Ik vond "de Wereld van Sophie" van Jostein Gaarder een aardig boek, waarin in verhaal vorm de complete filosofie uiteen wordt gezet....
De boekenclub: Welk boek heeft jou (ooit) geraakt.
-
jopiter
-
Anet
-
Xar
-
Di Lana
-
Animal
-
jopiter
-
ThePhilosopher
Een nieuw hoofdstuk?
Ik zou iedere week mijn kamer moeten herorganiseren om de boeken kwijt te kunnen
On-topic:
Ik zag dat iemand "de wereld van sofie" aankaartte, inderdaad een goed boek. "Maya" van Jostein Gaarder mag er ook wezen.
Ik ben nu bezig in "Magier" van Raymond E. Feist
Hij heeft een hele wereld gecreeerd met personages en volkeren waar nu al +/- 15 boeken van uitzijn. Ik ben nu in het 2e bezig.
De personages en landschappen spreken erg tot de verbeelding, en hij weet emoties en overpeinzingen erg goed over te brengen.
Na het eerste boek dacht ik: "Tolkien is een sukkel" (aangezien ik Raymond E. Feist VEEL beter en mooier vind schrijven)
"Sprong in de leegte" van Lydia Rood wist mij ook te raken. (Gaat over een hoogbegaafd pubermeisje)
"Veronika besluit te sterven" van Paulo Coelho, ook erg goed, verassend interessant einde.
Ik zou iedere week mijn kamer moeten herorganiseren om de boeken kwijt te kunnen
On-topic:
Ik zag dat iemand "de wereld van sofie" aankaartte, inderdaad een goed boek. "Maya" van Jostein Gaarder mag er ook wezen.
Ik ben nu bezig in "Magier" van Raymond E. Feist
Hij heeft een hele wereld gecreeerd met personages en volkeren waar nu al +/- 15 boeken van uitzijn. Ik ben nu in het 2e bezig.
De personages en landschappen spreken erg tot de verbeelding, en hij weet emoties en overpeinzingen erg goed over te brengen.
Na het eerste boek dacht ik: "Tolkien is een sukkel" (aangezien ik Raymond E. Feist VEEL beter en mooier vind schrijven)
"Sprong in de leegte" van Lydia Rood wist mij ook te raken. (Gaat over een hoogbegaafd pubermeisje)
"Veronika besluit te sterven" van Paulo Coelho, ook erg goed, verassend interessant einde.
-
Vitharr
- Brabbeldas
- Berichten: 8161
- Lid geworden op: 23 jul 2012, 10:39
Re: De boekenclub: Welk boek heeft jou (ooit) geraakt.
Ha ha, wat typisch dat dit topic nauwelijks gebruikt wordt eigenlijk? Zo is het net alsof we niets lezen, maar volgens mij is dat niet helemaal de juiste indruk. 
Ik wilde wat vertellen over een boek, of beter, een boekenserie van 2 delen. De titel is 'De wolven van de tijd' en de auteur is William Horwood.
Het eerste boek kruiste mijn pad in een periode waarin ik het spoor behoorlijk bijster was geraakt. Het was een geschenk, eigenlijk bedoelt om tijd te doden, maar het maakte ironisch genoeg mijn tijd eigenlijk eerder levend.
Het boek verteld een soort eindtijd verhaal vanuit het perspectief van Wolven. Mensen komen er ook in voor, al spelen ze over het algemeen niet zo'n fijne rol.
Het eerste wat bij me binnenkwam was de hardheid waarmee het geschreven was. Sinds ik een onstopbare huilbui heb gekregen als klein kind bij het lezen van Reintje de Vos ben ik eigenlijk allergisch voor een dergelijke toonzetting, maar iets had me gegrepen en dus heb ik beide boeken alsnog verslonden. Ik schrijf 'verslonden' omdat het verhaal, en de onderliggende boodschappen, me dusdanig grepen dat het een openbaring leek.
Ik ervaarde een vreemd soort 'herkenning' en dat zette me dusdanig aan het denken dat het achteraf een enorme invloed op mijn leven heeft gehad.
