Over de drie-eenheid van het levende.
Die twee moeten we dan wel van elkander onderscheiden, want beseffende eeuwig te zijn, dus boven het individuele uit te stijgen, doet het individu zelf niet verdwijnen.
Dat blijft evenzeer bestaan.
Dus die twee gaan dan samen: het eeuwige en het individuele en dan is er ook nog een derde: de eindeloze reeks van individuele levens, die beiden verbindt in het midden.
Het eeuwige leven.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
Eeuwig en eindeloos.
We kunnen eeuwig leven onderscheiden van eindeloos voortleven.
Want het eindeloos voortleven bereikt de eeuwigheid nooit, want hoe lang je ook leeft, het is nooit eeuwig, want de eeuwigheid is immers eindeloos.
En bij eeuwigheid denk je aan iets dat tijdloos is, als het ware boven de tijd is verheven, boven de tijd "zweeft", er altijd is en altijd al was en altijd zal zijn, zonder dat dit nog bereikt zou moeten worden.
We kunnen eeuwig leven onderscheiden van eindeloos voortleven.
Want het eindeloos voortleven bereikt de eeuwigheid nooit, want hoe lang je ook leeft, het is nooit eeuwig, want de eeuwigheid is immers eindeloos.
En bij eeuwigheid denk je aan iets dat tijdloos is, als het ware boven de tijd is verheven, boven de tijd "zweeft", er altijd is en altijd al was en altijd zal zijn, zonder dat dit nog bereikt zou moeten worden.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
De eeuwigheid van de ruimte.
Dit kan dan niet in de uiterlijke werkelijkheid dat aan tijd onderhevig is, waar alles ontstaat en weer vergaat, hoewel sommige dingen sneller veranderen en andere langzamer en men zou kunnen denken dat er dingen zijn die nooit veranderen en altijd al zo zijn geweest.
Neemt men bijvoorbeeld de ruimte, dan zou men kunnen menen dat deze eeuwig is, dus zoals de ruimte nu is, is deze altijd al geweest en zal er altijd blijven.
Deze is dan eeuwig en niet aan verandering onderhevig, zodat zoals de ruimte nu is, wij dezelfde ruimte zien zoals deze heel vroeger was en in de toekomst zal zijn.
Dit kan dan niet in de uiterlijke werkelijkheid dat aan tijd onderhevig is, waar alles ontstaat en weer vergaat, hoewel sommige dingen sneller veranderen en andere langzamer en men zou kunnen denken dat er dingen zijn die nooit veranderen en altijd al zo zijn geweest.
Neemt men bijvoorbeeld de ruimte, dan zou men kunnen menen dat deze eeuwig is, dus zoals de ruimte nu is, is deze altijd al geweest en zal er altijd blijven.
Deze is dan eeuwig en niet aan verandering onderhevig, zodat zoals de ruimte nu is, wij dezelfde ruimte zien zoals deze heel vroeger was en in de toekomst zal zijn.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
Het is eeuwig NU.
Dus we zien in het heden iets dat tijdloos is, zodat het heden en het eeuwige eigenlijk hetzelfde zijn. In die zin is het heden in de tijdsduur van slechts een moment hetzelfde als wat de eeuwigheid is, die immers ook tijdloos is, terwijl we hier toch ook een verschil kunnen denken, namelijk dat het heden 0 seconde is, of abstract 1 moment (dus eindeloos klein, of naar ons tijdsbewustzijn genomen ongeveer 1/10 seconde) en anderzijds alle eindeloze tijd omvat, dus vanuit een eindeloos verleden naar een eindeloze toekomst.
De extremen raken elkaar hier: beiden zijn verschillend en toch ook het zelfde.
Wij kennen dat in de uitdrukking: het is altijd NU.
Dat NU vindt dan zijn reële uitdrukking in de eveneens eeuwig zijnde ruimte, want als zodanig existeert het NU.
Dus we zien in het heden iets dat tijdloos is, zodat het heden en het eeuwige eigenlijk hetzelfde zijn. In die zin is het heden in de tijdsduur van slechts een moment hetzelfde als wat de eeuwigheid is, die immers ook tijdloos is, terwijl we hier toch ook een verschil kunnen denken, namelijk dat het heden 0 seconde is, of abstract 1 moment (dus eindeloos klein, of naar ons tijdsbewustzijn genomen ongeveer 1/10 seconde) en anderzijds alle eindeloze tijd omvat, dus vanuit een eindeloos verleden naar een eindeloze toekomst.
De extremen raken elkaar hier: beiden zijn verschillend en toch ook het zelfde.
