De oudst bekende crematie in het Nabije Oosten dateert uit 7000 voor Christus

[univers]

Oude mensen in het Nabije Oosten waren begonnen met het opzettelijk cremeren van hun doden tegen het begin van het 7e millennium voor Christus, volgens een studie die op 12 augustus 2020 werd gepubliceerd in het open access-tijdschrift PLOS ONE door Fanny Bocquentin van het Franse Nationale Centrum voor Wetenschappelijk onderzoek (CNRS) en collega's.

Bij opgravingen op de neolithische site van Beisamoun in Noord-Israël is een oude crematieput blootgelegd met de overblijfselen van een lijk dat opzettelijk verbrand lijkt te zijn als onderdeel van een begrafenisoefening. Deze overblijfselen werden rechtstreeks gedateerd tussen 7013-6700 voor Christus, waarmee ze het oudst bekende voorbeeld van crematie in het Nabije Oosten zijn.


Afbeelding van botten in situ: A. Segment van axiaal skelet: ribben en wervels blootgelegd in het midden van de structuur. B. Juiste coxal in situ; bijna volledig bewaard gebleven door een stuk ingestorte moddermuur (zie Fig 2D). C. Vier proximale vingerkootjes van het rechterpedaal, direct onder het rechter stuur. CREDIT : Bocquentin et al, 2020 (PLOS ONE, CC BY)

De overblijfselen omvatten het grootste deel van één skelet van een jonge volwassene. De botten vertonen het bewijs dat ze kort na hun dood tot temperaturen van meer dan 500 ° C zijn verhit, en ze zitten in een put die lijkt te zijn gebouwd met een open bovenkant en sterke isolerende muren. Microscopische plantenresten die in de brandstapel worden gevonden, zijn waarschijnlijk overgebleven van de brandstof voor het vuur. Dit bewijs leidt ertoe dat de auteurs dit identificeren als een opzettelijke crematie van een nieuw lijk, in tegenstelling tot het verbranden van droge overblijfselen of een tragisch brandongeval.

Deze vroege crematie komt in een belangrijke overgangsperiode in begrafenispraktijken in deze regio van de wereld. Oude tradities waren onderweg, zoals het verwijderen van de schedel van de doden en het begraven van de doden binnen de nederzetting, terwijl praktijken zoals crematie nieuw waren. Deze verandering in de begrafenisprocedure zou ook een overgang kunnen betekenen in rituelen rond de dood en de betekenis van de overledene in de samenleving. Nader onderzoek van andere mogelijke crematiesites in de regio zal deze belangrijke culturele verschuiving helpen verhelderen.

Bocquentin zegt: `` De begrafenisbehandeling omvat crematie in situ in een brandstapel van een jongvolwassen persoon die eerder overleefde van een verwonding met vuursteenprojectielen - de inventaris van botten en hun relatieve positie ondersteunt in sterke mate het deponeren van een gearticuleerd lijk en niet ontwricht botten. " Ze voegt eraan toe: "Dit is een herdefiniëring van de plaats van de doden in het dorp en in de samenleving."

https://www.eurekalert.org/pub_releases ... 080620.php

https://journals.plos.org/plosone/artic ... ne.0235386