Het verhaal gaat over verschillende zaken, maar de hoofdlijn betreft gevallen goden. Geen mannen met baarden dit keer, maar dieren. Het is immers ook vanuit dat perspectief geschreven.
In het boek wordt gesteld dat er verschillende tijdperken waren, waarin verschillende dierengoden de 'scepter' zwaaiden en hun sterfelijke broeders en zusters de dominante soort op aarde waren. De boeken focussen zich op de Wolfperiode, die de Sabeltandperiode opvolgde.
De hoofdrolspelers qua godheden zijn hier Wulf en Wulfin. Wulf heeft tegen alle regels in omgang met een sterfelijke wolf en dat heeft verregaande gevolgen. Wulfin, zijn partner, vergeeft hem niet (voor het breken van de heilige regels! Omdat het vanuit wolvenperspectief is geschreven is het paren van de alfamale met een andere wolf op zich geen probleem namelijk.) en zorgt ervoor dat de sterfelijke wolf 2 nakomelingen krijgt. Wulf en Wulfin in sterfelijke vorm.
Wulf weet niet wie hij is, en moet duizend jaar lang steeds opnieuw incarneren. Omdat Wulfin zich medeverantwoordelijk voelt voor zijn falen ondergaat zij hetzelfde lot, maar zij weet wel wie ze is en zoekt in ieder leven Wulf op om hem als het ware te begeleiden.
Die ellende duurt 1000 jaar voort. En pas dan krijgt Wulf de gelegenheid om zijn goddelijke status terug te krijgen. Faalt hij, dan is het tijdperk van de wolven voorbij...
De boekenserie speelt uiteraard aan het einde van die 1000 jaar. De wereld is een ongekende puinhoop, die, gezien de huidige ontwikkelingen, helemaal niet zo onrealistisch overkomt. Omdat het echter vanuit Wolfsperspectief is geschreven, en wolven geen 'comedy' kennen zoals wij mensen met ons 'fatsoen' bijvoorbeeld, wordt ook de mensheid weg gezet zoals zij is achter haar maskers. En dat zorgt dus voor de hardheid waar ik eerder over schreef.
Vanuit diverse delen van Europa geven diverse wolven opvolging aan de innerlijke drang die zij voelen om naar een bepaalde plaats te trekken. (als ik het goed heb uitgepuzzeld is die plek in werkelijkheid de oerbossen in Polen.) Iedere wolf heeft zijn eigen specifieke kwaliteit. Samen vormen ze uiteindelijk een roedel waarbinnen die kwaliteiten tot hun recht komen en de roedel dus als het ware een gestroomlijnd organisme wordt.
Hier dwaalt de auteur wat af van de werkelijkheid qua wolven. De kwaliteiten spelen namelijk in echte roedels niet zo'n rol als in het boek geschetst wordt. Maar dat doet verder geen afbreuk aan de kwaliteit van het verhaal, integendeel.
De mensheid die beschreven wordt zou je kunnen betitelen als 'van god los'. Helaas bestaan er in werkelijkheid toch ook te veel van zulke mensen. In een gruwelijke scene wordt de toekomstige alfawolf bijvoorbeeld geconfronteerd met jagers die zijn vrouw vermoorden en vervolgens proberen om hem uit de tent te lokken door zijn welpjes met de pootjes aan een boom te spijkeren, in de hoop dat hij op hun hulpkreten af komt. Iets wat helaas ook in het echt gebeurt.
De wolf breekt zelf ook een heilige regel, een soort 'gebod' voor wolven. Het is ze namelijk niet toegestaan om mensen te doden. Hij doet het toch, en wordt daarom natuurlijk direct opgejaagd. En zo begint zijn reis.
Aan het eind komt het toch nog goed. Voor wolf en mens. Maar er tussen in gebeuren allerlei dingen natuurlijk.
De boodschap die ik ontving toen ik die boeken las was als een klap in mijn gezicht. De wereld van mensen zonder maskers herinnerde me aan een wereld die ik ook had gezien, en het deed me beseffen dat een groot deel van mijn op dat moment heersende problemen veroorzaakt werden door mijn wanhopige, en zinloze, pogingen om te doen alsof die wereld niet bestond. Het leidde tot de belangrijkste stap, namelijk acceptatie van wat is.