Wij kennen dat in de uitdrukking: het is altijd NU.
Dat NU vindt dan zijn reële uitdrukking in de eveneens eeuwig zijnde ruimte, want als zodanig existeert het NU.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
Drie aspecten van het NU.
Het Nu is alleen NU, maar het is ook altijd NU en daarom is het NU ook eeuwig, zodat het NU drie aspecten heeft:
1 - alleen Nu te zijn en weer te verdwijnen,
2 - eindeloos voort te duren, omdat het NU blijvend is en:
3 - eeuwig is, omdat wij dat zo begrijpen.
Het Nu is alleen NU, maar het is ook altijd NU en daarom is het NU ook eeuwig, zodat het NU drie aspecten heeft:
1 - alleen Nu te zijn en weer te verdwijnen,
2 - eindeloos voort te duren, omdat het NU blijvend is en:
3 - eeuwig is, omdat wij dat zo begrijpen.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
De eeuwigheid is geestelijk.
Met het begrijpen komt het geestelijke aspect van de eeuwigheid tevoorschijn, want ook met de ruimte kunnen we niet bewijzen, dat wil zeggen: aantonen dat deze werkelijk eeuwig is.
Maar wel kunnen we nadenken over de ruimte als een algemene voorwaarde voor het bestaan der dingen en dat de ruimte daarom noodzakelijk is, en daarom wel altijd heeft moeten bestaan.
Ook het bestaan van meerdere dimensies verandert daar niks aan, want ook die zijn vormen van de ruimte, zodat de ruimte in zijn algemeenheid in andere dimensies toch behouden blijft.
Met het begrijpen komt het geestelijke aspect van de eeuwigheid tevoorschijn, want ook met de ruimte kunnen we niet bewijzen, dat wil zeggen: aantonen dat deze werkelijk eeuwig is.
Maar wel kunnen we nadenken over de ruimte als een algemene voorwaarde voor het bestaan der dingen en dat de ruimte daarom noodzakelijk is, en daarom wel altijd heeft moeten bestaan.
Ook het bestaan van meerdere dimensies verandert daar niks aan, want ook die zijn vormen van de ruimte, zodat de ruimte in zijn algemeenheid in andere dimensies toch behouden blijft.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
Een eindeloze reeks van heelallen.
Of je zou moeten menen dat het heelal er eens niet is geweest en er dus eens NIETS was.
Dat lijkt mij echter onlogisch, want als het heelal uit NIETS is voortgekomen, dan kan het ook weer in Niets verdwijnen en dan ook weer uit het NIETS ontstaan, enzovoort, als een eindeloos cyclus proces, maar aangezien NIETS geen tijdsduur kan hebben, want het is immers NIETS, zijn al die eindeloos vele heelallen (zowel na het Niets als voor het Niets) aan elkaar aaneensluitend, met NIETS daar tussen in en aangezien Niets Niets is, heft het zichzelf op en heeft het heelal dus altijd al bestaan, met slechts eindeloos vele "NIETS-momenten" daar tussen gestopt, zodat het heelal dan wel steeds weer krimpt (verdwijnt) en weer uitdijt (verschijnt).
Dan krijg je een stompzinnige herhaling en lijkt mij een eeuwige evolutie binnen een eindeloos systeem van steeds hogere culturen veel logischer te zijn.
Ik noem dit omdat het idee van een repeterend heelal vaak wordt genoemd als een vervolg of een alternatief op het wetenschappelijke en eenmalige "Big Bang" heelal.
Of je zou moeten menen dat het heelal er eens niet is geweest en er dus eens NIETS was.
Dat lijkt mij echter onlogisch, want als het heelal uit NIETS is voortgekomen, dan kan het ook weer in Niets verdwijnen en dan ook weer uit het NIETS ontstaan, enzovoort, als een eindeloos cyclus proces, maar aangezien NIETS geen tijdsduur kan hebben, want het is immers NIETS, zijn al die eindeloos vele heelallen (zowel na het Niets als voor het Niets) aan elkaar aaneensluitend, met NIETS daar tussen in en aangezien Niets Niets is, heft het zichzelf op en heeft het heelal dus altijd al bestaan, met slechts eindeloos vele "NIETS-momenten" daar tussen gestopt, zodat het heelal dan wel steeds weer krimpt (verdwijnt) en weer uitdijt (verschijnt).
Dan krijg je een stompzinnige herhaling en lijkt mij een eeuwige evolutie binnen een eindeloos systeem van steeds hogere culturen veel logischer te zijn.
