Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

That's one small step for a man, a giant leap for mankind, dat waren de woorden van Neill Armstrong toen hij zijn eerste stap op de maan zette. De ruimte en het universum interesseren ons allemaal, vind hier alles terug over ons zonnestelstel, de NASA, geplande ruimte missies en andere gebeurtenissen die ons allemaal aangaan.
Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 28 dec 2018, 09:12

Nieuwe beelden van Ultima Thule geven nog weinig weg

Het blijft een mysterie hoe het Kuipergordelobject waar New Horizons 1 januari rakelings langs zal scheren, eruitziet.

In de afgelopen dagen heeft NASA enkele nieuwe beelden vrijgegeven van Ultima Thule. En hoewel de afstand tussen het Kuipergordelobject en New Horizons gestaag kleiner wordt, blijft de vorm van Ultima Thule in nevelen gehuld.

Afbeelding

De beelden hierboven laten mooi zien hoe het Kuipergordelobject geleidelijk aan – naarmate New Horizons dichter bij het object in de buurt komt – groeit en helderder wordt. Maar ook op beelden die op de dag voor kerst zijn gemaakt, blijft het object een schimmige vlek.

Hogere resolutie
En op de foto hieronder is dat niet veel anders. Deze foto werd eveneens op de dag voor kerst gemaakt en gisteren vrijgegeven. De foto is bijzonder, omdat het de eerste foto is die gemaakt is met behulp van de Long Range Reconnaissance Imager (kortweg LORRI), terwijl deze in de hoge resolutie-modus stond. Eerdere beelden die met dit instrument werden gemaakt, hadden een veel lagere resolutie.

Afbeelding
Dit is de eerste detectie van Ultima Thule met behulp van de hoogste resolutie-modus van de Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) aan boord van het New Horizons-ruimtevaartuig. Drie afzonderlijke beelden, elk met een belichtingstijd van 0,5 seconden, werden gecombineerd om het beeld te produceren. Alle drie de foto's zijn gemaakt op 24 december, toen Ultima 4 miljard mijl (6,5 miljard kilometer) verwijderd was van de zon en 6,3 miljoen mijl (10 miljoen kilometer) van het ruimtevaartuig New Horizons. (Klik voor het volledige bijschrift)
Credits: NASA / JHUAPL / SwRI

Betere beelden
De komende dagen worden nog betere beelden van Ultima Thule verwacht. En hopelijk komen we dan eindelijk te weten hoe het mysterieuze object eruitziet. Waarnemingen vanaf de aarde suggereerden eerder dat Ultima Thule wel eens uit twee delen kon bestaan die al dan niet aan elkaar vast zaten. Ook bestond het vermoeden dat het Kuipergordelobject wel eens een maantje kon bezitten. Eerder deze maand meldde NASA echter dat er zo op het eerste gezicht op enige afstand van Ultima Thule geen ringen of maantjes te vinden zijn. De zoektocht naar maantjes of ringen die zich zeer dicht bij het Kuipergordelobject bevinden, gaat echter nog door.

Wat weten we wel?
Het blijft dus nog even gissen naar de vorm van Ultima Thule. Maar wat weten we inmiddels wel? Eerdere waarnemingen suggereren dat het object rood van kleur is. En daarnaast zou het ongeveer 30 kilometer groot zijn. Verder hebben onderzoekers berekend dat het object zeer weinig licht reflecteert en dus vrij donker is. Verder weten we eigenlijk niets. “Dat alles gaat dramatisch veranderen op oudejaarsavond en nieuwjaarsdag,” aldus onderzoeker Alan Stern. “New Horizons zal Ultima in kaart brengen, de samenstelling van het oppervlak vaststellen, bepalen hoeveel manen het object heeft en uitvogelen of het ringen of zelfs een atmosfeer bezit. Maar het zal nog meer onderzoek doen en bijvoorbeeld de temperatuur van Ultima meten en misschien ook de massa vaststellen. In een tijdsbestek van 72 uur zal Ultima transformeren van een klein lichtje – een stip op afstand – naar een volledig verkende wereld. Het zal adembenemend zijn!”

Naar verwachting geeft de scheervlucht niet alleen meer inzicht in hoe Ultima Thule in elkaar steekt, maar onthult deze ook veel meer over de jonge jaren van ons zonnestelsel. Aangenomen wordt dat het Kuipergordelobject een soort tijdcapsule is: het object zou sinds de totstandkoming van het zonnestelsel nauwelijks veranderd zijn. Ook kunnen we veel meer te weten komen over de Kuipergordel zelf. Bijvoorbeeld door kraters op Ultima Thule te bestuderen. “Door het aantal inslagen te tellen, kunnen we meer te weten komen over het aantal kleine objecten in de buitenste regionen van het zonnestelsel,” legt onderzoeker Cathy Olkin uit.

Afbeelding
De Kuipergordel ligt in de zogenaamde "derde zone" van ons zonnestelsel, voorbij de aardse planeten (binnenste zone) en gasreuzen (middenzone). Deze uitgestrekte regio bevat miljarden objecten, waaronder kometen, dwergplaneten zoals Pluto en 'planetesimals' zoals Ultima Thule. De objecten in dit gebied worden verondersteld te zijn bevroren in de tijd - overblijfselen overgebleven van de vorming van het zonnestelsel.
Credits: NASA / JHUAPL / SwRI

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20181226
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 28 dec 2018, 16:42

Nog iets meer dan drie dagen en dan scheert New Horizons langs het Kuipergordelobject Ultima Thule. De sonde zal Ultima Thule op slechts 3500 kilometer afstand passeren. Dat betekent dat de afstand tussen New Horizons en Ultima Thule tijdens de scheervlucht veel kleiner is dan in juli 2015, toen New Horizons langs Pluto scheerde.

Foto’s
En in een nieuw update laat missieleider Alan Stern weten dat we – met een beetje geluk – ook veel betere foto’s mogen verwachten van Ultima Thule dan we tot op heden van Pluto hebben. Stern onthult dat gepoogd zal worden om foto’s met een resolutie van 35 meter per pixel te maken. Ter vergelijking: de beste foto’s van Pluto hebben een resolutie van zo’n 70-80 meter per pixel. Of het gaat lukken om zulke hogeresolutiebeelden van Ultima Thule te maken, is nog even spannend.

Commando’s
Terwijl NASA al droomt van spectaculaire beelden van Ultima Thule, maakt Mission Control overuren. Stern onthult dat er dagelijks door New Horizons gemaakte beelden van Ultima Thule binnendruppelen. Deze worden gebruikt om naar het Kuipergordelobject te navigeren en de scheervlucht zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Op basis van nieuwe informatie kunnen de commando’s die New Horizons naar Ultima Thule moeten brengen, worden aangepast. Die commando’s kunnen tot een dag voor de scheervlucht daadwerkelijk plaatsvindt, nog iets worden aangepast.

Het onbekende
Wat we precies gaan zien als New Horizons langs Ultima Thule scheert, blijft in nevelen gehuld. In dit stadium weten we niet eens hoe het Kuipergordelobject eruitziet. Laat staan dat we iets kunnen zeggen over de samenstelling en historie ervan. “Wat zullen we aantreffen als we een oude bouwsteen van planeten die sinds het ontstaan van ons zonnestelsel, 4,5 miljard jaar geleden, uitstekend bewaard is gebleven, gaan verkennen?” vraagt Alan Stern zich hardop af. “Niemand weet het.”

Reden genoeg om deze missie op de voet te volgen. Dat kan natuurlijk via Scientias.nl: we houden je de komende dagen op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen. Het moment suprême volgt op 1 januari, om 6.33 uur (Nederlandse tijd). Dan scheert New Horizons langs Ultima Thule. Rond die tijd is er hopelijk via NASA (zie kader), maar in ieder geval via het YouTube-kanaal van John Hopkins Applied Physics Laboratory een live-uitzending te zien met daarin onder meer simulaties van de scheervlucht. Later in de middag – rond 15.45 uur (Nederlandse tijd) – wordt naar verwachting een eerste signaal van New Horizons opgevangen en krijgen we meer duidelijkheid over hoe de scheervlucht is verlopen. Ook dat wordt live uitgezonden. Net als de persbriefing die aan het eind van de middag (Nederlandse tijd) plaatsvindt. Tijdens die briefing wordt meer verteld over de status van het ruimtevaartuig. Ook worden enkele nieuwe foto’s vrijgegeven. De eerste onderzoeksresultaten worden een dag later verwacht.

Afbeelding
http://pluto.jhuapl.edu/
Shut down
Op het moment van schrijven is er in de VS sprake van een shut down. Doordat er geen overeenstemming is bereikt over de begroting – president Trump wil daarin geld vrijmaken voor zijn Mexicaanse grensmuur en de Democraten zien daar niets in – kan de overheid geen geld uitgeven en ambtenaren niet betalen. Niet-cruciale overheidsdiensten zijn dan ook gesloten. Het heeft vanzelfsprekend ook gevolgen voor overheidsinstantie NASA. Zo is NASA TV momenteel offline. Als de shut down voortduurt, kan het dan ook zomaar zijn dat we de scheervlucht langs Ultima Thule niet via NASA TV kunnen volgen. Het goede nieuws is dat het John Hopkins Applied Physics Laboratory – dat de missie samen met NASA en het Southwest Research Institute op poten heeft gezet – reeds heeft toegezegd live-uitzendingen rondom de cruciale momenten tijdens de scheervlucht uit te zenden.

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/PI- ... VQhFT9c3wo
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 01 jan 2019, 09:22

NASA Live: Official Stream of NASA TV

NASA Live
New Horizons #UltimaThule Flyby-evenementen (Alle tijden Eastern) . New Horizons live-evenementen worden uitgezonden op NASA Television. Ga voor informatie over het programmeren naar de pagina Applied Physics Laboratory (APL) Where to Watch. Voor updates van de missiestatus volgt u @NASANewHorizons.
Dinsdag, 1 januari, 9.45 uur: New Horizons Signaalverwerving van Ultima Thule Flyby (alle kanalen)
11.30 uur: New Horizons Post-Flyby Persconferentie

Woensdag 2 januari 14:00 uur: New Horizons persbriefing over wetenschappelijke resultaten van Ultima Thule.

Donderdag 3 januari 14:00 uur: New Horizons-persbriefing over wetenschappelijke resultaten van Ultima Thule.



https://www.nasa.gov/nasalive
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 01 jan 2019, 19:43

New Horizons onderzoekt Ultima Thule met succes
NASA-ruimtevaartuig bereikt het meest verre doelwit in de geschiedenis

NASA's New Horizons-ruimtevaartuig vloog voorbij Ultima Thule in de vroege uren van nieuwjaarsdag en luidde het tijdperk in van verkenning van de enigmatische Kuipergordel, een regio met oer-objecten die sleutels bevat voor het begrijpen van de oorsprong van het zonnestelsel.

"Gefeliciteerd NASA's New Horizons-team, Johns Hopkins Applied Physics Laboratory en het Southwest Research Institute voor het opnieuw maken van geschiedenis .Naast de eerste om Pluto te verkennen, vloog New Horizons vandaag door het meest verre object ooit bezocht door een ruimtevaartuig en werd de eerste die direct een object onderzoekt dat overblijfselen bevat van de geboorte van ons zonnestelsel ", zegt NASA-beheerder Jim Bridenstine. "Dit is waar het bij leiderschap in de ruimtevaart om draait."

