Solar Orbiter gelanceerd

[gusteman]

En eindelijk is hij dan op weg, de sonde die ons de achterkant van de zon zal laten zien ... en nog een hoop andere gegevens over ons 'kacheltje in de ruimte'.

Solar Orbiter succesvol gelanceerd om nooit gezien deel van zon te observeren: "Kennis cruciaal voor leven op aarde"

Vanop de ruimtebasis Cape Canaveral in Florida is even na 5 uur vanmorgen onze tijd de satelliet Solar Orbiter richting de zon gelanceerd. Bedoeling is dat we de komende jaren veel nieuwe informatie over onze ster gaan verzamelen. Eén van de instrumenten aan boord van de Solar Orbiter is trouwens ontwikkeld door de Koninklijke Sterrenwacht van België.

(lees verder via de link)

[univers]

Welke link ?

https://www.nasa.gov/press-release/sola ... ew-heights

http://www.esa.int/Science_Exploration/ ... n_up_close

https://www.astro.oma.be/nl/lancering-solar-orbiter/

[gusteman]

Welke link ?

Haha, ik wist wel dat je zou reageren.

Hoezo 'welke link'?
Hij staat er toch klaar en duidelijk: de bron voor de quote, waar je dus verder kan lezen.

En van daar uit kan je dan weer verder gaan tot je uitkomt op onder andere de door jou aangehaalde bronnen.

[univers]

Ik heb life zitten kijken.

[univers]

Eerste Solar Orbiter-instrument verzendt metingen

De eerste metingen door een wetenschappelijk instrument van Solar Orbiter bereikten de grond op donderdag 13 februari en bevestigden de internationale wetenschapsteams dat de magnetometer aan boord gezond is na een succesvolle inzet van de instrumentboom van het ruimtevaartuig.

Solar Orbiter , ESA's nieuwe Sun-explorerende ruimtevaartuig, gelanceerd op maandag 10 februari . Het draagt tien wetenschappelijke instrumenten , waarvan er vier eigenschappen van de omgeving rond het ruimtevaartuig meten, met name elektromagnetische eigenschappen van de zonnewind, de stroom van geladen deeltjes die van de zon stromen. Drie van deze 'in situ'-instrumenten hebben sensoren op de 4,4 m lange arm.

"We meten magnetische velden duizenden malen kleiner dan die we op aarde bekend zijn", zegt Tim Horbury van Imperial College London, hoofdonderzoeker voor het Magnetometer-instrument (MAG). “Zelfs stromen in elektrische draden maken magnetische velden veel groter dan we moeten meten. Dat is de reden waarom onze sensoren zich in een boom bevinden, om ze weg te houden van alle elektrische activiteit in het ruimtevaartuig. ”

Magnetisch veld observeren terwijl de boom in werking treedt


Gegevens verzameld met het Magnetometer-instrument (MAG) tijdens de inzet van de instrumentengiek van ESA's Solar Orbiter-ruimtevaartuig laten zien hoe het magnetische veld afneemt van de nabijheid van het ruimtevaartuig naar waar de instrumenten daadwerkelijk worden ingezet.

Grondcontrollers in het European Space Operations Center in Darmstadt, Duitsland, schakelden de twee sensoren van de magnetometer (een nabij het einde van de giek en de andere dicht bij het ruimtevaartuig) ongeveer 21 uur na lancering in. Het instrument registreerde gegevens vóór, tijdens en na de inzet van de boom, waardoor de wetenschappers de invloed van het ruimtevaartuig op metingen in de ruimteomgeving konden begrijpen.

"De gegevens die we hebben ontvangen laten zien hoe het magnetische veld afneemt van de nabijheid van het ruimtevaartuig tot waar de instrumenten daadwerkelijk worden ingezet," voegt Tim toe. "Dit is een onafhankelijke bevestiging dat de boom daadwerkelijk is ingezet en dat de instrumenten inderdaad in de toekomst nauwkeurige wetenschappelijke metingen zullen opleveren."