Ik noem dit omdat het idee van een repeterend heelal vaak wordt genoemd als een vervolg of een alternatief op het wetenschappelijke en eenmalige "Big Bang" heelal.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
De inwendige eeuwigheid.
Mijn inziens is het heelal eeuwig, al hoewel wel in de vorm van een inwendige eeuwigheid, met name terug gaande in de tijd, bij het begin van de Oerknal, was onze langzame tijd er nog niet en alleen de tijd van de microwezentjes was toen reëel en die gaat veel sneller dan ons, zodat een fractie van een seconde toentertijd voor de microwezentjes ook al ongeveer 15 miljard jaar heeft geduurd. En aan het begin daarvan was de nog veel snellere tijd van de mini-microwezentjes, enzovoort. Zodat het begin (teruggaande in de tijd) nooit werkelijk bereikt kan worden en ook nooit werkelijk heeft bestaan.
Het heelal is dan eeuwig in de vorm van een inwendige eeuwigheid, wat we ook kennen uit de limietberekeningen met een inwendige oneindigheid, met als voorbeeld de eenvoudige reeks: 1, 1/2, 1/4, 1/8, 1/16, 1/32, enzovoort, die eindeloos is en de limiet van 2 nooit bereikt kan worden, want dan zou die deling 1 gedeeld door oneindig moeten bereiken, wat niet kan.
Het kan overigens wel als we gewoon van 1 naar 2 tellen en die hele oneindige reeks gewoon over slaan.
Wat we ook doen als we de limiet op 2 bepalen.
Mijn inziens is het heelal eeuwig, al hoewel wel in de vorm van een inwendige eeuwigheid, met name terug gaande in de tijd, bij het begin van de Oerknal, was onze langzame tijd er nog niet en alleen de tijd van de microwezentjes was toen reëel en die gaat veel sneller dan ons, zodat een fractie van een seconde toentertijd voor de microwezentjes ook al ongeveer 15 miljard jaar heeft geduurd. En aan het begin daarvan was de nog veel snellere tijd van de mini-microwezentjes, enzovoort. Zodat het begin (teruggaande in de tijd) nooit werkelijk bereikt kan worden en ook nooit werkelijk heeft bestaan.
Het heelal is dan eeuwig in de vorm van een inwendige eeuwigheid, wat we ook kennen uit de limietberekeningen met een inwendige oneindigheid, met als voorbeeld de eenvoudige reeks: 1, 1/2, 1/4, 1/8, 1/16, 1/32, enzovoort, die eindeloos is en de limiet van 2 nooit bereikt kan worden, want dan zou die deling 1 gedeeld door oneindig moeten bereiken, wat niet kan.
Het kan overigens wel als we gewoon van 1 naar 2 tellen en die hele oneindige reeks gewoon over slaan.
Wat we ook doen als we de limiet op 2 bepalen.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
De paradox van de limiet.
In de vorm van de teruggaande tijd zou dat ook kunnen als onze langzame tijd ook aan het begin had bestaan, want dan waren wij gewoon vanaf het begin door die limiet heen gegaan, dat wil zeggen: direct was dan onze langzame tijd begonnen.
Hetzelfde met het voorbeeld van Hercules en de schildpad, die deze niet kan inhalen als je het zo beschouwt dat de schildpad steeds een stukje verder is als Hercules de (oude) plaats van de schildpad bereikt.
Maar ga je niet van deze methode der eindeloze deling uit, dan haalt Hercules die schildpad gewoon in en is dus door een inwendige eindeloze deling heen gegaan.
Dat gebeurt overigens altijd en constant in elke beweging van ruimte en tijd (behalve als de langzame tijd niet bestaat, zoals in het voorbeeld van het verre verleden aan het begin der Oerknal).
Ik noem dit want dit is een hoogst eigenaardige en hersenen tartende paradox, namelijk wat enerzijds niet kan (door een oneindige reeks heen gaan), anderzijds wel kan, door de gewone beweging te handhaven en niet te delen.
In de vorm van de teruggaande tijd zou dat ook kunnen als onze langzame tijd ook aan het begin had bestaan, want dan waren wij gewoon vanaf het begin door die limiet heen gegaan, dat wil zeggen: direct was dan onze langzame tijd begonnen.
Hetzelfde met het voorbeeld van Hercules en de schildpad, die deze niet kan inhalen als je het zo beschouwt dat de schildpad steeds een stukje verder is als Hercules de (oude) plaats van de schildpad bereikt.
Maar ga je niet van deze methode der eindeloze deling uit, dan haalt Hercules die schildpad gewoon in en is dus door een inwendige eindeloze deling heen gegaan.
