Drugs

Wat is ons bewustzijn en wat ons onderbewustzijn? Wat schuilt hier allemaal achter? En de vage grens er tussen; onze dromen.
American Dawn

Hemp - Could Save America

Bericht door American Dawn » 13 aug 2005, 14:37

Persoonlijk vind ik de War on Drugs nog steeds de grootste tijdverspilling naast de Irak kwestie.

Vooral dat soft-drugs gebeuren had allang moeten worden gelegaliseerd.

Hennep is een van de Nuttigste producten van de Natuur.

En het feit dat het toch nooit te stoppen is.


Hemp - Could Save America
The Weed That Can Change The World
From Varied Sources


HEMP FACTS

1) Hemp is among the oldest industries on the planet, going back more than 10,000 years to the beginnings of pottery. The Columbia History of the World states that the oldest relic of human industry is a bit of hemp fabric dating back to approximately 8,000 BC.

2) Presidents Washington and Jefferson both grew hemp. Americans were legally bound to grow hemp during the Colonial Era and Early Republic. The federal government subsidized hemp during the Second World War and US farmers grew about a million acres of hemp as part of that program.

3) Hemp Seed is far more nutritious than even soybean, contains more essential fatty acids than any other source, is second only to soybeans in complete protein (but is more digestible by humans), is high in B-vitamins, and is 35% dietary fiber. Hemp seed is not psychoactive and cannot be used as a drug. See TestPledge.com

4) The bark of the hemp stalk contains bast fibers which are among the Earth's longest natural soft fibers and are also rich in cellulose; the cellulose and hemi-cellulose in its inner woody core are called hurds. Hemp stalk is not psychoactive. Hemp fiber is longer, stronger, more absorbent and more insulative than cotton fiber.

5) According to the Department of Energy, hemp as a biomass fuel producer requires the least specialized growing and processing procedures of all hemp products. The hydrocarbons in hemp can be processed into a wide range of biomass energy sources, from fuel pellets to liquid fuels and gas. Development of biofuels could significantly reduce our consumption of fossil fuels and nuclear power.

6) Hemp grows well without herbicides, fungicides, or pesticides. Almost half of the agricultural chemicals used on US crops are applied to cotton.

7) Hemp produces more pulp per acre than timber on a sustainable basis, and can be used for every quality of paper. Hemp paper manufacturing can reduce wastewater contamination. Hemp's low lignin content reduces the need for acids used in pulping, and it's creamy color lends itself to environmentally friendly bleaching instead of harsh chlorine compounds. Less bleaching results in less dioxin and fewer chemical byproducts.

8) Hemp fiber paper resists decomposition, and does not yellow with age when an acid-free process is used. Hemp paper more than 1,500 years old has been found. It can also be recycled more times.

9) Hemp fiberboard produced by Washington State University was found to be twice as strong as wood-based fiberboard.

10) Eco-friendly hemp can replace most toxic petrochemical products. Research is being done to use hemp in manufacturing biodegradable plastic products: plant-based cellophane, recycled plastic mixed with hemp for injection-molded products, and resins made from the oil, to name just a very few examples.


Hemp History

Hemp is among the oldest industries on the planet, going back more than 10,000 years to the beginnings of pottery. The Columbia History of the World states that the oldest relic of human industry is a bit of hemp fabric dating back to approximately 8,000 BC.

Presidents Washington and Jefferson both grew hemp. Americans were legally bound to grow hemp during the Colonial Era and Early Republic.

In 1937 Congress passed the Marihuana Tax Act which effectively began the era of hemp prohibition. The tax and licensing regulations of the act made hemp cultivation unfeasable for American farmers. The chief promoter of the Tax Act, Harry Anslinger, began promoting anti-marijuana legislation around the world. To learn more about hemp prohibition visit http://www.JackHerer.com or check out "The Emperor Wears No Clothes" by Jack Herer

Then came World War II. The Japanese attack on Pearl Harbor shut off foreign supplies of "manilla hemp" fiber from the Phillipines. The USDA produced a film called Hemp For Victory to encourage US farmers to grow hemp for the war effort. The US government formed War Hemp Industries and subsidized hemp cultivation. During the War and US farmers grew about a million acres of hemp across the midwest as part of that program.

After the war ended, the government quietly shut down all the hemp processing plants and the industry faded away again.

During the period from 1937 to the late 60's the US government understood and acknowledged that Industrial Hemp and marijuana were distinct varieties of the cannabis plant. Hemp is no longer recognized as distinct from marijuana since the passage of the Controlled Substances Act (CSA) of 1970. This is despite the fact that a specific exemption for hemp was included in the CSA under the definition of marijuana.

The United States government has published numerous reports and other documents on hemp dating back to the beginnings of our country. Below is a list of some of the documents that have been discovered:

* 1797: SECRETARY OF WAR: U.S.S. CONSTITUTION'S HEMP
* 1810: JOHN QUINCY ADAMS - RUSSIAN HEMP CULTIVATION
* 1827: U.S. NAVY COMMISSIONER - WATER-ROTTED HEMP
* 1873: HEMP CULTURE IN JAPAN
* 1895: USDA - HEMP SEED
* 1899: USDA SECRETARY - HEMP
* 1901: USDA LYSTER DEWEY RE; HEMP & FLAX SEED
* 1901: USDA LYSTER DEWEY 13 PAGE ARTICLE ON HEMP
* 1903: USDA LYSTER DEWEY RE; PRINCIPAL COMMERCIAL PLANT FIBERS
* 1909: USDA SECRETARY - FIBER INVESTIGATIONS: HEMP/FLAX
* 1913: USDA LYSTER DEWEY - HEMP SOILS, YIELD, ECONOMICS
* 1913: USDA LYSTER DEWEY - TESTS FOR HEMP, LIST OF PRODUCTS
* 1916: USDA BULLETIN 404 - HEMP HURDS AS A PAPER MAKING MATERIAL
* 1917: USDA - HEMP SEED SUPPLY OF THE NATION
* 1917: USDA - CANNABIS
* 1927: USDA LYSTER DEWEY RE; HEMP VARIETIES
* 1931: USDA LYSTER DEWEY RE; HEMP FIBER LOSING GROUND
* 1943: USDA - HEMP FOR VICTORY - DOCUMENTARY FILM
* 1947: USDA - HEMP DAY LENGTH & FLOWERING
* 1956: USDA - MONOECIOUS HEMP BREEDING IN THE U.S.


These documentes and many more are published online by USA hemp historian extraordinaire, John E. Dvorak. His Digital Hemp History Library is the most complete source for historical hemp documents and data anwhere. To visit the Library click here.

You can also check out literary references to Industrial Hemp from Aesop's Fables to the present: http://www.ofields.com/OFIELDS_HEMP_HISTORY.html

http://www.thehia.org/hempfacts.htm


Comment
From Karma Blank
2-27-4

Thank you so much for this page on the wonders of hemp! When I was in high school and almost everyone I knew started smoking pot, I began reading up on the subject. I wanted to know what this mysterious plant was all about before I tried it. I was amazed by the suppressed history I uncovered. Not only has cannabis been smoked/eaten for millenia for spiritual & recreational purposes, the fiber it produces has been right there all along. This truly is a wonder plant, and I'm glad to see Rense.com spreading the word. People need to know about this plant and the real reason it's illegal.


Comment
From Alton Raines
2-27-4

I really appreciate this consolidated information which we can all take and shove in the face of all these "hannitized" pro-drugwar idiots who live in feigned fear of the dreaded "devil weed." This is an arsenal of powerful information about hemp which can and should be used by every thinking person against the idiots -- print this out, fold it up, keep it with you and when you hear someone bemoaning our economic situation, whip it out and show them that there IS an answer; when someone is prattling on about the dying agriculture economy in America, shove this in their face. It's a matter of EDUCATION. A little here, a little there. People have GOT to overcome the propagandized fear of the hemp plant. It's not the devil's weed, it's a magnificent gift of God, who said to man "And God said, Behold, I have given you every herb bearing seed, which is upon the face of all the earth, and every tree, in the which is the fruit of a tree yielding seed; to you it shall be for meat (use, consumption)." Genesis 1:29. He has given us EVERY herb and seed bearing plant and tree. Not just some. And no government has a right a outlaw any one of them!

American Dawn

Hemp Uses

Bericht door American Dawn » 13 aug 2005, 14:53

Afbeelding

Hennep feiten.

Hennep papier gaat honderden jaren mee terwijl regulier papier na honderd jaar vergaat.

Hennep zaad bevat meer voedingsstoffen dan Soja bonen.

Producten van Hennep zijn duurzaam en bijna onverwoestbaar!!!!

Van Hennep olie kunnen millieu vriendelijke verven en brandstoffen gemaakt worden.

Hennep groeit in bijna Elk klimaat

American Dawn

Stoned Science the real Evolution of man.

Bericht door American Dawn » 31 aug 2005, 22:53

Helaas word de zinloze War on Drugs nog steeds gestreden ,maar er is bewezen dat VERBODEN mind-endhancing drugs voor doorbraken in de menselijke evolutie en wetenschap hebben gezorgd.

Artikel.

Stoned scientists
by Dana Larsen (04 Apr, 2003) Marijuana and psychedelics have inspired many of the modern world's greatest minds.(waaronder Contact man Carl Sagan)


Stephen Jay Gould
Stephen Jay Gould

Renowned scientist and Harvard Professor Stephen Jay Gould died in May 2002, of lung cancer. Gould was the author of many books on science and evolution, including The Mismeasure of Man, and his massive 1400-page opus The Structure of Evolutionary Theory, published shortly after his death. While many obituaries marked Gould's passing, few mentioned that Gould had been using marijuana since at least 1982. That was the year Gould was diagnosed with a rare and incurable cancer called abdominal mesothelioma, and told he had eight months to live.

Gould survived and thrived for 20 years after receiving that grim diagnosis, with treatments including surgery, radiation, and chemotherapy. Yet above and beyond these, Gould claimed that it was pot that saved his life. "The most important effect upon my eventual cure," said Gould, "was the illegal drug, marijuana."

Gould testified to the benefits of medical marijuana in August 1998, at the trial of Ontario med-pot patient and activist Jim Wakeford (CC#15, Jim Wakeford - Canada's Best Hope for Medical Marijuana?). He told the court how "absolutely nothing" worked to treat his severe nausea, except for marijuana, which "worked like a charm."

"It is beyond my comprehension that any humane person would withhold such a beneficial substance from people in such great need simply because others use it for different purposes," said Gould.

Yet Gould did not admit to being a pot head. "I was reluctant to try it because I have never smoked any substance habitually, and didn't even know how to inhale. Moreover, I had tried marijuana twice… and had hated it." Yet chronic use of medicinal marijuana robbed Gould of none of his intellectual vigor. His critically-acclaimed The Structure of Evolutionary Theory was researched and written over the two decades that Gould was using pot heavily to maintain his health.

Gould was also a signatory to a 1998 advertisement in the New York Times, which took two full pages to appeal for a new international drug policy. "We believe the global war on drugs is now causing more harm than drug abuse itself," the ad claimed.

(Other signatories to the ad included Walter Cronkite, former US Surgeon General Joycelyn Elders, former Attorney General Nicholas Katzenbach, former Secretary of State George Shultz, Mayor Willie Brown of San Francisco, Mayor Kurt Schmoke of Baltimore, Mayor Susan Hammer of San Jose, Milton Friedman, and a variety of judges, police, academics and other prominent citizens.)


Carl Sagan
Carl Sagan

Gould was far from alone in the world of prominent pot-friendly scientists. Although most scientists are often reticent to admit or publicly discuss their use of illegal mind-enhancing drugs, there are some who are not afraid of openly discussing how marijuana or psychedelics opened their minds to new scientific perspectives.

One prominent example is astronomer Carl Sagan, who was a regular user of marijuana from the early 60's until his death in 1996. Like Gould, Sagan was also best known for his ability to explain his complex ideas to the general public (CC#32 Carl Sagan: visionary scientist).

Sagan was close friends with Harvard professor Dr Lester Grinspoon, a leading advocate of decriminalization. In an anonymous essay which Sagan wrote for Grinspoon's book Marijuana Reconsidered, Sagan explained how cannabis use had on occasion inspired him to produce scientific papers which won later acclaim.

Sagan disputed the "myth" of the pot high – that the insights achieved while stoned are illusory. "I am convinced that this is an error," wrote Sagan, "and that the devastating insights achieved when high are real insights; the main problem is putting these insights in a form acceptable to the quite different self that we are when we're down the next day."

One classic anecdote from the mid-1980's shows Sagan's devotion to the inspirational effects of kind buds. Grinspoon had received some unsolicited buds from an admirer, and he shared the high-potency joints with Sagan and his wife Ann Druyan one evening. Afterwards Sagan said "Lester, I know you've only got one left, but could I have it? I've got serious work to do tomorrow and I could really use it."

Although Sagan's pot use didn't become common knowledge until after his death, his last wife Druyan was a long-time board member and important fundraiser for the National Organization for the Reform of Marijuana Laws (NORML).


Richard Feynman
Richard Feynman

Richard Feynman was an extraordinary intellect who revolutionized modern physics. During his astounding career he helped design the atomic bomb, created a Nobel Prize winning theory of quantum electrodynamics, became a skilled safecracker and exposed the flaws which had led to the space shuttle Challenger disaster. His autobiography Surely you're joking, Mr Feynman! is full of anecdotes as to how he used his vast repertoire of arcane mathematical knowledge and plain common sense to outsmart and outwit the scientific, political and military establishments.

Feynman was a brilliant scientist long before he sampled marijuana and LSD while in his mid 50's, but he did claim to have learned from the mind-expanding experiences. Feynman was a friend of John Lilly, a researcher who pioneered the use of the tanks, studied psychedelics and consciousness, and is best known for his work with dolphins. Feynman's use of these illegal substances was mostly in the context of experimenting with his own consciousness while in a sensory deprivation tank.

While experimenting with his mind and memories in Lilly's tanks, Feynman also met Baba Ram Das, formerly Professor Richard Alpert of Harvard, friend of Timothy Leary and author of Be Here Now. Das instructed Feynman in how to achieve out of body experiences, which Feynman accomplished while in the tank.

Feynman found that pot helped him to achieve the hallucinatory state he was seeking. "Ordinarily it would take me about fifteen minutes to get a hallucination going," wrote Feynman, "but on a few occasions, when I smoked some marijuana beforehand, it came very quickly."

Feynman also tried LSD under these circumstances, but in his biography Genius by James Gleick, Feynman is described as being "embarrassed" by his LSD experiences. Feynman also received some criticism from his colleagues for his admission. In an essay called To Smoke Or Not To Smoke, Dr Lester Grinspoon wrote that "Feynman, by courageously acknowledging his ongoing use of marijuana, won the respect and appreciation of many and the enmity of others."