Terwijl de boom van titanium / koolstofvezel zich over een totale periode van 30 minuten op woensdag, bijna drie dagen na de lancering , uitstrekte , konden de wetenschappers het niveau van het magnetische veld met ongeveer een orde van grootte waarnemen. Terwijl ze in het begin vooral het magnetische veld van het ruimtevaartuig zagen, kregen ze aan het einde van de procedure de eerste glimp van het aanzienlijk zwakkere magnetische veld in de omgeving.


Gelabeld diagram met een uitsnede van de reeks van Solar Orbiter van tien wetenschappelijke instrumenten die de zon zullen bestuderen. Er zijn twee soorten: in situ en remote sensing. De in situ instrumenten meten de omstandigheden rond het ruimtevaartuig zelf. De instrumenten voor teledetectie meten wat er op grote afstanden gebeurt. Samen kunnen beide gegevenssets worden gebruikt om een ​​completer beeld te krijgen van wat er gebeurt in de corona van de zon en de zonnewind.

"Meten voor, tijdens en na de explosie helpt ons bij het identificeren en karakteriseren van signalen die niet gekoppeld zijn aan de zonnewind, zoals storingen afkomstig van het ruimtevaartuigplatform en andere instrumenten," zegt Matthieu Kretzschmar van Laboratoire de Physique et Chimie de l'Environnement et de l'Espace in Orleans, Frankrijk, hoofdonderzoeker achter een andere sensor op de giek, de hoogfrequente magnetometer van het instrument Radio and Plasma Waves (RPW).

“Het ruimtevaartuig onderging uitgebreide tests op de grond om zijn magnetische eigenschappen te meten in een speciale simulatiefaciliteit, maar we konden dit aspect tot nu toe niet volledig testen in de ruimte, omdat de testapparatuur ons meestal belet het benodigde zeer lage magnetische niveau te bereiken veldschommelingen ', voegt hij eraan toe.

Vervolgens moeten de instrumenten worden gekalibreerd voordat echte wetenschap kan beginnen.

Opwarmen voor de wetenschap



ot eind april zullen we geleidelijk de in-situ-instrumenten inschakelen en controleren of ze correct werken", zegt Yannis Zouganelis, adjunct-projectwetenschapper van ESA voor de Solar Orbiter-missie. "Eind april zullen we een beter idee hebben van de prestaties van de instrumenten en hopelijk begin mei met het verzamelen van eerste wetenschappelijke gegevens."

Naast de instrumentengiek, werden de inzet van drie antennes van het RPW-instrument, die de kenmerken van elektromagnetische en elektrostatische golven in de zonnewind zullen bestuderen, met succes voltooid in de vroege uren van donderdag 13 februari. De gegevens van deze specifieke implementaties moeten nog worden geanalyseerd.

Naast de vier in-situ-instrumenten, heeft Solar Orbiter zes remote-sensing-instrumenten, in wezen telescopen, die het oppervlak van de zon op verschillende golflengten zullen afbeelden en zo de beste weergaven ooit van onze ouderster zullen verkrijgen.

"De teledetectie-instrumenten zullen in de komende maanden in gebruik worden genomen en we kijken ernaar uit ze verder te testen in juni, wanneer Solar Orbiter dichter bij de zon komt," voegt Yannis toe.

De mysteries van de zon ontrafelen
De combinatie van beide sets instrumenten stelt wetenschappers in staat om wat er op de zon gebeurt te koppelen aan de fenomenen die worden gemeten in de zonnewind, waardoor ze mysteries kunnen aanpakken, zoals de 11-jarige cyclus van zonneactiviteit, het genereren van het magnetische veld van de zon en hoe zonnewinddeeltjes worden versneld tot hoge energieën.

"De tien instrumenten aan boord van onze missie zullen samen spelen als instrumenten in een orkest", zegt ESA Solar Orbiter-projectwetenschapper Daniel Müller. “We zijn net begonnen met de repetitie en één voor één komen er extra instrumenten bij. Als we eenmaal klaar zijn, luisteren we over een paar maanden naar de symfonie van de zon. ”

http://www.esa.int/Science_Exploration/ ... asurements

[univers]

Waar is Solar Orbiter? Volg ESA's Sun Explorer

ESA's zonneverkenningsmissie Solar Orbiter zal de meest nabije beelden van het oppervlak van onze moederster ooit maken. Tijdens zijn cruise van 21 maanden zal het ruimtevaartuig profiteren van de zwaartekracht van de aarde en Venus om zichzelf in de juiste baan rond de zon te plaatsen. De baan van de elliptische wetenschap van Solar Orbiter, met een dichtstbijzijnde punt op 42 miljoen km van het oppervlak van de ster, zal het ruimtevaartuig binnen de baan van de planeet Mercurius brengen.