Dat gebeurt overigens altijd en constant in elke beweging van ruimte en tijd (behalve als de langzame tijd niet bestaat, zoals in het voorbeeld van het verre verleden aan het begin der Oerknal).
Ik noem dit want dit is een hoogst eigenaardige en hersenen tartende paradox, namelijk wat enerzijds niet kan (door een oneindige reeks heen gaan), anderzijds wel kan, door de gewone beweging te handhaven en niet te delen.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
Verleden en toekomst: inwendige en uitwendige eeuwigheid.
Maar het wezenlijke is hier dat het eeuwig leven in mijn atoomtheorie dus teruggaande in de tijd een inwendige eeuwigheid was, maar in de toekomst ook uitwendig zal zijn, omdat de macroreuzen omgekeerd een steeds langzamere tijdssnelheid bezitten.
Maar het wezenlijke is hier dat het eeuwig leven in mijn atoomtheorie dus teruggaande in de tijd een inwendige eeuwigheid was, maar in de toekomst ook uitwendig zal zijn, omdat de macroreuzen omgekeerd een steeds langzamere tijdssnelheid bezitten.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
De ruimte in het NU verheft zich tot innerlijke eeuwigheid.
De tijd zelf is volgens mij eeuwig in een combinatie van inwendig (het verleden) en uitwendig (de toekomst, die overigens ook inwendig blijft).
En in eenheid daarmee is de ruimte een inwendige oneindigheid van steeds kleinere delen en microwezentjes. Deze beleven de tijd en ruimte concreet.
Maar de ruimte zelf is alleen een uiterlijke werkelijkheid in het NU, terwijl de tijd van toekomst en verleden metafysisch is.
Dus dat de ruimte dan ook eeuwig is, is iets wat er bij gedacht moet worden en als zodanig niet is te zien.
De ruimte wordt dan tot een metafysische ruimte verheven door het moment van NU van het zien van de ruimte tot eeuwigheid te verheffen, dat zo te denken.
Of zo te voelen, te beleven, dat kan ook.
Het uiterlijke verheft zich dan tot iets innerlijks.
Hetzelfde bij de liefde of bij de kunst, waarbij iets uiterlijks: de beminde of de ervaring van de kunst als iets uiterlijks in het heden, tot iets innerlijks wordt en daarin zich het gevoel van tijdloosheid en eeuwigheid laat ervaren.
De tijd zelf is volgens mij eeuwig in een combinatie van inwendig (het verleden) en uitwendig (de toekomst, die overigens ook inwendig blijft).
En in eenheid daarmee is de ruimte een inwendige oneindigheid van steeds kleinere delen en microwezentjes. Deze beleven de tijd en ruimte concreet.
Maar de ruimte zelf is alleen een uiterlijke werkelijkheid in het NU, terwijl de tijd van toekomst en verleden metafysisch is.
Dus dat de ruimte dan ook eeuwig is, is iets wat er bij gedacht moet worden en als zodanig niet is te zien.
De ruimte wordt dan tot een metafysische ruimte verheven door het moment van NU van het zien van de ruimte tot eeuwigheid te verheffen, dat zo te denken.
Of zo te voelen, te beleven, dat kan ook.
Het uiterlijke verheft zich dan tot iets innerlijks.
Hetzelfde bij de liefde of bij de kunst, waarbij iets uiterlijks: de beminde of de ervaring van de kunst als iets uiterlijks in het heden, tot iets innerlijks wordt en daarin zich het gevoel van tijdloosheid en eeuwigheid laat ervaren.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
26 - Ook al het tijdelijk gebeuren is opgenomen in de eeuwigheid.
Het bewustzijn van eeuwigheid is dus iets innerlijks, wat je onmiddellijk moet beleven of denken. Je kunt het niet uiterlijk bereiken door eindeloos voort te leven.
En hier is dan een tegenstrijdigheid als ik van eeuwig leven heb gesproken.
Want leven is bewegen en bewegen manifesteert zich in de tijd, terwijl het eeuwige als zodanig iets statisch is, dus rustig en vredig als een goddelijke sfeer.
Het is immers boven de tijd als beweging verheven, boven de onrust en het hectische van het leven.
Die tegenstelling is dan op te lossen door de hele beweging van de tijd zelf tot iets eeuwigs te denken.
Dus door ook de tijd als een gebeuren in de eeuwigheid op te nemen.
Een tussenstap om dat te kunnen vatten is de eindeloze herhaling.
