Re: Oordelen.
Geplaatst: 12 apr 2015, 10:56
Waar mysterie en wetenschap elkaar kruisen...
https://www.mysterie-wetenschapsforum.nl/phpBB3/
https://www.mysterie-wetenschapsforum.nl/phpBB3/viewtopic.php?f=47&t=13374
Ik probeer mij taalkundig zo goed mogelijk uit te drukken, maar ik besef het tekort van taal.Vitharr schreef:Wanneer je teveel waarde aan woorden hecht, doe je de wereld tekort...
Dat heb je mooi geschreven.Maris schreef:... omgezet door compassie in liefde voor mensen.
Ik begrijp jou heel goed taigitu en het ligt zelfs voor de hand om op deze basis bepaalde conclusies te trekken.taigitu schreef:Je hebt mij met deze tekst een trigger gegeven waardoor ik het iets helderder kanVitharr schreef: Ik meen iets dergelijks ook op te maken wanneer ik het gesprek tussen Taigitu en Gast1 lees. Hier betreft het de term 'woedend'. Ik wil niet invullen, maar kan het zo zijn dat Gast1 'woedend' ziet als een emotionele intensiteit die hij gekend heeft, maar inmiddels niet meer ervaart? Bij mezelf stond woedend ooit gelijk aan boos, maar omdat ik ouder en wijzer ben geworden zijn die 2 'uit elkaar gegroeid' bijvoorbeeld. En kan het zo zijn dat Taigitu (wiedanookzijdank) die intensiteit niet heeft ervaren, waardoor haar 'woedend' het qua emotionele intensiteit bij lange na niet haalt bij wat ik, en mogelijk Gast1, ons her-inneren?
formuleren waarom mijn mening is zoals die is.
Als ik het over de loop van de tijd hier van Gast1 heb begrepen/gelezen (Pierre, excuse
me if I'm wrong) kwam zijn woede voort uit de relatie met zijn vader, het niet gezien of
gewaardeerd worden.
Ik verzeker je, dat dit beslist niet het geval is.taigitu schreef: Die woede heeft hij uitgewerkt naar de buitenwereld toe in conflicten fysiek te beslechten.
Dat leverde niet de opluchting of de winst die hij er in hoopte te vinden. Toen hij dat inzag
is er een omslag gekomen en heeft hij zichzelf tot de orde geroepen. Alleen heeft hij, in
mijn optiek, dat zo ver doorgevoerd dat hij zichzelf niet meer toestond woedend te
worden. En daarvoor in de plaats wordt woede verpakt in verdriet als hij geraakt wordt.
Wauw ... begrijpelijk.taigitu schreef: Zoals ik denk over de emotie woede ligt ook in mijn jeugd. Ik heb dingen ervaren waarbij ik
absoluut woedend had moeten worden en mijzelf met mijn vuisten had moeten verdedigen.
Maar ik was iemand die dat niet kon zodat ik schade op heb gelopen die littekens hebben
achtergelaten. Eén van die littekens heeft er o.a. voor gezorgd dat ik allergisch ben voor
autoriteit en dan vooral mensen die vinden dat ze je dat ze die mogen (mis)gebruiken naar
eigen inzicht.
Wauw ... in zou je dolgraag een intense omhelzing willen geven.taigitu schreef: Ik ben later lang boos geweest op mezelf omdat ik mezelf niet had/kon verdedigen op die
momenten waarin het nodig was, en dat kan ik af en toe nog worden als ik in een hoek
wordt gedreven omdat ik op dat moment in een afhankelijke positie verkeer.
Dat kan bijvoorbeeld bij een arts zijn die iets wil doordrukken waar ik het niet mee eens ben.
Waar Gast1 dus zijn woede naar buiten richtte, zo werd ik woedend op mezelf omdat ik me
niet verdedigde waar dit absoluut noodzakelijk was. En vanuit mijn ervaring wordt ik
woedend op bijvoorbeeld een IS die mensen gruwelijke dingen aandoen, alleen maar omdat
ze daar de macht toe hebben. Ik ben hevig verontwaardig dat mensen zich het recht
aanmeten anderen iets aan te doen wat tegen alle menselijke waarden in gaat.