Signalen die bevestigen dat het ruimtevaartuig gezond is en digitale recorders hebben gevuld met wetenschappelijke gegevens over Ultima Thule zijn vandaag om 10:29 uur EST bij het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL) aangekomen, bijna exact 10 uur nadat New Horizons het dichtst bij was benadering van het object.

Afbeelding
Aan de linkerkant is een composiet van twee foto's gemaakt door de hoge resolutie Long Range Recaderence Imager (LORRI) van New Horizons, die tot nu toe de beste indicatie is voor de grootte en vorm van de Ultima Thule. Voorlopige metingen van dit Kuiper Belt-object suggereren dat het ongeveer 20 mijl lang en 10 mijl breed is (32 kilometer op 16 kilometer). Een artist's impression rechts illustreert een mogelijke verschijning van Ultima Thule, gebaseerd op het daadwerkelijke beeld links. De richting van de spinas van Ultima wordt aangegeven door de pijlen.
Credits: NASA / JHUAPL / SwRI; schets met dank aan James Tuttle Keane

"New Horizons presteerden zoals gepland vandaag en voeren de verste verkenning uit van elke wereld in de geschiedenis - 4 miljard mijl van de zon", zei hoofdonderzoeker Alan Stern van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado. "De gegevens die we hebben zien er fantastisch uit en we leren Ultima al van dichtbij kennen, vanaf hier worden de gegevens alleen maar beter en beter!"

Beelden die werden genomen tijdens de nadering van het ruimtevaartuig - waarmee New Horizons binnen Ultimate om Ultiemam 3300 kilometer Ultimate werd gebracht om 12:33 uur EST - onthulden dat het object Kuipergordel een vorm kan hebben die lijkt op een bowlingpin die eindeloos ronddraait, met afmetingen van ongeveer 20 bij 10 mijl (32 bij 16 kilometer). Een andere mogelijkheid is dat Ultima twee objecten zijn die om elkaar draaien. Flyby-gegevens hebben al een van de mysteries van Ultima opgelost, wat aantoont dat het object van de Kuiper-riem draait als een propeller met de as ongeveer in de richting van New Horizons. Dit verklaart waarom in eerdere afbeeldingen voordat Ultima werd opgelost, de helderheid ervan niet varieerde tijdens het draaien. Het team heeft de rotatieperiode nog steeds niet bepaald.

Toen de wetenschappelijke gegevens met de eerste terugkeer naar de aarde begonnen, genoten leden van het missieteam en leiderschap van de opwinding van de eerste verkenning van dit verre gebied van de ruimte.

"New Horizons heeft een dierbare plek in ons hart als een onverschrokken en aanhoudende kleine ontdekkingsreiziger, evenals een geweldige fotograaf," zei Johns Hopkins Applied Physics Laboratory Director Ralph Semmel. "Deze vlucht is een primeur voor ons allemaal - APL, NASA, de natie en de wereld - en het is een grote verdienste voor het gedurfde team van wetenschappers en ingenieurs die ons tot dit punt hebben gebracht."

Afbeelding
Deze reeks van drie foto's, ontvangen op 31 december 2018, en gemaakt door de LORRI-camera aan boord van New Horizons op 70 en 85 minuten na elkaar, illustreert de rotatie van Ultima Thule.
Credits: NASA / JHUAPL / SwR

"Het bereiken van Ultima Thule van 4 miljard mijl verderop is een ongelooflijke prestatie, dit is verkenning op zijn best," zei Adam L. Hamilton, president en CEO van het Southwest Research Institute in San Antonio. "Een pluim voor het wetenschapsteam en missiepartners voor het starten van de studieboeken over Pluto en de Kuipergordel. We kijken uit naar het volgende hoofdstuk."

Het ruimtevaartuig van New Horizons zal de komende dagen en maanden afbeeldingen en andere gegevens blijven downloaden, waarmee de terugkeer van alle wetenschappelijke gegevens in de komende 20 maanden wordt voltooid. Toen New Horizons in januari 2006 werd gelanceerd, was George W. Bush in het Witte Huis, was Twitter net gelanceerd en was Time Magazine's Person of the Year "jij - alle wereldwijde internetgebruikers." Negen jaar na zijn reis begon het ruimtevaartuig met het verkennen van de Kuipergordel met een flyby van Pluto en zijn manen. Bijna 13 jaar na de lancering zal het ruimtevaartuig zijn verkenning van de Kuipergordel voortzetten tot ten minste 2021. Teamleden zijn van plan meer Kuipergordelonderzoek voor te stellen.

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20190101
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 02 jan 2019, 23:01

NASA's New Horizons Mission onthult volledig nieuw soort wereld

Afbeelding
Dit beeld, gemaakt door de Long Range Recanner (LORRI), is de meest gedetailleerde van Ultima Thule die tot nu toe is geretourneerd door het ruimtevaartuig New Horizons. Het werd genomen op 5:01 Universal Time op 1 januari 2019, slechts 30 minuten vóór de dichtstbijzijnde nadering vanuit een bereik van 18.000 mijl (28.000 kilometer), met een originele schaal van 140 meter (730 voet) per pixel. Credit: NASA / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute

Wetenschappers van NASA's New Horizons-missie brachten de eerste gedetailleerde beelden uit van het meest verre object ooit onderzocht: het Kuiper Belt-object met de bijnaam Ultima Thule. Zijn opmerkelijke uiterlijk verlicht, in tegenstelling tot wat we eerder hebben gezien, de processen die de planeten vier en een half miljard jaar geleden hebben gebouwd.

"Deze flyby is een historische prestatie", zegt New Horizons Principal Investigator Alan Stern van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado. "Nooit eerder heeft een team van ruimtevaartuigen zo'n klein lichaam met zo'n hoge snelheid zo ver weg in de afgrond van de ruimte opgespoord New Horizons heeft een nieuwe lat gelegd voor de ultramoderne navigatie van ruimtevaartuigen."

De nieuwe foto's - genomen vanaf bijna 17.000 mijl (27.000 kilometer) bij nadering - onthulden Ultima Thule als een "contactbinary", bestaande uit twee verbonden bollen. End to end, de wereld meet 19 mijl (31 kilometer) lang. Het team heeft de grotere bol "Ultima" (19 km) en de kleinere bol "Thule" (9 mijl / 14 km) gedubd.

Het team zegt dat de twee bollen waarschijnlijk al op 99 procent van de weg teruggingen naar de formatie van het zonnestelsel en niet sneller botsten dan twee auto's in een spatbord-buigmachine.

"New Horizons is als een tijdmachine, die ons terugvoert naar de geboorte van het zonnestelsel.We zien een fysieke weergave van het begin van de planetaire formatie, bevroren in de tijd", zegt Jeff Moore, teamleider van New Horizons Geology and Geophysics. "Bestuderen van Ultima Thule helpt ons te begrijpen hoe planeten zich vormen - zowel degenen in ons eigen zonnestelsel als degenen die in een baan rond andere sterren in onze Melkweg cirkelen."

Gegevens van de nieuwjaarsdag flyby zullen de komende weken en maanden blijven verschijnen, met nog veel hogere resolutiebeelden die nog moeten komen.

"In de komende maanden zal New Horizons tientallen datasets naar de aarde verzenden en zullen we nieuwe hoofdstukken schrijven in het verhaal van Ultima Thule - en het zonnestelsel", zei Helene Winters, New Horizons Project Manager.

Afbeelding
Het eerste kleurenbeeld van Ultima Thule, genomen op een afstand van 137.000 kilometer (137.000 kilometer) op 4:08 Universal Time op 1 januari 2019, benadrukt het roodachtige oppervlak. Aan de linkerkant is een verbeterde kleurenafbeelding gemaakt door de Multispectral Visible Imaging Camera (MVIC), geproduceerd door het combineren van de nabij-infrarood-, rode en blauwe kanalen. Het middelste beeld gemaakt door de Long Range Refonna Imager (LORRI) heeft een hogere ruimtelijke resolutie dan MVIC met ongeveer een factor vijf. Rechts is de kleur op het LORRI-beeld gelegd om de kleuruniformiteit van de Ultima- en Thule-lobben te tonen. Let op de verminderde rode kleur in de hals van het object.
Credit: NASA / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20190102
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 03 jan 2019, 07:11

Afbeelding
Zojuist heeft NASA tijdens een persconferentie nieuwe foto’s van Ultima Thule vrijgegeven. En daarop zien we het object in volle glorie én kunnen we na jarenlang speculeren eindelijk concluderen hoe het in 2014 ontdekte object er nu werkelijk uitziet. En wat blijkt? Ultima Thule heeft verdacht veel weg van een sneeuwpop! Het object bestaat uit twee delen die aan elkaar vast zijn komen te zitten en heeft een grote romp – die vanaf nu wordt aangeduid als Ultima – en een wat kleiner hoofd – dat vanaf nu wordt aangeduid als Thule.

Afbeelding
Op basis van de data die tot op heden zijn binnengekomen, kunnen onderzoekers al veel meer over Ultima Thule concluderen. Zo is de rotatiesnelheid inmiddels vastgesteld op ongeveer 15 uur. Daarnaast kunnen onderzoekers op basis van kleurenfoto’s die zijn binnengekomen, concluderen dat Ultima Thule – zoals verwacht – rood van kleur is. Wat ook best verrassend is, is dat er op het ongeveer 35 kilometer grote object grote verschillen zijn tussen gebieden. Zo reflecteert de ene regio veel meer licht dan de andere regio. De gebieden die het meeste zonlicht reflecteren, kaatsen ongeveer 16% van het zonlicht terug. De gebieden die het minste zonlicht reflecteren, slechts 6%. Wat daarbij met name opvalt, is dat heldere en donkere regio’s soms zij-aan-zij liggen. Dat zien we bijvoorbeeld op Thule, oftewel het kleinere deel van het samengestelde Kuipergordelobject. Ook is goed te zien dat juist de nekregio, dus de plek waar het kleine en grote deel van Ultima Thule aan elkaar vastgeklonken zitten, heel helder is