Tijdens haar activiteiten blijft Solar Orbiter synchroon met Venus. Door de zwaartekracht van Venus te gebruiken, kunnen de operators de baan van het ruimtevaartuig geleidelijk kantelen om vanaf hogere breedtegraden naar het oppervlak van de zon te kijken. Dankzij deze manoeuvres zullen wetenschappers voor het eerst de polen van de zon kunnen zien, die een belangrijke rol spelen bij het genereren van het magnetische veld.

Met de interactieve 'Where is Solar Orbiter'-tool hieronder kun je het traject van de missie verkennen, inclusief de zwaartekracht-ondersteunde flybys en de positie van het ruimtevaartuig elke dag van zijn reis volgen.



https://solarorbiter.esac.esa.int/where/

http://www.esa.int/Science_Exploration/ ... n_explorer

[univers]

Solar Orbiter nadert de zon voor het eerst

ESA's missie voor het verkennen van de zon, Solar Orbiter, heeft de ster op 15 juni voor het eerst benaderd en kwam zo dicht als 77 miljoen kilometer bij het oppervlak, ongeveer de helft van de afstand tussen de zon en de aarde.

In de week na dit eerste perihelium, het punt in de baan die het dichtst bij de zon ligt, zullen de missiewetenschappers de tien wetenschappelijke instrumenten van het ruimtevaartuig testen, waaronder de zes telescopen aan boord, die close-up beelden van de zon zullen maken voor de eerste keer. Volgens ESA's Solar Orbiter Project-wetenschapper Daniel Müller zullen de beelden, die medio juli worden vrijgegeven, de meest nabije beelden van de zon zijn die ooit zijn gemaakt.

'We hebben nog nooit van dichterbij foto's van de zon gemaakt', zegt Daniel. “Er zijn close-ups van hogere resolutie geweest, bijvoorbeeld door de vier meter lange Daniel K. Inouye-zonnetelescoop eerder dit jaar in Hawaï. Maar vanaf de aarde, met de atmosfeer tussen de telescoop en de zon, kun je maar een klein deel van het zonnespectrum zien dat je vanuit de ruimte kunt zien. ”

NASA's Parker Solar Probe, gelanceerd in 2018, komt dichterbij. Het ruimtevaartuig heeft echter geen telescopen die rechtstreeks naar de zon kunnen kijken.

“Onze ultraviolette beeldtelescopen hebben dezelfde ruimtelijke resolutie als die van NASA's Solar Dynamic Observatory (SDO), die beelden met een hoge resolutie van de zon maakt vanuit een baan dichtbij de aarde. Omdat we ons momenteel op de halve afstand van de zon bevinden, hebben onze beelden tijdens dit perihelium tweemaal de resolutie van SDO ', zegt Daniel.

Het primaire doel van deze vroege waarnemingen is om te bewijzen dat de telescopen van Solar Orbiter klaar zijn voor toekomstige wetenschappelijke waarnemingen.

“Voor het eerst kunnen we de beelden van al onze telescopen samenstellen en zien hoe ze aanvullende gegevens van de verschillende delen van de zon opnemen, waaronder het oppervlak, de buitenatmosfeer of corona, en de bredere heliosfeer eromheen ', Zegt Daniel.



Verder : http://www.esa.int/Science_Exploration/ ... to_the_Sun

[univers]

ESA/Wetenschap en verkenning/Ruimtewetenschap/Solar Orbiter
Bezoek ons ​​op donderdag 16 juli voor een online persbriefing met missie-experts van Solar Orbiter, die de eerste beelden zullen presenteren van ESA's nieuwe zonobserverende ruimtevaartuig.

Solar Orbiter, gelanceerd op 10 februari 2020, voltooide de inbedrijfstellingsfase medio juni en voerde de eerste keer dicht bij de zon uit . Kort daarna konden de Europese en Amerikaanse wetenschapsteams achter de 10 instrumenten van de missie voor het eerst de hele instrumentensuite in concert testen.