Maar daar bleef het niet bij. De kwaliteiten van die afzonderlijke wolven herkende ik stuk voor stuk als aspecten van mijn karakter. En net zoals in de boeken sterven daar soms delen van, en komen er nieuwe pups voor in de plaats. En uiteraard is niet elke verandering een verbetering.
Men heeft vast wel eens gehoord van beeld- en woorddenkers. Er is nog een derde soort, dat zijn gevoelsdenkers, en dat ben ik oorspronkelijk dus ook. Gevoelsdenkers hebben vaak moeite om hun gedachten te verwoorden omdat het dynamische gevoelens betreft. Een truc die ik me aan heb geleerd is om, naar gelang mijn gesprekspartner, een dynamisch gevoel te vangen in een woord of een beeld, wat de vertaling eenvoudiger maakt, maar dus ook onvolledig omdat de dynamiek verdwijnt.
De herkenning in de aspecten van de wolven leidden in mijn geval tot een beeld. Een heel belangrijk beeld zelfs. Ik kon als het ware ineens zien welke 'wolf de roedel leidde' als ik mijn gedrag analyseerde. En mijn gedrag analyseren deed ik in die tijd uit noodzaak heel erg vaak.
Misschien kent de lezer van dit epistel de volgende indianen overlevering:
Op spiritueel gebied had het namelijk ook een enorme impact. En het deed me iets beseffen wat ik al lang vergeten was omdat ik zo nodig in de voorgaande periode puur rationeel tegen een muur aan moest lopen. Iets wat ik dus ook mezelf aan heb gedaan. Tenminste, het rationeel tegen de muur lopen dan, ik werd door externe factoren in beweging gezet namelijk.
Ik heb geen moeite met het gebruik van de term 'god' of 'goden' omdat ik daar mijn eigen definities voor heb. Ik zie een 'god' als een bron, en gebruik die term enkel omdat ik nog nooit iets beters heb kunnen bedenken wat breed genoeg is om de lading te dekken. Wat anderen vaak 'God' noemen (jawel, met grote G) is voor mij niets anders dan DE bron, het al. Niks man met baard, niks regeltjes. Gewoon een proces. (maar wel een indrukwekkend proces.
)
Dat is ook de reden dat ik me zo aangetrokken voel tot Noorse Mythologie, en indianenlegendes. Ik heb er inmiddels gedurende mijn leven genoeg over gelezen om de indruk te hebben dat mijn visie op 'goden' gelijk is aan die van hen, maar dat de moderne mens faalt in het interpreteren van die visie. Iets wat overigens heel mooi geïllustreerd wordt door de Babylonische spraakverwarring rond de Indiaanse 'god' die velen als 'Manitou' of 'The great spirit' kennen.
Die domme bleekgezichten hebben namelijk nimmer beseft dat 'god' in het Indiaans geen naamwoord, maar een werkwoord is. En dat is een enorm verschil!
Wulf en Wulfin staan voor mij in dit verhaal dus voor de bron van de essentie van het Wolf-zijn. Wulf en Wulfin zijn 2 zijden van dezelfde medaille, zoals ieder mens eigenlijk een zijde is van een inmiddels dik 7 miljard tellende medaille.
Enerzijds is het verhaal van Wulf en Wulfin voor mij een beschrijving van de inwendige haat/liefde verhouding in de mens, de illusie van dualiteit. Anderzijds komt de strekking van Wulf en Wulfin overeen met iets wat op een herinnering lijkt, maar ouder is dan mezelf.
En op die manier repareerde het verhaal iets in me wat behoorlijk uit elkaar gevallen was. Inmiddels is dat meer dan 10 jaar geleden, maar de reparatie was dusdanig deugdelijk dat het nog steeds staat als een huis.
Maar het deed ook nog iets anders. Mijn geografische kennis is bedroevend. Ik heb een richtingsgevoel als een blinde postduif, maar vraag me alsjeblieft niet om steden en dergelijke aan te wijzen op een kaart, want dat lukt me niet.