Afbeelding
Topografie
Op basis van hogeresolutiebeelden van Ultima Thule kan inmiddels ook meer gezegd worden over de topografie. De foto heeft een resolutie van zo’n 137 meter per pixel. Daarbij moet worden opgemerkt dat er nog veel betere foto’s verwacht worden: NASA hoopt uiteindelijk beelden te ontvangen met een resolutie van zo’n 35 meter per pixel. Voor nu moeten we echter roeien met de riemen die we hebben. En ook op basis van deze foto valt al genoeg te zeggen. De gele pijlen duiden heldere gebieden op Ultima Thule aan. Vaak zijn deze gebieden cirkelvormig. De rode pijlen duiden de donkerdere gebieden aan. Deze zijn vaak wat langgerekter. Ook is goed te zien dat de nekregio (aangeduid met de blauwe pijl) veel helderder is. Dat kan komen doordat er in dit gebied veel fijner materiaal op het oppervlak ligt, of doordat het gebied een andere samenstelling heeft. Meer duidelijkheid daarover wordt binnenkort verwacht. Verder kan op basis van de beelden voorzichtig geconcludeerd worden dat er geen inslagkraters te zien zijn. Ook lijkt Ultima Thule te beschikken over heuvelachtige landvormen. Maar daarover kan pas met zekerheid iets gezegd worden als er betere beelden binnenrollen.
Samengesteld object
Lang was onduidelijk hoe Ultima Thule eruit zag. Was het een samengesteld object, bestaande uit twee aan elkaar vastgeklonken delen? Of bestond het uit twee delen die om elkaar heen cirkelden? De nieuwste beelden geven meer duidelijkheid: Ultima Thule is een samengesteld object. Maar hoe is dat object precies tot stand gekomen? De beelden hieronder laten het mooi zien. Het begon allemaal met een grote groep kleine, ijzige objecten die samenklonteren tot twee grote objecten. En die objecten bewegen spiraalsgewijs naar elkaar toe om uiteindelijk te ‘botsen’. Die botsing verloopt – doordat de objecten met een zeer lage snelheid naar elkaar toe bewegen – vrij harmonieus en zonder al te grote schade aan beide objecten toe te brengen

Afbeelding
Op vergelijkbare wijze zijn ook de grote planeten in ons zonnestelsel ontstaan. We kijken hier dus als het ware naar niet verder benutte bouwblokken uit de prille beginjaren van ons zonnestelsel.

https://www.scientias.nl/we-weten-het-n ... ld-object/
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 03 jan 2019, 15:17

OSIRIS REx, New Horizons & Chang'e 4 Make History

Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 03 jan 2019, 22:41

Stukje bij beetje geeft Ultima Thule zijn geheimen prijs

Ultima Thule in 3D
Afbeelding
Credit: NASA / JHUAPL / SwRI
Het wetenschapsteam van New Horizons heeft het eerste stereobeeld-paar van Ultima Thule gemaakt. Dit beeld kan worden bekeken met een stereoglas om de driedimensionale vorm van het Kuiper-riemobject te onthullen. De beelden die het stereopaar hebben gemaakt, zijn op 1 januari 2019 door de Long Range Range Imager (LORRI) genomen om 4:23 en 5:01 Universal Time vanuit respectieve reeksen van 61.000 kilometer (61.000 kilometer) en 17.000 kilometer (28.000 kilometer) ), met respectieve oorspronkelijke schalen van 1017 voet (310 meter) en 459 voet (140 meter) per pixel.

Gegevens van NASA's New Horizons-ruimtevaartuig, dat eerder deze week Kuuser Belt-object Ultima Thule onderzocht, leveren dagelijks wetenschappelijke ontdekkingen op. Tot de bevindingen die het team van de missiewetenschap in de afgelopen dag heeft gemaakt, behoren:

Initiële gegevensanalyse heeft geen aanwijzingen gevonden voor ringen of satellieten die groter zijn dan één mijl in diameter rond Ultima Thule.
Gegevensanalyse heeft nog geen bewijs van een atmosfeer gevonden.
De kleur van Ultima Thule komt overeen met de kleur van vergelijkbare werelden in de Kuipergordel, bepaald door telescopische metingen.
De twee lobben van Ultima Thule - de eerste Kuiper Belt contact binaire bezocht - zijn bijna identiek in kleur. Dit komt overeen met wat we weten over binaire systemen die niet met elkaar in contact zijn gekomen, maar rond een gedeeld zwaartepunt draaien.
"De eerste verkenning van een klein Kuiper Belt-object en de meest verre verkenning van elke wereld in de geschiedenis is nu geschiedenis, maar bijna alle gegevensanalyse ligt in de toekomst", zei Alan Stern van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado.

Datatransmissie van New Horizons zal ongeveer een week pauze houden terwijl het ruimtevaartuig achter de zon passeert zoals te zien is vanaf hier op aarde. De overdracht van gegevens wordt op 10 januari hervat, waarna een download van 20 maanden van de resterende wetenschappelijke schatten van het ruimtevaartuig wordt gestart.

"Degenen onder ons in het wetenschapsteam kunnen niet wachten om te beginnen met het graven in die schatkamer," zei Stern. New Horizons voltooiden de verste luchtbrug in de geschiedenis toen het op ongeveer 1 april (3500 kilometer) Ultima Thule om 12:33 uur EST op 1 januari in beeld kwam, waarbij het object op meer dan 32.000 mijl (51.000 kilometer) per uur werd ingezoomd

Afbeelding
In dit geanimeerde GIF van Kuiper Belt-object Ultima Thule gemaakt van twee afbeeldingen die 38 minuten uit elkaar zijn genomen, bevindt de "Thule" -kwab zich het dichtst bij het New Horizons-ruimtevaartuig. Naarmate Ultima Thule roteert, kunnen hints van de topografie worden waargenomen. De foto's zijn gemaakt door de Long Range Range Imager (LORRI) om 4:23 en 5:01 Universal Time op 1 januari 2019 uit respectieve reeksen van 61.000 km (61.000 km) en 17.000 mijl (28.000 km), met respectieve originele schalen van 1017 voet (310 meter) en 459 voet (140 meter) per pixel.

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20190103
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gast1

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door Gast1 » 04 jan 2019, 09:34

Prachtig!!!

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 24 jan 2019, 11:48

Kans dat New Horizons nóg een Kuipergordelobject van dichtbij gaat bekijken, groeit

De sonde blijkt tijdens de scheervlucht langs Ultima Thule minder brandstof te hebben verbruikt dan verwacht.

Alsof de scheervlucht van New Horizons langs kuipergordelobject Ultima Thule nog niet genoeg was, maakt het team zich nu alweer op voor meer. De ruimtesonde haast zich op dit moment door de Kuipergordel. Ondertussen probeert de sonde andere verre objecten en de straling-, gas- en stofomgeving te onderzoeken. Maar er ligt ook alweer een mooie, specifiekere bestemming in het verschiet. En dat terwijl we nog niet eens alle data over de scheervlucht langs Ultima Thule binnen hebben.

Ultima Thule
Op 1 januari 2019 vond de historische scheervlucht van ruimtesonde New Horizons langs kuipergordelobject Ultima Thule plaats. En sindsdien druppelt er steeds meer nieuwe informatie over het bijzondere object binnen. Echter weten we nog lang niet alles. Zo stellen de onderzoekers dat we op dit moment slechts 1% van alle gegevens die New Horizons verzameld heeft, binnen hebben. Dit komt mede doordat de ruimtesonde vlak na zijn scheervlucht langs Ultima Thule – vanaf de aarde gezien – achter de zon dook. Hierdoor was het voor vijf dagen niet mogelijk om data terug naar huis te sturen. In de komende weken zullen de onderzoekers weer met nieuwe updates komen. Het kan echter in totaal zo’n 20 maanden duren voordat alle data die New Horizons verzameld heeft, binnen zijn.

Wat weten we?
Maar wat weten we eigenlijk tot nu toe over Ultima Thule? Hier een overzichtje!

1) Afstand
Ultima Thule is één van de vele ijzige objecten in een enorm uitgestrekt gebied dat de Kuipergordel heet. Het object bevindt zich op ongeveer 6,5 miljard kilometer afstand van de aarde en ligt ongeveer 1 miljard kilometer verder weg dan Pluto: de dwergplaneet waar New Horizons in 2015 langs scheerde.

2) Twee bollen
Ultima Thule is miljarden jaren geleden gevormd en bestaat uit twee, aan elkaar gelijmde bollen. Daardoor lijkt het kuipergordelobject verdacht veel op een sneeuwpop. De grote romp wordt aangeduid als Ultima en het wat kleinere hoofd heet Thule. Het hele object is waarschijnlijk zo’n 33 kilometer groot en heeft een rode kleur.
3) Reflectie
De ene regio van het object reflecteert veel meer licht dan de andere regio. De gebieden die het meeste zonlicht reflecteren, kaatsen ongeveer 16% van het zonlicht terug. De gebieden die het minst zonlicht reflecteren, slechts 6%. Het helderst is het gebied tussen de twee bollen in, de ‘nek’ zullen we maar zeggen.

4) Rotatiesnelheid
De rotatiesnelheid van het object is vastgesteld op 16 uur.

5) Geen maantjes
Ultima Thule is een eenling, zo heeft het object geen maantjes, ringen of een atmosfeer. Al houden de onderzoekers nog een slag om de arm. Zo hadden ze namelijk wel wat maantjes rond het object verwacht. Aangenomen wordt dat de twee delen waaruit Ultima Thule bestaat is opgebouwd op het moment dat ze elkaar aantikten, veel sneller roteerden dan nu het geval is. Maar hoe zijn ze afgeremd? Maantjes zouden daar een cruciale rol in hebben gespeeld. De ontdekking van een maantje zou kunnen helpen bij het vaststellen van de massa en de samenstelling van het object.

Updates
We hoeven gelukkig niet lang te wachten voor meer updates. Zo is de verwachting dat er tegen het einde van februari meer afbeeldingen binnen gedruppeld zijn. Hierdoor komen we hopelijk meer te weten over de vorm en de samenstelling van Ultima Thule en over al dan niet de aanwezigheid van maantjes.

En verder?
Zoals aangegeven zijn de onderzoekers van plan de ontdekkingstocht van New Horizons in de Kuipergordel voort te zetten. Zo zullen ze in maart het object met de naam 2014 PN70 gaan bekijken. Het object zal echter niet meer dan een puntje op een foto zijn. Echter moet dit toch voldoende zijn om meer informatie over de rotatieperiode, oppervlakte-eigenschappen, vorm en eventuele aanwezigheid van maantjes te verkrijgen. Deze zullen dan vergeleken worden met Ultima Thule.

Beginnend vanaf 2021 zal de missie van New Horizons nog verder worden uitgebreid. Dit komt omdat het team erin is geslaagd om tijdens de scheervlucht langs Ultima Thule minder brandstof te gebruiken dan vooraf berekend. Hierdoor is er nog genoeg brandstof over om verder in de Kuipergordel te pionieren.

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/PI- ... 01_17_2019
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 25 jan 2019, 11:18

New Horizons 'nieuwste en beste weergave van Ultima Thule

Afbeelding
Credit: NASA / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute

De wonderen - en mysteries - van Kuiper Belt-object 2014 MU69 blijven zich vermenigvuldigen naarmate het New Horizons-ruimtevaartuig van NASA nieuwe beelden van het flyby-doelwit New Year's Day 2019 naar huis bundelt.

Deze afbeelding, genomen tijdens de historische 1 januari-flyby van wat informeel bekend staat als Ultima Thule, is de duidelijkste weergave tot nu toe van dit opmerkelijke, oude object in de verre uithoeken van het zonnestelsel - en de eerste kleine "KBO" ooit verkend door een ruimtevaartuig.

