'Rot op naar je eigen land'.....

[Gast1]

Tsjee zeg ... dat geloof ik Tet ...

Bijna onvoorstelbaar ...

[Tet]

Alsof er een aapje ter bezichtiging werd gesteld, Gast1.

[Gast1]

Hè ... gruwelijk!

[univers]

Dat heeft er erg diep ingehakt bij haar.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, je verminkt iemand voor het leven
Is daar nooit wat tegen gedaan Ted?

[Zoeker]

Hai Zoeker, hebben die Sommigen ook een naam ?
Misschien hoor ik bij die Sommigen misschien?
Mocht dat zo zijn kan je dat gewoon zeggen, is geen probleem bij mij.

Waarom zou ik mensen in een hokje duwen, Tammy?
Het gaat hier over de tweedeling die gaande is in europa.
Over 'rot op naar je eigen land'.
Maar welk land dan?

Nederland en Europa zijn onherroepelijk verandert.
Maar een aanzienlijk deel van de bevolking wil terug naar hoe het was.
Dat is een onmogelijkheid.

In het nieuwe Europa zullen we vaker aanslagen zien en vroeg of laat ook in Nederland.
Daar kunnen we maar beter mee zien te leven ipv al vast maar bevolkingsgroepen als potentiele daders aan te wijzen.

Verder maakt het mij niet uit. Ik leef prima in dit Nederland/Europa
En in tegenstelling tot jou, Uni en Gast1 heb ik geen eigen willetje….

[univers]

En in tegenstelling tot jou, Uni en Gast1 heb ik geen eigen willetje

Die heb je wel.

[Susan]

Om even op de zgn 'tolerantie' van 'de Nederlanders' terug te komen, dat was een wassen neus.
Veel Nederlanders waren al vlak na de oorlog!! helemaal niet zo tolerant. Dat hebben velen ondervonden,
en ook zelf heb ik dat m'n hele jeugd al aan den lijve mogen ondervinden. Men zei het destijds
echter niet zo gauw meer hardop zo vlak na de oorlog....
We werden evengoed nog uitgescholden door kinderen én volwassenen! voor vuile Jood, geschopt en geslagen en gemeden, gediscrimineerd,begon op de lagere school al, leerkrachten incluis.

Mensen uit China, Indonesïe/Molukken en later uit de Antillen en Suriname bijvoorbeeld werden óók als 'rare lui' bekeken met hun 'vreemde' gewoonten/cultuur. (en ook Spanjaarden Italianen Turken enz...)
Naar buiten deed men net of ze het prima vonden,gingen er wel vriendschappelijk mee om ook,
maar zodra zoon/dochter serieuze plannen hadden om met 'zo'n buitenlander' samen te gaan leven was het andere koek! En hadden ze ook nog een heel donkere huidskleur, was het helemaal erg..
(en de verhalen over Afrikanen/Indianen/inheemse volken/stammen etc logen er ook niet om..)

Daar kan ik over meepraten, althans mijn moeder.

Als negenjarig meisje is zij door de meester voor de klas gehaald.
En ten aanzien van alle blanke kinderen werd even stap voor stap de verschillen in uiterlijk van Indische mensen t.o.v. de blanken haarfijn door de meester uitgelegd, met mijn moeder als voorbeeld.

Dus zo van ‘kijk naar de jukbeenderen van dit meisje, en hoe dat verschilt met de jukbeenderen van blanke kindjes’, elk uiterlijk kenmerk passeerde de revue, en mijn moeder stond daar maar als onderwerp van de rassenkenmerkenles van de meester.

Dat heeft er erg diep ingehakt bij haar.

Ja, gatsie, echt heel verschrikkelijk om zoiets te doen met kinderen..bizar
Je went er ook nooit aan hoor.
Dat soort dingen gebeurde bij ons ook, en dan bijv. naar de 'typische' neus kijken met opmerkingen daar over...en mijn moeder had, voor hun begrippen dan bedoel ik,
de 'bekende kenmerken..van..zwarte haren met blauwe ogen' , hoe verzin je het, knettergek natuurlijk zoiets, en wij mochten van een leeraar oa niet met toneelstukjes meedoen, plus altijd insuïnerende opmerkingen maken of vragen stellen, was toen ongeveer 10 jaar.
Op oudere leeftijd, 15 ergens, werden we op school door groepjes op school wel 'omsingeld' met bepaald geen plezierige oprecht bedoelde vragen bestookt, of er werd gefluisterd enz als we ergens voorbij liepen, bekeken of we weet ik waar vandaan kwamen.