Omdat het boek zoveel bij me teweeg bracht ben ik de achtergronden gaan onderzoeken. En dat leidde tot een ontdekking die ik best schokkend vond op dat moment.
Net zoals ieder mens maak ik ook meer plannen dan ik uit kan voeren. De volgende gestrande plannen spelen een rol in dit epistel:
- Ik rij offroad op de motor, maar heb altijd moeite met doelloos rondrijden. Ik moet een soort doel hebben. In een krantenartikel las ik over een Pools dorpje waar veel Nederlandse vrouwen naartoe vluchten omdat ze de Nederlandse mannen niets vinden en daar bleek op het dorpsplein een pannenkoekenhuis te staan wat gerund werd door een vlaamse dame. Dat was voor mij genoeg om het als doel te stellen voor een offroad avontuur. Maar het is er tot op heden niet van gekomen.
- Ik struikelde eens over een artikel dat vertelde over zwaartekrachtanomalieën. We hebben daar op het forum wel eens over gesproken. De meeste zijn optische illusies waarbij het lijkt of een auto tegen een helling op rolt, maar in werkelijkheid gewoon heuvelafwaarts rijdt. De dichtstbijzijnde anomalie uit dat artikel lag in Oost Duitsland en dus kwam dat op mijn wishlist. Tot op heden ben ik daar nog steeds niet geweest.
- Een ex-collega nam me mee naar zijn roots, Oost Berlijn. Ik werd gevangen door die locatie en de omgeving en ben er vaak terug gekeerd. Het is nu al een tijd geleden maar het blijft roepen.
- Ik wilde iets doen voor de wolvenpopulatie. Ik zocht contact met de Nederlandse stichting, maar die reageerde niet, en dus zocht ik verder en kwam uit bij de Wolves and Humans. Dit is een Engelse organisatie, andere talen ken ik niet. Ik adopteerde een wolvenroedel omdat mijn hart schreeuwde dat ik dat moest doen. En ik sponsor ze nog steeds en krijg regelmatig updates met foto's en filmpjes.
- Bij het plannen van een korte motortrip kwam ik uit op een rondje Duitsland/Polen/Tsjechië omdat ik perse iets met een bergketen aldaar moest doen vanuit mijn gevoel. Door omstandigheden moest die trip afgeblazen worden en een nieuwe kans heeft zich nog niet voorgedaan.
- In een motorblad las ik dat een groepje offroaders een touringcar heeft omgebouwd en gegidste trips in een pools gebied organiseert. Ik wilde daar graag naartoe omdat ik de foto's mooi vond, maar het lukte me tot op heden niet om een groep te vormen die groot genoeg was om er heen te gaan.
Er zijn meer van dit soort voorbeelden maar dit zijn de belangrijkste. De plaatsen die hierbij de hoofdrol spelen zijn:
- Berlijn/Potsdam
- Jelenia Góra
- Zielona Góra
En wat ik dus ontdekte toen ik met de achtergrond van het boek bezig was, was dat ik bizar genoeg steeds maar weer aangetrokken wordt door een gebied wat een straal van ca 200 km heeft. Dat is op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen. Alles wat ik hierboven schreef aan gestrande plannen zit IN die cirkel, en zelfs mijn geadopteerde roedel wandelt daar rond.
Rationeel denkend is het vreemd genoeg bijna onmogelijk dat hier sprake is van toeval. De wereld is immers heel groot en mijn andere gestrande plannen verdelen zich ongeveer gelijkmatig over de aardbol. Maar in die cirkel kan ik wel honderd vlaggetjes steken.
Mijn gevoel zegt dus dat ik daar toch echt heen moet. (en een ander forumlid trouwens ook. ) Ik heb er geen mythische invulling aangegeven, maar de drang is me gaan beheersen.