Kary Mullis
Kary Mullis

Another scientific luminary who has been public about the benefits to be gained from mind-expanding drugs is Kary Mullis. Mullis won the 1993 Nobel Prize in chemistry for developing a now commonly used technique called the "polymerase chain reaction," which allows scientists to quickly and easily duplicate segments of DNA.

In his 1998 autobiography Dancing Naked in the Mind Field, Mullis claimed "I think I might have been stupid in some respects, it if weren't for my psychedelic experiences."

Mullis also describes his first LSD trip in 1966, before the drug had been banned. Under the advice of his friend, he tried marijuana first, and then later ate a 1000 microgram dose of Owsley acid. "I didn't finish dinner. I started laughing. I got up from the table and realized, on the way to the couch, that everything I knew was based on a false premise. I fell down through the couch into another world."

The next day, while assimilating the experience, Mullis was inspired to understand more about neurology and biochemistry. "I wanted to understand what had happened. How could 1000 micrograms - one thousandth of a gram - of some chemical cause my entire fucking sensorium to undergo such incredible changes? What mechanisms inside my brain were being so drastically affected? What did these chemicals do to my visuals? I wanted to know how it worked. I wanted to know more about neurochemistry."


Andrew Weil
Andrew Weil

Dr Andrew Weil is possibly the world's best-known naturopath. He is a Harvard Medical School graduate, also has a Harvard AB degree in biology, and is an internationally recognized expert on medicinal herbs, mind-body interactions, and alternative medicine. Dr Weil graced the cover of Time magazine in 1998, and is the author of eight books, including From Chocolate to Morphine, and the national bestseller Spontaneous Healing.

Weil is open about his past and present use of illegal substances, claiming "I think I've tried about every drug in Chocolate to Morphine." He is equally open with his views on ending the drug war and the benefits of many banned plants. Weil claims that there's an innate need for humans to alter consciousness, and that there is no such thing as good drugs and bad drugs, merely that some individuals have good or bad relationships with these substances.

Yet despite this, Weil's personal history with the drug culture is less well-known. Weil studied under Dr Timothy Leary at Harvard, and also worked with Dr Lester Grinspoon on marijuana research in the late 1960's.

Early in his career Weil wrote for High Times magazine, including articles like A gourmet coca taster's tour of Peru: Stalking an ancient herbal high.

Weil's first book was The Natural Mind, published in 1971. In it, he writes about the advantages of "stoned thinking" in understanding health and diagnosing illnesses.

Weil has even been honored with having a psychedelic mushroom named in his honor: Psilocybe weilii was discovered and named in 1995.


Sigmund Freud
Sigmund Freud

Sigmund Freud, medical doctor, psychologist and father of psychoanalysis, is generally recognized as one of the most influential and authoritative thinkers of the 20th century.

In the early 1880's the cocaine alkaloid was first extracted from coca leaves and some studies were beginning into its medical use. Freud was intrigued by the drug and was among the first to study and use it. "I take very small doses of it regularly and against depression and against indigestion, and with the most brilliant success," wrote Freud.

Freud was very enthusiastic about the benefits of cocaine. In his 1884 book Uber Coca, Freud write of the "exhilaration and lasting euphoria," produced by cocaine, "which in no way differs from the normal euphoria of the healthy person… This result is enjoyed without any of the unpleasant after-effects that follow exhilaration brought about by alcohol."

In an oft-quoted 1884 letter to his fiancé Martha Bernays, Freud wrote: "Woe to you my Princess, when I come, I will kiss you quite red and feed you till you are plump. And if you are forward, you shall see who is the stronger, a gentle little girl who doesn't eat enough or a big wild man who has cocaine in his body."

Ralph Abraham

Ralph Abraham has been a Professor of Mathematics at the University of California, Santa Cruz, since 1968. He has written over a dozen books and is an editor for the International Journal of Bifurcations and Chaos. Abraham is an acknowledged leader in the emerging field of "dynamical systems theory," also called "chaos math."

In a 1991 interview with GQ magazine, Abraham explained how psychedelic insights had helped influence mathematical theories. "In the 1960s a lot of people on the frontiers of math experimented with psychedelic substances. There was a brief and extremely creative kiss between the community of hippies and top mathematicians. I know this because I was a purveyor of psychedelics to the mathematical community."

"To be creative in mathematics," continued Abraham, "you have to start from a point of total oblivion. Basically, math is revealed in a totally unconscious process in which one is completely ignorant of the social climate. And mathematical advance has always been the motor behind the advancement of consciousness."


Timothy Leary
Timothy Leary

Quite possibly the most famous stoned scientist of our time, Timothy Leary was a highly respected researcher and psychology professor before he became interested in LSD and other psychedelic substances. Although Leary's complete biography is too long to fully recount here, his early academic accomplishments are worthy of note.

Leary began his career in 1954 as a research psychologist at the Kaiser Foundation in Oakland. While there he published a great many papers, wrote an acclaimed psychology textbook, and developed a standard personality test used by prison officials to help classify prisoners according to their potential escape profile.

(When Leary himself was convicted many years later, prison officials unwittingly gave him the standard "Leary Test." Leary was able to give answers which showed him to be a low flight risk, and that got him into a minimum security facility. He soon escaped.)

While at the Kaiser Foundation, Leary popularized his theories on existential transaction – the idea that the relationship between therapist and patient be changed to a more egalitarian exchange. He was soon appointed to Harvard University, where for years already students had been used as test subjects for the CIA's secret LSD experiments. Yet more years would pass before Leary himself first experienced the mind-expanding drug with which he would be forever associated.

In 1957, Leary was among the millions who read the 17-page article in Life magazine, where R Gordon Wasson discussed his experiences with psilocybe mushrooms. Like many others, Leary was inspired to travel to Mexico to sample the mushrooms for himself, and he returned to Harvard excited about his plans to research the active compound, psilocybin. Leary began working with Richard Alpert (who would later change his name to Baba Ram Dass) and together they published a variety of research papers.

The Harvard establishment became alarmed with Leary's research, which often took place in Leary's home and had researchers taking the drug with their subjects. But Leary persisted in his unorthodox techniques.

Leary was first introduced to LSD in the early sixties, and was very impressed with its effects. He shifted the focus of his research to LSD, but came under increasing fire from his fellow Harvard academics. Also, many of Leary's colleagues had CIA connections, and the CIA wanted to keep their LSD research programs secret. They didn't like that Leary was conducting similar research out in the open.

By 1963, Leary's formal academic career was over, as both he and Alpert were fired from Harvard, the first time that Harvard faculty had been dismissed in the 20th century. Leary went on to lead an extraordinary life, including time spent as a convict, a fugitive, a lecturer, publicly debating Gordon Liddy, as well as writing dozens of books with his ideas and research on psychedelic drugs, virtual reality, neurological circuitry, evolution, and other topics.

These eight scientists are merely a representative sample of the many brilliant individuals who have been inspired and creatively challenged by the effects of potent mind-expanding substances. We'll be presenting further examples of how our modern world has been shaped by the visions of stoned geniuses in a future issue of Cannabis Culture.
Laatst gewijzigd door American Dawn op 16 mei 2006, 02:23, 1 keer totaal gewijzigd.

American Dawn

Moeder koren.

Bericht door American Dawn » 08 okt 2005, 03:09

Gevaarlijk goedje van de natuur.

Moederkoren ,



Als ik in mijn jeugd met mijn vader langs de velden en akkers wandelde, werden de vruchten der aarde bekeken. Als de rijk gevulde halmen van de rogge, de gerst en de haver zich nederig bogen beloofde het een goede oogst te worden. Een enkele gele Ganzebloem, Klaproos of Korenbloem, die de ijverige wiedhanden van de werkers hadden overleeft, gaven dan nog enige kleur aan het rijpende graan. Toch stond hier en daar, vooral in het roggeveld, een roggehalm met een grote zwarte korrel in de aar, een ,,wolventand “ zei mijn vader. Als ik hem plukte moest ik hem direct weggooien, want zo sprak vader ,,Dat is heel gemeen spul, en het heet eigenlijk Moederkoren, als je er van eet wordt je er ziek van en krijg je hele bange dromen. Er zijn ook vrouwen die het gebruiken, en dat mag niet, maar dat begrijp je toch nog niet jongen.

Op mijn vraag hoe het in de rogge kwam legde hij mij uit dat als zo'n ,,wolventand” in de stalmest terecht kwam er in het voorjaar een heel klein paddestoeltje op groeide. En als de spoortjes daarvan in de aar van de rogge kwam, er weer een nieuwe ,,wolventand “ op ging groeien.

Mijn vader wist dat omdat hij reeds in het jaar 1904 op 20 jarige leeftijd landbouwonderwijs had gevolgd.

Toen ik onlangs met mijn vrouw langs een van de weinige nog voorkomende roggeakkers wandelde, zag ik plotseling een ,,Wolventand”. Die heb ik uiteraard direct gefotografeerd, en mij weder verdiept in zijn bestaan. Dit resulteerde dat ik ook een zeer sterk vergrote afbeelding vond van het zwammetje dat groeit op de korrel van het moederkoren. Door wie deze afbeelding[foto] is gemaakt is mij onbekend.

In vroeger tijden toen de zuivering van granen nog niet zo goed was, kon het gebeuren dat er teveel moederkoren in het gedorste graan aanwezig was. Dit graan werd uiteraard ook gebruikt om brood te bakken. Als er van dit brood gegeten was ontstond er razernij, en de z.g. ,,kriebelziekte” of ,,Antoniusvuur “ het kon zo erg worden dat ledematen afstierven.

Vrouwen die door het moederkoren krankzinnig waren geworden werden dikwijls als heks zijnde verbrand. Om abortussen op te wekken werd moederkoren gebruikt. De aan L.S.D. verwante stoffen gaven hallucinaties en bange dromen. De stoffen in het moederkoren kunnen evenwel heilzame geneesmiddelen zijn in de handen van wetenschappers en doktoren. De laatst bekende moederkoren- vergiftiging was in 1951 in een dorp in Frankrijk, er waren 300 slachtoffers. Hierbij de door mij gemaakte foto's van de ,,Wolventand” met de afbeelding van de zwam van de onbekende fotograaf. De op het bekende pijpenstrootje voorkomend moederkoren is uiteraard veel kleiner.



Afbeelding


Afbeelding

Afbeelding

American Dawn

Bericht door American Dawn » 08 okt 2005, 03:15

Doctorandus in drugs rede.

Hele lap wetenschappelijke teksts omtrent deze materie.

Het Benevelde Brein
de Delyside-challenge-test van Sandoz
Rede uitgesproken door prof. dr. J.M.A. van Gerven, bij de aanvaarding van het ambt van hoogleraar op het vakgebied van de klinische neuropsychofarmacologie aan de Universiteit van Leiden op vrijdag 21 juni 2005.


--------------------------------------------------------------------------------

Mijnheer de Rector Magnificus, zeer gewaardeerde toehoorders,

‘Fietsdag’
Ons verhaal begint in 1937, in de laboratoria van de farmaceutische industrie Sandoz in Basel. De chemicus Albert Hofmann werkte daar sinds enkele jaren aan de productie van ergot-alkaloïden, een groep stoffen uit de giftige graanschimmel moederkoren (Claviceps purpurea). Brood dat is vergiftigd met moederkoren veroorzaakte nog tot 1927 uitbraken van Sint Antoniusvuur, gekenmerkt door vaatkrampen, doorbloedingsstoornissen, miskramen en soms toevallen. Giftige stoffen zijn in lage gecontroleerde doseringen vaak effectieve geneesmiddelen. Sandoz had dan ook een aantal nuttige medicijnen uit moederkoren geïsoleerd, tegen migraine of om de baring op te wekken. Op basis van het gemeenschappelijke atoomskelet van de ergot- alkaloïden, maakte Hofmann maakte een hele serie nieuwe stoffen, die hij in volgorde van productie nummerde. Vervolgens werden deze stoffen bij muizen getest op hun effect op de bloedsomloop en de baarmoeder. Sommige actieve stoffen werden verder ontwikkeld als geneesmiddel, en de minder werkzame stoffen belandden op de plank.

En ook de 25e stof in de reeks, die Hofmann in dat jaar 1937 synthetiseerde, heeft jaren op die plank gestaan. Maar in april 1943 kreeg hij de ingeving om weer eens een kleine hoeveelheid van dit 25e product te maken en te onderzoeken, zonder dat hij wist waarom. Tijdens de synthese moet hij er per ongeluk mee in aanraking zijn gekomen, want hij werd plotseling niet lekker. Hofmann ging snel op de fiets naar huis, want wegens de oorlog waren er geen auto’s. Deze dag staat dan ook bekend als de ‘fietsdag’, want Albert maakte een ervaring door die de wereld zou veranderen. Hij schreef daarover als volgt: ‘Thuis ging ik liggen en verzonk in een niet-onplezierige benevelde conditie, gekenmerkt door een uiterst levendige fantasie. In een droomachtige toestand, met gesloten ogen (…) zag ik een ononderbroken stroom fantastische figuren, buitengewone vormen met een intens, kaleidoscopisch spel van kleuren.’[1] Na twee uur namen de verschijnselen weer af, en Albert begon zich te realiseren dat hem iets bijzonders was overkomen.

Hij herhaalt het experiment direct na het weekend,om er zeker van te zijn dat hij zich niet heeft vergist. Op maandagmiddag 19 april neemt Albert de kleinst denkbare hoeveelheid in, 250 μg. Maar de verschijnselen zijn al onmiddellijk veel intenser dan eerst, en na een tijdje worden ze zo heftig dat hij bang is dat hij zijn greep op de werkelijkheid verliest. Hij wordt overvallen door een angst om zijn baan en zijn gezin kwijt te raken, om gek te worden, zelfs om te sterven. Na een paar uur verdwijnt de angst, en ziet Albert weer de kleurige voorstellingen op zijn netvlies, die bij elk geluid vredig van vorm veranderen, net als bij zijn eerste contact. Daarna valt hij in een diepe droomloze slaap. Als hij de volgende ochtend wakker wordt, voelt hij zich opmerkelijk helder en de wereld ziet eruit alsof alles fris en nieuw geschapen is.

Hofmann bespreekt zijn opmerkelijke ervaringen direct met zijn bazen, Arthur Stoll en Ernst Rothlin. Ze geloven eerst niet dat een stof zo krachtig kan zijn, en ze besluiten het experiment te herhalen met een dosis van 80 μg, het gewicht van minder dan een tiende zandkorrel. Geen gewone kantoordag, maar in ieder geval twijfelt daarna niemand meer aan de enorme potentie en de unieke eigenschappen van dit nieuwe product, lysergzuurdiethylamide, oftewel LSD-25.