Wij hoefden daar beslist niet over te klagen in die jaren, de meester had ALTIJD gelijk, of kletste zich er uit en kreeg je nog op je kop ook!
En later kregen we te horen: Daar moet je boven staan...nou, een kind kan dat niet en een puber is vaak ook niet de zekerste figuur die er rond loopt..
het werd gewoon niet begrepen hoe daar mee om te gaan.

[Tet]

Dat heeft er erg diep ingehakt bij haar.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, je verminkt iemand voor het leven
Is daar nooit wat tegen gedaan Ted?

Blijkbaar kon dat Uni, het waren andere tijden zo’n 70 jaar geleden.
En wat Susan zegt ‘de meester had altijd gelijk’ en een meldpunt discriminatie bestond nog niet.

Maar wat je zegt, je verminkt iemand voor het leven.
Dit verhaal heb ik mijn moeder op latere leeftijd horen vertellen, en ze werd er zoveel jaren na dato nog vreselijk emotioneel van alsof ze het herbeleefde.
Ze was op dat moment weer dat kleine meisje.

[Tet]

Ja, gatsie, echt heel verschrikkelijk om zoiets te doen met kinderen..bizar
Je went er ook nooit aan hoor.

Gelukkig zal dit soort misstanden niet meer voorkomen in het hedendaagse onderwijs. Toch?
Maar jouw verhaal liegt er ook niet om Susan, dit verwacht je toch niet in naoorlogs Nederland.

[Zoeker]

En in tegenstelling tot jou, Uni en Gast1 heb ik geen eigen willetje

Die heb je wel.

De facto heb je gelijk. Maar waarom zou ik mij wat aantrekken van mijn eigen wil?
Mijn eigen wil, wil :
-een wereld waarin geen misdaad is
-een wereld waarin geen moslimextremisten bestaan.
-een wereld waarin geen ziekte bestaat.
-een wereld enz enz enz.

Door het willen op zich creeer je in jezelf een toestand van ontevredenheid en verzet.
Ik zie geen enkele reden om een dergelijke toestand in mijzelf te creeeren.

[Gast1]

Door het willen op zich creëer je in jezelf een toestand van ontevredenheid en verzet.
Ik zie geen enkele reden om een dergelijke toestand in mijzelf te creëren.

Dat doe je continu, anders zou je hier niet schrijven.
Ik had mijn stukje al klaar, maar ik moest even poepen.

Ik plaats het hieronder ongewijzigd:

... En in tegenstelling tot jou, Uni en Gast1 heb ik geen eigen willetje….

Kijk eens aan. Bijzonder.
Jij hebt net zoveel 'wil' als dat Tammy, Uni en ik het heb.
Uni schreef het al, je hebt zeker een wil.
De wil is het bewuste vermogen van de mens om van een gedachte of een geheel van gedachten, een plan, over te gaan naar een handeling om een toestand te bestendigen, te veranderen of te doen ingaan.
Je 'schrijft' hier immers en dat is een 'wil' of je het nou wilt of niet, het 'is' zo.

In de filosofie wordt in het algemeen aangenomen dat alleen een intelligent persoon met een bewustzijn van zichzelf, een zelfbewustzijn, iets kan willen.
Dieren worden geacht alleen door instinct te worden geleid, hoewel de hogere primaten ook over enig zelfbewustzijn zouden beschikken en dus iets kunnen 'willen'.
De wil van de mens is grondig besproken door talloze filosofen (en theologen).
In de negentiende eeuw was de wil een van de hoofdonderwerpen van beschouwing bij onder meer Arthur Schopenhauer, Richard Wagner en Friedrich Nietzsche.
Schopenhauer vormt een uitzondering op de gangbare definitie van de wil: volgens hem is alles wat leeft (dus ook planten en dieren) bezield met een wil tot leven.
Volgens hem is de wil volledig gedetermineerd; er bestaat volgens hem dus geen vrije wil.
Bij Nietzsche zal de idee van een wil tot leven later getransformeerd worden tot de idee van een wil tot macht.
Adolf Hitler c.s. en het fascisme van de twintigste eeuw meenden in deze beschouwingen de bevestiging te zien van hun gelijk: zie Triumph des Willens ("De triomf van de wil"), een film van Leni Riefenstahl uit 1934.

Wikipedia.

Ik had geen vermoeden dat Schopenhauer er ook zo over dacht en kwam er pas later achter dat er nog meer mensen waren zoals ik.
Maar Schopenhauer was eerder ... volgens de traditionele tijdslijn ...

[univers]

Voordat je wat plaatst, was dan eerst je handen, al die bruine vegen op het papier.

[Gast1]

Maar ik heb mijn handjes netjes gewassen ...