Na een tijdje afgeleid te zijn door de omstandigheden rond het faillissement van mijn ex-werkgever kwam het in volle hevigheid terug in de nasleep daarvan. Het was zelfs zo heftig dat ik een behoorlijk bedrag heb geïnvesteerd in zaken die mijn gevoel me rond dat thema in gaf, zoals het gevoel dat ik er perse naartoe moest met een camper die een miskoop was, en waar ik dus een enorme sloot geld in heb gestoken om dat op te lossen. Zelfs dat draaide uit op een drama, maar ik weiger om op te geven en inmiddels is het bijna voor elkaar. Mijn gevoel heeft nog wat resteisen waar ik momenteel aan werk en als mijn camper EINDELIJK terug komt dan ga ik doen wat ik vind dat ik moet doen. Er naar toe dus.
Zoveel indruk heeft die serie op mij gemaakt dus. Soms vind ik dat (rationeel) bizar, maar meestal vind ik het (gevoelsmatig) logisch. En daarom heb ik dit topic aangevuld met mijn persoonlijke boekwerk.
Wordt vervolgd...
Ik wilde wat vertellen over een boek, of beter, een boekenserie van 2 delen. De titel is 'De wolven van de tijd' en de auteur is William Horwood.
Het eerste boek kruiste mijn pad in een periode waarin ik het spoor behoorlijk bijster was geraakt. Het was een geschenk, eigenlijk bedoelt om tijd te doden, maar het maakte ironisch genoeg mijn tijd eigenlijk eerder levend.
Het boek verteld een soort eindtijd verhaal vanuit het perspectief van Wolven. Mensen komen er ook in voor, al spelen ze over het algemeen niet zo'n fijne rol.
Het eerste wat bij me binnenkwam was de hardheid waarmee het geschreven was. Sinds ik een onstopbare huilbui heb gekregen als klein kind bij het lezen van Reintje de Vos ben ik eigenlijk allergisch voor een dergelijke toonzetting, maar iets had me gegrepen en dus heb ik beide boeken alsnog verslonden. Ik schrijf 'verslonden' omdat het verhaal, en de onderliggende boodschappen, me dusdanig grepen dat het een openbaring leek.
Ik ervaarde een vreemd soort 'herkenning' en dat zette me dusdanig aan het denken dat het achteraf een enorme invloed op mijn leven heeft gehad.
Het verhaal gaat over verschillende zaken, maar de hoofdlijn betreft gevallen goden. Geen mannen met baarden dit keer, maar dieren. Het is immers ook vanuit dat perspectief geschreven.
In het boek wordt gesteld dat er verschillende tijdperken waren, waarin verschillende dierengoden de 'scepter' zwaaiden en hun sterfelijke broeders en zusters de dominante soort op aarde waren. De boeken focussen zich op de Wolfperiode, die de Sabeltandperiode opvolgde.
De hoofdrolspelers qua godheden zijn hier Wulf en Wulfin. Wulf heeft tegen alle regels in omgang met een sterfelijke wolf en dat heeft verregaande gevolgen. Wulfin, zijn partner, vergeeft hem niet (voor het breken van de heilige regels! Omdat het vanuit wolvenperspectief is geschreven is het paren van de alfamale met een andere wolf op zich geen probleem namelijk.) en zorgt ervoor dat de sterfelijke wolf 2 nakomelingen krijgt. Wulf en Wulfin in sterfelijke vorm.
Wulf weet niet wie hij is, en moet duizend jaar lang steeds opnieuw incarneren. Omdat Wulfin zich medeverantwoordelijk voelt voor zijn falen ondergaat zij hetzelfde lot, maar zij weet wel wie ze is en zoekt in ieder leven Wulf op om hem als het ware te begeleiden.
Die ellende duurt 1000 jaar voort. En pas dan krijgt Wulf de gelegenheid om zijn goddelijke status terug te krijgen. Faalt hij, dan is het tijdperk van de wolven voorbij...
De boekenserie speelt uiteraard aan het einde van die 1000 jaar. De wereld is een ongekende puinhoop, die, gezien de huidige ontwikkelingen, helemaal niet zo onrealistisch overkomt. Omdat het echter vanuit Wolfsperspectief is geschreven, en wolven geen 'comedy' kennen zoals wij mensen met ons 'fatsoen' bijvoorbeeld, wordt ook de mensheid weg gezet zoals zij is achter haar maskers. En dat zorgt dus voor de hardheid waar ik eerder over schreef.