Het 'challenge' paradigma
Dames en heren, Hofmann heeft deze geschiedenis beschreven in zijn boek ‘LSD, mein Sorgenkind’[1]. Het is duidelijk dat de ervaringen een diepe indruk op hem hebben gemaakt, maar ook dat ze niet onverdeeld prettig waren. Het kwam dan ook niet bij Hofmann op, dat iemand LSD ooit voor zijn plezier zou gaan gebruiken. En het gebruik van LSD als medicament lag ook niet direct voor de hand. Tegenwoordig had elke moderne farmaceutische industrie zo´n product onmiddellijk teruggezet, op de achterste plank met nutteloze middelen. Wie weet hoe de wereld er dan uit had gezien. Maar dit speelde zich af in een heel andere tijd, en Hofmann realiseerde zich onmiddellijk, dat LSD een heel nieuw licht kon werpen op het ontstaan en de behandeling van geestesziekten. LSD riep namelijk duidelijke hallucinaties op, die ook bij psychoses voorkomen. Dergelijke ideeën waren niet helemaal nieuw, want de eerste experimenten met hallucinogenen, of ‘phantastica’ zoals ze toen werden genoemd, waren toen al zo’n vijftig jaar oud. De eerste Duitse psychofarmacoloog Louis Lewin en de chemicus Alfred Heffter hadden rond de eeuwwisseling mescaline geïsoleerd uit peyotl, een cactusextract dat al eeuwen door Mexicaanse sjamanen werd gebruikt. In 1927 had Karl Beringer de effecten van mescaline beschreven als een ‘kunstlisches Psychomodell’[2]. In de jaren ’30 en ’40 werd er verder gespeculeerd over de overeenkomsten tussen de effecten van mescaline en schizofrenie[3,4,5]. Maar dat onderzoek was min of meer doodgebloed, en het had niet veel nieuwe inzichten opgeleverd. LSD werkte echter 5- tot 10000 keer zo sterk als mescaline, en het was veruit de meest potente psychoactieve stof van dat moment. Als zo’n minieme hoeveelheid zulke diepgaande bewustzijnsveranderingen kon veroorzaken, dan moest LSD wel op een heel centrale plaats in de psyche ingrijpen. Hofmann verwachtte dus, dat LSD gebruikt kon worden om meer te weten te komen over de fysiologie van het bewustzijn en over verstoringen daarvan, de pathofysiologie van psychoses.

Hofmann werkte bij een geneesmiddelfabrikant, maar hij kon Sandoz er toch van overtuigen dat het de moeite waard was om LSD als onderzoeksmiddel op de markt te brengen, onder de merknaam Delyside. De bijsluiter uit die tijd vermeldt twee indicaties voor Delyside (Appendix 1): Ten eerste als ondersteuning van psychoanalyse, vooral bij angsttoestanden en dwangneurosen; de zogenaamde psycholytische psychotherapie. Hiervoor moesten herhaalde lage doseringen van ongeveer 25 μg worden ingenomen, tijdens psychotherapeutische sessies. En ten tweede als hulpmiddel bij het onderzoek naar psychoses. Hiervoor was een eenmalige hogere dosis van ongeveer 75 μg nodig. Het was de bedoeling dat de psychiater zelf ervaring opdeed met de effecten van Delyside, om inzicht te krijgen in de gedachtewereld en de gevoelens van psychiatrische patiënten. Maar de bijsluiter vermeldt ook nadrukkelijk dat Delyside aan gezonde vrijwilligers kon worden gegeven, als kortdurend psychosemodel. En daarmee was LSD de eerste stimulatietest in de psychiatrie, wat we in modern Nederlands meestal een challenge-test noemen.

Dames en heren, deze rede gaat over farmacologische challenge-testen. Het principe van een challenge-test is simpel: er wordt een stof met een bekend farmacologisch werkingsmechanisme gegeven, en uit de effecten worden conclusies getrokken over de werking van het gestimuleerde deel van de hersenen. Challenge-testen zijn een krachtig instrument voor het onderzoek van hersenfuncties, naar aandoeningen van het zenuwstelsel, en naar de effecten van nieuwe geneesmiddelen. Het challenge-model is bij uitstek geschikt als gemeenschappelijk instrument voor preklinische en klinisch onderzoek. Het vormt dus een uitstekende basis voor samenwerking tussen klinische en preklinische afdelingen, en tussen universiteiten en farmaceutische industrieën. En omdat dit precies het krachtenveld is, waarin het Centre for Human Drug Research zich beweegt, is het challenge-onderzoek een onze speerpunten, en vormt het een goede illustratie van onze werkwijze. Wij gebruiken geen LSD op het CHDR, om redenen die u duidelijk zullen worden. Maar het is een bijzonder voorbeeld van een challenge, waar we veel van kunnen leren. Het was namelijk niet alleen de eerste officieel geregistreerde psychofarmacologische stimulatietest, maar ook de enige. En bovendien verdween de indicatie als challenge al begin jaren ’60 weer uit de bijsluiter. En korte tijd later werd LSD zelfs verboden.
Waarom raakte de LSD-challenge zo snel uit de gratie, als het zo'n goed idee was?

Wat ik vanmiddag aan u hoop duidelijk te maken, is dat het challenge-model een bijzonder nuttig onderzoeksmodel is, maar dat het gemakkelijk leidt tot misleidende resultaten, als een aantal basis-voorwaarden uit het oog wordt verloren. En dat gebeurt vaak, niet alleen toen maar nu nog steeds. Ik zal mijn rede indelen aan de hand van vijf hoofdkenmerken van een goede challenge-test. Ik vertel daarbij steeds wat er met LSD fout is gegaan. En aan de hand van de ervaringen met een van onze eigen challenge-testen laat ik zien hoe we zulke fouten tegenwoordig proberen te vermijden. Tegen het einde van deze uiteenzetting zal ik betogen dat we met nieuwe analyse-technieken veel meer informatie uit een challenge-test kunnen halen, dan nu gebeurt. Daarna kan ik u niet achterlaten met de indruk, dat de LSD-challenge alleen om wetenschappelijke redenen van het onderzoekstoneel verdwenen is. LSD werd een zeer omstreden drug in de jaren '60, en ik zal mijn rede dan ook beëindigen met een beschrijving van de maatschappelijke veranderingen die in die tijd tot de marginalisering van het LSD-onderzoek hebben geleid. En die ook nu nog onderzoek met deze stof vrijwel onmogelijk maken.

Zoals gezegd heeft een goede challenge-test vijf soorten hoofdkenmerken.
De eerste groep kenmerken betreft het gebruik als ziektemodel. Deze werden in 1983 opgesteld voor angst-challenges[6]. Een goed ziektemodel moet sprekend lijken op de ziekteverschijnselen; de challenge moet de ziekte verergeren; en zowel de challenge als de ziekte moeten beide reageren op bekende behandelingen.
Het tweede kenmerk is, dat de challenge een bekend farmacologisch werkingsmechanisme moet hebben. Je moet precies weten wat voor stof je geeft, anders blijft het de vraag, welke hersenfunctie je nu eigenlijk stimuleert.
Een derde kenmerk van een goede challenge is de dosis- of concentratie-afhankelijkheid. Des te meer je geeft van het challenge-middel, des te groter de effecten moeten zijn.
Ten vierde, moeten de effecten van een challenge goed meetbaar zijn.
En ten vijfde en eigenlijk boven alles moet de challenge veilig en goed verdraagbaar zijn.

Eerste kenmerk: de LSD-challenge als ziektemodel
Ik begin met het gebruik van challenges als ziektemodel. Want daarvoor was LSD feitelijk door Sandoz op de markt gebracht, als psychosemodel. Er werd al gauw uitgebreid onderzoek gedaan naar het LSD-model van psychose, vooral bij schizofrenie. Eind jaren ’50 had zich een heel nieuw theoretisch kader over het ontstaan van psychoses gevormd, dat nu verrassend modern overkomt. In 1957 werd een heel nummer van het gezaghebbende tijdschrift van de New York Academy of Science gewijd aan hallucinogenen en psychiatrie. Daarin wordt duidelijk beargumenteerd[7] dat elk gedrag het gevolg is van hersenactiviteit, die wordt bepaald door biologische en chemische processen. Deze processen kunnen binnen zekere grenzen worden beïnvloed door de persoonlijke ontwikkeling van een individu in samenhang met zijn omgeving.

Deze visie komt op ons nu heel vanzelfsprekend over, maar in die tijd was dat controversieel. De psychiatrie wortelde nog heel sterk in de psychoanalytische theorieën van Freud en zijn volgelingen. Psychiatrische aandoeningen ontstonden door verstoringen van de psychologische wordingsgeschiedenis of de psychosociale aanpassing. De hersenen speelden in dat model nauwelijks een rol. Het was de begintijd van de anti-psychiatrie, waarin de krankzinnigheid zelf werd beschouwd als een verstoorde balans tussen het individu en de omgeving. De schuld lag nogal eens bij de omgeving. De waanzin kon zelfs een louterende ervaring worden. Geheel in de geest van die tijd en in overeenstemming met de bijsluiter werd Delyside aanvankelijk ook door behandelaars zelf gebruikt om zich letterlijk in te leven in de belevingswereld van de psychotische patiënt. En voor de neurotische patiënt was LSD een manier om tijdens psychotherapie direct contact te leggen met zijn individuele onderbewuste of zelfs met het collectieve onderbewuste van Jung.

Maar onderzoekers hadden in die tijd heel veel moeite met het idee dat deze psychiatrische aandoeningen zouden kunnen berusten op een verstoorde hersenfunctie. Waarvan met LSD een psychopathofysiologisch mechanisme kon worden bestudeerd. Na tien jaar onderzoek met LSD en heftige wetenschappelijke discussies werd de voorlopige balans opgemaakt. Tijdens het eerste Internationale Congres voor Neuropsychofarmacologie in Rome in september 1958[8], stelde Manfred Bleuler vast dat LSD-onderzoek wellicht het inzicht in het ontstaan van organische psychoses had vergroot. Maar het had niets bijgedragen aan de inzichten in het ontstaan van schizofrenie. In de jaren daarna vond deze mening steeds meer weerklank. Het is ironisch, dat de eerste geregistreerde neuropsychofarmacologische challenge-test feitelijk werd afgeserveerd op het eerste grote internationale neuropsychofarmacologische congres.

De LSD-challenge voldeed volgens de heersende opvattingen van die tijd dus niet aan de criteria voor een goed schizofreniemodel. Welke lessen kunnen we hieruit trekken voor het moderne challenge-onderzoek? Een fout die we ook nu nog vaak moeilijk kunnen vermijden, is om de challenge te beschouwen als een compleet ziektemodel. Laat ik een voorbeeld geven. Bij onderzoek naar nieuwe angstremmende middelen wordt nogal eens gebruik gemaakt van een angst-challenge. Daarbij kan worden gekozen uit meer dan twintig verschillende challenge-modellen, die allemaal in zekere mate angst- of paniekaanvallen oproepen bij gezonde vrijwilligers en bij het merendeel van de patiënten met een angststoornis. En in de literatuur worden die testen vaak door elkaar heen gebruikt. Maar de angst-challenges berusten op zeer uiteenlopende principes. Ik noem er een paar: verschillende vormen van psychologische stress; stimulatie van serotonine en catecholamines; remming van GABA en adenosine; verstoring van het zuur/base-evenwicht of de electrolyt-balans; en nog diverse andere. U zult met me eens zijn, dat al deze ziektemodellen onmogelijk elk een compleet beeld van angst- of paniekstoornissen kunnen geven. Elke challenge-test weerspiegelt daar hooguit een onderdeel van, en op zich geeft dat een beeld van de complexiteit van de angstregulatie. De farmaceutische industrie heeft regelmatig geprobeerd om angst-challenges te gebruiken, om al in een vroeg stadium de angstremmende werking van nieuwe medicamenten te onderzoeken. In het algemeen waren de ervaringen teleurstellend, en de farmaceutische industrie staat tegenwoordig veelal sceptisch tegenover dit soort ziektemodellen bij de ontwikkeling van hun nieuwe geneesmiddelen. Maar zoals ik zal laten zien, zijn challenge-testen veel geschikter om de effecten van geneesmiddelen aan te tonen, als ze niet worden beschouwd als een manier om een ziekte na te bootsen, maar als een functie-test voor een bepaald farmacologisch mechanisme.

De challenge-test als regelmodel
De meeste challenge-testen voldoen zelden of nooit aan alle eerste vereisten van een goed ziektemodel. De andere kenmerken van een goede challenge (een bekend werkingsmechanisme, dosisafhankelijkheid, meetbare effecten en verdraagbaarheid) zijn allemaal bij uitstek van belang voor een minder vergaand maar net zo nuttig gebruik van een challenge, namelijk als ‘regelmodel’ van één bepaalde hersenfunctie of van een deel van een ziekteproces. Je kan het proces of de functie beschouwen als een ‘black box’. Dat is een term uit de meet- en regelkunde. Het is een systeem waarvan niet goed bekend is wat zich er binnenin afspeelt, maar dat beschreven kan worden aan de hand van de verbanden tussen input en output. Maar je moet dan wel precies weten wat je erin stopt en wat eruit komt. Want dan kan je de eigenschappen van de ‘black box’ beschrijven als een wiskundige functie van die input en output. In het challenge-model is de input het middel dat wordt toegediend. De input is bekend, als zowel het werkingsmechanisme als de hoeveelheid of de concentraties van het challenge-middel bekend zijn. De output is de respons van de hersenen, het effect van het middel. Het probleem van de LSD-challenge is dat noch de input, noch de output heel nauwkeurig kon worden bepaald, en dat er geen goede technieken waren om die twee met elkaar in verband te brengen. En eigenlijk geldt dat nu nog steeds voor het meeste challenge-onderzoek van dit moment.

Tweede kenmerk: het werkingsmechanisme van de challenge
Het tweede belangrijke kenmerk van een goede challenge is dus dat het werkingmechanisme van de input goed bekend moet zijn. Maar de werking van LSD werd pas in de jaren ’80 en ‘90 in detail opgehelderd[9,10], toen er al dertig jaar nauwelijks meer onderzoek bij mensen mee werd gedaan. LSD bleek een zogenaamde partiële agonist op de 5HT2a-receptor te zijn, een van de minstens twintig subtypes van serotoninereceptoren. De meeste andere hallucinogene stoffen zijn ook partiële 5HT2a-agonisten, dus dat mechanisme lijkt een centrale rol te spelen bij het ontstaan van hallucinaties. Ik vertel u dit, omdat het toeval wil dat nieuwe middelen tegen psychoses, zogenaamde atypische antipsychotica, allemaal een tegengestelde werking hebben aan LSD blijken te hebben: het zijn allemaal 5HT2a-antagonisten (naast D2-antagonisten). Alleen wist niemand dat toen deze geneesmiddelen in de jaren ’80 en ‘90 werden ontwikkeld, en ook niet toen de Delyside-challenge in de jaren ’50 en ’60 werd toegepast. Als dat wel bekend was geweest, had deze challenge goed gebruikt kunnen worden bij de ontwikkeling van nieuwe antipsychotica, en misschien waren deze middelen dan wel veel eerder ontdekt. Tegenwoordig wordt zo’n strategie steeds meer toegepast. Ik zal uitleggen hoe dat gaat, aan de hand van de CB1-challenge.