Verkregen met het groothoekobject Multicolor Visible Imaging Camera (MVIC) van het Ralph-instrument van New Horizons, werd deze opname gemaakt toen de KBO 4200 mijl (6700 kilometer) van het ruimtevaartuig was, om 05:26 uur UT (12:26 uur EST ) op 1 januari - slechts zeven minuten vóór de dichtstbijzijnde benadering. Met een originele resolutie van 135 meter (440 voet) per pixel werd het beeld opgeslagen in het gegevensgeheugen van het ruimtevaartuig en op 18 en 19 januari naar de aarde verzonden. Wetenschappers hebben het beeld vervolgens verscherpt om fijne details te verbeteren. (Dit proces, ook wel deconvolutie genoemd, versterkt ook de korreligheid van het beeld bij een hoog contrast.)

De schuine belichting van deze afbeelding onthult nieuwe topografische details langs de dag / nacht grens, of terminator, nabij de top. Deze details omvatten talrijke kleine putjes met een diameter tot ongeveer 0,4 km (0,7 kilometer). Het grote cirkelvormige kenmerk, ongeveer 4 mijl (7 kilometer) aan de overkant, op de kleinste van de twee lobben, lijkt ook een diepe depressie te zijn. Niet duidelijk is of deze putten inslagkraters zijn of kenmerken die voortkomen uit andere processen, zoals "instortputten" of de oude afblazing van vluchtige materialen.

Beide lobben vertonen ook veel intrigerende licht- en donkerpatronen van onbekende oorsprong, die aanwijzingen kunnen onthullen over hoe dit lichaam werd samengesteld tijdens de vorming van het zonnestelsel 4,5 miljard jaar geleden. Een van de meest opvallende hiervan is de heldere "kraag" die de twee lobben scheidt.

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20190124
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 09 feb 2019, 09:40

Dit zijn niet de laatste Ultima Thule-beelden die New Horizons naar de aarde zullen sturen

Afbeelding
Zendingswetenschappers hebben deze "vertrekfilm" gemaakt van 14 verschillende foto's gemaakt door de New Horizons Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) kort nadat het ruimteschip op 1 januari 2019 voorbij het Kuiper Belt-object met de bijnaam Ultima Thule (officieel 2014 MU69) vloog. Het centrale frame van deze reeks is genomen op 1 januari om 05:42:42 UT (12:42 uur EST), toen New Horizons 5.892 mijl (8.862 kilometer) voorbij Ultima Thule lag, ongeveer 4,1 miljard mijl (6,6 miljard kilometer) van aarde. De verlichte halve maan van het object is wazig in de afzonderlijke frames omdat tijdens deze snelle scan een relatief lange belichtingstijd werd gebruikt om het signaalniveau van de camera te verhogen - maar het wetenschapsteam combineerde en verwerkte de beelden om de vervaging te verwijderen en de dunne halve maan te verscherpen. Dit is de verste film van elk object in ons zonnestelsel dat ooit door een ruimtevaartuig is gemaakt. De afbeeldingen onthullen een schets van het "verborgen" deel van de Ultima Thule dat niet door de zon werd verlicht toen het ruimtevaartuig voorbijreed, maar kan worden "getraceerd" omdat het het zicht op achtergrondsterren ook in het beeld blokkeerde.
Credits: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute / National Optical Astronomy Observatory

Een suggestieve nieuwe beeldsequentie van NASA's New Horizons-ruimtevaartuig biedt een uiteenlopend beeld van het Kuiper-riemobject (KBO) met de bijnaam Ultima Thule - het doelwit van de New Year's 2019-flyby en de meest verre wereld ooit verkend.

Dit zijn niet de laatste Ultima Thule-beelden die New Horizons naar de aarde zullen sturen - er zullen er nog veel meer komen - maar het zijn de laatste standpunten die New Horizons heeft vastgelegd van de KBO (officieel MU69 genaamd 2014) terwijl deze weg racete op meer dan 31.000 mijlen per uur (50.000 kilometer per uur) op 1 januari. De beelden werden genomen bijna 10 minuten nadat New Horizons het dichtstbijzijnde benaderingspunt kruiste.

"Dit is echt een ongelooflijke beeldsequentie, gemaakt door een ruimtevaartuig dat een kleine wereld onderzoekt, vier miljard mijlen verwijderd van de aarde", zei missie-hoofdonderzoeker Alan Stern van het Southwest Research Institute. "Niets zoals dit is ooit vastgelegd in beeldspraak."

De nieuw uitgebrachte afbeeldingen bevatten ook belangrijke wetenschappelijke informatie over de vorm van Ultima Thule, die een van de belangrijkste ontdekkingen blijkt te zijn uit de flyby.

De eerste close-upafbeeldingen van Ultima Thule - met zijn twee verschillende en schijnbaar bolvormige segmenten - hadden waarnemers het een 'sneeuwman' genoemd. Meer analyse van naderingsafbeeldingen en deze nieuwe vertrekafbeeldingen hebben die opvatting echter gedeeltelijk gewijzigd. onthullen een overzicht van het deel van de KBO dat niet werd verlicht door de zon, maar kon worden "getraceerd" omdat het het zicht op achtergrondsterren blokkeerde.

Door 14 van deze afbeeldingen in een korte vertrekfilm te plaatsen, kunnen wetenschappers van New Horizons bevestigen dat de twee secties (of "lobben") van Ultima Thule niet bolvormig zijn. De grotere kwab, bijgenaamd "Ultima", lijkt meer op een gigantische pannenkoek en de kleinere kwab, bijgenaamd "Thule", heeft de vorm van een gedeukte walnoot.

Afbeelding
New Horizons nam deze foto van het Kuiper Belt-object 2014 MU69 (bijgenaamd Ultima Thule) op 1 januari 2019, toen het NASA-ruimtevaartuig 5.964 mijl (8.862 kilometer) erachter overschreed. De afbeelding links is een "gemiddelde" van tien foto's gemaakt door de Long Range Reconnaissance Imager (LORRI); de halve maan is wazig in de onbewerkte frames omdat tijdens deze snelle scan een relatief lange belichtingstijd werd gebruikt om het signaalniveau van de camera te verhogen. Zendingswetenschappers hebben het beeld kunnen verwerken en de bewegingsonscherpte kunnen verwijderen om een ​​scherper, helderder beeld van de dunne halve maan van Ultima Thule te produceren.
Credits: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute / National Optical Astronomy Observatory

Afbeelding
Het inzicht van wetenschappers in Ultima Thule is veranderd door het bekijken van aanvullende gegevens. De "oude weergave" in deze illustratie is gebaseerd op beelden die zijn genomen binnen een dag na New Horizons 'dichtste benadering van het Kuiper Belt-object op 1 januari 2019, wat suggereert dat beide van "Ultima" (de grotere sectie of kwab) en "Thule" (de kleinere) waren bijna perfecte bollen die elkaar amper raken. Maar naarmate er meer gegevens werden geanalyseerd, waaronder een aantal zeer suggestieve halve maanbeelden die bijna 10 minuten na de dichtstbijzijnde benadering werden genomen, ontstond een 'nieuwe kijk' op de vorm van het object. Ultima lijkt meer op een 'pannenkoek' en Thule is een 'gedeukte walnoot'. Het onderaanzicht is het huidige beste vormmodel voor Ultima Thule, maar heeft nog steeds enige onzekerheid omdat een hele regio in wezen aan het zicht was onttrokken en niet werd verlicht door de zon, tijdens de New Horizons-flyby.
Credits: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute

"We hadden een indruk van Ultima Thule op basis van het beperkte aantal afbeeldingen dat werd teruggezonden in de dagen rond de flyby, maar het zien van meer gegevens heeft onze kijk aanzienlijk veranderd," zei Stern. "Het zou dichter bij de werkelijkheid zijn om te zeggen dat Ultima Thule's vorm platter is, zoals een pannenkoek. Maar nog belangrijker, de nieuwe beelden creëren wetenschappelijke puzzels over hoe een dergelijk object zelfs zou kunnen worden gevormd. We hebben nog nooit zoiets gezien dat om de zon draait. "

De vertrekbeelden zijn vanuit een andere hoek genomen dan de naderende foto's en geven aanvullende informatie over de vorm van Ultima Thule. Het centrale frame van de reeks werd genomen op 1 januari om 05:42:42 UT (12:42 uur EST), toen New Horizons 5.892 mijl (8.862 kilometer) voorbij Ultima Thule lag, en 4,1 miljard mijl (6,6 miljard kilometer) van aarde. De verlichte halve maan van het object is wazig in de afzonderlijke frames omdat tijdens deze snelle scan een relatief lange belichtingstijd werd gebruikt om het signaalniveau van de camera te verhogen - maar het wetenschapsteam combineerde en verwerkte de beelden om de vervaging te verwijderen en de dunne halve maan te verscherpen.


Deze animatie toont een vormmodel van Ultima Thule gemaakt door het New Horizons-wetenschapsteam op basis van de analyse van alle pre-flyby-afbeeldingen die tot nu toe naar de aarde zijn gestuurd. De eerste helft van de film bootst het uitzicht vanaf het ruimtevaartuig New Horizons na toen het Ultima Thule naderde en de vorm van de 'sneeuwpop' heeft die zo vaak werd genoemd in de tijd rond de New Year's 2019-flyby. De film draait vervolgens naar een zijaanzicht dat illustreert wat New Horizons zou hebben gezien als de camera's slechts een paar minuten na de dichtstbijzijnde benadering op Ultima Thule wezen. Hoewel dat niet het geval was, hebben missiewetenschappers een model van dit zijaanzicht kunnen samenstellen, dat op zijn minst gedeeltelijk werd bevestigd door een reeks halve maanbeelden van Ultima Thule (link). Er is nog steeds aanzienlijke onzekerheid in de maten van "Ultima" (de grotere sectie, of kwab) en "Thule" (de kleinere) in de verticale dimensie, maar het is nu duidelijk dat Ultima meer op een pannekoek lijkt dan een bol, en dat Thule ook erg niet-bolvormig is. De rotatie in deze animatie is niet de werkelijke rotatie van het object, maar wordt puur gebruikt om de vorm ervan te illustreren.
Credits: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute

Veel achtergrondsterren zijn ook te zien in de afzonderlijke afbeeldingen; kijken naar welke sterren "knipperden" terwijl het object ervoor passeerde, liet wetenschappers de vorm van beide lobben schetsen, die vervolgens konden worden vergeleken met een model samengesteld uit analyse van pre-flyby-beelden en op de grond gebaseerde telescoopobservaties. "Het vormmodel dat we hebben afgeleid van alle bestaande Ultima Thule-beelden is opmerkelijk consistent met wat we hebben geleerd van de nieuwe halve maanbeelden", zegt Simon Porter, een co-onderzoeker van New Horizons van het Southwest Research Institute, die de vorm aanneemt modellering inspanning.

"Hoewel de aard van een snelle vlucht op sommige manieren beperkt hoe goed we de ware vorm van Ultima Thule kunnen bepalen, laten de nieuwe resultaten duidelijk zien dat Ultima en Thule veel platter zijn dan aanvankelijk werd aangenomen, en veel platter dan verwacht," voegde Hal toe. Weaver, New Horizons projectwetenschapper van het Johnny Hopkins Applied Physics Laboratory. "Dit zal ongetwijfeld nieuwe theorieën over planetesimale vorming in het vroege zonnestelsel motiveren."