De eerste beelden zijn uniek - er zijn geen andere beelden van de zon van zo dichtbij genomen - en overtreffen al de verwachtingen van de wetenschappers.

Ze zullen voor het publiek worden vrijgegeven tijdens de online persbriefing die op 16 juli om 14:00 CEST (13:00 BST; 08:00 EDT) begint.

Bekijk live op ESA Web TV: https://esawebtv.esa.int/

meer : http://www.esa.int/Science_Exploration/ ... ge_release

https://www.nasa.gov/press-release/nasa ... er-mission

[univers]

De eerste beelden van Solar Orbiter onthullen 'kampvuren' op de zon

ESA/Wetenschap en verkenning/Ruimtewetenschap/Solar Orbiter
De eerste beelden van Solar Orbiter, een nieuwe missie voor het waarnemen van de zon door ESA en NASA, hebben alomtegenwoordige miniatuur zonnevlammen, genaamd 'kampvuren', onthuld nabij het oppervlak van onze dichtstbijzijnde ster.

Volgens de wetenschappers achter de missie duidt het zien van fenomenen die niet in detail waarneembaar waren, eerder op het enorme potentieel van Solar Orbiter, dat nog maar net zijn vroege fase van technische verificatie, bekend als inbedrijfstelling, heeft beëindigd.

"Dit zijn slechts de eerste beelden en we kunnen al interessante nieuwe fenomenen zien", zegt Daniel Müller, ESA's Solar Orbiter Project Scientist. “We hadden niet meteen vanaf het begin zulke geweldige resultaten verwacht. We kunnen ook zien hoe onze tien wetenschappelijke instrumenten elkaar aanvullen en een holistisch beeld geven van de zon en de omgeving. ”

Solar Orbiter, gelanceerd op 10 februari 2020, heeft zes teledetectie-instrumenten, of telescopen, die de zon en zijn omgeving in beeld brengen, en vier in situ-instrumenten die de omgeving rond het ruimtevaartuig bewaken. Door de gegevens van beide sets instrumenten te vergelijken, krijgen wetenschappers inzicht in de opwekking van de zonnewind, de stroom van geladen deeltjes van de zon die het hele zonnestelsel beïnvloedt.

Het unieke aan de Solar Orbiter-missie is dat geen enkel ander ruimtevaartuig beelden van het oppervlak van de zon van dichterbij heeft kunnen maken.

De dichtste beelden van de zon onthullen nieuwe fenomenen


Eerste beelden van de zon verkregen met Solar Orbiter's EUI op 30 mei 2020, en onthulden de alomtegenwoordige miniatuuruitbarstingen die 'kampvuren' worden genoemd.

De kampvuren die in de eerste beeldset worden getoond, werden door de Extreme Ultraviolet Imager (EUI) vastgelegd vanaf het eerste perihelium van Solar Orbiter, het punt in zijn elliptische baan het dichtst bij de zon. Op dat moment was het ruimtevaartuig slechts 77 miljoen km verwijderd van de zon, ongeveer de helft van de afstand tussen de aarde en de ster.

"De kampvuren zijn kleine verwanten van de zonnevlammen die we vanaf de aarde kunnen waarnemen, miljoen of miljard keer kleiner", zegt David Berghmans van de Koninklijke Sterrenwacht van België (ROB), hoofdonderzoeker van het EUI-instrument, dat beelden met hoge resolutie maakt van de lagere lagen van de atmosfeer van de zon, bekend als de zonnecorona. 'De zon ziet er op het eerste gezicht misschien rustig uit, maar als we in detail kijken, kunnen we die miniatuurfakkels overal waar we kijken zien.'

De wetenschappers weten nog niet of de kampvuren slechts kleine versies zijn van grote fakkels, of dat ze worden aangedreven door verschillende mechanismen. Er zijn echter al theorieën dat deze miniatuurfakkels zouden kunnen bijdragen aan een van de meest mysterieuze verschijnselen op de zon, de coronale verwarming.

