Ontbrekende schakels ontbreken nog steeds!

[4l13N]

Het reusachtige probleem van de evolutietheorie

Charles Darwin had een probleem – een reusachtig probleem. In zijn standaardwerk over evolutie ‘On the Origin of Species’ (1859) kon hij geen enkele ontbrekende schakel benoemen. In plaats daarvan wijdde hij een heel hoofdstuk aan het beklagen van “De onvolledigheid van de geologische gesteentenopvolging”. Hij schreef hierover als volgt:

“De geologie brengt voorzeker zo’n graduele organische keten niet aan het licht. Dat is dan misschien wel de meest voor de hand liggende en de grootste tegenwerping die men kan opwerpen tegen mijn theorie. De verklaring hiervoor ligt, naar mijn mening, in de zeer grote onvolledigheid van de geologische gesteentenopvolging.”

Darwin was niet de enige die met dit probleem zat. Dr Colin Patters (1933-1998) hoofdpaleontoloog aan het Britse Museum voor Natuurwetenschappen in Londen antwoordde op de vraag waarom hij geen illustraties van evolutionaire overgangsvormen had opgenomen in zijn boek over evolutie van 1978 als volgt:

“Er bestaat geen enkel fossiel waarvoor men een waterdicht argument als overgangsvorm bezit”

Professor Stephen J. Gould (1941-2002) van zijn kant stelde:

“De extreme zeldzaamheid van overgangsvormen in de fossiele gesteentenopvolging blijft bestaan als een publiek geheim in de paleontologie.”

Het is inderdaad zo dat 150 jaar van intens onderzoek door evolutionisten in miljoenen tonnen fossielen er niet in geslaagd is ook maar één duidelijke ‘evolutieketting’ van zulke overgangsvormen te vinden, laat staan de veelvoud aan evolutiekettingen dat het Darwinisme vereist. Gedurende al die jaren vond men slechts een klein handvol ‘kandidaten’ voor de status van ‘overgangsvorm’ of ‘ontbrekende schakel’. Ze werden meestal aangekondigd met een storm aan publiciteit om evolutie te promoten en iedereen te indoctrineren. Wanneer in de loop van de tijd het gewicht van tegenargumenten heeft aangetoond dat dit fout was, heeft men deze vermeende voorbeelden van overgangsvormen met zeer stille trom afgevoerd en de volgende generatie van wetenschappers kwam dan weer met hun eigen favoriete voorbeelden.

Dit artikel bespreekt enkele van die vermeende overgangsvormen die de evolutionisten zelf verlaten hebben door het grote gewicht aan tegenargumenten.

Overgangsvormen tussen vissen en landdieren

1. Tiktaalik

Tiktaalik – een 20 cm-lange visschedel en enkele fossiele voorvinnen (met beenderen die ruwweg overeenkomen met deze van de landgewervelden) werd in het Arctische Canada teruggevonden in 2004. Het werd hevig gepromoot door evolutionisten als een 375 miljoen jaar oude uitgestorven ontbrekende schakel die op weg was om de eerste viervoetige landgewervelde te worden. Het fossiel prijkte op de kaft van Nature en in het artikel werd er gesteld dat: “…dit echt was hoe onze voorouders er uitzagen toen ze het water begonnen te verlaten…”

Spijtig genoeg voor Tiktaalik als ontbrekende schakel bleek deze veronderstelling foutief te zijn. Verschillende goedbewaarde pootafdrukken die zonder twijfel gemaakt werden door een viervoetig landdier werden in Polen ontdekt in gesteenten die zo’n 18 miljoen jaar ouder ‘gedateerd’ werden dan Tiktaalik.

Nature gaf toe:

“Ze verplichten ons tot een radikale herziening van de timing, ecologie en leefomgeving van de overgang van vissen naar viervoeters … “.

Ondertussen is Tiktaalik (zoals de coelacanth en ‘Lucy’) de folklore binnengestapt van het evolutieverhaal. Ongetwijfeld zullen evolutionisten deze vermeende overgangsvormen niet laten vallen voordat ze iets gevonden hebben om ze te vervangen.

2. De coelacanth

De coelacanth (een vis) werd gepromoot als de 100 miljoen jaar oude voorouder van de landdieren – tot men er één terugvond, levend en wel, in de oceaan in 1938. Het gebruikt zijn onderste vinnen om te manoeuvreren en niet om te ‘stappen’ zoals beweerd werd.