CB1- en CB2-receptoren komen voor in grote delen van de hersenen en de rest van het lichaam. Maar niemand weet, waar deze receptoren voor dienen, en of ze überhaupt een rol spelen bij ziekteprocessen. En toch zijn er overal CB1/2-agonisten en antagonisten in ontwikkeling en voor een deel al op de markt. Hoe kan dat, als we nauwelijks iets weten over die receptoren? Dames en heren, dat is mogelijk omdat we de effecten van een CB1-challenge zo goed kennen. En dat komt door ù. Zeker een kwart van u heeft zelf ervaring met een CB1-challenge. Zo’n 50 mensen in dit auditorium hebben minstens één keer vrijwillig een CB1-challenge ondergaan, ook al zullen velen ontkennen dat ze geïnhaleerd hebben. De CB1-challenge waar ik op doel, is namelijk afkomstig uit cannabis.

Er zijn alleen in Nederland al ongeveer 400000 gezonde vrijwilligers, die zichzelf minstens een keer per maand aan een CB1-challenge onderwerpen, en er zouden er dus genoeg in deze zaal moeten zitten om een hele studie mee te doen. Juist omdat de effecten van cannabis zo goed bekend zijn, konden de laatste jaren ideeën ontstaan over ziekten die misschien iets met het cannabinoïdsysteem te maken hebben, ook al is er vrijwel niets bekend over de fysiologische rol dat systeem. En de effecten van cannabis kunnen ook inspiratie opleveren voor nieuwe geneesmiddelen.

Want zoals velen van u beter weten dan ik, is cannabis meestal rustgevend, ontspannend en geestverruimend. Het is ook pijnstillend en eetlustopwekkend. Dat zijn allemaal gunstige effecten voor mensen met een ernstige ziekte zoals kanker of AIDS, die daarom vaak marihuana gebruiken. Maar het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft dit gebruik onlangs verboden. Verschillende farmaceutische industrieën hebben momenteel CB1- en CB2-agonisten in ontwikkeling, die hopelijk selectiever, potenter en effectiever zijn dan marihuana. Die minder nadelige effecten hebben en beter zijn toe te dienen. En legaal. De inspiratie voor dit soort nieuwe geneesmiddelen is uiteindelijk afkomstig van zelfexperimenten met cannabis-challenges door miljoenen vrijwilligers over de hele wereld.
Voor wie het wil zien, is de wereld één groot psychofarmacologisch laboratorium.

Ook van de minder gunstige effecten van cannabis kunnen we veel leren. Cannabis versterkt de eetlust en mogelijk ook de verslavende werking van tabak. Vooral bij hoge doses en bij onervaren of kwetsbare gebruikers kan cannabis ook angst, paniek en psychotische verschijnselen veroorzaken. Mogelijk berusten verslavingsziekten zoals roken of overmatig eten, of bepaalde psychiatrische aandoeningen, dus op een hyperactiviteit van het cannabinoïdsysteem in de hersenen. Dan zou het dus nuttig kunnen zijn om deze activiteit te remmen met CB1-antagonisten. En die redenering lijkt te werken, want binnenkort wordt de eerste CB1-antagonist op de markt gebracht, rimonabant tegen overgewicht en roken. Met zulke indicaties zal dat wel een succes worden, dus verschillende andere farmaceutische industrieën zijn alweer op zoek naar betere CB1-antagonisten. En een CB1-challenge kan daarbij goede diensten bewijzen.

Derde kenmerk: de concentratie-afhankelijkheid van de challenge
Zo’n CB1-challenge heeft een bekend werkingsmechanisme. Maar als we precies willen weten welke input we geven, moeten we ook de doseringen en concentraties kunnen controleren. Dat is namelijk de derde voorwaarde voor een goede challenge-test.

Toen Delysid op de markt kwam, kon aan deze derde voorwaarde niet worden voldaan. Het was wel bekend dat de effecten dosisafhankelijk waren, maar de concentraties konden niet worden gemeten. Dat is een groot nadeel voor een challenge, ook al waren onderzoekers uit die tijd zich dat niet bewust. Want bij elke challenge-test is de sterkte van de stimulus volledig afhankelijk van de concentraties in de hersenen. En die worden maar ten dele bepaald door de dosering. Bij sommige challenges scheelt dat een factor tien[11]. De CB1-challenge had aanvankelijk vergelijkbare nadelen, toen daarvoor marihuana werd gebruikt. Want in feite worden bij het roken van een joint honderden verschillende actieve stoffen toegediend. Niet bepaald een gestandaardiseerde challenge-input. De meeste actieve stof uit cannabis is tetrahydrocannabinol ofwel TCH. Samen met Professor Rob Verpoorte van het LACDR en een farmaceutisch bedrijf hebben wij een toedieningsvorm ontwikkeld, waarbij zuiver THC wordt verdampt in een zak. Die damp wordt dan op een vaste manier ingeademd. Dat levert een mooi voorspelbaar en reproduceerbaar kinetisch profiel op, waardoor we betrouwbaar de doses en concentraties van onze CB1-challenge kunnen variëren.

Vierde kenmerk: kwantitatieve meetmethoden
Maar een challenge moet niet alleen bekende farmacologische en gunstige farmacokinetische eigenschappen hebben. Het vierde kenmerk is dat de effecten goed meetbaar zijn. En hoe meet je hallucinaties?

Met de gebruikelijke proefdieren kom je niet ver. Dat hadden Hofmann en zijn collega’s al uitgevonden, want LSD-25 was na 1937 ruim vijf jaar op de plank blijven liggen omdat het zo weinig effect op muizen had. De vraag of muizen kunnen hallucineren blijft onbeantwoord. Maar Hofmann en zijn collega’s konden dat in ieder geval wel. Dus ze gingen bewust over op zelfexperimenten die ze beschreven in logboeken. U zult denken dat zo’n subjectieve aanpak in het klinisch farmacologisch onderzoek niet meer van deze tijd is. Inderdaad doen we niet meer aan zelfexperimenten. En we kunnen tegenwoordig kiezen uit letterlijk honderden verschillende min of meer objectieve testen van het zenuwstelsel –eerder een vloek dan een zegen, trouwens. Maar de effecten van challenges of geneesmiddelen zijn vaak heel goed met subjectieve meetschalen in maat en getal uit te drukken. Met zogenaamde ‘visueel analoge schalen’ kan op een lijn van tien centimeter bijna elk gevoel worden gescoord, dat met woorden is te beschrijven. Voor complexere gevoelens kunnen vaak combinaties van schalen worden gebruikt. Voor hallucinogene middelen is een aantal speciale schalen ontwikkeld, die in twee groepen uiteen vallen. De ene groep geeft veranderingen weer in de waarneming van de omgeving, zoals van de snelheid waarmee de tijd verstrijk, of van de intensiteit van kleuren en geluiden. De andere groep beschrijft veranderingen in de betekenis van de dingen, zoals het idee dat gebeurtenissen de gebruiker beïnvloeden, of dat een deel van het lichaam van vorm verandert. Met deze zogenaamde Bowdle-schalen zijn de subjectieve effecten van een THC-challenge heel goed in maat en geval uit te drukken[11]. Eigenlijk zijn die effecten nog duidelijker dan de objectieve veranderingen in het EEG of de afname van de aandacht of de lichaamsstabiliteit, die ook door THC worden veroorzaakt. In de loop der jaren is het me opgevallen dat er maar heel weinig middelen zijn, die uitsluitend veranderingen in objectiveerbare hersenfuncties veroorzaken. Bijna altijd bemerken de proefpersonen dan zelf ook een verandering in hun geestesgesteldheid. Vaak kunnen ze die gevoelens goed aangeven als ze de juiste VAS-schalen aangeboden krijgen, ook al weten we voor veel medicamenten niet goed welke schalen het meest gevoelig zijn. Hofmann en vele onderzoekers van psychomimetische middelen voor hem en na hem[13,14,15], gebruikten voornamelijk subjectieve meetmethoden. Ik denk wel eens dat we daar in de rest van de psychofarmacologie te weinig gebruik van maken.

Vijfde kenmerk: de veiligheid en verdraagbaarheid van challenge-testen
U heeft inmiddels begrepen dat het belangrijk is dat een challenge-test een bekende input en output heeft, en dat we daarvoor het werkingsmechanisme, de concentraties en de effecten goed moeten kennen. Maar u had natuurlijk zelf al bedacht dat een challenge boven alles veilig moet zijn en goed verdragen moet worden. Dat is het vijfde en laatste kenmerk van een goede challenge-test.

Veiligheid is voor een onderzoeksinstrument waarschijnlijk nog belangrijker dan voor een geneesmiddel. Maar dit vanzelfsprekende uitgangspunt staat op gespannen voet met het gebruik van challenges als ziektemodellen. Challenges zijn vaak bedoeld om onaangename gevoelens te veroorzaken, zoals angst of veranderingen van de stemming of de waarneming. Hoe aanvaarbaar dat is, hangt in belangrijke mate af van de voorlichting die de proefpersonen daarover krijgen. Daarvoor is de voorspelbaarheid van de effecten van groot belang. De effecten moeten in de hand gehouden kunnen worden, en dat begint met een voorspelbare kinetiek. En je moet aan een vrijwilliger kunnen uitleggen welke effecten hij of zij kan verwachten, en hoe ernstig die zijn en hoe lang ze duren. Voor psychiatrische challenges is dat niet vanzelfsprekend. Welke gezonde vrijwilliger weet nu werkelijk hoe het is om een paniekaanval te krijgen? Laat staan hallucinaties. Voor onderzoeken met LSD kwamen dan ook vooral vrijwilligers in aanmerking, die al eerder LSD hadden gebruikt, en die het middel goed verdroegen. Toch ontstonden bij 1 op de 1000 recreatieve LSD-toedieningen ernstige psychische problemen[16]. Cannabis is wat dat betreft veiliger. De moeilijkheid is dat drugs als LSD en cannabis vaker worden gebruikt door mensen met een psychiatrische voorgeschiedenis. Als tijdens het gebruik een psychische reactie ontstaat, is het moeilijk uit te maken of dat nu het gevolg is geweest van de drug of van de psychische aanleg. Om de kans op onaangename reacties zoveel mogelijk terug te dringen, worden vrijwilligers voor challenge-onderzoek tegenwoordig uitgebreid lichamelijk en in het algemeen ook psychiatrisch gescreend. En bovendien gebeurt zulk onderzoek onder intensieve bewaking. Voor de THC-challenges zoeken we in het algemeen vrijwilligers die al eerder enige ervaring met cannabis hebben opgedaan. Zoals u weet zijn er daar in Nederland 400000 van, dus met de werving hebben we weinig moeite.

We hebben nu dus een stabiele THC-challenge, die aan vier van de vijf kenmerken van een goed challenge-model voldoet. Het is geen ziektemodel, maar we kunnen er wel het cannabinoïdsysteem in de hersenen mee bestuderen. We kennen het werkingsmechanisme, we kunnen de concentraties sturen, we hebben goed reproduceerbare effecten, en de verdraagbaarheid is met beperkte voorzorgsmaatregelen ook goed. Maar het ontwikkelen van een goede farmacologische challenge vergt dus wel behoorlijk wat basaal onderzoek, voordat het in de praktijk kan worden toegepast. Net als bij een nieuw geneesmiddel, eigenlijk. In veel gevallen gunnen onderzoekers zich die tijd niet, en beginnen ze meteen met de toepassing van de challenge, zonder eerst de kinetiek en de effecten behoorlijk te valideren. Een slechte farmacologische validatie levert vaak misleidende resultaten op, en dat heeft een uitgebreidere toepassing van het challenge-onderzoek tegengehouden. Maar het grootste probleem met het huidige gebruik van challenges is naar mijn gevoel, dat ze eigenlijk nooit systematisch als regelmodel worden benaderd. De resultaten van challenge-testen worden meestal zo eenvoudig mogelijk weergegeven, bijvoorbeeld als het effect van een vaste dosering op een vast tijdstip. Statistici zijn dol op dat soort heldere studies. Maar je kan met zo’n éénpuntsmeting geen dynamisch regelsysteem beschrijven. Je gooit daarmee niet alleen heel veel informatie weg, maar vaak is een zogenaamd simpele kijk niet zozeer helder, maar eerder onvolledig of misleidend.

De challenge-test als PK/PD-model
Een biologisch systeem moet dynamisch worden beschreven, bijvoorbeeld volgens een black box model: als een functie van de veranderende input en output. Als de veranderingen van de bloedconcentraties en de effecten in de tijd intensief worden gevolgd, dan kunnen de verbanden worden geanalyseerd door middel van een techniek die we hebben overgenomen uit het geneesmiddelonderzoek, het zogenaamde farmacokinetisch/farmacodynamisch modelleren ofwel PK/PD-modeling. Soms hebben we heel complexe modellen nodig, als de reacties van het lichaam op de challenge indirect zijn. Maar bij onze THC-challenge-test is het goed gelukt een betrouwbaar PK/PD-model te maken. Dat levert een aantal unieke gegevens op over de eigenschappen van het cannabinoïdsysteem.
Ten eerste, de basale ongestimuleerde activiteit van het systeem in rust.
Ten tweede de maximale activiteit waartoe het cannabinoïdsysteem kan worden gestimuleerd, het plafond.
Ten derde een aantal maten voor de gevoeligheid van het cannabinoïdsysteem, zoals de helling van de concentratie-effect-relatie.
En ten vierde het tijdsverloop, zoals vertragingen bij het ontstaan of wegebben van de effecten.
Al deze parameters kunnen voor elke individuele proefpersoon of patiënt vaak apart worden bepaald. Dat levert natuurlijk veel meer informatie op, dan het effect van een eenmalige dosis op een vast tijdstip na de dosering.

Als we THC-challenge-testen uitvoeren bij gezonde vrijwilligers, zien we meteen een aantal interessante dingen. Het blijkt bijvoorbeeld dat het cannabinoïdsysteem in het hart veel directer reageert dan in de hersenen. Maar zelfs binnen de hersenen zien we verschillende effecten, omdat die zich in de tijd heel anders ontwikkelen. U herinnert zich dat THC onder andere het gevoel veroorzaakt dat dingen een andere betekenis krijgen. Deze effecten bereiken al bij heel lage THC-concentraties een maximum. Kennelijk speelt het cannabinoïdsysteem maar een beperkte rol bij het handhaven van de grenzen tussen de binnenwereld en de buitenwereld -althans bij gezonde vrijwilligers. THC veroorzaakt ook euforie en veranderingen in de waarneming van de tijd en de omgeving. Deze effecten hebben een veel hoger plafond en houden veel langer aan. Tenslotte vermindert THC ook de aandacht en de lichaamsstabiliteit, en deze effecten blijven nog weer langer bestaan.

