Het bestaansrecht van de ziel

[Qaboos]

Ik haal 'm effe op. Interessante discussie waarbij ook gesproken wordt over het bewustzijn en of het bewustzijn de buitenwereld kan beïnvloeden zonder het lichaam in te zetten. Ik ken mijn beperkingen en kan niet overal op in gaan dus excuus bij voorbaat dat ik maar één richting op schrijf en de andere interessante punten laat liggen. Pak ze vooral op, ik lees er graag meer over.

De vragen van The Return:
- De ziel heeft geen bestaansrecht doordat haar zijn onderhevig is aan omstandigheden en niet uit handeling
- De ziel bestaat voor mij uit...

Ik benader dit christelijk want wij christenen denken namelijk niet na en imiteren alleen wat ons voorgekauwd is. De ziel is het contactpunt met God. Het is geen onderdeel van het lichaam, het is uiteraard geen object, iets dat afmetingen zou hebben. Het is niet het bewustzijn en het is niet de diepste kern van een persoon (dat is het ego). Je zou wel kunnen zeggen dat het de diepste kern van een schepsel is, aangezien het 't contactpunt met de Schepper is. Schepsel is niet hetzelfde als persoon. Een steen is ook schepping maar heeft geen ego. Of binnen het christendom geacht wordt dat een steen en een dier een ziel hebben is voor mij een vraag. Ik heb er nooit antwoord op gezocht of aangetroffen. Volgens mij wordt niet levende materie in het christendom zielloos genoemd. Dan zouden alle organisme ze dus wel moeten hebben. Dan is er het zielenheil dóór Jezus Christus (betekenend dat je Hem als Messias hebt) en dat kunnen dieren evenmin als eilandbewoners die niet gemissioneerd zijn dus voor de eilandbewoners, de vlug gestorven zuigelingen en de dieren zal dan de uitzondering gelden dat wie uit overmacht geen kennis heeft kunnen maken met Jezus toch wel gered wordt door een rechtvaardige God.
(ik ben cynisch. Ik zeg het er maar bij)

De eerste vraag...een contactpunt met God heeft bestaansrecht als er zoiets bestaat als God. Een al-overheersende entiteit die contact zou kunnen maken met iets dat schepping wordt genoemd. Dat zijn de omstandigheden. Zijn die omstandigheden niet reëel dan is het bestaan van de ziel niet reëel. Eigenlijk kun je niet spreken van bestaansrecht. De ziel is er of wij nu handelen of niet (ik spreek vanaf nu christelijk, dat is effe een overgang natuurlijk hè). Het contactpunt is er. Wel wordt het contactpunt actief gebruikt wanneer wij door middel van meditatie God benaderen.

The Return schreef ook dat vanuit religie moraal aan de ziel wordt gehangen (ik parafraseer want ik kan niet terugscrollen om hem te citeren). Ik vermoed dat The Return bedoelt dat de ziel gered of gedoemd is. Het is inderdaad de ziel die volgens christelijke ideeën naar hel of hemel gaat. Niet het lichaam en niet de geest. Het is niet de ziel de de uiteindelijke dumpplaats bepaald. Het is het lichaam dat handelt in opdracht van de geest en zo zondigt of zich van zonde afkeert, daarmee de ziel veroordelend tot één van de twee plaatsen. Moraal hangt dus niet samen met de ziel maar met lichaam en geest. Het is wel de ziel die de pispaal is.

De tweede vraag...de ziel bestaat niet voor mij (alleen) en hij bestaat voor mij ook niet uit...Ik bedoel hiermee dat ik de zinsbouw van die vraag gek vindt. Als de ziel voor mij bestaat, bestaat die ook voor een ander. De ziel bestaat voor mij niet uit iets typisch en voor een ander uit weer iets anders. De ziel is een inherent onderdeel van de christelijke leer. Geloof ik de christelijke leer over de ziel? Ik waag het erop. Het is één van die onderdelen van de leer die niet geverifieerd of gefalsificeerd kunnen worden. Als het niet loopt zoals door de kerk gesteld dan raak ik daar ook niet verward van.
De ziel bestaat, is mijn overtuiging. Ik heb een contactpunt met God. Ik mediteer en benader God en dat kan dankzij mijn contactpunt met Hem.