Vanuit diverse delen van Europa geven diverse wolven opvolging aan de innerlijke drang die zij voelen om naar een bepaalde plaats te trekken. (als ik het goed heb uitgepuzzeld is die plek in werkelijkheid de oerbossen in Polen.) Iedere wolf heeft zijn eigen specifieke kwaliteit. Samen vormen ze uiteindelijk een roedel waarbinnen die kwaliteiten tot hun recht komen en de roedel dus als het ware een gestroomlijnd organisme wordt.
Hier dwaalt de auteur wat af van de werkelijkheid qua wolven. De kwaliteiten spelen namelijk in echte roedels niet zo'n rol als in het boek geschetst wordt. Maar dat doet verder geen afbreuk aan de kwaliteit van het verhaal, integendeel.
De mensheid die beschreven wordt zou je kunnen betitelen als 'van god los'. Helaas bestaan er in werkelijkheid toch ook te veel van zulke mensen. In een gruwelijke scene wordt de toekomstige alfawolf bijvoorbeeld geconfronteerd met jagers die zijn vrouw vermoorden en vervolgens proberen om hem uit de tent te lokken door zijn welpjes met de pootjes aan een boom te spijkeren, in de hoop dat hij op hun hulpkreten af komt. Iets wat helaas ook in het echt gebeurt.
De wolf breekt zelf ook een heilige regel, een soort 'gebod' voor wolven. Het is ze namelijk niet toegestaan om mensen te doden. Hij doet het toch, en wordt daarom natuurlijk direct opgejaagd. En zo begint zijn reis.
Aan het eind komt het toch nog goed. Voor wolf en mens. Maar er tussen in gebeuren allerlei dingen natuurlijk.
De boodschap die ik ontving toen ik die boeken las was als een klap in mijn gezicht. De wereld van mensen zonder maskers herinnerde me aan een wereld die ik ook had gezien, en het deed me beseffen dat een groot deel van mijn op dat moment heersende problemen veroorzaakt werden door mijn wanhopige, en zinloze, pogingen om te doen alsof die wereld niet bestond. Het leidde tot de belangrijkste stap, namelijk acceptatie van wat is.
Maar daar bleef het niet bij. De kwaliteiten van die afzonderlijke wolven herkende ik stuk voor stuk als aspecten van mijn karakter. En net zoals in de boeken sterven daar soms delen van, en komen er nieuwe pups voor in de plaats. En uiteraard is niet elke verandering een verbetering.
Men heeft vast wel eens gehoord van beeld- en woorddenkers. Er is nog een derde soort, dat zijn gevoelsdenkers, en dat ben ik oorspronkelijk dus ook. Gevoelsdenkers hebben vaak moeite om hun gedachten te verwoorden omdat het dynamische gevoelens betreft. Een truc die ik me aan heb geleerd is om, naar gelang mijn gesprekspartner, een dynamisch gevoel te vangen in een woord of een beeld, wat de vertaling eenvoudiger maakt, maar dus ook onvolledig omdat de dynamiek verdwijnt.
De herkenning in de aspecten van de wolven leidden in mijn geval tot een beeld. Een heel belangrijk beeld zelfs. Ik kon als het ware ineens zien welke 'wolf de roedel leidde' als ik mijn gedrag analyseerde. En mijn gedrag analyseren deed ik in die tijd uit noodzaak heel erg vaak.
Misschien kent de lezer van dit epistel de volgende indianen overlevering:
Precies dat is wat ik dus zag, alleen dan niet met 2 wolven, maar voor bijna ieder aspect wat boven genoemd staat een eigen wolf. En dankzij dat beeld lukte het me dus om grip te krijgen op mijn eigen roedel. Maar daar bleef het niet bij...Op een avond vertelde een oude Cherokee-indiaan aan zijn kleinzoon over de strijd die zich binnenin mensen afspeelt.
