Waarom Justin Trudeau zo teleurstelt
Geplaatst: 19 okt 2019, 13:59
Het grote voorbeeld van Klaver valt genadeloos door de mand.
De opgestroopte mouwtjes die Klaver heeft overgenomen kunnen weer naar beneden.
Morgen gaan de Canadezen stemmen , een hoop zijn totaal niet tevreden over deze man.
Ikzelf had best hoge verwachtingen toen hij aantrad.
Ik dacht deze jongeman gaat het goed doen , ik had daar echt vertrouwen in.
Het blijkt een luchtbel helaas.
Hopelijk kiezen de Canadezen iemand die het wel goed gaat doen, we zullen zien.
<<<<<<<<<<<<<<<<
Een demonstrant houdt een foto op van een met olie besmeurde Justin Trudeau tijdens protesten tegen de uitbreiding van de Trans Mountain-pijpleiding in Vancouver.
Waarom Justin Trudeau zo teleurstelt.
Met Justin Trudeau als premier zou alles anders worden in Canada. Vier jaar na zijn aantreden overheerst bij veel kiezers de deceptie. Wat is er geworden van zijn progressieve vergezichten?
De wolken hangen laag in Vancouver en de radio moet zijn best doen om boven de hard zwiepende ruitenwissers uit te komen. Na Arcade Fire – dit is Canada – klinkt een ernstige vrouwenstem. ‘Justin Trudeau’, zegt ze, ‘heeft vier jaar lang slechte keuzes gemaakt.’ Ze noemt een reeks gebroken beloften en schandalen, van een nieuwe oliepijplijn tot een omkoopkwestie, van een belastingkorting voor bedrijven tot het negeren van onrecht tegen indianen. ‘Wij kiezen niet voor de mensen met geld en connecties. Wij kiezen voor u. Stem op 21 oktober op de Nieuwe Democratische Partij.’
Zo wordt hij dus weggezet, Justin Trudeau, vier jaar nadat hij door een enthousiast land en de rest van de wereld op een voetstuk werd gezet. Gewoon een ouderwetse politicus, zo eentje voor mensen met geld en connecties.
Maandag zullen de Canadezen via de stembus hun oordeel uitspreken over de leider van de Liberal Party die in 2015 met zijn hoopvolle beloften en optimistische vergezichten als een messias werd binnengehaald. Hij wás een jonge god, met dik haar en een stevige kin, die zijn partij naar een eclatante overwinning leidde van 34 naar 184 zetels en gebruind en blakend het podium betrad. ‘Zonnige manieren, vrienden, zonnige manieren. Dit is wat positieve politiek kan doen.’
Positieve politiek? Een positieve campagne, bedoelde hij. Met de politiek moest hij nog beginnen.
Trudeau wilde het oude Canada nieuw leven inblazen, een bescheiden maar internationaal ingesteld land met morele ambities. Zijn voorganger, de conservatief Stephen Harper, had tijdens zijn bijna tienjarige bewind de deuren dichtgedaan: hij zegde het Kyoto-klimaatverdrag op, wilde nikabsluiers verbieden tijdens inburgeringsceremonies en had een strenge antiterrorismewet ingevoerd. Trudeau, zoon van een roemrucht politicus uit de jaren zestig en zeventig, zou weer een progressieve wind laten waaien. Hij zou 25 duizend Syrische vluchtelingen opnemen, hij zou zich achter de aanstaande klimaatafspraken scharen, hij zou de oorspronkelijke bewoners van Canada eindelijk de aandacht en rechten geven die ze verdienden, hij zou marihuana legaliseren.
Toen hij een maand na zijn overwinning zijn kabinet presenteerde, was dat de veelkoppige personificatie van dat progressieve programma. Vijftien van de dertig ministers waren vrouwen. Er zat een Afghaanse vluchtelinge bij, een Inuk (eskimo), nog een oorspronkelijke bewoner van het land, een blinde, een rolstoeler en twee sikhs. Hun onervarenheid – achttien van hen waren voor het eerst minister – was een pre. Volgens de Canadese krant The Globe and Mail hing er een ‘gevoel van mogelijkheden’ in de lucht en wereldwijd werd er met bewondering en lichte jaloezie gekeken naar het nieuwe elan. Het was 2015 en er was in de nadagen van Obama weer een gidsland opgestaan, met een leider die verandering hoog in het vaandel voerde. Terwijl de rest van de wereld worstelde met de opkomst van rechts populisme, liet Canada zien dat links kosmopolitisme ook nog toekomst had. Zo leek het.
