NASA-missie onthult oorsprong van Moon's 'zonnebrand'

[univers]

Elk object, elke planeet of persoon die door de ruimte reist heeft te kampen met de schadelijke straling van de zon - en de maan heeft de littekens om het te bewijzen.


Onderzoek met behulp van gegevens van de ARTEMIS-missie van NASA suggereert dat maanwervelingen, zoals de Reiner Gamma-maankrulling die hier wordt afgebeeld door NASA's Lunar Reconnaissance Orbiter, het resultaat kunnen zijn van zonnewindinteracties met de geïsoleerde magnetische velden van de maan.
Credits: Wetenschappelijk team van NASA LRO WAC

Onderzoek met behulp van de ARTEMIS-missie van NASA - een afkorting voor Acceleration, Reconnection, Turbulence en Electrodynamics of the Moon's Interaction with the Sun - suggereert hoe de zonnewind en de aardkorstmagnetische velden van de maan samenwerken om de maan een opvallend patroon van donkerdere en lichtere wervelingen te geven .


Onderzoek met behulp van gegevens van de ARTEMIS-missie van de NASA suggereert hoe de zonnewind en de aardkorstmagnetische velden van de maan samenwerken om de maan een opvallend patroon van donkere en lichtere wervelingen te geven.
Credits: NASA's Goddard Space Flight Center

De zon geeft een continue uitstroom van deeltjes en straling af, de zonnewind genoemd. De zonnewind spoelt over de planeten, manen en andere lichamen in ons zonnestelsel en vult een bubbel van ruimte - de heliosfeer genaamd - die zich ver voorbij de baan van Pluto uitstrekt.

Hier op aarde worden we grotendeels beschermd tegen de schadelijke effecten van de zonnewind: omdat de zonnewind gemagnetiseerd wordt, buigt het natuurlijke magnetische veld van de aarde de zonnewinddeeltjes rond onze planeet af, zodat slechts een klein deel daarvan de atmosfeer van onze planeet bereikt.

Maar in tegenstelling tot de aarde heeft de maan geen wereldwijd magnetisch veld. Gemagnetiseerde stenen in de buurt van het maanoppervlak creëren echter kleine, gelokaliseerde magnetische veldvlekken die zich van honderden meters tot honderden mijlen uitstrekken. Dit is het soort informatie dat goed begrepen moet worden om astronauten op de maan beter te beschermen tegen de gevolgen van straling. Het magnetische veld borrelt alleen niet robuust genoeg om mensen tegen die agressieve stralingsomgeving te beschermen, maar het bestuderen van hun structuur zou kunnen helpen bij het ontwikkelen van technieken om onze toekomstige ontdekkingsreizigers te beschermen.

"De magnetische velden in sommige regio's werken lokaal als dit magnetische zonnescherm", zegt Andrew Poppe, een wetenschapper aan de Universiteit van Californië, Berkeley, die de magnetische velden van de maansteenkorst onderzoekt met behulp van de ARTEMIS-missie van de NASA, samen met simulaties van de magnetische maan. milieu.

Deze kleine bubbels van magnetisch "zonnescherm" kunnen ook zonnewinddeeltjes afbuigen - maar op een veel kleinere schaal dan het magnetisch veld van de aarde. Hoewel ze niet voldoende zijn om astronauten zelf te beschermen, hebben ze wel een fundamenteel effect op het uiterlijk van de maan. Onder deze miniatuur magnetische paraplu's wordt het materiaal dat het oppervlak van de maan vormt, regolith genoemd, afgeschermd van de deeltjes van de zon. Terwijl die deeltjes naar de maan stromen, worden ze afgebogen naar de gebieden net rond de magnetische bubbels, waar chemische reacties met de regoliet het oppervlak donkerder maken. Dit creëert de kenmerkende wervelingen van donkerder en lichter materiaal die zo prominent aanwezig zijn dat ze vanaf de aarde te zien zijn - nog een stukje van de puzzel om ons te helpen begrijpen dat de buurman NASA van plan is om het volgende decennium opnieuw te bezoeken.

https://www.nasa.gov/feature/goddard/20 ... ns-sunburn