[Tammy]

Dat is ook vreselijk Tet en Susan wat jullie vertellen.
Dat is echt verschrikkelijk , ik schreef ook in mijn eerste berichtje dat men afwachtend keek naar de nieuwkomers.
Wat jullie beschrijven is belachelijk geweest, gelukkig word dat niet meer gedaan in deze tijd op de scholen.

[Tammy]

Zoeker schreef:

De facto heb je gelijk. Maar waarom zou ik mij wat aantrekken van mijn eigen wil?
Mijn eigen wil, wil :
-een wereld waarin geen misdaad is
-een wereld waarin geen moslimextremisten bestaan.
-een wereld waarin geen ziekte bestaat.
-een wereld enz enz enz.

Door het willen op zich creeer je in jezelf een toestand van ontevredenheid en verzet.
Ik zie geen enkele reden om een dergelijke toestand in mijzelf te creeeren.

Jij ziet de wereld en het leven anders dan ik Zoeker.
De punten die jij aanhaalt zou ik ook willen , maar dat is niet de wereld waarin we leven helaas.
Ikzelf heb geen moeite om ontevredenheid of verzet te voelen.
Want het bestaat voor mij, en elk mens ervaart dat op zijn of haar manier.
Allebei is ok.

[Zoeker]

Jij ziet de wereld en het leven anders dan ik Zoeker.
De punten die jij aanhaalt zou ik ook willen , maar dat is niet de wereld waarin we leven helaas.
Ikzelf heb geen moeite om ontevredenheid of verzet te voelen.
Want het bestaat voor mij, en elk mens ervaart dat op zijn of haar manier.
Allebei is ok.

Klopt helemaal Tammy. Ik sta er anders in dan jij, Uni, Gast1.
En dat is prima.

[Gast1]

Zeker is dat prima. Ik sta op andere gebieden er weer anders in dan jij, Uni, Tammy, Susan, taigitu, Tardis, Vitharr en nog vele anderen.
Soms zijn er raakvlakken en soms zijn er meerdere raakvlakken.
Slechts zelden komt het voor dat twee mensen er precies hetzelfde in staan.
In dat geval hebben beiden elkaar weinig te zeggen en er is ook weinig van elkaar te leren, voor zover men dat kan en ... wil ...

Niets is zo prettig om er niet hetzelfde in te staan en er dan op een volwassen wijze over te communiceren.
Een volwassen dialoog waarbij beide zienswijzen door de ander goed belicht en doordacht wordt.

We kunnen veel willen en we willen altijd wel iets, al is het maar in onze dromen, toch?

Maar waarom zou ik mij wat aantrekken van mijn eigen wil?
Mijn eigen wil, wil :
-een wereld waarin geen misdaad is
-een wereld waarin geen moslimextremisten bestaan.
-een wereld waarin geen ziekte bestaat.
-een wereld enz enz enz.

Door het willen op zich creëer je in jezelf een toestand van ontevredenheid en verzet.
Ik zie geen enkele reden om een dergelijke toestand in mijzelf te creëren.

Wanneer je je niets aantrekt van je eigen wil, ipso facto die wil negeert, waar leidt dat dan toe?
Dit lijkt mij dan een toeschouwer die niets doet, want hij creëert in zichzelf een toestand van ontevredenheid en verzet.
Erger nog, hij ziet er geen enkele reden toe die toestand te creëren ...

Dat 'erger nog' van mij kan overkomen als een veroordeling naar jou toe, dat is echter beslist niet mijn opzet.
Het is iets van mij wat ik niet begrijp en wat ik wel graag begrijpen ... wil ...

Kun jij me dat uitleggen?

[Zoeker]

Ik kan dat best uit leggen, Gast1. Maar je moet wel begrijpen dat het non-conceptuele kennis is.
Het is juist de eigen wil die tot verzet leidt. Zoals in dit topic het verzet tegen buitenlanders.
Je treft een situatie aan (in ons land bijvoorbeeld) die je niet aan staat.
De natuurlijke reactie is dat je die situatie niet wilt.

Tammy schrijft al dat ze er geen moeite mee heeft om verzet en ontevredenheid te voelen.
En dat is prima. Maar dat kan allemaal losgelaten worden.
En waar het toe leidt? Niets in het bijzonder. Zou ik een doel hebben, dan zou ik tegelijkertijd weer iets willen.
Je krijgt idd de waarnemerstatus. Je wordt toeschouwer van 'het gedoe'. Uiteraard heb ik evengoed een mening over de materie. (buitenlanders in dit geval) Maar de wil tot verandering is verdwenen.

Tussenwegen hierin zijn niet mogelijk. Je 'wilt' of je 'wilt niet'. Nou ja, een tussenweg als in een transformatie is natuurlijk wel mogelijk.
Het is niet mogelijk (denk ik) om de wil van de ene dag op de andere los te laten.