De afbeeldingen in deze reeks zijn deze week beschikbaar op de LORRI-website van New Horizons . Onbewerkte afbeeldingen van de camera worden elke vrijdag op de site geplaatst.

https://www.nasa.gov/feature/new-horizo ... tima-thule
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 24 feb 2019, 06:52

New Horizons zendt scherpste foto’s van Ultima Thule naar de aarde
De Amerikaanse ruimtesonde New Horizons heeft nieuwe beelden van Kuipergordelobject Ultima Thule naar de aarde overgeseind. De opnamen, slechts 6,5 minuut voor de dichtste nadering van het kleine hemellichaam gemaakt, zijn de scherpste van allemaal. Ze zijn zelfs scherper dan de scherpste opnamen die New Horizons in juli 2015 van Pluto heeft gemaakt. Op zich is dat niet zo vreemd, want Ultima werd tot op drie keer zo kleine afstand genaderd. De beelden, verkregen met de ‘telelens’ van de ruimtesonde, laten details zien met afmetingen van slechts enkele tientallen meters. Ze tonen oppervlaktedetails die op eerdere opnamen niet te zien waren. Daaronder zijn raadselachtige, ruwweg cirkelvormige terreinen. De al eerdere opgemerkte kleine, donkere putten nabij de dag/nacht-grens op Ultima Thule zijn beter te zien, maar over hun oorzaak is nog niets concreets bekend. De vluchtleiding van New Horizons meldt dat de ruimtesonde nog steeds feilloos werkt. Hij is inmiddels 6,64 miljard kilometer van de aarde verwijderd en zijn signalen doen er zes uur en negen minuten over om ons te bereiken. (EE)

Afbeelding
De meest gedetailleerde afbeeldingen van Ultima Thule - verkregen slechts enkele minuten voordat de dichtstbijzijnde benadering om 12:33 uur EST op 1 januari benadert - hebben een resolutie van ongeveer 110 voet (33 meter) per pixel. Hun combinatie van hogere ruimtelijke resolutie en een gunstige kijkgeometrie bieden een ongekende mogelijkheid om het oppervlak van Ultima Thule te onderzoeken, waarvan men denkt dat het het meest primitieve object is dat ooit door een ruimtevaartuig is tegengekomen.
Deze bewerkte, samengestelde afbeelding combineert negen afzonderlijke foto's gemaakt met de Long Range Reconnaissance Imager (LORRI), elk met een belichtingstijd van 0.025 seconden, slechts 6 ½ minuut voordat het ruimtevaartuig de nadering naar Ultima Thule (officieel genaamd 2014 MU69) nadert. De foto werd genomen op 5:26 UT (12:26 uur EST) op 1 januari 2019, toen het ruimtevaartuig 4,109 mijl (6,628 kilometer) vanaf Ultima Thule en 4,1 miljard mijl (6,6 miljard kilometer) van de aarde kwam. De hoek tussen het ruimtevaartuig, Ultima Thule en de zon - bekend als de "fasehoek" - was 33 graden.
Credit: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute, National Optical Astronomy Observatory


New Horizons-wetenschappers maakten deze film van 14 verschillende foto's gemaakt door de New Horizons Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) kort voordat het ruimteschip op 1 januari 2019 voorbij het Kuiper Belt-object met de bijnaam Ultima Thule (officieel genaamd 2014 MU69) vloog. frame van deze reeks is genomen op 1 januari om 5:26:54 UT (12:26 uur EST), toen New Horizons 4,117 mijl (6,640 kilometer) was van Ultima Thule, ongeveer 4,1 miljard mijl (6,6 miljard kilometer) van de aarde . Ultima Thule vult het LORRI-beeld bijna volledig en is perfect vastgelegd in de frames, een verbazingwekkende technische prestatie gezien de onzekere locatie van Ultima Thule en het New Horizons-ruimtevaartuig voorbij vliegen met meer dan 32.000 mijl per uur.
Credit: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute

Afbeelding
eze bewerkte, samengestelde afbeelding combineert zeven afzonderlijke foto's gemaakt met de New Horizons Long Range Reconnaissance Imager (LORRI), elk met een belichtingstijd van 0.025 seconden, slechts 19 minuten voor de dichtstbijzijnde benadering van het ruimtevaartuig naar Ultima Thule (officieel 2014 MU69 genoemd). het beeld werd genomen om 5:14 uur UT (12:14 uur EST) op 1 januari 2019, toen het ruimtevaartuig 10 mijl (16,694 kilometer) van Ultima Thule was, met een resolutie van 273 voet (83 meter) per pixel. Het ruimtevaartuig was 4,1 miljard mijl (6,6 miljard kilometer) van de aarde verwijderd. De hoek tussen het ruimtevaartuig, Ultima Thule en de zon - bekend als de "fasehoek" - was 16 graden.
Credit: NASA / Johns Hopkins Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute, National Optical Astronomy Observatory

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20190222
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 08 mar 2019, 07:54

Ultima Thule in 3D
New Horizons Team maakt gebruik van Stereo Imaging om de eigenschappen van Kuiper Belt Object te onderzoeken
Steek je ogen over en breek de 3D-bril uit! NASA's New Horizons-team heeft nieuwe stereoweergaven gemaakt van het Kuiper Belt-object met de bijnaam Ultima Thule - het doelwit van de historische New Year's 2019-flyby van New Horizons, vier miljard mijlen van de aarde - en de beelden zijn even cool en boeiend als wetenschappelijk gezien waardevol .

3D bril
Dit beeld van Ultima Thule kan worden bekeken met roodblauwe stereoglazen om de driedimensionale vorm van het Kuiper-riemobject te onthullen.
Afbeelding

Parallel
Verander voor deze weergave je focus van het beeld door er doorheen (en het scherm) en in de verte te kijken. Hierdoor wordt het effect van een derde afbeelding in het midden gecreëerd; probeer je focus te richten op die derde afbeelding.
Afbeelding

Flikkeren
Gewoon kijken en genieten!
Deze korte animatie "flikkert" tussen New Horizons ruimtevaartuigaanzichten van Ultima Thule, het buitendoelwitdoel van de New Year's 2019 in de Kuipergordel.
Afbeelding

Scheel
Voor deze weergave kruist u uw ogen totdat het paar afbeeldingen in één wordt samengevoegd. Het kan helpen om uw vinger of een pen op slechts enkele centimeters van uw ogen te plaatsen en u erop te richten. Wanneer de achtergrond in beeld komt, verwijdert u het voorwerp dat zich dichterbij bevindt en concentreert u zich op de afbeelding.
Afbeelding

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20190307
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 17 mei 2019, 18:15

Eerste resultaten van scheervlucht langs Kuipergordelobject gepubliceerd

Afbeelding
Dit samengestelde beeld van het oorspronkelijke contact binaire Kuiper Belt Object 2014 MU69 (bijgenaamd Ultima Thule) - te zien op de cover van het 17 mei nummer van het tijdschrift Science - werd samengesteld uit gegevens verkregen door NASA's New Horizons ruimtevaartuig terwijl het door het object vloog 1 januari 2019. Het beeld combineert verbeterde kleurgegevens (in de buurt van wat het menselijk oog zou zien) met gedetailleerde panchromatische foto's met hoge resolutie.
Beeldmateriaal: NASA / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute / Roman Tkachenko.

Wetenschappers van het New Horizons-team hebben de eerste resultaten gepubliceerd van de kortstondige verkenning van de verre ijsdwerg MU69 (bijnaam Ultima Thule), die op nieuwjaarsdag 2019 plaatsvond (Science, 17 mei). Veel van de resultaten zijn in de loop van de afgelopen maanden al bekend geworden, maar eigenlijk is dit nog maar het topje van de ijsberg. Het leeuwendeel van de gegevens die ruimtesonde New Horizons heeft verzameld moet nog naar de aarde worden overgeseind. En dat kost nog zeker een jaar. Zoals bekend is MU69 een tweelobbig object, bestaande uit twee zeer verschillende delen. Vermoedelijk hebben deze ooit om elkaar heen gewenteld, en zijn ze pas later samengesmolten. Wanneer en hoe dat precies is gebeurd, is onduidelijk. Zeker is alleen dat het een ‘zachte’ botsing moet zijn geweest. In het Science artikel bespreken de wetenschappers een aantal van de oppervlaktestructuren van Ultima Thule, waaronder heldere vlekken, heuvels en dalen, en inslagkraters. De grootste van deze laatste heeft een diameter van acht kilometer, wat reusachtig is voor een object dat maar 36 kilometer lang is. Enkele kleinere ‘kuilen’ op het oppervlak lijken door instorting te zijn ontstaan of door sublimatie van ijs. Qua kleur en samenstelling lijkt Ultima Thule veel op andere objecten die in de Kuipergordel voorbij de planeet Neptunus zijn aangetroffen. Het is rood van kleur – roder zelfs dan Pluto. Aangenomen wordt dat deze kleur wordt veroorzaakt door de inwerking van kosmische straling op de organische verbindingen op het oppervlak. New Horizons is inmiddels 6,6 miljard kilometer van de aarde verwijderd, en daar komt elk uur 53.000 kilometer bij. Hij doet nog steeds waarnemingen van Kuipergordelobjecten, maar alleen van grote afstand. (EE)

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... 6#page-top
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 05 nov 2019, 15:17

WETENSCHAPPERS ONTHULLEN HOE PLUTO ER VAN ACHTEREN UITZIET

Afbeelding

Dit is de beste kaart die we van ‘de achterkant’ van Pluto hebben. En hier moeten we het in ieder geval de komende decennia mee doen.

Je kunt het je al bijna niet meer voorstellen. Maar voordat New Horizons zich in 2015 in de buurt van Pluto waagde, hadden we eigenlijk geen flauw idee hoe de dwergplaneet eruit zag. Tijdens een scheervlucht bracht New Horizons daar voorgoed verandering in; de sonde onthulde – tot in detail – hoe het oppervlak van de dwergplaneet eruit zag. En dat oppervlak bleek veel spannender te zijn dan onderzoekers ooit hadden durven dromen. Zo zagen we op close-up beelden bergen, gletsjers, kliffen en zelfs enorme ijsvlakten.

Wat je bijna zou vergeten, is dat dat alles zich op slechts één helft van Pluto bevond. Want doordat de dwergplaneet vrij traag roteert – Pluto doet er iets langer dan zes aardse dagen over om een rondje rond zijn as te draaien – kon New Horizons tijdens zijn scheervlucht slechts één zijde van de dwergplaneet in detail bekijken. De achterkant van Pluto hebben we dus niet in detail gezien.