Zo zal ik ook woedend worden als iemand mijn geliefden iets gruwelijks aandoet,
en ik zal ze verdedigen op een manier die toepasselijk/nodig is.
Waar Gast1 zijn schade opliep door zich teveel woede toe te staan en die niet te richten
naar de persoon die het triggerde....... zo liep ik mijn schade op door niet woedend te
worden en me te verdedigen, waardoor ik mezelf (als kind) in de steek liet waardoor ik
nogmaals door mezelf werd beschadigd.
Het heeft wel gezorgd dat ik vanaf mijn jeugd wel op de bres sprong voor vriendjes en
vriendinnetjes die gepest werden. En in wezen doe ik dat nu nog, voor zover nodig.
Ik wil best wel positiever zijn hoor, maar ik kan het niet helpen: ik heb een zekere aversie voor het te pas en onpas gebruiken van woorden/uitdrukkingen uit een andere taal. Net alsof onze mooie Nederlandse woordenschat ontoereikend zou zijn.Over de werking van de mind [i](verder Bron genoemd)[/i] schreef:De werking van de mind. - Percepties van een gebruiker.
door Ben Meijer.
Inleiding reeks:
Deze drieluik beschrijft hoe negatieve oordelen en meningen ons beïnvloeden, hoe waarneming en houding hierin van fundamenteel belang zijn, en hoe we een positievere basishouding kunnen verweven. Mensen reageren regelmatig erg automatisch en emotioneel en vaak, achteraf gezien, verergert dat de problemen alleen maar. Vaak wordt te pas en onpas een mening of oordeel gegeven. Maar dat is niet vrijblijvend. Bewustzijn van de oorzaak en effecten van ons gedrag en houding kan bijdragen tot bewuster gedrag met positiever resultaat.
Dit is het eerste artikel in de drieluik Verhef en word verheven, over meningen, negatieve oordelen, houding en hoe positiever te zijn
Hierbij stel ik mij de vraag: waarom zou een mening moeten onder stoelen of banken worden gestoken?Bron schreef:Het lijkt wel of iedereen zijn mening niet onder stoelen of banken steekt: "Ik vind", "volgens mij" .... maar veel vaker worden dingen stelliger gesteld: "het is" ..., "jij bent" .... (negatief, kwetsend, kleinerend), "jij weet niet..." (diskwalificerend).
Niet alleen in de Nederlandse cultuur: het recht op het hebben, en tevens het uiten, van een eigen mening zit vervat in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Dat lijkt mij belangrijk genoeg om dit recht ook te verdedigen en het niet ondergeschikt te maken aan andere belangen. Knappe jongen die mij kan overtuigen dat het terugschroeven van dit universele recht een positieve invloed zou kunnen hebben.Bron schreef:Mensen vinden het erg belangrijk dat ze een mening hebben. Sommigen zijn zo vriendelijk die niet altijd te spuien, maar een mening vormen, hebben en uiten wordt in onze nederlandse cultuur heel belangrijk gevonden.
Hier ben ik dan gestopt met verder lezen, voor mij hoeft het ook niet meer.Bron schreef:Bijna een rechtvaardiging voor je identiteit: je bent pas iemand als je een mening hebt. Een wetmatigheid lijkt te zijn, hoe onbelangrijker onzekerder en weinig invloedrijker, hoe vaker, scherper, groter, negatiever en luider de mening, en vise versa: hoe belangrijker en volwassener de persoon, hoe minder vaak een mening, zachtere en vriendelijkere mening.
Dat was een heel verhaal dat je schreef.Gast1 schreef:
Ik ben het met je eens Guus, maar de Nederlandse taal is al, zou oud als dat ze is, continu aan het veranderen. Deze tijdsgeest is niet tegen te houden en dat impliceert onder andere dat de verengelsing steeds meer een feit wordt.gusteman schreef:Ik beken eerlijk: verder dan de eerste paragraaf van het eerste hoofdstuk ben ik niet gekomen.
En wel hierom:
Ik wil best wel positiever zijn hoor, maar ik kan het niet helpen: ik heb een zekere aversie voor het te pas en onpas gebruiken van woorden/uitdrukkingen uit een andere taal. Net alsof onze mooie Nederlandse woordenschat ontoereikend zou zijn.Over de werking van de mind [i](verder Bron genoemd)[/i] schreef:De werking van de mind. - Percepties van een gebruiker.
door Ben Meijer.