De mysteries van de zon ontrafelen



meer : https://www.esa.int/Science_Exploration ... on_the_Sun

[Gast1]

Fantastisch topic, dank hiervoor.
Fascinerend waar de mens ook toe in staat is!!

[univers]

De Solar Orbiter van ESA / NASA retourneert de eerste gegevens en maakt de dichtstbijzijnde foto's van de zon


Deze animatie toont een reeks weergaven van de zon die is vastgelegd met de Extreme Ultraviolet Imager (EUI) op ESA / NASA's Solar Orbiter op 30 mei 2020. Ze laten het uiterlijk van de zon zien bij een golflengte van 17 nanometer, in het extreme ultraviolette gebied van het elektromagnetische spectrum. Afbeeldingen op deze golflengte onthullen de bovenste atmosfeer van de zon, de corona, met een temperatuur van meer dan een miljoen graden.
Credits: Solar Orbiter / EUI Team (ESA & NASA); CSL, IAS, MPS, PMOD / WRC, ROB, UCL / MSSL


De eerste beelden van de Solar and Heliospheric Imager, of SoloHI-instrument, tonen het zodiakale licht (de heldere lichtvlek aan de rechterkant die naar het midden uitsteekt). Kwik is ook zichtbaar als een heldere stip links op de afbeelding. Het rechte, heldere kenmerk aan de uiterste rand van het beeld is een schot dat wordt verlicht door reflecties van de zonnepanelen van het ruimtevaartuig.
Credits: Solar Orbiter / SoloHI-team (ESA & NASA), NRL


Deze animatie toont een reeks afbeeldingen van de Polarimetrische en Helioseismische Imager (PHI) op de Solar Orbiter van ESA / NASA. PHI meet het magnetische veld nabij het oppervlak van de zon en maakt het mogelijk het inwendige van de zon te onderzoeken via de techniek van helioseismologie.
Credits: Solar Orbiter / PHI Team / ESA & NASA

https://www.nasa.gov/feature/goddard/20 ... of-the-sun

[Tammy]

Ik hoop dat onze Osiris mee kijkt.
Wat zal hij genieten van dit nieuws en de beelden.

[univers]

Hij niet alleen.

[Tammy]

Jij ook natuurlijk Univers en velen anderen ook.
Mooi dat we deze techniek al hebben, zo ontdekken we steeds meer.

[univers]

De eerste beelden van Solar Orbiter



Deze animatie toont een reeks afbeeldingen van de Polarimetric en Helioseismic Imager (PHI) op ESA / NASA's Solar Orbiter. PHI meet het magnetische veld nabij het oppervlak van de zon en maakt het mogelijk het inwendige van de zon te onderzoeken via de techniek van helioseismologie.

De eerste afbeelding is een afbeelding met zichtbaar licht en vertegenwoordigt wat we met het blote oog zouden zien. De tweede afbeelding toont het granulatiepatroon van de zon dat het gevolg is van de beweging van heet plasma onder het zichtbare oppervlak van de zon op een klein stukje van de zon (ongeveer 125.000 mijl x 125.000 mijl doorsnee). Het derde beeld is een magnetogram, een magnetische kaart voor de hele zon, met ook een groot magnetisch actief gebied in het onderste rechter kwadrant van de zon. Het vierde beeld is een 'tachogram' voor hetzelfde kleine stukje van de zon, dat de zichtsnelheid toont, met blauwe gebieden die naar ons toe draaien en rode gebieden die wegdraaien: het granulatiepatroon kan worden gezien, evenals de verandering van blauw naar rood, wat de totale rotatie van de zon aangeeft. De vijfde afbeelding is een tachogram van de volle zon en toont de algehele rotatie.

Bekijk alle eerste foto's van Solar Orbiter op NASA's Scientific Visualization Studio .

Credits: Solar Orbiter / PHI Team / ESA & NASA

https://www.nasa.gov/image-feature/sola ... t-images-2

[univers]

NASA-missies vinden 'Jetlets' die de zonnewind kunnen aandrijven

Wetenschappers met NASA's Parker Solar Probe-missie hebben belangrijke nieuwe aanwijzingen ontdekt over de oorsprong van de zonnewind - een voortdurende stroom van geladen deeltjes die vrijkomt uit de zon en het zonnestelsel vult.

