Vroege moderne mensen kookten 170.000 jaar geleden zetmeelrijk voedsel in Zuid-Afrika

[univers]

De ontdekking wijst ook op het delen van voedsel en het gebruik van houten graafstokken om de planten uit de grond te halen


Hypoxis angustifolia groeiwijze.

De inwoners van de grensgrot in het Lebombo-gebergte aan de grens Kwazulu-Natal / eSwatini kookten 170 duizend jaar geleden zetmeelrijke planten", zegt professor Lyn Wadley, een wetenschapper van het Wits Evolutionary Studies Institute aan de Universiteit van de Witwatersrand, Zuid Afrika (Wits ESI). "Deze ontdekking is veel ouder dan eerdere rapporten voor het koken van soortgelijke planten en het biedt een fascinerend inzicht in de gedragspraktijken van vroegmoderne mensen in zuidelijk Afrika. Het impliceert ook dat ze voedsel deelden en houten stokjes gebruikten om planten uit de grond te halen."

"Het is buitengewoon dat dergelijke fragiele plantenresten zo lang hebben overleefd", zegt dr. Christine Sievers, een wetenschapper van de Universiteit van de Witwatersrand, die het archeobotanische werk met Wadley voltooide. De ondergrondse voedselfabrieken werden ontdekt tijdens opgravingen in Border Cave in het Lebombo-gebergte (op de grens van de provincie KwaZulu-Natal, Zuid-Afrika en eSwatini [voorheen Swaziland]), waar het team sinds 2015 graaft. Tijdens de opgraving, Wadley en Sievers herkenden de kleine, verkoolde cilinders als wortelstokken. Alle lijken tot dezelfde soort te behoren, en 55 verkoolde, hele wortelstokken werden geïdentificeerd als Hypoxis, gewoonlijk de Yellow Star-bloem genoemd. "De meest waarschijnlijke soort die tegenwoordig in KwaZulu-Natal groeit, is de slanke bladeren Hypoxis angustifoliadat de voorkeur heeft als voedsel, "voegt Sievers toe." Het heeft kleine wortelstokken met wit vlees dat smakelijker is dan het bittere, oranje vlees van wortelstokken van de beter bekende medicinale Hypoxis-soort (ten onrechte Afrikaanse aardappel genoemd). "

De Border Cave-plantidentificaties werden gemaakt op de grootte en vorm van de wortelstokken en op de vaatstructuur onderzocht onder een scanning-elektronenmicroscoop. Moderne hypoxis wortelstokken en hun oude tegenhangers hebben vergelijkbare cellulaire structuren en dezelfde insluitsels van microscopische kristalbundels, raphides genoemd. De functies zijn nog steeds herkenbaar, zelfs in de verkoolde exemplaren. Gedurende een periode van vier jaar maakten Wadley en Sievers een verzameling moderne wortelstokken en geofyten uit het Lebombo-gebied. "We vergeleken de botanische kenmerken van de moderne geofyten en de oude verkoolde exemplaren om ze te identificeren", legt Sievers uit.

Wortelstokken van Hypoxis zijn voedzaam en koolhydraatrijk met een energiewaarde van ongeveer 500 KJ / 100 g. Hoewel ze rauw eetbaar zijn, zijn de wortelstokken vezelig en hebben ze een hoge breuktaaiheid totdat ze gaar zijn. De wortelstokken zijn rijk aan zetmeel en zouden een ideaal basisvoedsel zijn geweest. "Het koken van de vezelrijke wortelstokken zou ze gemakkelijker hebben kunnen schillen en verteren, zodat meer van hen konden worden geconsumeerd en de voedingsvoordelen groter zouden zijn", zegt Wadley.

Houten graafstokken om de planten uit de grond te halen

"De ontdekking impliceert ook het gebruik van houten graafstokken om de wortelstokken uit de grond te halen. Een van deze hulpmiddelen werd gevonden in Border Cave en is direct gedateerd op ongeveer 40.000 jaar geleden", zegt co-auteur van de krant en co-directeur van de opgraving, professor Francesco d'Errico, (Centre National de la Recherche Scientifique (CNRS), Université de Bordeaux, Frankrijk en Universiteit van Bergen, Noorwegen). Dr. Lucinda Backwell (Instituto Superior de Estudios Sociales, ISES-CONICET, Tucumán, Argentinië) was ook co-auteur van de krant en co-directeur van de opgraving.

De planten werden gekookt en gedeeld

De hypoxis wortelstokken werden meestal hersteld van open haarden en asstortingen in plaats van van omringend sediment. "De inwoners van de Border Cave zouden Hypoxis wortelstokken hebben gegraven vanaf de heuvel bij de grot en ze naar de grot hebben gebracht om ze in de as van open haarden te koken," zegt Wadley. "Het feit dat ze werden teruggebracht naar de grot in plaats van gekookt in het veld, suggereert dat voedsel werd gedeeld op de thuisbasis. Dit suggereert dat de wortelstokken in de as werden geroosterd en dat in het proces sommige verloren waren gegaan. Terwijl het bewijsmateriaal want koken is indirect, maar toch dwingend. "

Ontdekkingen bij Border Cave

Deze nieuwe ontdekking draagt ​​bij aan de lange lijst met belangrijke vondsten in Border Cave. De site is herhaaldelijk opgegraven sinds Raymond Dart er voor het eerst werkte in 1934. Onder eerdere ontdekkingen waren de begrafenis van een baby met een Conus- zeeschelp op 74.000 jaar geleden, een verscheidenheid aan botgereedschap, een oud telapparaat, struisvogel-eierschaalkralen, hars, en gif dat ooit op jachtwapens is gebruikt.

De grensgrot erfgoedsite

Border Cave is een erfgoedsite met een klein museum. De grot en het museum zijn open voor het publiek, hoewel boekingen essentieel zijn [Olga Vilane (+27) (0) 72 180 4332]. Wadley en haar collega's hopen dat de ontdekking van de Border Cave het belang van de site als een onvervangbare culturele hulpbron voor Zuid-Afrika en de rest van de wereld zal benadrukken.

Over Hypoxis angustifolia

Hypoxis angustifolia is groenblijvend, dus het is het hele jaar door zichtbaar, in tegenstelling tot de meer algemene bladverliezende Hypoxis-soorten. Het gedijt in verschillende moderne habitats en heeft dus waarschijnlijk in het verleden een brede verspreiding gehad zoals nu. Het komt voor in Afrika bezuiden de Sahara, Zuid-Soedan, sommige eilanden in de Indische Oceaan en zelfs in Jemen. De aanwezigheid ervan in Jemen kan een nog grotere verspreiding van deze Hypoxis-plant impliceren tijdens eerdere vochtige omstandigheden. Hypoxis angustifoliawortelstokken groeien in groepen zodat er veel tegelijk kunnen worden geoogst. "Alle attributen van de wortelstok impliceren dat het een betrouwbare, vertrouwde voedselbron had kunnen zijn voor vroege trektochten door mensen in Afrika, of zelfs buiten Afrika," zei Lyn Wadley. Jagers-verzamelaars zijn meestal erg mobiel, dus de brede distributie van potentieel basisvoedsel zou voor voedselzekerheid hebben gezorgd.

https://www.eurekalert.org/pub_releases ... 010220.php