Inleiding reeks:
Deze drieluik beschrijft hoe negatieve oordelen en meningen ons beïnvloeden, hoe waarneming en houding hierin van fundamenteel belang zijn, en hoe we een positievere basishouding kunnen verweven. Mensen reageren regelmatig erg automatisch en emotioneel en vaak, achteraf gezien, verergert dat de problemen alleen maar. Vaak wordt te pas en onpas een mening of oordeel gegeven. Maar dat is niet vrijblijvend. Bewustzijn van de oorzaak en effecten van ons gedrag en houding kan bijdragen tot bewuster gedrag met positiever resultaat.
Dit is het eerste artikel in de drieluik Verhef en word verheven, over meningen, negatieve oordelen, houding en hoe positiever te zijn
Het is veeleer het tegendeel: het Nederlands is één van de rijkste talen ter wereld ... en dus stel ik mij de vraag: waarin schuilt de noodzaak om het te hebben over "de mind" wanneer "de geest" wordt bedoeld?
Gevoelsmatig krijgt dit artikel, voor wat mij betreft, al van bij het begin een minwaarde.
Niets mis mee, maar dan blijft het nog steeds jouw mening, oordeel, beoordeling en/of veroordeling.gusteman schreef:Maar daar blijft het niet bij, want ...
Hierbij stel ik mij de vraag: waarom zou een mening moeten onder stoelen of banken worden gestoken?Bron schreef:Het lijkt wel of iedereen zijn mening niet onder stoelen of banken steekt: "Ik vind", "volgens mij" .... maar veel vaker worden dingen stelliger gesteld: "het is" ..., "jij bent" .... (negatief, kwetsend, kleinerend), "jij weet niet..." (diskwalificerend).
In welke mate kan een positieve meerwaarde worden behaald door te verzwijgen wat je denkt?
En waarom is het standpunt "... jij weet niet ..." in se "diskwalificerend" daar waar het ook gewoon een vaststelling kan zijn?
Het artikel begint met het stellen van premissen die niet noodzakelijk zo hoeven te zijn en bouwt daar dan op verder.
Ik zou dit kunnen aannemen indien van bij aanvang zou worden vermeld dat enkele hypothetische voorbeelden worden aangereikt waarvan het de bedoeling is dat er dieper wordt op in gegaan.
Maar daar merk ik niets van, de denkpiste wordt aangereikt alsof ze als een paal boven water staat.
En daar ben ik het niet mee eens, en die mening steek ik niet onder stoelen of banken.
Ik kan me veel voorstellen bij het lezen van jouw reactie en ook ik ben een vrijdenker. Ik heb een mening en dat is mijn mening, de belangrijkheid ervan vind ik echter niet ter zake.gusteman schreef: En dan dit nog ...
Hier ben ik dan gestopt met verder lezen, voor mij hoeft het ook niet meer.Bron schreef:Bijna een rechtvaardiging voor je identiteit: je bent pas iemand als je een mening hebt. Een wetmatigheid lijkt te zijn, hoe onbelangrijker onzekerder en weinig invloedrijker, hoe vaker, scherper, groter, negatiever en luider de mening, en vise versa: hoe belangrijker en volwassener de persoon, hoe minder vaak een mening, zachtere en vriendelijkere mening.
Op welke basis besluit de schrijver hier dat er sprake zou zijn van een "wetmatigheid"? Zelfs het gebruik van "... lijkt te zijn ..." doet geen afbreuk aan de onjuistheid en het krakkemikkige van deze premisse.
Er zijn (neem maar een kijkje in de wereld van de politiek en diplomatie) voorbeelden legio van "belangrijke" en "volwassen" personen die scherpe, negatieve en luide meningen verkondigen, zelfs grofweg denigrerende meningen uiten. En daar tegenover voldoende voorbeelden van "onbelangrijke" (what's in a name? ) mensen die er heel bescheiden, minzame meningen op na houden.