En zo zijn we met PK/PD-modeling in staat om niet alleen een onderscheid te maken tussen de cannabinoïdsystemen van de bloedsomloop en de hersenen, maar zelfs van verschillende systemen binnen het zenuwstelsel. Deze toepassing laat duidelijk zien, dat een challenge een uniek inzicht kan geven in de werking van een specifieke delen van de hersenen.

Toepassingen van het challenge-paradigma
Dames en heren, de toepassingen van deze technieken zijn legio, niet alleen in de psychiatrie of de neurologie maar ook daarbuiten. In feite zou je een challenge-model kunnen maken voor zowat elk farmacologisch systeem in het lichaam, dat je maar veilig en betrouwbaar kan stimuleren en meten! Hooggeachte collega’s, u kunt dit opvatten als een uitnodiging tot samenwerking.

Op het CHDR gebruiken we challenge-testen onder meer als instrument bij de geneesmiddelontwikkeling. We gebruiken de THC-challenge om aan te tonen, dat de opvolgers van rimonabant bij mensen ook werkelijk CB1-receptoren remmen. Met PK/PD-modellen kunnen we voorspellen bij welke doseringen dat gebeurt en hoe lang dat aanhoudt. Dat helpt enorm bij de opzet van patiëntenstudies met een nieuwe CB1-antagonist.

Maar we kunnen de THC-challenge ook gebruiken om de verschillende cannabinoïdsystemen in de hersenen te karakteriseren. Zo kunnen we nagaan of er verschillen zijn in de gevoeligheid van bepaalde cannabinoïdsystemen bij schizofrenie-patiënten of hun bloedverwanten. Of we zouden de ontwikkeling van deze gevoeligheid bij adolescenten kunnen meten. We praten alleen nog maar over dit soort onderzoek, maar het is erg belangrijk omdat cannabis mogelijk de kans op psychoses vergroot bij jonge mensen die daar gevoelig voor zijn. We gebruiken de THC-challenge hierbij niet als compleet ziektemodel voor schizofrenie of psychoses in het algemeen. Maar om de rol van cannabinoïdsystemen bij de pathofysiologie te bestuderen. En zo kan de THC-challenge bij het psychose-onderzoek wellicht de plaats innemen van de LSD-challenge, zoals die Albert Hofmann 60 jaar geleden voor ogen stond. Maar dan moet het wel anders lopen dan met LSD.

De opkomst en ondergang van LSD
Wellicht vragen sommigen van u zich nu af, waarom we de LSD-challenge zelf dan niet verder ontwikkelen. Dat ligt heel gevoelig. Want LSD is een stof met een besmet verleden. LSD is in twintig jaar veranderd van een wetenschappelijke doorbraak in een maatschappelijke plaag. Voor ik toekom aan de afsluiting van deze rede, wil ik nog enkele minuten vertellen over de opkomst en ondergang van dit opmerkelijke psychofarmacon.

Feitelijk heeft de producent Sandoz ongewild zelf de bijl gezet aan de wortels van Delyside, door het gebruik van LSD ‘salonfähig’ te maken. Een van de vroege formele indicaties van Delyside was het gebruik door psychotherapeuten, om inzicht in psychoses te krijgen. Deze vorm van participerende observatie bleek op veel behandelaars en onderzoekers een veel diepere indruk te maken dan alleen een intiem kijkje in de belevingswereld van de patiënt. Vaak was die indruk eerder artistiek of spiritueel dan wetenschappelijk. Hofmann schrijft ergens dat hij ineens abstracte kunst begreep. Dat plotselinge begrip van ‘entartete Kunst’ moet voor een burgerlijke Zwitserse wetenschapper in de oorlog een schokkende gebeurtenis zijn geweest.

LSD werd dan ook al snel gebruikt door veel intellectuelen en kunstenaars, als hulpmiddel bij het artistieke proces. Maar soms zijn de effecten van LSD nog ingrijpender, als de gebruiker een toestand van verhoogd bewustzijn bereikt, leidend tot een bijna spirituele ervaring, waarin op een indringende manier inzichten lijken te ontstaan die een mens normaal ontgaan, waarin als het ware de nevelen rond het brein tijdelijk lijken te verdwijnen. Dit gaf de gebruiker soms een diepgaand inzicht in zijn eigen psyche. Rond 1960 begon dit aspect van LSD veel psychiaters en psychologen aan te spreken. Niet alleen om persoonlijke redenen, maar ook om therapeutische. In 1957 introduceerde de Canadese psychiater Humphrey Osmond tegenover de New York Academy of Science de term ‘psychedelica’, waarin het Griekse woord δελος voorkomt, helder of open. In de Verenigde Staten ontstond de zogenaamde psychedelische psychotherapie, waarbij gepoogd werd de patiënt met een eenmalige hoge dosis LSD tot een catharsis te brengen, een heftige emotionele ontlading waaruit de gebruiker als het ware als een nieuw mens naar boven komt. Deze catharsis wordt ook toegepast bij sommige vormen van gebedsgenezing en ‘rebirthing’. Bij alcoholisme werden succespercentages van psychedelische LSD-therapie geclaimd van 50%. Dat onderzoek voldoet niet aan de moderne kwaliteitseisen, maar de gerapporteerde effecten zijn vele malen hoger dan met enige andere vorm van therapie.

De geestverruimende effecten van LSD werden ook vergeleken met meditatie of mystieke ervaringen. Volgens de Harvard psychologen Timothy Leary en Richard Alpert zou LSD de gebruikers in staat stellen om uit te groeien tot completere mensen, die het bestaan beter begrijpen. Leary en Alpert werden cultfiguren in de jaren ’60, omdat dit aspect van LSD bij uitstek paste in de ‘tegencultuur’ van die tijd, waarin een grote groep jongeren zich afzette tegen de bekrompenheid van de naoorlogse samenleving en tegen de Vietnam-oorlog. Eind jaren ´60 werd LSD door 1 op de 10 Amerikaanse jongeren gebruikt. Sandoz probeerde het gebruik van LSD nog in de hand te houden door een sterk restrictief leveringsbeleid en ingezonden stukken in publieke en wetenschappelijke media, maar de geest was uit de fles. In 1965 stopte Sandoz de productie en distributie van Delyside. Korte tijd later werd LSD overal verboden, behalve in speciale gevallen zoals bij de psycholytische behandeling van oorlogsslachtoffers, die nog tot 1987 werd uitgevoerd door Professor Jan Bastiaans in het Leidse Centrum ’45[17]. Dat was ook in Nederland al controversieel, maar zeker in de Verenigde Staten werd iedereen die bij mensen onderzoek met LSD wilde doen, daarmee direct verdacht. Dat is tot nu toe zo gebleven.

En toch heeft LSD het zaad van de twijfel gezaaid in de naoorlogse wetenschap en maatschappij. LSD bleek in de jaren ’50 een belangrijke challenge te zijn van de overheersende analytische visie op psychiatrische aandoeningen. Momenteel heeft de biologische psychiatrie sterk de overhand en daar heeft LSD zeker aan bijgedragen. LSD was ook een religieuze en filosofische challenge van het Cartesiaanse dualisme, de scheiding tussen lichaam en geest. Het is interessant dat de klassieke zetel van de ziel, de epifyse of pijnappelklier, zelf tryptamines produceert die enige structurele verwantschap met LSD vertonen. LSD heeft onmiskenbaar een belangrijke bijdrage geleverd aan ingrijpende veranderingen in de Westerse samenleving. Maar deze veranderingen zijn ten koste gegaan van het gebruik van LSD als challenge, naar het schijnt definitief. In de toekomst zullen we voorzichtiger moeten omgaan met instrumenten die we ontwikkelen om de geest te doorgronden, want die zijn potentieel gevaarlijk.

Besluit
Dames en heren, ik heb u verteld dat we door het nauwkeurig bestuderen van psychotrope stoffen veel kunnen leren over de werking van de hersenen, over het ontstaan van psychiatrische en neurologische aandoeningen, over het effect van nieuwe geneesmiddelen, en zelfs over onze samenleving. Dit was in 1943 ook de bedoeling van Albert Hofmann en Sandoz met de Delyside-challenge. Ze hadden daarbij niet direct de artistieke, religieuze en filosofische zelf-inzichten voor ogen, waar het veel gebruikers later om te doen is geweest. Over de waarde van de spirituele inzichten die ontstaan tijdens LSD, breken filosofen en theologen zich tot de dag van vandaag het hoofd. Wetenschappelijke onderzoekers zoals ik, proberen op een indirecte manier kleine stukjes van de geheimen van het bestaan te ontsluieren. Dat gaat een stuk langzamer, maar ik ben er niet zeker van welke directe antwoorden er te vinden zijn in de instant-inzichten die LSD kan opwekken –ook al heb ik het zelf nooit geprobeerd. Ik heb de indruk dat de gebruiker daar hooguit soms zelf wijzer van wordt. Maar we worden er allemaal beter van, als we de nevelen rond het brein beetje bij beetje wegblazen. Challenge-testen zijn daarvoor een nuttig instrument –nuttig èn onderbenut. We moeten ons wel de mogelijkheden en beperkingen van de challenges goed voor ogen houden, de basale eigenschappen goed valideren, en ze als regelsystemen analyseren. Dan kunnen ze ons helpen ziekten beter te begrijpen en nieuwe geneesmiddelen te ontwikkelen. Soms vangen we daarbij een glimp op van de werking van het meest mystieke orgaan op aarde. Voor mij is dat geestverruimend genoeg.

Dankwoord
Meneer de Rector Magnificus, geachte aanwezigen. Ik dank de bestuurders van deze Universiteit en het Leids Universitair Medisch Centrum en allen die aan de totstandkoming van de benoeming hebben bijgedragen. Ik hoop dat ik een zinvolle bijdrage kan leveren aan het geneesmiddelonderzoek aan deze Universiteit, en aan het onderwijs over geneesmiddelen aan studenten en assistenten. Veel ontwikkelingen die ik heb geschetst, staan nog in de kinderschoenen en zijn onderbenut. Ik hoop dat ik mee kan werken aan het gebruik van geneesmiddelen als inspirerende en inzichtgevende onderzoeksinstrumenten, en als bron van samenwerking tussen preklinische en klinische onderzoekers, binnen en buiten deze universiteit. Ik verwacht dat juist het challenge-onderzoek tot een verdere bestendiging kan leiden van de goede relaties tussen het CHDR, het LUMC en het LACDR.

De Universiteit van mijn geboortestad speelt een belangrijke rol in mijn leven, alhoewel ik elders heb gestudeerd. Ik heb mijn eerste klinische en wetenschappelijke vorming en mijn kennismaking met geneesmiddelonderzoek in Leiden opgedaan. Ik ben de zeergeleerde Lemkes en de hooggeleerde Krans nog steeds dankbaar voor de vrijheid die ze mij en de andere assistenten gaven om onszelf te ontplooien. Mijn neurologische opleiding in Rotterdam bracht me weer met beide benen op de grond, en dat was hard nodig. Maar daarna was ik blij dat ik weer terug kon naar Leiden, op een ongewone plek voor een jonge neuroloog, met aanstellingen bij het CHDR en op de Afdeling Neurologie. ‘Dat houd je drie jaar vol’, zei onze hooggeachte ziekenhuisdirecteur bij onze kennismaking, maar het zijn allebei zulke inspirerende en plezierige werkplekken, dat ik niet zou kunnen kiezen als ik zou moeten. Hooggeleerde Roos, beste Raymund, ik wil jou hartelijk danken voor het vertrouwen dat je me hebt geschonken -jou en alle andere stafleden en assistenten. Jullie geven me steeds weer het gevoel dat ik een zinvolle bijdrage lever aan de patiëntenzorg en de opleiding, en ik ben jullie allemaal dankbaar voor de onmisbare steun door de jaren heen. Mijn rol binnen de Afdeling Neurologie is beperkt en vooral klinisch, maar ik zie veel toepassingen van farmacologische challenge-testen binnen de neurologie. Het karakteriseren van de neuromusculaire overgang met een cholinerge challenge was een voorbeeld. En ik verwacht dat het TREND-onderzoek naar het complexe regionale pijnsyndroom en onze gemeenschappelijke AGIKO een verdere impuls aan onze samenwerking kunnen geven.

Op het eerste gezicht is het vreemd, dat binnen de klinische neuropsychofarmacologie de psychiatrie eigenlijk een grotere rol speelt dan de neurologie. Ik denk dat dit mede het gevolg is van de veranderingen die LSD in de psychiatrie heeft veroorzaakt. De neurologie is eerder vrijgemaakt door de epidemiologische revolutie dan door de farmacologische. In dat licht is het ook niet vreemd, dat een hoogleraar binnen de Afdeling Psychiatrie mij met het challenge-onderzoek bekend heeft gemaakt. Inmiddels is de hooggeleerde van Kempen met emeritaat, maar zijn ondersteunende rol is overgenomen door het afdelingshoofd, de hooggeleerde Zitman. Beste Frans, jij hebt mij altijd gestimuleerd om de wetenschappelijke grondigheid die eigen is aan de klinische farmacologie, ook toe te passen binnen jouw afdeling. Jij hebt een grote rol gespeeld bij de totstandkoming van deze leerstoel, die uiteindelijk bij jouw afdeling is ingebed, en daarvoor wil ik je bedanken. Zoals je hebt gemerkt, vergt de validatie van een farmacologische challenge veel onderzoek, dat hooguit voor klinisch farmacologen interessant is. Nu we met een aantal challenges zover zijn, wordt het tijd om meer onderzoek bij patiënten te doen. In samenwerking met een aantal farmaceutische industrieën zijn we begonnen om diverse challenges door de verschillende ontwikkelingsfasen van nieuwe psychofarmaca heen te weven. Maar het zijn broze rode draden, en laten we hopen dat ze niet knappen als er van alle kanten aan wordt getrokken.

Dames en heren, ik heb u laten zien, dat challenge-testen aan een groot aantal voorwaarden moeten voldoen. U begrijpt wel dat voor dit type onderzoek heel veel verschillende soorten vaardigheden nodig zijn. En daarvan beheers ik er zelf nauwelijks één. Dus wat zou er van me terechtkomen, als ik niet kon rekenen op iedereen die een onmisbare bijdrage levert aan de complexe challenge-projecten. Zo zorgt de apotheek voor een betrouwbare geneesmiddelvoorziening. Hooggeleerde Guchelaar, beste Henk Jan, ik vind het bewonderenswaardig hoe jouw medewerkers steeds weer in staat zijn om procedurele zorgvuldigheid en logistieke flexibiliteit met elkaar te verbinden –en daarbij ook nog vriendelijk blijven.