De achterkant
Maar op basis van beelden die New Horizons voorafgaand aan de scheervlucht langs Pluto van de dwergplaneet maakte, zijn onderzoekers er nu toch in geslaagd om een vrij gedetailleerde kaart van de achterkant van Pluto te maken. “De achterkant van Pluto is de kant die tijdens de scheervlucht niet op New Horizons gericht was,” zo legt onderzoeker Kirby Runyon aan Scientias.nl uit. “Enkele dagen voor de scheervlucht was deze zijde van Pluto echter wel op New Horizons gericht.” En toen heeft New Horizons verschillende foto’s van deze ‘achterkant’ gemaakt. “De beelden hebben een veel lagere resolutie dan de beelden die we van de voorkant hebben, maar ze zijn nog steeds veel beter dan de beelden die vanaf of nabij de aarde, onder meer door ruimtetelescoop Hubble, van Pluto zijn gemaakt.” In eerste instantie leken die beelden met een lage resolutie die New Horizons ons voorschotelde niet zoveel te kunnen vertellen. Maar daar is de afgelopen jaren verandering in gekomen, legt Runyon uit. “Doordat we de geologie aan de voorzijde van Pluto nu beter begrijpen, kunnen we toch afleiden wat de wazig uitziende landvormen kunnen zijn.”

Geen hart
Vaststaat dat de achterzijde van Pluto zich onderscheidt van de voorzijde, die New Horizons dus in detail heeft bekeken. We vroegen Runyon welke verschillen hem het meest zijn opgevallen. “De achterzijde lijkt niet zo’n grote stikstofafzetting als Sputnik Planitia (zie kader, red.) te bezitten.”

“Wat ook opvalt, is dat de donkere ‘maculae’ er aan de voorzijde iets anders uit lijken te zien.” Zo lijken de donkere vlekken op de achterzijde van Pluto wat kleiner te zijn. Ook is er binnen de maculae aan de achterzijde van Pluto meer variatie als je kijkt naar hun albedo (reflecterend vermogen).

Schubben
Natuurlijk zijn er ook overeenkomsten. Zo zien we aan de achterzijde van Pluto ‘geschubde’ landschappen, die eerder ook aan de voorzijde zijn aangetroffen. Aangenomen wordt dat de schubben penitenten zijn: ijspieken die onder specifieke omstandigheden ook op aarde kunnen ontstaan. Maar waar penitenten op aarde hooguit enkele meters hoog zijn en vrij dicht op elkaar staan, lijken ze op Pluto wel 500 meter hoog te kunnen worden en soms kilometers van elkaar verwijderd te zijn. Een ander belangrijk verschil is dat de ijspieken op Pluto niet bestaan uit waterijs, maar uit methaanijs.

Afbeelding
‘Schubben’ aan de voorzijde van Pluto. Afbeelding: NASA / JHUAPL / SwRI.

Lijnenspel
Wat verder opvalt, is dat er op de achterzijde van de dwergplaneet sprake is van een vrij complex lijnenspel dat mogelijk gelieerd is aan Sputnik Planitia. De lijnen bevinden zich namelijk precies tegenover dit met ijs gevulde bekken, waarvan wordt aangenomen dat het door een flinke inslag is gecreëerd. Die inslag zou – mogelijk middels schokgolven – ook de korst aan de achterzijde van Pluto kunnen hebben verstoord.

Orbiter
Hoewel de onderzoekers ons zo een vrij gedetailleerd beeld van de achterzijde van Pluto kunnen geven, maakt hun kaart vooral nieuwsgierig, zo moet ook Runyon concluderen. “Het zien van de kaart van de achterkant van Pluto smaakt naar meer. Hoe ziet het er in een hogere resolutie uit?” Een antwoord op die vraag kan nog wel even op zich laten wachten. Er zijn voorzichtige plannen om een orbiter naar Pluto te sturen, maar zelfs als zij doorgang vinden, kan het nog wel enkele decennia duren voordat we een blik kunnen werpen op door deze orbiter gemaakte detailfoto’s van het complete oppervlak van Pluto.

Maar deze orbiter is niet onze enige kans om meer over de achterzijde van Pluto te weten te komen, zo benadrukken de onderzoekers in hun paper. In het volgende decennium worden op aarde verschillende grote telescopen geactiveerd die naar verwachting ook van Pluto redelijk gedetailleerde beelden kunnen maken. Natuurlijk kunnen die beelden nooit op tegen de beelden die New Horizons heeft gemaakt of een toekomstige orbiter kan maken, maar bij gebrek aan beter is het een waardevol vooruitzicht. Zeker omdat deze telescopen vrij regelmatig hun blik op Pluto kunnen richten en dus ook kunnen onderzoeken hoe de dwergplaneet door de seizoenen heen verandert. Deze telescopen kunnen ons naar verwachting dus veel meer over Pluto gaan vertellen. Maar hun ontwikkeling ontslaat ons zeker niet van onze plicht om naar Pluto terug te keren, zo stelt Runyon. Want Pluto is nog een bezoekje waard. “Pluto is – voor zover we weten – de grootste dwergplaneet in de Kuipergordel en dwergplaneten zijn het meestvoorkomende type planeet in het zonnestelsel; momenteel zijn ons bijna 130 dwergplaneten bekend. Dat betekent dat er in ons zonnestelsel veel meer dwergplaneten zijn dan gas- of ijsreuzen of aardachtige planeten. En Pluto kan ons helpen om veel meer over dit meest voorkomende type planeet te weten te komen.”

https://www.scientias.nl/wetenschappers ... n-uitziet/

https://arxiv.org/ftp/arxiv/papers/1910/1910.08833.pdf
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
Annemiet
Onderzoeker
Berichten: 294
Lid geworden op: 19 okt 2019, 14:08

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door Annemiet » 05 nov 2019, 15:28

univers schreef:
05 nov 2019, 15:17
WETENSCHAPPERS ONTHULLEN HOE PLUTO ER VAN ACHTEREN UITZIET

Afbeelding

Dit is de beste kaart die we van ‘de achterkant’ van Pluto hebben. En hier moeten we het in ieder geval de komende decennia mee doen.

Je kunt het je al bijna niet meer voorstellen. Maar voordat New Horizons zich in 2015 in de buurt van Pluto waagde, hadden we eigenlijk geen flauw idee hoe de dwergplaneet eruit zag. Tijdens een scheervlucht bracht New Horizons daar voorgoed verandering in; de sonde onthulde – tot in detail – hoe het oppervlak van de dwergplaneet eruit zag. En dat oppervlak bleek veel spannender te zijn dan onderzoekers ooit hadden durven dromen. Zo zagen we op close-up beelden bergen, gletsjers, kliffen en zelfs enorme ijsvlakten.

Wat je bijna zou vergeten, is dat dat alles zich op slechts één helft van Pluto bevond. Want doordat de dwergplaneet vrij traag roteert – Pluto doet er iets langer dan zes aardse dagen over om een rondje rond zijn as te draaien – kon New Horizons tijdens zijn scheervlucht slechts één zijde van de dwergplaneet in detail bekijken. De achterkant van Pluto hebben we dus niet in detail gezien.

De achterkant
Maar op basis van beelden die New Horizons voorafgaand aan de scheervlucht langs Pluto van de dwergplaneet maakte, zijn onderzoekers er nu toch in geslaagd om een vrij gedetailleerde kaart van de achterkant van Pluto te maken. “De achterkant van Pluto is de kant die tijdens de scheervlucht niet op New Horizons gericht was,” zo legt onderzoeker Kirby Runyon aan Scientias.nl uit. “Enkele dagen voor de scheervlucht was deze zijde van Pluto echter wel op New Horizons gericht.” En toen heeft New Horizons verschillende foto’s van deze ‘achterkant’ gemaakt. “De beelden hebben een veel lagere resolutie dan de beelden die we van de voorkant hebben, maar ze zijn nog steeds veel beter dan de beelden die vanaf of nabij de aarde, onder meer door ruimtetelescoop Hubble, van Pluto zijn gemaakt.” In eerste instantie leken die beelden met een lage resolutie die New Horizons ons voorschotelde niet zoveel te kunnen vertellen. Maar daar is de afgelopen jaren verandering in gekomen, legt Runyon uit. “Doordat we de geologie aan de voorzijde van Pluto nu beter begrijpen, kunnen we toch afleiden wat de wazig uitziende landvormen kunnen zijn.”

Geen hart
Vaststaat dat de achterzijde van Pluto zich onderscheidt van de voorzijde, die New Horizons dus in detail heeft bekeken. We vroegen Runyon welke verschillen hem het meest zijn opgevallen. “De achterzijde lijkt niet zo’n grote stikstofafzetting als Sputnik Planitia (zie kader, red.) te bezitten.”

“Wat ook opvalt, is dat de donkere ‘maculae’ er aan de voorzijde iets anders uit lijken te zien.” Zo lijken de donkere vlekken op de achterzijde van Pluto wat kleiner te zijn. Ook is er binnen de maculae aan de achterzijde van Pluto meer variatie als je kijkt naar hun albedo (reflecterend vermogen).

Schubben
Natuurlijk zijn er ook overeenkomsten. Zo zien we aan de achterzijde van Pluto ‘geschubde’ landschappen, die eerder ook aan de voorzijde zijn aangetroffen. Aangenomen wordt dat de schubben penitenten zijn: ijspieken die onder specifieke omstandigheden ook op aarde kunnen ontstaan. Maar waar penitenten op aarde hooguit enkele meters hoog zijn en vrij dicht op elkaar staan, lijken ze op Pluto wel 500 meter hoog te kunnen worden en soms kilometers van elkaar verwijderd te zijn. Een ander belangrijk verschil is dat de ijspieken op Pluto niet bestaan uit waterijs, maar uit methaanijs.

Afbeelding
‘Schubben’ aan de voorzijde van Pluto. Afbeelding: NASA / JHUAPL / SwRI.

Lijnenspel
Wat verder opvalt, is dat er op de achterzijde van de dwergplaneet sprake is van een vrij complex lijnenspel dat mogelijk gelieerd is aan Sputnik Planitia. De lijnen bevinden zich namelijk precies tegenover dit met ijs gevulde bekken, waarvan wordt aangenomen dat het door een flinke inslag is gecreëerd. Die inslag zou – mogelijk middels schokgolven – ook de korst aan de achterzijde van Pluto kunnen hebben verstoord.

Orbiter
Hoewel de onderzoekers ons zo een vrij gedetailleerd beeld van de achterzijde van Pluto kunnen geven, maakt hun kaart vooral nieuwsgierig, zo moet ook Runyon concluderen. “Het zien van de kaart van de achterkant van Pluto smaakt naar meer. Hoe ziet het er in een hogere resolutie uit?” Een antwoord op die vraag kan nog wel even op zich laten wachten. Er zijn voorzichtige plannen om een orbiter naar Pluto te sturen, maar zelfs als zij doorgang vinden, kan het nog wel enkele decennia duren voordat we een blik kunnen werpen op door deze orbiter gemaakte detailfoto’s van het complete oppervlak van Pluto.