Hij zei: “Mijn zoon, de strijd gaat tussen twee ‘wolven’ binnen ieder van ons. De ene heet Kwaad. Het is woede, afgunst, jaloersheid, verdriet, hebzucht, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, wrok, minderwaar-digheid, leugen, valse trots, superioriteit en ego. De andere heet Goed. Het is vreugde, vrede, liefde, hoop, sereniteit, nederigheid, vriendelijkheid, trouw, medeleven, grootmoedigheid, waarheid, compassie en geloof.”
De kleinzoon dacht er even over na en vroeg dan aan zijn grootvader: “Welke wolf wint?” De oude Cherokee antwoordde eenvoudig: “Diegene die jij voedt.”
Bron: http://www.gestolengrootmoeder.nl/wordp ... mijn-hart/
Op spiritueel gebied had het namelijk ook een enorme impact. En het deed me iets beseffen wat ik al lang vergeten was omdat ik zo nodig in de voorgaande periode puur rationeel tegen een muur aan moest lopen. Iets wat ik dus ook mezelf aan heb gedaan. Tenminste, het rationeel tegen de muur lopen dan, ik werd door externe factoren in beweging gezet namelijk.
Ik heb geen moeite met het gebruik van de term 'god' of 'goden' omdat ik daar mijn eigen definities voor heb. Ik zie een 'god' als een bron, en gebruik die term enkel omdat ik nog nooit iets beters heb kunnen bedenken wat breed genoeg is om de lading te dekken. Wat anderen vaak 'God' noemen (jawel, met grote G) is voor mij niets anders dan DE bron, het al. Niks man met baard, niks regeltjes. Gewoon een proces. (maar wel een indrukwekkend proces.
)Dat is ook de reden dat ik me zo aangetrokken voel tot Noorse Mythologie, en indianenlegendes. Ik heb er inmiddels gedurende mijn leven genoeg over gelezen om de indruk te hebben dat mijn visie op 'goden' gelijk is aan die van hen, maar dat de moderne mens faalt in het interpreteren van die visie. Iets wat overigens heel mooi geïllustreerd wordt door de Babylonische spraakverwarring rond de Indiaanse 'god' die velen als 'Manitou' of 'The great spirit' kennen.
Die domme bleekgezichten hebben namelijk nimmer beseft dat 'god' in het Indiaans geen naamwoord, maar een werkwoord is. En dat is een enorm verschil!
Wulf en Wulfin staan voor mij in dit verhaal dus voor de bron van de essentie van het Wolf-zijn. Wulf en Wulfin zijn 2 zijden van dezelfde medaille, zoals ieder mens eigenlijk een zijde is van een inmiddels dik 7 miljard tellende medaille.
Enerzijds is het verhaal van Wulf en Wulfin voor mij een beschrijving van de inwendige haat/liefde verhouding in de mens, de illusie van dualiteit. Anderzijds komt de strekking van Wulf en Wulfin overeen met iets wat op een herinnering lijkt, maar ouder is dan mezelf.
En op die manier repareerde het verhaal iets in me wat behoorlijk uit elkaar gevallen was. Inmiddels is dat meer dan 10 jaar geleden, maar de reparatie was dusdanig deugdelijk dat het nog steeds staat als een huis.
Maar het deed ook nog iets anders. Mijn geografische kennis is bedroevend. Ik heb een richtingsgevoel als een blinde postduif, maar vraag me alsjeblieft niet om steden en dergelijke aan te wijzen op een kaart, want dat lukt me niet.
Omdat het boek zoveel bij me teweeg bracht ben ik de achtergronden gaan onderzoeken. En dat leidde tot een ontdekking die ik best schokkend vond op dat moment.
Net zoals ieder mens maak ik ook meer plannen dan ik uit kan voeren. De volgende gestrande plannen spelen een rol in dit epistel:
- Ik rij offroad op de motor, maar heb altijd moeite met doelloos rondrijden. Ik moet een soort doel hebben. In een krantenartikel las ik over een Pools dorpje waar veel Nederlandse vrouwen naartoe vluchten omdat ze de Nederlandse mannen niets vinden en daar bleek op het dorpsplein een pannenkoekenhuis te staan wat gerund werd door een vlaamse dame. Dat was voor mij genoeg om het als doel te stellen voor een offroad avontuur. Maar het is er tot op heden niet van gekomen.