En wat zou er gebeuren als ik niet kon rekenen op alle medewerkers van het CHDR, die ik allemaal met plezier persoonlijk zou noemen. Want u zult uit mijn verhaal begrepen hebben, dat alle metingen met grote nauwkeurigheid moeten worden uitgevoerd en vastgelegd. En u kunt misschien zich voorstellen wat er voor nodig is om vele malen per dag een complete batterij van complexe functietesten uit te voeren, zonder de draad kwijt te raken. En bij al die intensieve metingen en die vreemde geneesmiddeleffecten moeten de patiënten en de proefpersonen zich ook nog veilig en op hun gemak voelen. Dat vergt meer dan een strakke organisatie van gemotiveerde, hoogopgeleide en professionele medewerkers. Daar is kameraadschap en empathie voor nodig. Ik ervaar deze bijzondere werkomstandigheden dagelijks en ik dank al mijn collega’s daarvoor hartelijk. En natuurlijk ben ik ook grote dank verschuldigd aan de gezonde vrijwilligers en de patiënten, die ons steeds weer hun vertrouwen schenken als ze aan ons onderzoek deelnemen.

En als aan het einde van de studie de vele honderden meetresultaten bekend worden, beginnen voor mij vaak de moeilijkheden pas goed. Want ik ben helemaal niet knap genoeg om PK/PD-modellen te maken. Ik zou dan ook niet weten wat ik moest doen, zonder onze twee keien van biostatistici. In dit verband wil ik ook de hooggeleerden Danhof en De Kloet bedanken. Beste Meindert en Ron, dankzij jullie kritische en inspirerende discussies, in de wetenschappelijk raad en daarbuiten, begrijp ik vaak beter waar ik mee bezig ben en waar ik naartoe moet.

Dames en heren, u vraagt zich inmiddels misschien af, of ik zelf nog wel wat doe binnen al die complexe onderzoeksprojecten. Misschien denk u dat ik die projecten dan toch in elk geval organiseer. Maar zelfs dat is niet het geval, want dat is allemaal het werk van onze artsen en onderzoekers. Ik ben dan ook bijzonder gelukkig met mijn slimme, leuke, lieve, hardwerkende projectleiders. Ik schaam me oprecht voor dit korte dankwoord; en voor alles wat ze geven en het weinige dat ik ervoor terug kan doen.

Dames en heren studenten en stagiaires, ik ben altijd weer getroffen door uw hulpvaardigheid en enthousiasme. Heel veel werk is alleen mogelijk dank zij uw inzet. Uw vragen zijn steeds weer een bron van vernieuwing en verbetering. U bent de belangrijkste reden waarom het leuk is om aan een universiteit te werken, en waarom ik daar uiteindelijk voor heb gekozen. Klinische farmacologie is vooral een methodologisch vak, dat u kan leren veel dingen in de geneeskunde beter te begrijpen. Ik hoop dat we dat besef de komende jaren nog beter in het onderwijs kunnen laten doordringen.

Geachte collega’s van de neuroscience-afdelingen die ik niet genoemd heb, ik hoop dat u mij dit wilt vergeven. Ik ben u niet vergeten, daarvoor hebben we nog teveel plannen. Maar mijn dankwoord was al zo uitgebreid, omdat het type onderzoek dat verbonden is aan mijn leerstoel werkelijk alleen mogelijk is door de samenwerking van velen. En deze oratie was al zo lang en we hebben dorst.

En ik ben nog niet eens aan de Hooggeleerde Cohen toegekomen. Beste Adam, jij weet beter dan wie ook, welke rol jij speelt binnen dat prachtige complexe instituut van ons. Maar ik heb veel te weinig tijd voor de loftrompet, en eigenlijk is het daar ook nog veel te vroeg voor. We moeten nog zoveel doen samen. Bedankt voor je vertrouwen, je steun en je vriendschap.

En tenslotte wil ik mijn familie bedanken. Zij hebben niet veel woorden nodig om te weten dat ik van ze houd, en dat zij het uiteindelijk mogelijk hebben gemaakt dat ik hier nu op deze hoge katheder sta. Mijn vader zou trots op ons zijn geweest.

Ik heb gezegd.
Laatst gewijzigd door American Dawn op 16 mei 2006, 02:23, 2 keer totaal gewijzigd.

American Dawn

Bericht door American Dawn » 08 okt 2005, 03:25

"De pyramides zijn geen graven, maar poorten naar een andere dimensie. Hiervandaan bereisden onze voorouders de kosmos," hoort hij zijn eigen stem orakelen. "Nu ga ik heel ver weg. Buiten het bereik van de Aarde. Ik lig hier klaar om gelanceerd te worden." "Waar ga je heen ?" "Ik... geloof... ergens... bij Orion..."

- drugs,-KETAMINE Uittredingen

In 1961 werd ketamine ontdekt door de Amerikaan Cal Stevens. Het is een verdovingsmiddel, dat gebruikt werd bij operaties op de slagvelden in Vietnam, waar de soldaten het de "death drug" noemden. De werking lijkt een heel klein beetje op lachgas.

Ketamine is niet verboden. In Amerika, Rusland en Engeland wordt het op de illegale drugsmarkt in pil- en poedervorm verkocht, maar voor zover wij weten is ketamine hier op drugsmarkt niet bekend en kun je het alleen gebruiken via iemand die kan beschikken over ampullen van het merk Ketalar, waarvan de inhoud moet worden geinjecteerd. Je hebt dus te maken met een stof die je niet zelf kunt toedienen !

Bij operaties gebruikt men veel hogere doses, maar entheogene doeleinden neem je 1 a 2 milligram per kilo lichaamsgewicht. Dat betekent gewoonlijk tussen de 60 en 150 milligram. Het is een kortwerkende trip, die ongeveer een uur duurt. Je moet zorgen dat je warm en comfortabel ligt, dat er een ervaren persoon bij je is die je de injectie kan geven en dat je niet gestoord wordt. Zachte muziek kan heel plezierig zijn bij deze reis naar een andere dimensie.

Hoe diep de ketamine-ervaring kan gaan, blijkt uit de woorden van de Russische onderzoeker Igor Kungurtsev. Hij beschrijft in de Albert Hofmann Foundation Newsletter de resultaten van jarenlange studie van ketamine door hem en zijn collega’s. Ze behandelden er honderden alcoholisten en andere patiënten mee, maar experimenteerden ook zelf; "Drie of vier minuten na de injectie voelde ik hoe deze wereld begon te verdwijnen en ik ervaarde mezelf als een puntje van bewustzijn dat door vreemde werelden zweefde. Het meest ongewone gevoel was dat ik geen lichaam had, terwijl "ik" op de een of andere manier toch bestond. (...)

Hierna kwam er een stadium waarin zelfs dit lichaamloze zelfbesef begon te verdwijnen en ik voelde een wezenlijke angst om dood te gaan. Op dat moment lukte het mezelf los te maken en me over te geven. Alleen bewustzijn bleef over, er was geen "ik" als zelf. Het was alsof alleen datgene bestond wat zich bewust was van zichzelf. Deze ervaring gaf me meer inzicht in bepaalde begrippen uit het boeddhisme en andere oosterse filosofieën. Ook mijn begrip van dood en sterven werd diepgaand veranderd." In de jaren dat wij in het Westen nooit iets over entheogene ervaringen uit de Sovjetunie hoorden, werd daar druk geëxperimenteerd met LSD-25 en ketamine. Na de glasnost ontstond er meer openheid. Toen bleek dat de Russische onderzoekers, die vrijwel niets wisten over de "psychedelische revolutie" in het Westen, tot dezelfde conclusies gekomen waren als wij; entheogene middelen maken ons bewust van het "goddelijke" in onszelf en in het leven en helpen ons te begrijpen wie we zijn.

Ketamine is bij deskundige toediening volkomen ongevaarlijk. Bij een hogere dosis raak je buiten bewustzijn, maar na verloop van tijd kom je weer bij en even later is er "niets meer aan de hand" . Sommigen verkiezen het bij bewustzijn te blijven, al kun je tijdens een ketamine-trip moelijk praten en bewegen. Tijdens de trip verlaat je je lichaam en heb je het gevoel dat je "sterft". Eerst ben je wel bang, maar dan voel je je bevrijd. Je komt in gebieden terecht die je bij wijze van spreken "de hemel" zou kunnen noemen. Er zijn daar soms ook andere zielen aanwezig waarmee je kunt communiceren, hoewel niet mer woorden. Ook kom je in contact met hogere krachten en sferen, maar daar voel je je wel aan onderworpen. Het is een ongelooflijk indrukwekkende ervaring waarmee je nog vele maanden later bezig bent. Bij hogere doses kan verhoging van bloeddruk of storing in de ademhaling voorkomen. Maar wie slechts nu en dan ketamine gebruikt voor een prachtige en leerzame "bijna-dood-ervaring", loopt geen enkel gevaar.

Hij doet zijn ogen dicht en ziet opeens een lange tunnel voor zich. In de wanden van de tunnel ontwaart hij gedaanten, waarvan sommigen lijken te bewegen. Even verzet hij zich, dan wordt hij de tunnel in gezogen en zweeft hij tussen de gedaanten door. Nu herkent hij allerlei archetypen, sommige angstaanjagend, andere lieflijk. Hij passeert griffioen en basilisken, Egyptische godheden met dierkoppen, bodhisatva’s en lieflijke godinnen. Sommigen begroeten hem met zegenende gebaren, andere graaien naar hem met dreigende klauwen. Nu ziet hij een lichtpunt voor zijn gesloten ogen opdoemen, dat snel groter wordt. Hij glipt ongedeerd langs de kwijlende muil van een hellehond, vangt een knipoog op van een hemelse nimf en glijdt de tunnel uit. Hij is zich nu helemaal niet meer bewust van zijn lichaam. Boven zijn hoofd ontwaart hij Egyptische schilderingen en hiëroglyfen in stralende kleuren. "mooi, mooi", fluistert hij. "Waar ben je nu ?", hoort hij de stem van zijn vriend in de verte. "Ik lig in een sarcofaag in een piramide." Zijn stem klinkt hol en galmend, alsof hij echt in een grote ruimte ligt.

jopiter

Bericht door jopiter » 17 mar 2006, 07:49

Hennep is een van de Nuttigste producten van de Natuur.
Coca bladeren ook, het is maar net hoe je het gebruikt....
Cocabladeren op school in Bolivia

Cocabladeren hebben meer voedingswaarde dan melk en moeten daarom op het lunchmenu van scholen komen te staan. Dit zegt de Boliviaanse minister van Buitenlandse Zaken David Choquehuanca. Ik ben benieuwd of het lekker is, het bevat in ieder geval meer calcium dan melk..

President Evo Morales dankt zijn verkiezing deels aan de steun die hij kreeg van de arme cocaboeren in Bolivia. Hij heeft steeds gezegd dat de cocateelt wat hem betreft moet blijven bestaan. De bladeren van de cocaplant worden in Bolivia gebruikt als medicijn en als opwekkend middel tijdens traditionele ceremonies. De Verenigde Staten zijn juist tegen de cocateelt want coca is de grondstof voor cocaïne. Misschien zijn de bladeren wel gezonder maar er zitten vast ook nadelen aan, melk is vertrouwd en je kunt het drinken.

American Dawn

Bericht door American Dawn » 17 mar 2006, 22:04

Coca bladeren ook dus zie deze hi-light van een voorgaand artikel
Sigmund Freud


Sigmund Freud, medical doctor, psychologist and father of psychoanalysis, is generally recognized as one of the most influential and authoritative thinkers of the 20th century.

In the early 1880's the cocaine alkaloid was first extracted from coca leaves and some studies were beginning into its medical use. Freud was intrigued by the drug and was among the first to study and use it. "I take very small doses of it regularly and against depression and against indigestion, and with the most brilliant success," wrote Freud.

LoupGaroux

Bericht door LoupGaroux » 16 mei 2006, 00:03

amal-jeevan schreef:Maar hier in nedeland is het opzicht best aardig geregeld. Cannabis is gelegaliseerd en tot bijv een half grammetje coke is er ook nog niets aan de hand. De wetten zijn opzich duidelijk. In Amerika is alles zo slecht geregeld na mijn mening maar sinds ik meer weet van al die complotten zul je mij daar nog niet 1, 2 , 3 zien
Cannabis is niet gelegaliseerd en staat nog steeds als strafbaar vermeld in lijst II van de Opiumwet. Wel wordt het, in bepaalde gevallen die regeld kunnen worden bij AMvB, gedoogd tot aan 5 gram.

Cocaïne is altijd strafbaar, ongeacht de hoeveelheid (alle lijst I middelen).

Tot slot is gebruik nooit strafbaar, simpelweg omdat het internationale Enkelvoudige Gedrag dit niet als strafbaar omschrijft. Bezit, koop, verkoop, productie, e.d. dus wel, maar gebruik op basis van de Opiumwet niet. Natuurlijk is hier wel een uitzondering op te vinden via de vele APVs in Nederland. :wink:

American Dawn

Bericht door American Dawn » 24 mei 2006, 21:07

AFRODISIACA BESTAAN!

Het is een eeuwenoude jongensdroom. Je praat met een zeer begerenswaardige vrouw en je vraagt je gekweld af hoe je haar kunt verleiden. Als ze even naar het toilet is, komt je kans: stiekem druppel je een Magische Chemische Stof in haar drankje - en dat blijft niet zonder effect. Onmiddellijk na de eerste slok verdwijnt haar aanvankelijke koelheid. Ze krijgt iets wilds en wanhopigs over zich, want, Oh! Wat Heeft Ze Een Man Nodig! Naar Bed wil ze, en Alleen met Jou, en ze zal Alles doen wat je hartje begeert.! Wagonladingen orgasmes zijn jullie beider deel. 'Zo heb ik nog nooit gevrejen' zucht ze bewonderend na afloop van het festijn.

Kun je met chemische middelen - afrodisiaca - je liefdesleven een extra duwtje geven?. Vraag het een arts en hij zal smalend zeggen:"Nee, afrodisiaca bestaan alleen maar in de fantasie van mensen". Maar wie bereid is zich te verdiepen in de fascinerende wereld van de chemie van de liefde merkt dat wetenschappelijke literatuur niet altijd dor en droog hoeft te zijn, en dat er inderdaad chemische middelen zijn die een gevoel van liefde kunnen opwekken, of om maar wat te noemen, een erectie van 72 uur bewerkstelligen (hoewel de laatste uurtjes wel wat pijnlijk waren).

In het verleden hadden afrodisiaca als voornaamste doel, het veroorzaken van een zo groot mogelijk aantal erecties. Maar liefde en sex omvatten natuurlijk meer dan erecties: tal van biochemische processen vinden plaats bij verliefdheid, opwinding, klaarkomen, bij de man zowel als bij de vrouw. Het gaat niet alleen om de kwantiteit van de sex, de kwaliteit is minstens zo belangrijk.