Zo kunnen wij in onze herinnering iets dat eenmaal is gebeurd steeds weer herhalen, dus herbeleven.
Aldus is de tijd van dat gebeuren zelf iets eeuwigs.
Het gaat wel voorbij, maar ook niet omdat het herhaald kan worden.
Het is opgenomen in Gods eeuwig hemelrijk, dat dus ook alle tijd omvat, dat daardoor zelf eeuwig is.
Te vergelijken met Jungs idee der eeuwige archétypen, maar zo dat alles wat bestaat eeuwige ideeën zijn.
Het bewustzijn van eeuwigheid is dus iets innerlijks, wat je onmiddellijk moet beleven of denken. Je kunt het niet uiterlijk bereiken door eindeloos voort te leven.
En hier is dan een tegenstrijdigheid als ik van eeuwig leven heb gesproken.
Want leven is bewegen en bewegen manifesteert zich in de tijd, terwijl het eeuwige als zodanig iets statisch is, dus rustig en vredig als een goddelijke sfeer.
Het is immers boven de tijd als beweging verheven, boven de onrust en het hectische van het leven.
Die tegenstelling is dan op te lossen door de hele beweging van de tijd zelf tot iets eeuwigs te denken.
Dus door ook de tijd als een gebeuren in de eeuwigheid op te nemen.
Een tussenstap om dat te kunnen vatten is de eindeloze herhaling.
Zo kunnen wij in onze herinnering iets dat eenmaal is gebeurd steeds weer herhalen, dus herbeleven.
Aldus is de tijd van dat gebeuren zelf iets eeuwigs.
Het gaat wel voorbij, maar ook niet omdat het herhaald kan worden.
Het is opgenomen in Gods eeuwig hemelrijk, dat dus ook alle tijd omvat, dat daardoor zelf eeuwig is.
Te vergelijken met Jungs idee der eeuwige archétypen, maar zo dat alles wat bestaat eeuwige ideeën zijn.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
27 - Zou je je leven nog eens over willen doen?
Een volgende stap is dan de mogelijkheid dat alles wat gebeurt al eindeloos vele malen eerder is gebeurd, dus als eindeloze wederkeer, iets waar Nietzsche het over had.
Zou je je leven over willen doen?
Stel dat je leven in de hemel herhaald wordt als een herinnering?
Zou je dat wel willen om het opnieuw te beleven?
En zelfs eindeloos vele malen?
Misschien niet meteen als je het pas achter de rug hebt, maar na een aantal honderden jaren zul je vast wel nieuwsgierig worden hoe het ook al weer was geweest en het nog eens willen beleven.
En als herinnering kijk je er vast weer wat anders tegen aan en zou je op sommige punten misschien wel wat dieper door willen gaan om het beter te begrijpen en te beleven en aldus zou het zich kunnen sublimeren en kunnen verrijken.
Een volgende stap is dan de mogelijkheid dat alles wat gebeurt al eindeloos vele malen eerder is gebeurd, dus als eindeloze wederkeer, iets waar Nietzsche het over had.
Zou je je leven over willen doen?
Stel dat je leven in de hemel herhaald wordt als een herinnering?
Zou je dat wel willen om het opnieuw te beleven?
En zelfs eindeloos vele malen?
Misschien niet meteen als je het pas achter de rug hebt, maar na een aantal honderden jaren zul je vast wel nieuwsgierig worden hoe het ook al weer was geweest en het nog eens willen beleven.
En als herinnering kijk je er vast weer wat anders tegen aan en zou je op sommige punten misschien wel wat dieper door willen gaan om het beter te begrijpen en te beleven en aldus zou het zich kunnen sublimeren en kunnen verrijken.
-
harriechristus
Re: Het eeuwige leven.
28 - Over de eenheid van goed en kwaad, licht en schaduw.
Door het leven over te doen ontstaat een verdere ontwikkeling doordat je eerder gedane fouten niet meer maakt en misschien daardoor weer andere nog veel grotere blunders tot stand weet te brengen, want hoe sterker het licht, hoe groter ook de schaduwkant.
Zo zie je met name hoe de wetenschap die voor de mensen zoveel heeft weten te doen, ons aan de rand van de afgrond heeft gebracht.
Door het leven over te doen ontstaat een verdere ontwikkeling doordat je eerder gedane fouten niet meer maakt en misschien daardoor weer andere nog veel grotere blunders tot stand weet te brengen, want hoe sterker het licht, hoe groter ook de schaduwkant.
Zo zie je met name hoe de wetenschap die voor de mensen zoveel heeft weten te doen, ons aan de rand van de afgrond heeft gebracht.