Maar deze orbiter is niet onze enige kans om meer over de achterzijde van Pluto te weten te komen, zo benadrukken de onderzoekers in hun paper. In het volgende decennium worden op aarde verschillende grote telescopen geactiveerd die naar verwachting ook van Pluto redelijk gedetailleerde beelden kunnen maken. Natuurlijk kunnen die beelden nooit op tegen de beelden die New Horizons heeft gemaakt of een toekomstige orbiter kan maken, maar bij gebrek aan beter is het een waardevol vooruitzicht. Zeker omdat deze telescopen vrij regelmatig hun blik op Pluto kunnen richten en dus ook kunnen onderzoeken hoe de dwergplaneet door de seizoenen heen verandert. Deze telescopen kunnen ons naar verwachting dus veel meer over Pluto gaan vertellen. Maar hun ontwikkeling ontslaat ons zeker niet van onze plicht om naar Pluto terug te keren, zo stelt Runyon. Want Pluto is nog een bezoekje waard. “Pluto is – voor zover we weten – de grootste dwergplaneet in de Kuipergordel en dwergplaneten zijn het meestvoorkomende type planeet in het zonnestelsel; momenteel zijn ons bijna 130 dwergplaneten bekend. Dat betekent dat er in ons zonnestelsel veel meer dwergplaneten zijn dan gas- of ijsreuzen of aardachtige planeten. En Pluto kan ons helpen om veel meer over dit meest voorkomende type planeet te weten te komen.”

https://www.scientias.nl/wetenschappers ... n-uitziet/

https://arxiv.org/ftp/arxiv/papers/1910/1910.08833.pdf
:post:

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 13 nov 2019, 09:06

New Horizons Kuiper Belt Flyby Object officieel 'Arrokoth' genoemd

In een passend eerbetoon aan de verste flyby ooit uitgevoerd door ruimtevaartuigen, heeft het Kuiper Belt-object 2014 MU69 officieel de naam Arrokoth, een Indiaanse term die 'lucht' betekent in de Powhatan / Algonquiaanse taal.

Met toestemming van Powhatan Tribal-ouderen en vertegenwoordigers stelde het New Horizons-team van NASA - wiens ruimtevaartuig de recordverkenning van Arrokoth vier miljard mijl van de aarde uitvoerde - de naam voor aan de International Astronomical Union en Minor Planet Centre, de internationale autoriteit voor de naamgeving van Kuiper Belt voorwerpen. De naam werd vandaag tijdens een ceremonie aangekondigd op het NASA-hoofdkantoor in Washington.

"De naam 'Arrokoth' weerspiegelt de inspiratie om naar de lucht te kijken en zich af te vragen over de sterren en werelden buiten de onze," zei Alan Stern, hoofdonderzoeker van New Horizons van Southwest Research Institute, Boulder, Colorado. "Dat verlangen om te leren staat centraal in de New Horizons-missie, en we zijn vereerd om samen met de Powhatan-gemeenschap en de mensen van Maryland deel te nemen aan deze ontdekkingsviering."

New Horizons gelanceerd in januari 2006; het ritselde vervolgens voorbij Jupiter voor een boost van de zwaartekracht en wetenschappelijke studies in februari 2007, en voerde een historische eerste vlucht door het Pluto-systeem op 14 juli 2015. Het ruimtevaartuig vervolgde zijn ongeëvenaarde reis op Nieuwjaars 2019 met de verkenning van Arrokoth - die de team had de bijnaam "Ultima Thule" - een miljard mijl voorbij Pluto, en de verste flyby ooit uitgevoerd.

Afbeelding
Eerwaarde Nick Miles, van de Pamunkey-stam, opent de MU69 / Arrokoth-naamgevingsceremonie 2014 op het NASA-hoofdkwartier met een traditioneel Algonquiaans lied. (Credits: NASA / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute)

Arrokoth is een van de duizenden bekende kleine ijzige werelden in de Kuipergordel, de enorme "derde zone" van het zonnestelsel voorbij de binnenste aardse planeten en de buitenste gasreuzenplaneten. Het werd ontdekt in 2014 door een New Horizons-team - waaronder Marc Buie van het Southwest Research Institute - met behulp van de krachtige Hubble Space Telescope.

"Gegevens van de nieuwe Arrokoth hebben ons aanwijzingen gegeven over de vorming van planeten en onze kosmische oorsprong," zei Buie. "Wij geloven dat dit oude lichaam, bestaande uit twee verschillende lobben die zijn samengevoegd tot één entiteit, antwoorden kan bevatten die bijdragen aan ons begrip van de oorsprong van het leven op aarde."

In overeenstemming met IAU-naamgevingsconventies heeft het ontdekkingsteam het voorrecht gekregen om een ​​permanente naam voor het hemellichaam te selecteren. Het team gebruikte deze conventie om de cultuur te associëren van de inheemse volkeren die in de regio woonden waar het object werd ontdekt; in dit geval worden zowel de Hubble Space Telescope (bij het Space Telescope Science Institute) als de New Horizons-missie (bij het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory) geëxploiteerd vanuit Maryland - een verband met de betekenis van de Chesapeake Bay-regio voor de Powhatan mensen.

"We accepteren dit geschenk van het Powhatan-volk", zegt Lori Glaze, directeur van de Planetary Science Division van NASA. "De naam Arrokoth schenkt de kracht en het uithoudingsvermogen van de inheemse Algonquiaanse bevolking van de Chesapeake-regio. Hun erfgoed blijft een leidend licht voor iedereen die op zoek is naar betekenis en begrip van de oorsprong van het universum en de hemelse verbinding van de mensheid."

Het Pamunkey-reservaat in King William County, Virginia, is het oudste Indiaanse reservaat in de VS - gevormd door een verdrag met Engeland in de jaren 1600 en kreeg uiteindelijk de federale erkenning in juli 2015. De Pamunkey-stam en het dorp waren significant in het origineel Powhatan-confederatie; vandaag werken de stamleden van Pamunkey samen met andere Powhatan-stammen in Virginia en hebben ook nakomelingen die lid zijn van de Powhatan-Renape Nation in New Jersey. Veel directe afstammelingen wonen nog steeds op het Pamunkey-reservaat, terwijl anderen zijn verhuisd naar Noord-Virginia, Maryland, DC, New York en New Jersey.

Het Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory in Laurel, Maryland, ontwierp, bouwde en exploiteert het ruimtevaartuig New Horizons en beheert de missie voor het Science Mission Directorate van NASA. NASA's Marshall Space Flight Center (MSFC) Planetary Management Office, in Huntsville, Alabama, biedt de NASA toezicht op de New Horizons. Het Southwest Research Institute, gevestigd in San Antonio, leidt de missie via Principal Investigator Stern en leidt het wetenschapsteam, operaties met nuttige lading en ontmoeting met wetenschapsplanning. New Horizons is onderdeel van het New Frontiers-programma dat wordt beheerd door MSFC van NASA.

Afbeelding
Deze samengestelde afbeelding van het oorspronkelijke binaire Kuiper Belt-object 2014 MU69 (officieel Arrokoth genoemd) is samengesteld uit gegevens die zijn verkregen door NASA's New Horizons-ruimtevaartuig toen het op 1 januari 2019 door het object vloog. De afbeelding combineert verbeterde kleurgegevens (dicht bij wat het menselijk oog zou zien) met gedetailleerde panchromatische foto's met hoge resolutie. (Credits: NASA / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory / Southwest Research Institute // Roman Tkachenko)

http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/New ... e=20191112
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 16 apr 2021, 13:50

NASA's New Horizons bereikt een zeldzame mijlpaal in de ruimte

Pluto Explorer, die nu 50 keer zo ver van de zon verwijderd is als de aarde, fotografeert de locatie van Voyager 1 vanaf de Kuipergordel

Afbeelding
Artist's impression van NASA's New Horizons-ruimtevaartuig, op weg naar een ontmoeting in januari 2019 met het Kuipergordel-object 2014 MU69.
Credits: NASA / JHUAPL / SwRI

In de weken na de lancering begin 2006, toen NASA's New Horizons nog dicht bij huis was, duurde het slechts enkele minuten om een ​​commando naar het ruimtevaartuig te sturen en te horen dat de boordcomputer de instructies ontving en klaar was om uit te voeren.

Terwijl New Horizons het zonnestelsel doorkruiste en de afstand tot de aarde sprong van miljoenen naar miljarden mijlen, groeide die tijd tussen contacten van een paar minuten tot enkele uren. En op 18 april om 12:42 UTC (of 17 april om 20:42 uur EDT), zal New Horizons een zeldzame mijlpaal in de diepe ruimte bereiken - 50 astronomische eenheden van de zon, of 50 keer verder van de zon dan de aarde .

New Horizons is slechts het vijfde ruimtevaartuig dat deze grote afstand bereikt, in navolging van de legendarische Voyagers 1 en 2 en hun voorgangers, Pioneers 10 en 11. Het is bijna 5 miljard mijl (7,5 miljard kilometer) verwijderd; een afgelegen gebied waar een van die via de radio verzonden commando's, zelfs als het met de snelheid van het licht reist, zeven uur nodig heeft om het verafgelegen ruimtevaartuig te bereiken. Voeg vervolgens nog zeven uur toe voordat het controleteam op aarde erachter komt of het bericht is ontvangen.
Schaal van het zonnestelsel

Hier is een manier om je voor te stellen hoe ver 50 AU is: Denk aan het zonnestelsel dat in een buurtstraat is aangelegd; de zon is één huis links van "thuis" (of de aarde), Mars zou het volgende huis aan de rechterkant zijn en Jupiter zou slechts vier huizen aan de rechterkant zijn. New Horizons zou 50 huizen verderop in de straat zijn, 17 huizen voorbij Pluto!
"Het is moeilijk om je iets zo ver weg voor te stellen", zegt Alice Bowman, de manager van de New Horizons-missie bij het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory in Laurel, Maryland. “Een ding dat deze afstand tastbaar maakt, is hoe lang het duurt voordat we op aarde bevestigen dat het ruimtevaartuig onze instructies heeft ontvangen. Dit ging van bijna ogenblikkelijk tot nu in de orde van 14 uur. Het maakt de extreme afstand echt. "

Ter gelegenheid van de gelegenheid fotografeerde New Horizons onlangs het sterrenveld waar een van zijn langeafstands-neven, Voyager 1, verschijnt vanaf de unieke plek van New Horizons in de Kuipergordel. Nooit eerder heeft een ruimtevaartuig in de Kuipergordel de locatie van een nog verder weg gelegen ruimtevaartuig gefotografeerd, nu in de interstellaire ruimte. Hoewel Voyager 1 veel te zwak is om direct in de afbeelding te worden gezien, is de locatie precies bekend dankzij NASA's radiotracking.

Afbeelding
Hallo, Voyager! Vanaf de verre Kuipergordel aan de grens van het zonnestelsel, op eerste kerstdag, 25 december 2020, richtte NASA's New Horizons-ruimtevaartuig zijn Long Range Reconnaissance Imager in de richting van het Voyager 1-ruimtevaartuig, waarvan de locatie is gemarkeerd met de gele cirkel. Voyager 1, het verste door mensen gemaakte object en het eerste ruimtevaartuig dat daadwerkelijk het zonnestelsel heeft verlaten, is meer dan 152 astronomische eenheden (AU) van de zon verwijderd - ongeveer 14,1 miljard mijl of 22,9 miljard kilometer - en was 11,2 miljard mijl (18 miljard kilometer) ) van New Horizons toen deze afbeelding werd gemaakt. Voyager 1 zelf is ongeveer 1 biljoen keer te zwak om op deze afbeelding te zien. De meeste objecten op de afbeelding zijn sterren, maar een aantal ervan, met een wazig uiterlijk, zijn verre sterrenstelsels. New Horizons bereikt de 50 AU-markering op 18 april 2021,
Credits: NASA / Johns Hopkins APL / Southwest Research Institute

"Dat is een angstaanjagend mooi beeld voor mij", zegt Alan Stern, hoofdonderzoeker van New Horizons van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado.