Hebben mannen afrodisiaca nodig?
'Echte' mannen natuurlijk niet. Maar waar vind je die nog?
Volgens een handelaar in sexartikelen is er geen man of hij ervaart wel eens een keer in zijn leven dat hij 'hem' niet omhoog kan krijgen. Volgens wetenschappelijke schattingen - want mannen lopen doorgaans niet te koop met deze sores - lijdt zo'n 6% van de Nederlandse mannen chronisch aan 'impotentia erigendi' - het vermogen om je op te richten. Die mannen zijn dus ziek en moeten geholpen worden. Veel mensen denken nog immer dat 'de' impotente man een typische sukkel is met relationele problemen, iets op het psychische vlak. Tegenwoordig gaat men er van uit dat bij de helft van de chronisch impotente mannen iets lichamelijks aan de hand is, en dat je hem dus beter lichamelijk/chemisch kunt behandelen in plaats van hem met zijn vrouw op psychotherapie te doen!.

Hebben vrouwen afrodisiaca nodig?
Dat is veel onduidelijker. Reden daarvoor is dat in het onderzoek doorgaans de mannetjesratten - die de te testen middelen kregen toegediend - als dollen op de vrouwtjes kwamen afgestormd. En de onderzoekers maar noteren: 'Rat B2 copuleert driemaal - middel werkt - proef geslaagd!. Tegenwoordig bindt men de mannetjesratten vast en tracht - met behulp van bijvoorbeeld parfums - de vrouwtjes richting mannetjes te lokken en het verloop verder aan de dames te laten. Soms lukt dat - zoals verderop zal blijken.

Daarnaast is er natuurlijk altijd ruimte voor middelen die - als het veilig kan - ons plezier in het leven een beetje kunnen verhogen zeker nu we door de aids dreiging toch gedwongen worden een beetje trouwer te worden aan elkaar. Tijd, kortom voor de Chemische Encyclopedie van de Liefde!

ALCOHOL - We beginnen maar met een middel dat doorgaans niet werkt. "It provokes the desire, but takes away the performance" zei Shakespeare al eeuwen geleden. In kleine hoeveelheden kan het wellicht de contacten tussen mensen vergemakkelijken, maar wie drinkt er nu kleine hoeveelheden alcohol? Bovendien is ontdekt dat eigenlijk iedere alcoholconsumptie al een negatieve invloed heeft op het vermogen tot het bedrijven van de liefde. In ieder geval bij mannen. Er zijn aanwijzingen dat vrouwen wellicht iets meer plezier aan sex beleven of daar makkelijker toe overgaan onder invloed van alcohol, maar echt goede bewijzen daarvoor zijn er niet.

Ondergetekende schiet tien jaar na dato nog immer het schaamrood naar de kaken bij de gedachte aan die keer dat hij ladderzat, monomaan en vreugdeloos lag te bonken op dat vriendelijke meisje. Ook de tien boeketten rozen die ik de volgende dag ging brengen hebben mijn schuldgevoel niet weg kunnen nemen.


CLOMIPRAMINE is een 'geneesmiddel' tegen depressies, maar volgens een Canadees wetenschappelijk tijdschrift had het bij vier mensen een wel heel vreemde bijwerking: als ze geeuwden kregen ze een orgasme. Dit effect verdween na het beeindigen van de medicatie. Een van de vrouwen zei dat ze haar eigen orgasme kon opwekken door te gapen. De andere vrouw meldde dat zij een onweerstaanbare sexuele behoefte voelde.

Een van de mannen had zoveel hinder van zijn ejaculaties dat hij voortdurend met een condoom om liep. De ander vond de bijeffecten van het geeuwen zo erg dat hij tot 15 minuten op bed moest gaan liggen na afloop van iedere geeuw. Uiteraard zijn dit slechts enkele gevallen waarbij het nog geenszins zeker is dat ze ook door dit middel veroorzaakt worden. Van een broertje van Clomipramine -Imipramine is wel bekend dat het, geinjecteerd in de penis, erecties kan veroorzaken, dus helemaal onverwacht is het niet.

COCAINE. Met cocaine wordt de sexualiteit volgens de berichten veel intensiever beleefd, maar wel nogal in je eentje: je krijgt een enorme drang om je eigen genoegen te halen, de partner kan zich een soort hulpstuk gaan voelen. Cocaine wordt vaak als verleidingsmiddel gebruikt. Als je een vrouw zo ver krijgt dat ze wat voor je snuift zou ze achter haar eigen bevrediging aan gaan rennen, en in onze mannenhoofdjes denken we dan dat wij daar automatisch wel bij varen. Dat schijnt tegen te kunnen vallen. Mannen klagen dan dat ze als lustobject gebruikt worden!

Cocaine zou volgens een een Californische arts gebruikt kunnen worden bij anorgasmie. Er zijn nogal wat verhalen van vrouwen die aan cocaine hun eerste orgasme danken.

Cocaine is gevaarlijk. Het kan verslavend werken en het kan spontane hartdood veroorzaken. Jawel, zegt de Californische arts Gawin, maar het wordt op zo'n grote schaal gebruikt dat veel mensen er waarschijnlijk toch probleemloos mee om kunnen gaan. 'En als wij in ziekenhuizen morfine gebruiken, zie ik niet in waarom we mensen met sexuele problemen niet met coke kunnen helpen'.

CREMES - Omdat de service aan de lezer boven alles gaat, heb ik ook enige middelen op mezelf geprobeerd. Van een bevriende handelaar in sexartikelen kregen we een setje cremes die - eenmaal op het lid aangebracht- een 'erektionsfordernde wirkung' zouden hebben. Jaja.

Een creme (werkzaam bestanddeel: para-aminozuurbenzylester) gaf mijn eikel een vaag gloeiend gevoel en liet me vervolgens zalig slapen. De andere creme moest het hebben van nicotinezuur isopropylester en diende op de 'schacht' ingemasseerd te worden. Het was een taaie en kleverige pasta die zeer veel massage nodig had en zodoende een duidelijk onderzoeksresultaat in de weg stond. Tot laat in de volgende dag bleef mijn pik zo een lachwekkende vettige kwast. Overigens had de handelaar me ook al toevertrouwd zelf meer vertrouwen te hebben in zijn pornofilms.

FEROMONEN - In een engels sexblad wordt er mee geadverteerd: spuitbussen waarmee een man zichzelf onweerstaanbaar kan maken voor vrouwen! Werkt dat? Bij varkens is daar geen twijfel meer aan: in de neus van de zeug wordt een beetje mannelijk geslachtshormoon gespoten, met als onmiddellijk gevolg dat de zeug vochtig wordt en klaar gaat staan om door de beer bereden te worden.

Een tandarts probeerde deze spuitbus ooit uit in zijn wachtkamer. De stoel die hij bespoot genoot inderdaad de voorkeur van de dames die hem bezochten. Waarschuwing: sommige dames vinden het ronduit een walgelijke geur.

GEMALEN PIK - In ieder geval een kwart van de wereldbevolking is overtuigd van het nut van afrodisaca: de Chinezen. Als uitvloeisel van drieduizend jaar geneeskunst kan iedereen daar in de apotheek de meest bizarre middelen kopen. Zo bezit ik een preparaat met een deel gemalen hondepik, een deel gemalen ezelpik, en een deel gemalen hertepik, verder vitamines en het hormoon methyltestosteron. De chinezen zijn er ook van overtuigd dat het zinnig is om af en toe een hert van zijn gewei te ontdoen en dan vervolgens de bloederige binnenkant van de horens te consumeren. Bezitters van oude neushoorns kunnen in China nog fortuin maken. De chinezen zijn er van overtuigd dat dit een fabelachtig sexmiddel is. Vreemd contrast: in China mag je niet meer dan een kind maken, en zijn voorbehoedsmiddelen alleen verkrijgbaar op vertoon van het trouwboekje. Uit angst voor sociale excommunicatie zou de sex voor het huwelijk tot een minumum gereduceerd zijn. Prostitutie zou niet bestaan. Hoe rijmen we dit?

HALLUCINOGENEN zijn middelen als LSD en peyote. De ervaringen lopen nogal uiteen. Sommige mensen merken niets terwijl anderen onvergelijkbare belevenissen claimen. Sex zou er een andere lading door kunnen krijgen: affectiever, mystieker worden, het gevoel van samen smelten (en dat natuurlijk in hoofdletters) zou er mee opgewekt worden. Deze middelen maken van de sex echt iets van 'samen zijn'. Ze verhogen de belevenis van de uniekheid en de schoonheid van je partner.

Het is wel belangrijk dat je het van te voren goed met elkaar kunt vinden en het is slim om enige ervaring te hebben met deze middelen. Peyote zou het plezier verhogen en lsd en psylocybine zouden een langere geslachtsgemeenschap mogelijk maken. Ook zouden met name LSD en Psylocybine een typisch rollenverdrag veroorzaken: mannetjes gaan zich zeer mannelijk gedragen, vrouwtjes zeer vrouwelijk. De ervaringen bij deze middelen zijn echter moeilijk vooraf te voorspellen en daarom zijn ze in therapie niet echt bruikbaar.

MARIHUANA zou bij ervaren gebruikers de sensaties van de geslachtsgemeenschap sterk verhogen, met name op het gebied van aanraking, smaak en orgasme. Je voelt nieuwe dingen en je voelt ze beter. Het zou in sextherapie gebruikt kunnen worden, als hulpmiddel om mensen gevoelens te leren kennen die ze anders niet kennen. Deze therapie bestaat nu vaak uit de opdracht aan de partners om elkaar te strelen op alle plaatsen die geen geslachtdsdeel zijn. Bij veel mensen draait zo'n therapie echter op een mislukking uit en hier zou marihuana dan een handje kunnen helpen.

Met hashish heeft ondergetekende ervaring en die was inderdaad bijzonder - maar dat was wel in de omstandigheid waarbij het aanraken van elkaars geslachtsdelen nadrukkelijk wel op het programma stond.

In de wetenschappelijke literatuur staan veel enthousiaste verhalen over het gebruik van marihuana in de liefde. Het lijkt zinloos om dit met Uw arts te bespreken. Nota bene: chronisch misbruik van hashish en marihuana kan juist weer impotentie veroorzaken.

METAMPHETAMINE (perfetine). Dit zeer krachtige middel schuift bij sommige mensen onmiddellijk alle sexuele verlegenheid aan de kant en maakt een heel scala van onderdrukte sexuele activiteit vrij met een schrikbarende vurigheid. De interesse in fetisjisme, sodomie, bisexualiteit, groepssex, zowel als agressiviteit zouden toenemen

Van een vrouw werd beschreven dat ze onder invloed van metamphetamine van een frigide vrouw veranderde in een vrouw die genoot van het zich laten likken door een hond. Een man kreeg onder invloed pedofiele neigingen. Een heterosexuele man veranderde in een uiterst promiscue homosexueel onder invloed van deze middelen. Een ander ging op straat liggen masturberen en inviteerde passerende dames om op hem te gaan zitten. Deze middelen zouden mensen tot daden brengen waartoe ze anders nooit zouden komen.

De katers die deze middelen kunnen veroorzaken en de gevoeligheid voor misbruik en de daaruit voortvloeiende impotentie maken amphetamines tot riskante stoffen.

NOOTMUSKAAT wordt al eeuwen in het nabije oosten en India als afrodisiacum gebruikt. Het zou ook gebruikt worden in gevangenissen omdat daar niets anders beschikbaar is. Recept: je moet een eetlepel nootmuskaat eten. Dan schijnt er inderdaad iets van sexuele opwinding over je te komen. Vervolgens krijg je een kater die in geen verhouding staat tot het eerder genoten plezier: werkelijk dood- en doodziek word je ervan. Af te raden dus.

PAPAVERINE - Een van de beter beschreven penissen van deze wereld is ongetwijfeld die van de Londense hoogleraar in de fysiologie G.S. Brindley. Gedurende zo'n twee jaar injecteerde hij zijn eigen penis maar liefst 35 maal met chemische stoffen. Zo ontdekte hij datde stof papaverine, een niet verslavend opiumpreparaat, in staat was om met grote betrouwbaarheid stevige erecties te veroorzaken. Brindley beschrijft hoe hardnekkig de erectie vol blijft tijdens uiterst vervelende telefoongesprekken en droog wetenschappelijk werk. Dan kan er toch geen sprake zijn van suggestie zo meent hij.

Brindley en ook Nederlandse artsen gebruiken nu vaak papaverine, om impotente patienten te behandelen - zowel artsen als patienten zijn er zeer enthousiast over. Te verwachten valt dat deze injectiespuiten binnenkort in de bordelen zullen opduiken. Met papaverine zou men overigens niet vaker kunnen klaarkomen.

Bij gezonde mensen kunnen papaverine injecties overigens erecties tot gevolg hebben die tot zes a zeven uur aan kunnen houden. Er is een verhaal bekend van iemand die 72 uur met een erectie rondliep. Toen begon de stijve zijn eigenaar te bedreigen (de bloedvaten zouden schade op kunnen lopen) en was medisch ingrijpen noodzakelijk. Dit is gelukkig een uitzondering.

POPPERS (Amylnitriet). In de homosexuele wereld hebben poppers een ijzeren reputatie. Poppers worden in de geneeskunde gebruikt bij hartproblemen. Ze zouden het orgasme intensiveren, kort maar hevig en soms ook het orgasme verlengen. Ze zouden de kringspier in de anus ontspannen hetgeen in de homosexuele wereld gewaardeerd wordt.

Officieel zijn deze middelen alleen op recept verkrijgbaar, maar onder de toonbank schijnt in sexshops vaak een aardig voorraadje te liggen. Kunnen gevaarlijk zijn.

SPAANSE VLIEG - Dit is geen vlieg maar een fyngestampte zuideuropese kever (Cantharides). In de hoeveelheden om de sexuele drift op te wekken is de Spaanse Vlieg een gevaarlijk goedje. De veronderstelde werkzaamheid zit hem in het veroorzaken van een infectie aan de urinewegen, welke gepaard gaat met een branderig gevoel.

In 1954 hoopte een engelse kantoorbediende twee vrouwelijke collega's te kunnen verleiden door ze een ijsje aan te bieden dat 'verrijkt' was met 'Spaanse Vlieg'. De beide dames vertoonden weinig lust in sex, ze stierven. De man werd beschuldigd van doodslag, gaf zijn schuld toe en kreeg vijf jaar gevangenis straf.

Cantharides wordt in een zeer sterke verdunning ook in de homeopathie gebruikt. Als sexmiddel is het te gevaarlijk.

TESTOSTERON Is een hormoon dat zowel bij man als bij de vrouw wordt geproduceerd. Sommige impotente mannen hebben een tekort aan testosteron en dan is het zinvol om extra te geven. De discussie gaat er echter over of gewone gezonde mannen plezier kunnen hebben van extra testosteron: de een zegt van wel, de ander van niet.