- Ik struikelde eens over een artikel dat vertelde over zwaartekrachtanomalieën. We hebben daar op het forum wel eens over gesproken. De meeste zijn optische illusies waarbij het lijkt of een auto tegen een helling op rolt, maar in werkelijkheid gewoon heuvelafwaarts rijdt. De dichtstbijzijnde anomalie uit dat artikel lag in Oost Duitsland en dus kwam dat op mijn wishlist. Tot op heden ben ik daar nog steeds niet geweest.
- Een ex-collega nam me mee naar zijn roots, Oost Berlijn. Ik werd gevangen door die locatie en de omgeving en ben er vaak terug gekeerd. Het is nu al een tijd geleden maar het blijft roepen.
- Ik wilde iets doen voor de wolvenpopulatie. Ik zocht contact met de Nederlandse stichting, maar die reageerde niet, en dus zocht ik verder en kwam uit bij de Wolves and Humans. Dit is een Engelse organisatie, andere talen ken ik niet.
Ik adopteerde een wolvenroedel omdat mijn hart schreeuwde dat ik dat moest doen. En ik sponsor ze nog steeds en krijg regelmatig updates met foto's en filmpjes. - Bij het plannen van een korte motortrip kwam ik uit op een rondje Duitsland/Polen/Tsjechië omdat ik perse iets met een bergketen aldaar moest doen vanuit mijn gevoel. Door omstandigheden moest die trip afgeblazen worden en een nieuwe kans heeft zich nog niet voorgedaan.
- In een motorblad las ik dat een groepje offroaders een touringcar heeft omgebouwd en gegidste trips in een pools gebied organiseert. Ik wilde daar graag naartoe omdat ik de foto's mooi vond, maar het lukte me tot op heden niet om een groep te vormen die groot genoeg was om er heen te gaan.
Er zijn meer van dit soort voorbeelden maar dit zijn de belangrijkste. De plaatsen die hierbij de hoofdrol spelen zijn:
- Berlijn/Potsdam
- Jelenia Góra
- Zielona Góra
En wat ik dus ontdekte toen ik met de achtergrond van het boek bezig was, was dat ik bizar genoeg steeds maar weer aangetrokken wordt door een gebied wat een straal van ca 200 km heeft. Dat is op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen. Alles wat ik hierboven schreef aan gestrande plannen zit IN die cirkel, en zelfs mijn geadopteerde roedel wandelt daar rond.
Rationeel denkend is het vreemd genoeg bijna onmogelijk dat hier sprake is van toeval. De wereld is immers heel groot en mijn andere gestrande plannen verdelen zich ongeveer gelijkmatig over de aardbol. Maar in die cirkel kan ik wel honderd vlaggetjes steken.
Mijn gevoel zegt dus dat ik daar toch echt heen moet. (en een ander forumlid trouwens ook.
) Ik heb er geen mythische invulling aangegeven, maar de drang is me gaan beheersen. Na een tijdje afgeleid te zijn door de omstandigheden rond het faillissement van mijn ex-werkgever kwam het in volle hevigheid terug in de nasleep daarvan. Het was zelfs zo heftig dat ik een behoorlijk bedrag heb geïnvesteerd in zaken die mijn gevoel me rond dat thema in gaf, zoals het gevoel dat ik er perse naartoe moest met een camper die een miskoop was, en waar ik dus een enorme sloot geld in heb gestoken om dat op te lossen. Zelfs dat draaide uit op een drama, maar ik weiger om op te geven en inmiddels is het bijna voor elkaar. Mijn gevoel heeft nog wat resteisen waar ik momenteel aan werk en als mijn camper EINDELIJK terug komt dan ga ik doen wat ik vind dat ik moet doen. Er naar toe dus.
Zoveel indruk heeft die serie op mij gemaakt dus. Soms vind ik dat (rationeel) bizar, maar meestal vind ik het (gevoelsmatig) logisch. En daarom heb ik dit topic aangevuld met mijn persoonlijke boekwerk.
Wordt vervolgd...
Morgen is vandaag ook gisteren....