"Terugkijkend op de vlucht van New Horizons van de aarde naar 50 AU lijkt op de een of andere manier bijna een droom", vervolgde hij. “Het vliegen met een ruimtevaartuig over ons hele zonnestelsel om Pluto en de Kuipergordel te verkennen was nog nooit eerder gedaan dan in New Horizons. De meesten van ons in het team hebben deel uitgemaakt van deze missie omdat het maar een idee was, en in die tijd zijn onze kinderen volwassen geworden en zijn onze ouders, en wijzelf, ouder geworden. Maar het belangrijkste is dat we veel wetenschappelijke ontdekkingen hebben gedaan, talloze STEM-carrières hebben geïnspireerd en zelfs een beetje geschiedenis hebben geschreven. "

New Horizons is praktisch ontworpen om geschiedenis te schrijven. New Horizons, dat op 19 januari 2006 met 36.400 mijl per uur (58.500 kilometer per uur) werd verzonden, was en is nog steeds het snelste door mensen gemaakte object dat ooit vanaf de aarde is gelanceerd. Zijn door zwaartekracht ondersteunde flyby van Jupiter in februari 2007 scheerde niet alleen ongeveer drie jaar van zijn reis naar Pluto, maar stelde het in staat om de beste uitzichten ooit te maken van de zwakke ring van Jupiter en de eerste film vast te leggen van een vulkaan die ergens in het zonnestelsel uitbarst. behalve de aarde.

New Horizons heeft met succes de eerste verkenning van het Pluto-systeem uitgevoerd in juli 2015, gevolgd door de verste flyby in de geschiedenis - en de eerste close-up van een Kuipergordelobject (KBO) - met zijn vlucht langs Arrokoth op nieuwjaarsdag 2019 Vanaf zijn unieke plek in de Kuipergordel doet New Horizons waarnemingen die nergens anders kunnen worden gedaan; zelfs de sterren zien er anders uit vanuit het oogpunt van het ruimtevaartuig .

Afbeelding
New Horizons verkent momenteel de Kuipergordel voorbij Pluto en is slechts een van de vijf ruimtevaartuigen die 50 astronomische eenheden bereikt - 50 keer de afstand tussen de zon en de aarde - op weg uit het zonnestelsel en uiteindelijk de interstellaire ruimte in.
Credits: NASA / Johns Hopkins APL / Southwest Research Institute

New Horizons-teamleden gebruiken gigantische telescopen zoals het Japanse Subaru-observatorium om de lucht te scannen op een ander potentieel (en afstandsschot) KBO-flyby-doel, New Horizons zelf blijft gezond en verzamelt gegevens over de zonnewind en de ruimteomgeving in de Kuipergordel, andere Kuipergordelobjecten en verre planeten zoals Uranus en Neptunus. Deze zomer zal het missieteam een ​​software-upgrade verzenden om de wetenschappelijke mogelijkheden van New Horizons te versterken. Voor toekomstige verkenning moet de nucleaire batterij van het ruimtevaartuig voldoende stroom leveren om New Horizons tot het einde van de jaren 2030 te laten werken.

https://www.nasa.gov/feature/nasa-s-new ... -milestone
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: Ruimtesonde voor Pluto ontwaakt

Bericht door univers » 12 mei 2021, 07:48

Terwijl NASA's Voyager 1 de interstellaire ruimte onderzoekt, veroorzaken de dichtheidsmetingen golven

Afbeelding

Tot voor kort had elk ruimtevaartuig in de geschiedenis al zijn metingen verricht in onze heliosfeer, de magnetische bel die werd opgeblazen door onze zon. Maar op 25 augustus 2012 veranderde NASA's Voyager 1 dat. Toen het de grens van de heliosfeer overschreed, werd het het eerste door mensen gemaakte object dat de interstellaire ruimte binnenging en meet. Nu acht jaar na zijn interstellaire reis, leveren de gegevens van Voyager 1 nieuwe inzichten op over hoe die grens eruit ziet.

Als onze heliosfeer een schip is dat in interstellaire wateren vaart, is Voyager 1 een reddingsvlot dat zojuist van het dek is gevallen, vastbesloten om de stroming te overzien. Voorlopig komen alle ruwe wateren die het voelt meestal uit het kielzog van onze heliosfeer. Maar verder weg zal het de opwinding voelen van bronnen dieper in de kosmos. Uiteindelijk zal de aanwezigheid van onze heliosfeer volledig vervagen uit zijn metingen.

"We hebben een aantal ideeën over hoe ver de Voyager zal moeten komen om als het ware zuiverder interstellaire wateren te zien", zei Stella Ocker, een Ph.D. student aan de Cornell University in Ithaca, New York, en het nieuwste lid van het Voyager-team. "Maar we weten niet helemaal zeker wanneer we dat punt zullen bereiken."

De nieuwe studie van Ocker, die maandag in Nature Astronomy is gepubliceerd , rapporteert wat mogelijk de eerste continue meting is van de dichtheid van materiaal in de interstellaire ruimte. "Deze detectie biedt ons een nieuwe manier om de dichtheid van de interstellaire ruimte te meten en opent een nieuwe weg voor ons om de structuur van het zeer nabije interstellaire medium te onderzoeken", zei Ocker.

Wanneer je het spul tussen de sterren in beeld brengt - astronomen noemen het het 'interstellaire medium', een uitgespreide soep van deeltjes en straling - zou je je een kalme, stille, serene omgeving kunnen voorstellen. Dat zou een vergissing zijn.

"Ik heb de uitdrukking 'het stille interstellaire medium' gebruikt - maar je kunt veel plaatsen vinden die niet bepaald rustig zijn", zegt Jim Cordes, ruimtefysicus bij Cornell en co-auteur van het artikel.

Net als de oceaan is het interstellaire medium vol turbulente golven. De grootste zijn afkomstig van de rotatie van ons melkwegstelsel, aangezien de ruimte tegen zichzelf uitsteekt en golvingen van tientallen lichtjaren in doorsnede voortbrengt. Kleinere (hoewel nog steeds gigantische) golven stromen van supernova-ontploffingen en strekken zich miljarden mijlen uit van top tot top. De kleinste rimpelingen zijn meestal afkomstig van onze eigen zon, omdat uitbarstingen van de zon schokgolven door de ruimte sturen die de voering van onze heliosfeer doordringen.

Deze beukende golven onthullen aanwijzingen over de dichtheid van het interstellaire medium - een waarde die van invloed is op ons begrip van de vorm van onze heliosfeer, hoe sterren ontstaan ​​en zelfs onze eigen locatie in de melkweg. Terwijl deze golven door de ruimte weerklinken, trillen ze de elektronen om hen heen, die op karakteristieke frequenties weerklinken, afhankelijk van hoe opeengepakt ze zijn. Hoe hoger de toonhoogte van dat rinkelen, hoe hoger de elektronendichtheid. Het plasmagolfsubsysteem van de Voyager 1 - dat twee 'konijnenoor'-antennes omvat die 10 meter achter het ruimtevaartuig uitsteken - was ontworpen om dat rinkelen te horen.

Afbeelding
llustratie van NASA's Voyager-ruimtevaartuig met de antennes die worden gebruikt door het Plasma Wave-subsysteem en andere instrumenten.
Credits: NASA / JPL-Caltech

In november 2012, drie maanden na het verlaten van de heliosfeer, hoorde Voyager 1 voor het eerst interstellaire geluiden. Zes maanden later verscheen er weer een "fluit" - deze keer luider en zelfs hoger. Het interstellaire medium leek dikker en snel te worden.



Deze kortstondige fluittonen gaan vandaag met onregelmatige tussenpozen door in de gegevens van Voyager. Ze zijn een uitstekende manier om de dichtheid van het interstellaire medium te bestuderen, maar het vergt wel wat geduld.

"Ze worden maar één keer per jaar gezien, dus door op dit soort toevallige gebeurtenissen te vertrouwen, was onze kaart van de dichtheid van de interstellaire ruimte vrij schaars", zei Ocker.

Ocker ging op zoek naar een lopende maat voor de interstellaire gemiddelde dichtheid om de hiaten op te vullen - een die niet afhankelijk is van de incidentele schokgolven die zich vanuit de zon voortplanten. Na door de gegevens van Voyager 1 te hebben gefilterd, op zoek naar zwakke maar consistente signalen, vond ze een veelbelovende kandidaat. Het begon medio 2017 op te pikken, precies rond de tijd van weer een fluitsignaal.

"Het is vrijwel een enkele toon", zei Ocker. "En na verloop van tijd zien we het veranderen, maar de manier waarop de frequentie beweegt, vertelt ons hoe de dichtheid verandert."

Afbeelding
Afbeelding
Toen hij naar signalen keek die slechts nauwelijks luider waren dan ruis, ontdekte Ocker een zwak maar bijna continu signaal - zichtbaar als een dunne rode lijn - dat sterkere plasma-oscillatiegebeurtenissen in de gegevens van het Plasma Wave-subsysteem van Voyager 1 met elkaar verbond. Gebruik de schuifregelaar om te schakelen tussen grafieken met alleen de sterke signalen (blauwe achtergrond) en de gefilterde gegevens met zwakkere signalen, inclusief de emissie van plasmagolven.
Credits: NASA's Voyager 1 Plasma Wave-subsysteem / Stella Ocker

Ocker noemt het nieuwe signaal een plasmagolfemissie, en het leek ook de dichtheid van de interstellaire ruimte te volgen. Toen de abrupte fluittonen in de gegevens verschenen, stijgt en daalt de toon van de emissie mee. Het signaal lijkt ook op een signaal dat wordt waargenomen in de bovenste atmosfeer van de aarde waarvan bekend is dat het de elektronendichtheid daar volgt.

"Dit is echt spannend, omdat we in staat zijn om regelmatig de dichtheid te bemonsteren over een heel lang stuk ruimte, het langste stuk ruimte dat we tot nu toe hebben," zei Ocker. "Dit geeft ons de meest complete kaart van de dichtheid en het interstellaire medium zoals gezien door Voyager."

Op basis van het signaal begon de elektronendichtheid rond Voyager 1 in 2013 te stijgen en bereikte het zijn huidige niveau rond medio 2015, een ongeveer 40-voudige toename in dichtheid. Het ruimtevaartuig lijkt zich in een vergelijkbaar dichtheidsbereik te bevinden, met enkele schommelingen, door de hele dataset die ze hebben geanalyseerd en die begin 2020 eindigde.

Ocker en haar collega's proberen momenteel een fysiek model te ontwikkelen van hoe de emissie van plasmagolven wordt geproduceerd, dat de sleutel zal zijn voor de interpretatie ervan. Ondertussen blijft het Plasma Wave-subsysteem van Voyager 1 gegevens steeds verder van huis terugsturen, waar elke nieuwe ontdekking het potentieel heeft om ons ons huis in de kosmos opnieuw uit te vinden.

https://www.nasa.gov/feature/goddard/20 ... king-waves
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Plaats reactie