'Eerste bevalling in de ruimte vindt mogelijk in 2024 al plaats

[univers]

Ruimtevaartorganisaties durven er hun vingers nog niet aan te branden. Maar het bedrijf SpaceLife Origin gaat de uitdaging aan.

Hier in Nederland kunnen zwangere vrouwen er eindeloos over twijfelen: gaan ze voor een ziekenhuis- of een thuisbevalling? Als het aan SpaceLife Origin ligt, komt er echter binnenkort nog een optie bij: een bevalling in de ruimte. Op dit moment staat die eerste ruimtebevalling gepland voor 2024. De tijdlijn is ambitieus, zo geeft ook Egbert Edelbroek, Chief Innovation Officer bij SpaceLife Origin, toe. Maar dat het ergens in het komende decennium gaat gebeuren, is volgens hem vrij zeker. “Die kans is zo’n 80%, schat ik.”

De missies
De bevalling in de ruimte is de derde missie die SpaceLife Origin in het komende decennium hoopt te ontvouwen en heeft de toepasselijke naam ‘Mission Cradle’ gekregen. De missie wordt voorafgegaan door ‘Mission Ark’ en ‘Mission Lotus’ die respectievelijk reeds in 2020 en 2021 moeten gaan plaatsvinden. Hoewel een bevalling in de ruimte natuurlijk enorm tot de verbeelding spreekt, geven ook de twee andere missies genoeg stof tot nadenken. Tijdens ‘Mission Ark’ – die reeds volop in voorbereiding is – zullen sperma- en eicellen in een satelliet rondom de aarde worden geplaatst en bestudeerd. En tijdens ‘Mission Lotus’ zullen sperma- en eicellen in de ruimte bij elkaar worden gebracht, waarna er voor het eerst een bevruchting in de ruimte plaats kan vinden. En dan is het – mogelijk in 2024 dus al – tijd voor Mission Cradle: een op aarde bevruchte vrouw zal hoogzwanger gelanceerd worden en vervolgens op een slordige 400 kilometer afstand van het aardoppervlak bevallen. “Een kleine stap voor een baby, maar een enorme babystap voor de mensheid,” aldus Edelbroek, verwijzend naar Neil Armstrong’s uitspraak bij zijn eerste stap op de Maan.

Plan B
Het zijn baanbrekende ideeën die op behoorlijk wat scepsis en regelrechte kritiek kunnen rekenen. Maar Edelbroek en collega’s zien de missies bijna als een soort roeping. “We zien dit als onze verantwoordelijkheid,” legt Edelbroek in een gesprek met Scientias.nl uit. “Het gaat niet zo goed met de aarde. Zo verschijnt de laatste tijd bijvoorbeeld het ene na het andere rapport dat aangeeft dat we te weinig doen om klimaatverandering af te remmen. Het kan zomaar betekenen dat het op relatief korte termijn heel uitdagend wordt om hier op aarde te leven. We moeten wel aan een plan B werken.” En dat plan B is het koloniseren van andere hemellichamen. “Maar het liefst wil je natuurlijk dat die buitenaardse nederzettingen onafhankelijk van de aarde kunnen gedijen en groeien, wat betekent dat we ons dus ook aldaar moeten kunnen voortplanten.” Maar hoe gaat dat precies in zijn werk in de ruimte? Het is een vraag waar nu nog geen eenduidig antwoord op te geven is. In de weinige studies die ernaar zijn gedaan, eisen dieren een hoofdrol op. Aan experimenten met menselijke voortplantingscellen hebben ruimtevaartorganisaties zich nog nauwelijks gewaagd. Zo stuurde NASA recent pas voor het eerst menselijke spermacellen naar het ISS om te verkennen hoe zij zich in de ruimte bewegen. In andere woorden: het onderzoek naar de menselijke voortplanting in de ruimte staat nog in de kinderschoenen.

Onderzoek van Alexander Layendecker, verbonden aan het Institute for Advanced Study of Human Sexuality, onderschrijft dat. Hij heeft onderzoek gedaan naar wat er nog moet gebeuren voor voortplanting in de ruimte tot de mogelijkheden behoort en ontdekte dat er nog heel wat vragen onbeantwoord blijven. “Traditionele ruimtevaartorganisaties focussen zich op de uitdagingen die geopolitiek gezien de hoogste prioriteit hebben, zoals het bouwen van het internationale ruimtestation of een reis naar Mars,” zo vertelt hij aan Scientias.nl. “De behoefte aan menselijke voortplanting in de ruimte ontstaat pas als we andere hemellichamen gaan koloniseren.” Bemande missies naar de maan en Mars staan inmiddels op de agenda, maar de planning ervan wordt voor nu gedomineerd door meer basale vraagstukken: hoe komen we daar? En hoe gaan we ons daar in leven houden? Aan de vraag hoe we ons daar gaan voortplanten, wordt vooralsnog weinig aandacht besteed. “Er zijn een paar NASA-artsen geweest met een achtergrond in obstetrie en gynaecologie die zeer beperkte voortplantingsexperimenten hebben uitgevoerd met kleine dieren zoals muizen en ratten. Roscosmos, ESA en JAXA (de Russische, Europese en Japanse ruimtevaartorganisaties, red.) hebben ook wat kleine experimenten gedaan, maar ik denk dat de focus van vrijwel elke nationale ruimtevaartorganisatie altijd gericht zal zijn op het verkrijgen en behouden van toegang tot de ruimte.” Geopolitieke motieven zitten dus in de weg. Maar er speelt meer, zo ontdekte Layendecker, toen hij uitzocht waarom bijvoorbeeld NASA zo terughoudend is. “Voortplanten betekent – als je het op de ouderwetse manier doet – dat er seksuele activiteit plaatsvindt en dat is onder politieke en culturele druk in de VS traditioneel gezien toch een zodanig taboe dat NASA zich daar niet mee bezig wil houden.” Edelbroek voegt toe: “Het is voor met belastinggeld betaalde ruimtevaartorganisaties en wetenschappelijke instituten heel lastig, omdat het toch een controversieel onderwerp is.” Private organisaties zoals SpaceLife Origin kunnen – mits ze ruimdenkende investeerders achter zich scharen – wat meer lef tonen. En dat moet ook, vindt Edelbroek. Wachten tot de Amerikaanse overheid seks niet langer als een taboe zit, is geen optie. Daarvoor is de urgentie waarmee veel problemen op aarde zich momenteel aan ons opdringen volgens Edelbroek te groot.