In Oost Duitsland beweert een onderzoeker dat homofilie veroorzaakt wordt door een tekort aan mannelijk geslachtshormoon gedurende de zwangerschap. Hij overweegt om zwangere vrouwen te 'bemonsteren' op dit hormoon en eventueel extra testosteron toe te voegen. Op die manier hoopt hij te voorkomen dat er meer homosexuelen worden geboren. Waarom dat moet heeft hij nog niet duidelijk gemaakt.

YOHIMBINE is een extract van de Westafrikaanse boom Coryanthe Yohimbe en wordt sinds lange tijd door de lokale bevolking als afrodisiacum gebruikt.

Yohimbine zou erecties veroorzaken zonder de bijbehorende sexuele lust. Het zou tintelingen in de bekkenstreek en warme rillingen langs de ruggegraat en toegenomen plezier bij de coitus en het orgasme bij beide sexen veroorzaken. Bij proefdieren bleek Yohimbine inderdaad de motivatie tot de geslachtsdaad te stimuleren. Ratten met verdoofde geslachtsdelen (via anaestesie) vertoonden na toediening van Yohimbine een verhoogd paargedrag, terwijl ze dus eigenlijk niets voelden in hun geslachtsdelen!. De onderzoekers beschouwden dit als een bewijs dat Yohimbine de 'sexuele motivatie' stimuleerde.

Er zijn diverse onderzoeken geweest met mensen en de conclusie daaruit is dat Yohimbine in zo'n 20% van de gevallen impotente mannen kan helpen. Dat is niet erg indrukwekkend, maar je zal maar tot die 20% behoren. De effecten van het slikken van Yohimbine blijken pas na zo'n twee tot drie weken. Er zijn in hogere doses nogal wat bijeffecten. Het moet daarom miet zonder medisch toezicht gebruikt worden. Maar het zou fijn zijn als de medici in dit land uberhaupt iets van Yohimbine af zouden weten zodat ze hun patienten er inderdaad mee zouden kunnen trachten te helpen. In de Verenigde Staten is Yohimbine terecht gekomen in het 'straatcircuit' waarbij een meisje van 16 jaar 36 uur opgenomen moest worden en zich doodziek voelde na consumptie van een kwart gram Yohimbine.





Bovenstaand verhaal is een voorpublicatie uit het boek 'Doping voor iedereen' dat in de loop van 2006 verschijnt. Auteur is wetenschapsjournalist Theo Richel.
Hierin ook het laatste nieuws over levensverlengende pillen, anti-katermiddelen, 'smart drugs' en oppeppers in het algemeen.

Ravertje

Bericht door Ravertje » 24 jun 2006, 22:51

Drugs is gewoon slecht

Heb voorbeeld in kennisen kring wat het met je kan doen
DRUGS!!!
het verwoest je leven je gaat het criminelepad op
Noem maar op raakt alles kwijt.
Terwijl die jonge enigskind is en ouders heeft met genoeg geld
meer dan genoeg.

Eigenlijk wil het dus niks zeggen uit welk mileu je komt.
Mjah is weer iets heel anders

Gebruikersavatar
deheerst
Leraar
Berichten: 1997
Lid geworden op: 06 feb 2005, 00:08

Bericht door deheerst » 25 jun 2006, 00:37

Hennep is onwijs goed in je particle mix!
Vissen zijn er dol op!
Ik heb dan ook hele kilo zakken liggen hier...
:mrgreen:
IBM's Z10-ec: 1,5 TB memory, 77 PU's (4,4Ghz 4-core), zIIP, zAAP, IFL, ICF, and so on... ___ Got Bulk?

Animal

Bericht door Animal » 11 aug 2006, 11:00

Door alle tijden heen dat de mens bestaat heeft in haar geschiedenis, heeft ze drugs gebruikt. Het is een onderdel van onze natuur. De natuur leverd het product dat we kunnen gebruiken en dan doen we dat.

Natuurproducten verbieden, die gratis en voor niets groeien in de natuur, en waar een aantal mensen behoefte aan hebben is hetzelfde als water naar de zee dragen.

Alleen het is van onze generatie dat we door onze overheden verboden wordt om (natuurlijke) drugs te gebruiken. Waarom eigelijk ?
Ik denk door de productie maarschappij waarin we zitten. Je mag niet eens een keer rustiger aan doen. Je zelf niet openstellen voor andere zaken. Je moet in het keurslijf mee draaien van deze maatschappij en allemaal hetzelfde denken.

Er zijn andere zaken waar meer doden en ellende van veroorzaakt wordt dan van drugs. die worden niet verboden. Want dat komt onze overheid goed uit dat we die risico's wel mogen nemen.

Dat we nu meer ellende hebben met drugoverlast is omdat het verboden is. Verboden onderwerpen komen in het criminele wereldje terrecht met alle bekende vormen van geweld en ellende.

American Dawn

Bericht door American Dawn » 11 aug 2006, 12:13

Helemaal mee eens........



Het risico is alleen tegenwoordig dat nog niet ontwikkelde jongeren het teveel te vroeg gebruiken en ze er zo makkelijk aan kunnen komen en zo in problemenkomen vb school en sports dropouts.

en helaas het taboe van ouders maakt het alleen erger ik heb liever dat m'n kinderen thuis achter de X-box blowtje of bij een dvdtje. danop straat portiek met hangjeugd debielen.(hoeveel jonge meisjes sex voor een blowtje van hun "pimp"hebben (wordt inderdaad geromantiseerd door gangsta cultuur )tegenwoordig)

paddos en lsd moet je ook in een safe area doen.

en XTC moet elke partij getest worden en niet af en toe en niet als een pil er op lijkt zal het wel goed zijn.


verder is het RAT gedrag onder gebruikers verontrustend ...dus excessief veel om STOER te doen dus

samengevat drugs veroorzaken geen psychose of problemen..


maar vergroten iets wat er in nuchtere staat al was bij labiele onzekere psychotische

zieltjes.

Animal

Bericht door Animal » 11 aug 2006, 13:36

American Dawn schreef:Helemaal mee eens........

Samengevat drugs veroorzaken geen psychose of problemen..

maar vergroten iets wat er in nuchtere staat al was bij labiele onzekere psychotische zieltjes.
Mee eens.
De drugs problemen zijn alleen van deze tijd.
Onze jongeren en jeugd worden niet meer opgevoed en begeleid in het leven. Alles moet maar meer, meer en meer zijn.
Het zijn inderdaad los geslagen gekken in het dagelijkse leven die onder invloed alleen maar erger worden.

Gebruikersavatar
deheerst
Leraar
Berichten: 1997
Lid geworden op: 06 feb 2005, 00:08

Bericht door deheerst » 11 aug 2006, 19:23

Alleen het is van onze generatie dat we door onze overheden verboden wordt om (natuurlijke) drugs te gebruiken. Waarom eigelijk ?
Ik denk door de productie maarschappij waarin we zitten. Je mag niet eens een keer rustiger aan doen. Je zelf niet openstellen voor andere zaken. Je moet in het keurslijf mee draaien van deze maatschappij en allemaal hetzelfde denken.
Zo is het maar net.
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat we allemaal als makke lammetjes keurig naar ons werk gaan en de rijke elite rijk houden.
Stel je voor dat je gaat nadenken zeg.
Dat moeten we niet hebben...
IBM's Z10-ec: 1,5 TB memory, 77 PU's (4,4Ghz 4-core), zIIP, zAAP, IFL, ICF, and so on... ___ Got Bulk?

Ravertje

Bericht door Ravertje » 11 aug 2006, 19:38

hahaha :mrgreen:
ja je hebt gelijk waar werken we voor ?
Voor die stomme gasten met miljoenen :S
En als wel protesteren gaat alls naar die goedkope ik maak alles na h******* in thailand en zo :?

Asmodea

Bericht door Asmodea » 20 aug 2006, 18:45

zo te zien weet je erg veel over de wereld, en al helemaal over de goedkope h***** in thailand,
wil ik jou even in je volgend leven als een thaise vrouw terugzien...je mag zeggen wat je wilt zolang je er een ander niet mee beledigt.

American Dawn

chocolade rush

Bericht door American Dawn » 25 okt 2006, 02:32

De liefde komt van chocola

Chocola is een psycho-actief voedsel. Het is gemaakt van de zaden van de tropische cacaoboom: Theobroma cacao, wat letterlijk 'voedsel voor de goden' betekent. Maar chocola is ook duivelsvoedsel genoemd, maar de theologische basis daarvoor is erg zwak.
Cacaobonen werden door de Aztecen gebruikt om een hete, schuimende drank te maken, die stimulerend en herstellend werkt. Chocola was er alleen voor soldaten, edelen en priesters. De Azteken vestigden zijn reputatie om wijsdom en vitaliteit te bevorderen. Gegist werd de drank ook in religieuze ceremonies gebruikt. Het heilige drankje hoorde bij Xochiquetzal, de godin van de vruchtbaarheid. Keizer Montezuma dronk wel 50 bekertjes per dag! Belastingen bij de Azteken werd geheven in cacaobonen. Voor 100 cacaobonen kon je een slaaf kopen, voor 12 bonen kocht je de diensten van een courtisane.

De Italiaanse libertijn Giacomo Casanova (1725-1798) dronk chocola voor hij het bed deelde met zijn veroveringen. Dit was omdat chocola als aphrodisiac werd beschouwd. Meer recent heeft een studie onder 8000 Harvard studenten aangetoond dat chocoholics langer leven dan mensen die afzien van chocola. Dit kan wellicht toegeschreven worden aan de hoge polyfenol concentratie in chocola. Polyfenolen verlagen de oxidatie van lage dichtheid lipoproteinen en beschermen daardoor tegen hartaanvallen. Hoewel voor deze stelling enig bewijs is verzameld, wordt het door anderen nog als speculatief beschouwd.

Chocola zoals we dat vandaagdedag kennen komt van de toevoeging van extra cacaoboter, zoals Rodolphe Lindt in 1879 bedacht. Door de toevoeging van extra cacaoboter, kan er een reep van gemaakt worden, die knapperig afbreekt en prettig smelt in de mond.

Tegenwoordig is chocolade een heel gewoon product dat overal gekocht kan worden. Er zijn rapporten waarin wordt beweerd dat ongeveer 50% van de vrouwen chocola verkiest boven sex, hoewel dit af kan hangen van de manier waarop de vragen gesteld zijn!
In chocola zitten meer dan 300 verschillende componenten. Het geeft meer dan alleen een flinke suiker oppepper. Toch is de psycho-actieve werking van de cocktail op het centraal zenuwstelsel nog maar matig begrepen. Hoe werkt het dan?

De actieve cocktail

Chocola bevat kleine hoeveelheden anandamide, een cannabinoide dat in de hersenen gevonden wordt. Sceptici beweren dat je kilo's chocola moet eten om het effect te merken en nog veel meer om er stoned van te worden. Toch moet opgemerkt worden dat N-oleolethanolamine en N-linoleoylethanolamine, twee 'neefjes' van anandamide in chocola beide de afbraak van anandamide verhinderen. Er wordt gespeculeerd dat zij het gevoel van welbevinden door anandamide kunnen aanzwengelen, bevorderen en verlengen.

Verder bevat chocola caffeine, zij het in bescheiden hoeveelheden. Je krijgt het makkelijker binnen van koffie en thee. Het theobromine gehalte van chocola zou bij kunnen dragen - maar niet genoeg om het te bepalen - aan de subtiele maar wezenlijke uitwerking van chocola. Vervolgens bevat chocola ook nog tryptofaan, een essentieel aminozuur. De concentratie van tryptofaan is de snelheidsbeperkendende factor bij de productie van de stemmingsbepalende neurotransmitter serotonine. Een verhoogde serotonine spiegel vermindert spanningen. Toch zijn er ook andere bronnen van tryptofaan.

Net als andere smakelijke zoetwaren, zorgt het eten van chocolade voor de aanmaak van endorfinen, de lichaams eigen opiaten. Een verhoogde endorfine spiegel verlaagd de pijngevoeligheid van chocola. Endorfinen dragen waarschijnlijk bij aan de warme innerlijke gloed in gevoelige chocoholics.

Acute maandelijkse chocoladehonger bij vrouwen vlak voor de menstruatie kan gedeeltelijk verklaard worden door het hoge magnesiumgehalte. Voor de menstruatie is de hormoonspiegel van progesteron hoog. Progesteron bevordert vetopslag en voorkomt het gebruik ervan als brandstof. Een verhoogd progesterongehalte kan dus de lust voor vette etenswaren doen toenemen. Er is een study waarin gerapporteerd wordt dat 91% van chocoladeschrokken gerelateerd aan de menstruatiecyclus plaats heeft tussen ovulatie en de start van de menstruatie. 15% van de mannen geeft toe wel eens een onbedwingbare behoefte aan chocola te hebben, tegen 40% van de vrouwen. Chocoladeaanvallen zijn meestal het hevigst in de late middag en vroege avond.

Misschien is het belangrijkste geheime ingredient van chocola wel de fenylethylamine, het liefdesstofje. Toch is de rol van chocolade als amfitamine onderwerp van discussie. Het meeste, zoniet alle fenylethylamine uit chocola is al omgezet voor het het centrale zenuwstelsel kan bereiken. Sommige mensen kunnen heel gevoelig zijn voor de effecten, zelfs in zeer kleine hoeveelheden.

Fenylethylamine komt van nature in heel kleine concentraties voor in de hersenen. Het maakt mesolimbisch dopamine vrij in de plezier-centra. En het piekt tijdens een orgasme. Wanneer het in onnatuurlijk hoge doses wordt ingenomen kan het zorgen voor stereotypisch gedrag, nog meer dan amfitamine. Fenylethylamine bevordert gevoelens van aantrekking, opgewondenheid, euforie, maar ook duiziligheid. Een van de afbraakproducten is in zeer hoge concentraties aanwezig bij lijders aan paranoide schizofrenie.

bron

http://www.r-en-d.demon.nl/kees/chocola.htm

TechnoSjappie

Bericht door TechnoSjappie » 24 jan 2007, 15:31

Leuk hoe hier zo over gepraat wordt!!!
De keiharde realiteit voor gebruikers zoals ik is natuurlijk wel even anders!
nee zeker niet is cannabis gelegaliseerd en nee met een half grammetje coke kom je er ook niet vanaf!!!!
We hebben altijd nog met een een of ander vaag beleid te maken en mijn eigen ervaringen vertellen mij dat de politie nog wel eens(zeg gerust maar heel vaak)eigen rechter speelt!!!
Dat leidt tot vaagheden,onduidleijkheden en onwaarheden!!!!

Het gewenste resultaat is dus weer eens bereikt!

Maar vergeet niet dat niet alle drugs hetzelfde zijn!!!
Het beinvloed wel,maar of dat nu in positieve of negatieve zin is daar wordt nergens over gepraat!!!
Ik persoonlijk heb meer tegen Alcohol dan andere drus!!!
Alcohol is en blijft de gevaarlijkste drugs die ik gehad heb!!!!

Wie gebruikt die zal zien wie dan niet gelooft nooit misschien!?

Plaats reactie