En je kan natuurlijk niet in de ene kwestie niet-willen en in een andere kwestie weer wel-willen.
Het is een 'staat van zijn'.

[Gast1]

Oké en dank je.
Geloof het of niet, ik kan me er beslist wat bij voorstellen wat je daar schrijft.
Vooral dat laatste, daar ik er precies hetzelfde over denk.

Ik dien het even te laten bezinken ...

[Gast1]

Ik kan dat best uit leggen, Gast1. Maar je moet wel begrijpen dat het non-conceptuele kennis is.
Het is juist de eigen wil die tot verzet leidt. Zoals in dit topic het verzet tegen buitenlanders.
Je treft een situatie aan (in ons land bijvoorbeeld) die je niet aan staat.
De natuurlijke reactie is dat je die situatie niet wilt.

Tammy schrijft al dat ze er geen moeite mee heeft om verzet en ontevredenheid te voelen.
En dat is prima. Maar dat kan allemaal losgelaten worden.
En waar het toe leidt? Niets in het bijzonder. Zou ik een doel hebben, dan zou ik tegelijkertijd weer iets willen.
Je krijgt idd de waarnemerstatus. Je wordt toeschouwer van 'het gedoe'. Uiteraard heb ik evengoed een mening over de materie. (buitenlanders in dit geval) Maar de wil tot verandering is verdwenen.

Tussenwegen hierin zijn niet mogelijk. Je 'wilt' of je 'wilt niet'. Nou ja, een tussenweg als in een transformatie is natuurlijk wel mogelijk.
Het is niet mogelijk (denk ik) om de wil van de ene dag op de andere los te laten.

En je kan natuurlijk niet in de ene kwestie niet-willen en in een andere kwestie weer wel-willen.
Het is een 'staat van zijn'.

Ik heb even gequoot om het goed op een rijtje te zetten.
Je schrijft een zin die me behoorlijk intrigeert: "Maar de wil tot verandering is verdwenen."

Volgens mij is dit precies waar ik al een aantal jaren mee 'bezig' ben.
Is mijn wil tot verandering verdwenen of wilde ik dit?
Dus wilde ik de wil hebben om veranderingen aan te brengen in wat ik waarnam/waarneem?
Mijn vrouw vraagt zich dat ook af en denkt, dat ik het 'gedwongen' heb.
Zelf weet ik dat het niet zo is, maar mijn dierbaren doen mij soms heel even twijfelen.
Bij mij is dat dus inderdaad ook verdwenen en dat weet ik 'gewoon', maar ...

Ik leef.
Dus doe ik.
Of ik nu wil of niet.
Als ik helemaal niets doe, ga ik over een relatief korte periode dood.
Beiden weten we dat dit, de dood, een verlossing is.
Ik vrees hem niet, maar ik leef niet 'zomaar', dus leef ik met volle teugen.
Misschien ook wel omdat ik dit wil, het zou kunnen.
Daar gaat het nu even niet om.

Het gaat er om dat ik er ben en zonder dat ik iets doe, verandert er al iets.
Iemand kan mij bijvoorbeeld waarnemen en dat kan gevolgen hebben.
Als ik iets doe, een beweging maak of als ik spreek of schrijf, dan gebeurt er nog veel meer.
Zo veranderde jij bijvoorbeeld mijn gedachtegang toen je je stukje plaatste.
Ik ging er over nadenken en geloof me, ik doe dat met plezier en eigenlijk doe ik dat continu.

Dus je zette me aan tot iets en volgens mij gebeurde het op het moment dat ik met mijn gedachte over jouw schrijven bezig was, dat mijn dochter mij iets vroeg.
Ze merkte dat ik even niet oplette en ze vroeg me of ik haar wel verstaan had.
Op dat moment vroeg mijn vrouw, die er bij was, of 'er iets aan de hand' is ...
Ik antwoordde, waarop de vriend van mijn dochter zei dat hij een interessante film heeft gedownload die wel passend is.

Die hebben we gekeken en vier mensen hebben iets gedaan waar jij de (positieve) oorzaak van bent.
Toen de film afgelopen was, hebben we er over gesproken en met die gedachten zijn we naar bed gegaan.
Een mooi voorbeeld van het 'butterfly-effect'.

Geloof het of niet, ook jij 'bepaalt' de stroom van het leven en dat allemaal, terwijl de weg al van tevoren bepaald is.

Onbewust verleg je een steen in de rivier terwijl al vast stond, dat je deze ging verleggen.
Of je nou wilt of niet ...
Je wil lijkt wel verdwenen te zijn, maar je kunt niet anders ...

Wat vind je er van?