Hier zie je de Ark: een satelliet die straks gevuld met sperma en eicellen rond de aarde moet gaan cirkelen. Afbeelding: SpaceLife Origin.

De ark
Het laatste verklaart ook de ambitieuze tijdlijn die SpaceLife Origin er in dit prille stadium van haar bestaan op nahoudt. Binnen twee jaar wil de organisatie al een flinke verzameling menselijke voortplantingscellen in een baan rond de aarde brengen. “We zijn al vrij ver met de voorbereidingen,” vertelt Edelbroek. “De voortplantingscellen gaan in onze plannen in een speciale kluis (de Ark) die in een voor ons ontworpen satelliet vervolgens gelanceerd wordt.” Net zoals we op aarde reeds een doemdagkluis gevuld met allerlei planten- en bomenzaden onderhouden, cirkelt er als het aan SpaceLife Origin ligt straks ook zo’n met menselijk zaad gevulde kluis rondom de aarde. Enerzijds zou zo’n Ark ooit dezelfde functie kunnen vervullen als de doemdagkluis en dus dienst doen als een soort ‘verzekering’: zelfs als de mensheid onverhoeds op het randje van uitsterven komt, is er nog hoop in de vorm van die goedgevulde kluis die rond de aarde cirkelt. Maar wie zijn hoop op die zadenkluis richt, wil natuurlijk wel zeker weten dat sperma- en eicellen geen hinder ondervinden van een langdurig verblijf in de ruimte. En dat is exact wat SpaceLife Origin met Mission Ark wil achterhalen. “De grootste uitdaging is toch wel om de sperma- en eicellen te beschermen tegen straling. Dat kun je fysiek doen door de satelliet op te bouwen uit stralingsbeschermende materialen, maar dan ben je er nog niet. Daarom combineren we die aanpak met celbehandelingen die erop gericht zijn dat de cel stralingsbestendiger wordt. Er zijn reeds meerdere van deze behandelingen ontwikkeld en op aarde onder gesimuleerde ruimtecondities getest. Tijdens een validatiemissie wordt dit in de ruimte gefinetuned, waarna de Ark-missies voor klanten van start gaan.”

Lotus
De resultaten van die studies kunnen dan weer gebruikt worden tijdens Mission Lotus, waarbij er daadwerkelijk een bevruchting in de ruimte moet plaatsvinden. “Deze missie zal met name uit moeten wijzen welke impact de zwaartekracht – en een gebrek daaraan – heeft op de embryo-ontwikkeling,” legt Edelbroek uit. “Experimenten op aarde suggereren dat zwaartekracht van grote waarde is bij de ontwikkeling van een embryo en dan met name vanaf de vijfde dag. En dan rijst de vraag of bijvoorbeeld de veel zwakkere zwaartekracht op Mars sterk genoeg is voor embryo-ontwikkeling.” Om dat te achterhalen, willen Edelbroek en collega’s meerdere Lotus-missies opzetten, waarbij de bevruchting elke keer onder net iets andere zwaartekrachtsomstandigheden plaatsvindt. Zo kan de impact van de zwaartekracht nauwkeurig onderzocht worden. Tenminste: als het lukt om in de ruimte tot een bevruchting te komen. Want dat hangt uiteindelijk niet alleen van de zwaartekracht af. “Ook het automatiseren van de vitrificatie – het proces dat het mogelijk maakt om geslachtscellen langer te bewaren – is een uitdaging. Hier op aarde wordt vitrificatie al volop gebruikt, maar daar komen altijd mensenhanden aan te pas.” En die zijn tijdens Mission Lotus even niet voorhanden. Maar Edelbroek ziet dat niet als een onoverkomelijk probleem en verwacht nog steeds dat er ergens in 2021 in een baan om de aarde embryo’s gecreëerd worden. Die embryo’s zullen terugkeren naar de aarde voor onderzoek. “We gaan ze uitgebreid onderzoeken en de gezonde embryo’s worden vervolgens teruggeplaatst in de baarmoeder van de eiceldonor.”

Lees verder https://www.scientias.nl/eerste-bevalli ... al-plaats/

[Tammy]

Het zijn baanbrekende ideeën die op behoorlijk wat scepsis en regelrechte kritiek kunnen rekenen. Maar Edelbroek en collega’s zien de missies bijna als een soort roeping. “We zien dit als onze verantwoordelijkheid,” legt Edelbroek in een gesprek met Scientias.nl uit. “Het gaat niet zo goed met de aarde. Zo verschijnt de laatste tijd bijvoorbeeld het ene na het andere rapport dat aangeeft dat we te weinig doen om klimaatverandering af te remmen. Het kan zomaar betekenen dat het op relatief korte termijn heel uitdagend wordt om hier op aarde te leven. We moeten wel aan een plan B werken.” En dat plan B is het koloniseren van andere hemellichamen.

Die snappen het bravo.
Dit plan verdiend alle steun.