijn platform als spreker in het openbaar om de onverbloemde waarheid over wat er precies in het kamp gebeurde te delen. Volgens deskundigen zijn er nog ongeveer 2.000 mensen in leven die Auschwitz hebben overleefd.



https://www.thevintagenews.com/2019/12/ ... tz-lovers/

[Tammy]

Wat een ontroerend liefdesverhaal.
En wat ben ik blij dat ze oud zijn geworden.
Gelukkig hadden ze elkaar daar in die vreselijke hel.
Wat een verhaal , bedankt voor het plaatsen Univers.

[univers]

Doet je dat niet ergens aan denken.
Dankzij jouw forum.

[Tammy]

Ja ik weet wie je bedoelt Univers, dat is ook een mooi en ontroerend verhaal.
Ben blij dat jullie tweetjes elkaar hier hebben ontmoet, wat moet dat een emotioneel en bijzonder moment voor jullie beiden zijn geweest toen jullie elkaar herkende.

[univers]

Toen ik ze weer voor het eerst zag, had ze tanden in de mond.
Met het fotootje waar ik mee liep te pronken, ben ik wat mee gepest, ontbrak de boven gevel.
8, 9 jaar dan verwissel je van tanden.
Ben blij dat ik haar weer, via het forum tegen ben gekomen.

[Tammy]

Wat mooi dat je haar fotootje bij je had.
Ja melk tandjes vallen uit , dat schrijf je leuk.
Het is zo bijzonder dat jullie elkaar hier weer hebben ontmoet na elkaar zoveel jaren uit het oog te zijn verloren.
Zo erg dat ze ziek werd, ze had het zo naar haar zin in Hongarije.
Jullie band zal altijd blijven bestaan Univers, niemand kan dat breken.
Jullie zullen altijd verbonden blijven.

[univers]

Jullie band zal altijd blijven bestaan Univers, niemand kan dat breken.
Jullie zullen altijd verbonden blijven.

Kreeg even kippenvel.