Waarnemingen vanuit meerdere ruimte- en grondobservatoria tonen aan dat de zonnewind grotendeels kan worden aangewakkerd door kleinschalige jets, of "jetlets", aan de basis van de corona - de bovenste atmosfeer van de zon. Deze bevinding helpt wetenschappers om het 60 jaar oude mysterie van wat de zonnewind verwarmt en versnelt beter te begrijpen.

"Deze nieuwe gegevens laten ons zien hoe de zonnewind bij de bron op gang komt", zegt Nour Raouafi, de studieleider en de Parker Solar Probe-projectwetenschapper aan het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL) in Laurel, Maryland. “Je kunt de stroom van de zonnewind zien opstijgen uit kleine straaltjes plasma van een miljoen graden over de basis van de corona. Deze bevindingen zullen een enorme impact hebben op ons begrip van de opwarming en versnelling van het corona- en zonnewindplasma."

Het begrijpen van de zonnewind is fundamenteel voor ons begrip van ons zonnestelsel en andere in het universum - en is het primaire wetenschappelijke doel van de Parker Solar Probe - missie. Gemaakt van elektronen, protonen en zwaardere ionen, stroomt de zonnewind door het zonnestelsel met ongeveer 1 miljoen mijl per uur. Wanneer de zonnewind in wisselwerking staat met het magnetische veld van de aarde, kan het verbluffende aurora's creëren, evenals verstoringen in GPS- en communicatiesystemen. Na verloop van tijd kunnen de zonnewind en sterrenwinden in andere zonnestelsels ook de samenstelling en evolutie van planetaire atmosferen beïnvloeden - en zelfs de bewoonbaarheid van planeten beïnvloeden.


Een samengestelde video van NASA's Solar Dynamics Observatory en NOAA's Geostationary Operational Environmental Satellite - R Series Solar Ultraviolet Imager-instrument toont kleinschalige jetlet-activiteit aan de basis van de zonnecorona, of de bovenste atmosfeer van de zon, en de uitbreiding ervan naar grotere hoogten. Dit is te zien aan de golvende structuren die uit het oppervlak van de zon komen. De waarnemingen zijn gedaan in de loop van ongeveer 10 uur op 28 april 2021.
Credits: NASA/SDO/GOES-R

Kracht in cijfers
Op aarde is de zonnewind meestal een constante bries. Wetenschappers zijn daarom op zoek geweest naar een vaste bron bij de zon die de zonnewind voortdurend zou kunnen aandrijven. De nieuwe bevindingen - geaccepteerd voor publicatie in het Astrophysical Journal en gepubliceerd op de ArXiv, een online preprint-site - laten echter zien dat de zonnewind grotendeels wordt opgewekt en gevoed door individuele jetlets die met tussenpozen uitbarsten in het onderste deel van de corona. Hoewel elke jetlet relatief klein is - slechts een paar honderd kilometer lang - zou hun gezamenlijke energie en massa voldoende kunnen zijn om de zonnewind te creëren.

"Dit resultaat houdt in dat in wezen alle zonnewind met tussenpozen wordt losgelaten en een gestage stroom wordt, op ongeveer dezelfde manier waarop de individuele klappende geluiden in een auditorium een ​​gestaag gebrul worden terwijl het publiek applaudisseert", zegt Craig DeForest, een zonnefysicus. aan het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado, en co-auteur van het nieuwe artikel. "Dit verandert het paradigma voor hoe we denken over bepaalde aspecten van de zonnewind."

Van jetlets, die meer dan tien jaar geleden voor het eerst werden waargenomen, is bekend dat ze worden veroorzaakt door een proces dat bekend staat als magnetische herverbinding, dat optreedt wanneer magnetische veldlijnen verward raken en explosief opnieuw uitlijnen. Herverbinding is een veel voorkomend proces in geladen gassen, plasma's genaamd, en wordt overal in het universum aangetroffen, van de zon tot de ruimte nabij de aarde tot rond zwarte gaten. In de zonnecorona creëert de herverbinding deze kortstondige plasmastralen die energie en materiaal in de bovenste corona doorlaten, die als de zonnewind door het zonnestelsel ontsnappen.