Overgangsvormen tussen zoogdieren en walvissen

1. Mesonychia en Pakicetus

Eén van de eerste fossielen die als voorouder van de walvissen werd gezien was Mesonychia, een middelgroot landdier dat leek op een wolf met zogenaamde walvisachtige tanden. Toen kwam er Pakicetus (‘de Pakistanwalvis’) – dit is de naam die paleontoloog Philip Gingerich gaf aan het bovenste deel van de schedel, twee fragmenten van de onderkaak en enkele tanden die hij ontdekt had in Pakistan in de late jaren ’70. Hij stelde dat dit het fossiel was van “de oudste en meest primitieve walvisachtige.”

Het werd aan de wereld bekend gemaakt op de kaft van het magazine Science op 22 april 1983.

De uitgever van Science schreef hierover als volgt:

“Pakicetus levert het eerste direct bewijsmateriaal voor een amfibieus leven in de evolutionaire overgang van walvissen van land naar zee.”

Voorzichtig voegde hij er ook nog aan toe:

“De reconstructie van het postcraniale skelet is nog volledig hypothetisch.”

Dit is evolutietaal voor “vanaf het hoofd is het allemaal uitgevonden”. Vele jaren later werden nog meer beenderen van Pakicetus gevonden en beschreven in Nature. De commentator schreef hierover het volgende:

“Al de postcraniale beenderen wijzen erop dat de pakictiden landzoogdieren waren, en… lopers waren waarbij alleen hun vingers de grond raakten.”

Nu is het zelfs zo dat de evolutionist Richard Dawkins ons vertelt dat moleculair genetisch bewijsmateriaal heeft aangetoond dat nijlpaarden de dichtste verwanten zijn van de walvissen en niet de mesonychiden. Toch vermelden nog veel populair evolutionistische schrijvers Pakicetus als voorouder van de walvissen, dit op basis van de veronderstelde gelijkenissen met de structuur van het inwendige oor.

Overgangsvormen tussen vogels en dinosauriërs

Evolutionisten beweren ook dat vogels evolueerden uit dinosauriërs. De twee ontbrekende schakels die hiervoor ten tonele gevoerd worden zijn:

1. Archaeopteryx

Dit is de naam die gegeven wordt aan verschillend fossiele vogelspecimens die ontdekt werden in Solnhofen, Duitsland, tussen 1861 en 1993. Evolutiehandboeken hebben steeds beweerd dat het een overgangsvorm was tussen reptielen en vogels. Dit ondanks het feit dat Archaeopteryx volledig gevormde vliegveren had, vleugels die bevestigd waren aan een breed wensbeen, poten met tenen, vogelachtige beenderen en een vogelachtige hersenpan.

Daarenboven werden er ondertussen reeds afdrukken van vogelpoten gevonden in oudere gesteenten. Ook werden er fossielen gevonden van 2 vogels ter grootte van kraaien in oudere gesteentelagen (alhoewel dit bediscuteerd wordt). De ontdekker van deze vogelfossielen, Sankar Chattergee stelde de naam Protoavis texensis voor (‘de eerste vogel uit Texas’).

2. Archaeraptor

In 1999 maakte de ‘National Geographic Society’ de Archaeraptor liaoningensis, een klein fossiel uit China, bekend op een persconferentie. Tien bladzijden tekeningen en tekst wijdde men aan dit fossiel in de uitgave van het tijdschrift in november 1999, waarin geschreven werd:

“Met de armen van een primitieve vogel en de staart van een dinosauriër werd dit fossiel ontdekt in de Liaoning provincie in China. Het is een echte ontbrekende schakel in de complexe ketting die de dinosauriërs met vogels verbindt. … Deze mix van vooruitstrevende en primitieve kenmerken is precies wat wetenschappers hadden verwacht te vinden bij dinosauriërs die experimenteerden met de kunst van het vliegen.”

Helaas voor de evolutionisten bleek de Archaeoraptor een echt geval van fraude te zijn – bedacht door een Chinese boer die uit was op geld. Nader onderzoek bracht aan het licht dat het fossiel ‘uitgedokterd’ was door onderdelen van 5 verschillende individuen te combineren.

Overgangsvormen van aap tot mens

1. Ramapithecus

In 1960 reconstrueerde Elwyn Simons van de universiteit van Yale enkele kaak- en tandfragmenten die ontdekt waren in het jaar 1932 in India. Ze noemde haar reconstructie Ramapithecus, de voorouder van de mensen. Deze theorie vond snel een grote aanhang bij veel evolutieanthropologen.