Lees het volledige artikel op onderstaande link :
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~b21257c5/
De opgestroopte mouwtjes die Klaver heeft overgenomen kunnen weer naar beneden.
Morgen gaan de Canadezen stemmen , een hoop zijn totaal niet tevreden over deze man.
Ikzelf had best hoge verwachtingen toen hij aantrad.
Ik dacht deze jongeman gaat het goed doen , ik had daar echt vertrouwen in.
Het blijkt een luchtbel helaas.
Hopelijk kiezen de Canadezen iemand die het wel goed gaat doen, we zullen zien.
<<<<<<<<<<<<<<<<
Een demonstrant houdt een foto op van een met olie besmeurde Justin Trudeau tijdens protesten tegen de uitbreiding van de Trans Mountain-pijpleiding in Vancouver.
Waarom Justin Trudeau zo teleurstelt.
Met Justin Trudeau als premier zou alles anders worden in Canada. Vier jaar na zijn aantreden overheerst bij veel kiezers de deceptie. Wat is er geworden van zijn progressieve vergezichten?
De wolken hangen laag in Vancouver en de radio moet zijn best doen om boven de hard zwiepende ruitenwissers uit te komen. Na Arcade Fire – dit is Canada – klinkt een ernstige vrouwenstem. ‘Justin Trudeau’, zegt ze, ‘heeft vier jaar lang slechte keuzes gemaakt.’ Ze noemt een reeks gebroken beloften en schandalen, van een nieuwe oliepijplijn tot een omkoopkwestie, van een belastingkorting voor bedrijven tot het negeren van onrecht tegen indianen. ‘Wij kiezen niet voor de mensen met geld en connecties. Wij kiezen voor u. Stem op 21 oktober op de Nieuwe Democratische Partij.’
Zo wordt hij dus weggezet, Justin Trudeau, vier jaar nadat hij door een enthousiast land en de rest van de wereld op een voetstuk werd gezet. Gewoon een ouderwetse politicus, zo eentje voor mensen met geld en connecties.
Maandag zullen de Canadezen via de stembus hun oordeel uitspreken over de leider van de Liberal Party die in 2015 met zijn hoopvolle beloften en optimistische vergezichten als een messias werd binnengehaald. Hij wás een jonge god, met dik haar en een stevige kin, die zijn partij naar een eclatante overwinning leidde van 34 naar 184 zetels en gebruind en blakend het podium betrad. ‘Zonnige manieren, vrienden, zonnige manieren. Dit is wat positieve politiek kan doen.’
Positieve politiek? Een positieve campagne, bedoelde hij. Met de politiek moest hij nog beginnen.
Trudeau wilde het oude Canada nieuw leven inblazen, een bescheiden maar internationaal ingesteld land met morele ambities. Zijn voorganger, de conservatief Stephen Harper, had tijdens zijn bijna tienjarige bewind de deuren dichtgedaan: hij zegde het Kyoto-klimaatverdrag op, wilde nikabsluiers verbieden tijdens inburgeringsceremonies en had een strenge antiterrorismewet ingevoerd. Trudeau, zoon van een roemrucht politicus uit de jaren zestig en zeventig, zou weer een progressieve wind laten waaien. Hij zou 25 duizend Syrische vluchtelingen opnemen, hij zou zich achter de aanstaande klimaatafspraken scharen, hij zou de oorspronkelijke bewoners van Canada eindelijk de aandacht en rechten geven die ze verdienden, hij zou marihuana legaliseren.
Toen hij een maand na zijn overwinning zijn kabinet presenteerde, was dat de veelkoppige personificatie van dat progressieve programma. Vijftien van de dertig ministers waren vrouwen. Er zat een Afghaanse vluchtelinge bij, een Inuk (eskimo), nog een oorspronkelijke bewoner van het land, een blinde, een rolstoeler en twee sikhs. Hun onervarenheid – achttien van hen waren voor het eerst minister – was een pre. Volgens de Canadese krant The Globe and Mail hing er een ‘gevoel van mogelijkheden’ in de lucht en wereldwijd werd er met bewondering en lichte jaloezie gekeken naar het nieuwe elan. Het was 2015 en er was in de nadagen van Obama weer een gidsland opgestaan, met een leider die verandering hoog in het vaandel voerde. Terwijl de rest van de wereld worstelde met de opkomst van rechts populisme, liet Canada zien dat links kosmopolitisme ook nog toekomst had. Zo leek het.
Lees het volledige artikel op onderstaande link :
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~b21257c5/