Om de jetlets en magnetische velden te bestuderen, gebruikten wetenschappers voornamelijk waarnemingen van het Solar Dynamics Observatory (SDO) en het Solar Ultraviolet Imager (GOES-R/SUVI)-instrument van de Geostationary Operational Environmental Satellite-R Series , evenals magnetisch veld met hoge resolutie gegevens van de Goode Solar Telescope van het Big Bear Solar Observatory in Californië. De hele studie werd aangedreven door een fenomeen dat voor het eerst werd waargenomen door Parker Solar Probe, haarspeldbochten genaamd - magnetische zigzagstructuren in de zonnewind. De combinatie van waarnemingen vanuit vele gezichtspunten, samen met de hoge resolutie van die beelden en de observaties van dichtbij van Parker Solar Probe, hielpen de wetenschappers het collectieve gedrag van de jetlets te begrijpen.

"Eerder konden we niet genoeg van dergelijke gebeurtenissen detecteren om de waargenomen hoeveelheid massa en energiestroom van de zon te verklaren", zegt Judy Karpen, co-auteur van het artikel en heliofysicus bij NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland. "Maar de verbeterde resolutie van de waarnemingen en nauwgezette gegevensverwerking maakten de nieuwe bevindingen mogelijk."

De waarnemingen toonden aan dat jetlets over de hele zon in de lagere zonneatmosfeer aanwezig zijn. Dit maakt ze een houdbare motor voor de constante zonnewind, in tegenstelling tot andere fenomenen die toenemen en afnemen met de 11-jarige cyclus van zonneactiviteit, zoals zonnevlammen en coronale massa-ejecties. Bovendien berekenden de wetenschappers dat de energie en massa die door de jetlets wordt geproduceerd, de meeste, zo niet alle, energie en massa zou kunnen leveren die in de zonnewind wordt waargenomen.


NASA's Solar Dynamics Observatory toont kleinschalige jetlets aan de basis van de zonnecorona, oftewel de bovenste atmosfeer van de zon. Jetlets kunnen vanaf het oppervlak van de zon worden gezien. De waarnemingen zijn gedaan in de loop van ongeveer 10 uur op 28 april 2021.
Credits: NASA/SDO

Een doorbraak die al tientallen jaren in de maak is

De zonnewind werd eind jaren vijftig voor het eerst voorgesteld door de visionaire wetenschapper Eugene Parker, naamgever van de Parker Solar Probe. In 1988 stelde Parker voor dat de corona zou kunnen worden verwarmd door "nanoflares", kleine explosies in de zonne-atmosfeer. De theorie van Parker werd uiteindelijk een leidende kandidaat om de opwarming en versnelling van de zonnewind te verklaren.

"De kleine herverbindingsgebeurtenissen die we hebben waargenomen, zijn in zekere zin wat Eugene Parker meer dan drie decennia geleden voorstelde", zei Raouafi. "Ik ben ervan overtuigd dat we op de goede weg zijn om de zonnewind en coronaverwarming te begrijpen."

Voortdurende observaties van Parker Solar Probe en andere instrumenten zoals NASA's Polarimeter om de Corona en Heliosphere te verenigen, of PUNCH, en de Daniel K. Inouye Solar Telescope, zullen wetenschappers helpen bevestigen of jetlets de belangrijkste bron van zonnewind zijn.

"De bevindingen maken het veel gemakkelijker om uit te leggen hoe de zonnewind wordt versneld en verwarmd," zei DeForest. "We zijn nog niet klaar met de puzzel, maar dit is een grote stap voorwaarts in het begrijpen van een centraal mysterie van de zonnefysica."

Parker Solar Probe is ontwikkeld als onderdeel van NASA's Living With a Star-programma om aspecten van het zon-aardesysteem te onderzoeken die rechtstreeks van invloed zijn op het leven en de samenleving. Het Living With a Star-programma wordt beheerd door het Goddard Space Flight Center van het bureau in Greenbelt, Maryland, voor NASA's Science Mission Directorate in Washington. Het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory ontwierp, bouwde, beheert en exploiteert het ruimtevaartuig.

https://www.nasa.gov/feature/goddard/20 ... solar-wind