Tot in 1976 een volledige kaak van Ramapithecus werd ontdekt die aantoonde dat het duidelijk geen hominide (mensachtige) was. De theorie werd dus verlaten. Ramapithecus wordt nu geclasseerd als een aapachtig wezen dat verwant was met de oerang-oetan.

2. De Nebraska-mens

Na de Piltdown fraude (die 40 jaar lang dienst deed om de evolutie te promoten) was de ‘aap-mens’ aanspraak van de ‘Nebraska-mens’ één van de paradepaardjes van de evolutionisten. Hij kreeg de wetenschappelijke naam Hesperopithecus haroldcookii door Henry F. Osborn, directeur van het Amerikaanse Museum voor Natuurwetenschappen. Het baseerde zich op de ontdekking in 1922 van één enkele fossiele tand in het Westen van Nebraska.

Na verder onderzoek moest men in 1927 toegeven dat de tand toebehoorde aan de Prostehnnops, … een uitgestorven varkenssoort. Men achtte deze rechtzetting te onbelangrijk om algemeen bekend te maken, het wetenschappelijk tijdschrift Science vermeldde enkel dat de tand klaarblijkelijk niet had toebehoord aan een mens of een aap, en de Encyclopaedia Britannica vermeldde enkel dat het toebehoorde “aan één of ander levend wezen”.

3. De Neandertaler-mens

Deze naam werd gegeven aan de beenderen die in 1856 werden ontdekt in de vallei van de Neander in Duitsland. Ondanks de eerste reconstructies die hem een bruut, aapachtig voorkomen gaven, wordt de Neandertaler-mens nu algemeen aanvaard als een variëteit of ras van de Homo sapiens (de moderne mens). DNA bewijsmateriaal heeft onlangs bovendien aangetoond dat Neandertalers zelfs nakomelingen kregen met ‘moderne’ mensen.

In 1957 voerden de anthropologen W. Straus en A.J.E. Cave een nieuw onderzoek uit op het bewijsmateriaal en bevestigden dat als men een Neandertaler-mens…

“…terug tot leven zou kunnen wekken en in de metro van New-York plaatsen – in de veronderstelling dat hij gewassen, geschoren en fatsoenlijk gekleed was – het te betwijfelen zou zijn als hij meer aandacht zou trekken dan sommige andere medeburgers.”

4. De Australopithecen, incluis ‘Lucy’

De meeste recente evolutionaire ‘aap-mens’ kandidaat is een groep Afrikaanse fossielen, Australopithecen genoemd. De eerste die in 1924 ontdekt werd, was een kleine aapachtige schedel die door Raymond Dart Australopithecus africanus genoemd werd. Vijftig jaar lang vertelde men de mensen dat hij onze evolutie-voorvader was.

Toen vond het team van Donald Johanson in 1974 in Ethiopië een 1,1 meter groot skelet dat voor 40 % volledig was en de naam ‘Lucy’ kreeg. Men verklaarde dat het een hominide was (een ‘aap-vrouw’) en (samen met gelijkaardige beenderen die in de omgeving gevonden werden) gaf men de naam Australopithecus afarensis.

Deze verving de A.africanus van Dart als onze evolutie-voorvader, alleen al door het feit dat het zogezegd ongeveer 1 miljoen jaar ouder was. A.africanus werd sindsdien op een zijspoor gezet en was niet langer onze voorouder.

Vandaag tonen gedetailleerde numerieke analyses van hun anatomie aan dat de australopithecen geen indermediaire vormen waren maar een unieke, vandaag uitgestorven, aapachtige groep van schepselen die “meer verschilden van mensen dan de Afrikaanse apen verschillen van mensen en van elkaar”.

Evolutionisten hebben echter niets in de plaats om het hiaat op te vullen en daarom wordt ‘Lucy’ nog steeds, ten onrechte, opgenomen in de menselijke evolutielijn.

Bron: Scheppingsleer.org

[Determinist]

Creationisme en de wolf in schaapskleren genaamd intelligent design zijn randverschijnselen voornamelijk binnen fundamenteel hardcore christenen.
Al deze argumenten zijn keer en keer weerlegd.

Ik denk zodra de generatie van extremistische christenen langzamerhand uitsterft deze denkbeelden slechts een voetnoot in de geschiedenisboeken zal worden.
Alhoewel. Zo dat er mensen geloven in Adam en Eva en een 4000-6000 jaar oude Aarde zijn er ook een groeiend aantal platte Aarde gelovigen.

Gelukkig blijft dit slechts een randverschijnsel. Ieder zijn bubbel.