Neen, de rest van het artikel boeit mij niet meer, wat jammer is want ik had gehoopt er iets te kunnen uit leren. Wat ik hierboven aanhaal is echt heel oppervlakkig denkwerk en belooft niets goeds voor de rest van het artikel.
Dit is dan misschien wel een "eerste indruk" maar een degelijk doordacht artikel zal zodanig opgesteld worden dat die eerste indruk niets te wensen over laat, en dat vind ik hier zeker niet.
Ik moet er wel bij vermelden dat ik, qua denkrichting, mijzelf het best situeer als vrijdenker (in België "vrijzinnige") wat mee brengt dat ik het recht van de vrije meningsuiting hoog in het vaandel draag.
Dat kan ook niet anders: ik HEB alleen maar mijn eigen perceptie, ik kan niet die van een ander hebben. Wanneer ik een stelling aanvaard die door een ander wordt gebracht dan wordt die vanaf dat ogenblik mee opgenomen in de argumenten welke ik gebruik om mijn mening te vormen, en gaat ze ook deel uitmaken van mijn perceptie.Gast1 schreef:Niets mis mee, maar dan blijft het nog steeds jouw mening, oordeel, beoordeling en/of veroordeling.
Dat wil dus niet zeggen dat het zo is. Het is alleen in jouw perceptie zo en dus ook jouw waarheid.
Eigenlijk mag je best tevreden zijn dat je geboren bent in een land waar zoiets mogelijk is. Niet dat dit je leven aangenamer zal maken, of de neveneffecten van stress/burn-out zal wegnemen. Maar het is bemoedigend om vast te stellen dat je niet onderworpen bent aan de willekeur van de werkgever en er een soort van "opvangnet" bestaat om je te helpen zoeken naar een geschikte werkomgeving.Gast1 schreef:Het deskundigenoordeel vertelde dat het geen passend werk is, dat het werk wat ik dien te doen niet prikkelarm is en dat het ook geen prikkelarme omgeving is.
Maar het gaat verder, over een week of drie gaat een gespecialiseerde psycholoog ook nog een oordeel vellen, nadat ze een beoordeling heeft gedaan.
Dat zou best wel eens kunnen. Het probleem met dit soort situatie zit verborgen in het feit dat "adequate oplossingen" volledig afhankelijk zijn van een juist oordeel, namelijk een correcte diagnose.Gast1 schreef:Volgens mij gaat het zelfs daarna nog verder ...
Gast1 schreef:
Thanks oktagon.
Ik weet echter nog niet of ik dit ga proberen hoor ...
Zeker. Ik krijg wel eens te horen het volgende te horen; "Als je bij een particulier bedrijf had gewerkt ... enz." of "Ik snap niet dat ... enz." of "Als ik werkgever zou zijn dan ... enz."gusteman schreef:Eigenlijk mag je best tevreden zijn dat je geboren bent in een land waar zoiets mogelijk is.Gast1 schreef:Het deskundigenoordeel vertelde dat het geen passend werk is, dat het werk wat ik dien te doen niet prikkelarm is en dat het ook geen prikkelarme omgeving is.
Maar het gaat verder, over een week of drie gaat een gespecialiseerde psycholoog ook nog een oordeel vellen, nadat ze een beoordeling heeft gedaan.
Precies.gusteman schreef:Dat zou best wel eens kunnen. Het probleem met dit soort situatie zit verborgen in het feit dat "adequate oplossingen" volledig afhankelijk zijn van een juist oordeel, namelijk een correcte diagnose.Gast1 schreef:Volgens mij gaat het zelfs daarna nog verder ...
Dit geldt natuurlijk voor elke aandoening, of ze nu fysiek of psychisch is, maar fysieke oorzaken vallen nu eenmaal makkelijker vast te stellen.
Reken maar en ... dank je welgusteman schreef:Het helpt je alvast een stuk dat je assertief en intelligent genoeg bent om aan te geven wat nu precies niet goed loopt, dat zal het stellen van een juiste psychische diagnose bevorderen.
En naar wat ik hier lees zit je daar effectief nog een eind vanaf.
Ik wens je dus veel geluk en doorzettingsvermogen ..... maar dat laatste lijkt me reeds in voldoende mate aanwezig te zijn.