Onze naaste buur

[univers]

Als ruimte een oceaan is, dan is de maan ons dichtstbijzijnde eiland. Een eiland dat voor het laatst menselijke bezoekers zag in december 1972, toen de laatste Apollo-missie naar huis terugkeerde.

Een maanavontuur stijgt boven de verkenningshorizon van Europa. ESA werkt samen met internationale partners om mensen terug te brengen naar de natuurlijke satelliet van de aarde. Na meer dan vier decennia staat de maan opnieuw in de schijnwerpers van ruimtevaartorganisaties wereldwijd als een bestemming voor zowel robotmissies als menselijke ontdekkingsreizigers.

Weg van eenmalige orbitale missies, voorzien gewaagde ambities dat mensen de poolgebieden hand in hand met robots verkennen, in internationale samenwerking en commerciële participatie.

Deze terugkeer naar de maan voorziet in een reeks menselijke missies die beginnen in de vroege jaren 2020, waarbij astronauten vanuit een baan met robots op het maanoppervlak zouden communiceren. Robots zullen als eerste landen en de weg vrijmaken voor menselijke ontdekkingsreizigers.

Lunar rovers, telerobotica en hybride oppervlaktemacht zijn enkele van de innovatieve benaderingen die worden ontwikkeld om deze vroege missies te ondersteunen.

De visie is echt internationaal. Ruimteagentschappen, de particuliere sector en de industrie werken aan een gemeenschappelijke verkenning van de maan.


Deze 8 minuten durende film geeft een overzicht van het verleden, heden en de toekomst van Moon Exploration, van de Lunar cataclysm tot ESA's visie op wat Lunar exploration zou kunnen zijn.
Waarom is de maan belangrijk voor de wetenschap? Over welke middelen beschikt de maan? Is er water? Waarom zouden we teruggaan en hoe gaan we het doen?

Europa krijgt zijn eerste toegang tot het maanoppervlak in 2020 en levert een precisielandings- en vermijdingssysteem om de Luna-27 van Rusland in de buurt van de zuidpool te landen. Een oefening om monsters te verzamelen en een communicatiesysteem zijn ook in de maak.

Waarom nu?
Vertrouwend op het succes van de samenwerking met het internationale ruimtestation, ziet de ruimtegemeenschap de maan als een springplank om de menselijke verkenning van het zonnestelsel voort te zetten, met Mars als het volgende doel.

Een drijfveer van deze hernieuwde interesse in de maan is de jacht op maanbronnen. Wetenschappers en ingenieurs zijn met name op zoek naar bevroren vluchtige stoffen - inclusief waterijs - waarvan bekend is dat ze verborgen liggen in permanente schaduwen op de maanpolen.

Als hulpbron kan maanwater de kosten van levensonderhoud voor maanontdekkers drastisch verlagen. Anders zouden voorraden enorme hoeveelheden van de aarde moeten komen. Het zou ook een maanbrandstoffabriek mogelijk maken. Er zit veel zuurstof in de rotsen van de maan, maar weinig of geen waterstof. Zelfs een bescheiden watertoevoer zou een in-situ bron van raketstuwstof kunnen garanderen.

Hun verdeling in verschillende regio's is nog niet duidelijk. Inzicht in waar ze zijn, is belangrijk voor een duurzame langetermijnstrategie.


De donkere en schaduwrijke gebieden van de maan fascineren zowel astronomen als fans van Pink Floyd. De rotatieas van onze maan heeft een kanteling van 1,5 °, wat betekent dat sommige delen van de poolgebieden nooit zonlicht zien - de bodems van bepaalde kraters zijn bijvoorbeeld altijd in de schaduw.
Afgebeeld tijdens de zomer op het zuidelijk halfrond van de maan door het Advanced Moon Imaging Experiment op het SMART-1 ruimtevaartuig van ESA , toont dit mozaïek een met kraters bezaaid gebied dat de zuidpool van de maan overspant. Het bestaat uit ongeveer 40 afzonderlijke foto's die tussen december 2005 en maart 2006 zijn genomen en heeft een oppervlakte van ongeveer 500 x 150 km.
De hier zichtbare kraters omvatten (van rechts naar links, beginnend met de grootste ronde vorm zichtbaar in het frame) de kraters Amundsen, Faustini, Schoenmaker, Shackleton en de Gerlache. Klik hier voor een geannoteerde kaart.
Amundsen is de grootste van het stel op 105 km breed, gevolgd door Shoemaker (50 km), Faustini (39 km), de Gerlache (32 km) en Shackleton (19 km). Deze groep kraters ziet er allemaal anders uit, ziet verschillende niveaus van zonlicht en vertoont een scala aan interessante eigenschappen.
Shackleton krater, de kleine cirkel zichtbaar links van het midden, bevat de zuidpool binnen zijn rand. Door SMART-1-afbeeldingen te gebruiken om het aantal kleine inslagkraters op het gladde, donkere oppervlak rondom Shackleton te verkennen, hebben wetenschappers vastgesteld dat deze krater ouder is dan de landingsplaats van Apollo 15 (3,3 miljard jaar), maar jonger dan de Apollo 14 site (3,85 miljard jaar).
Schoenmakerkrater, zichtbaar linksboven in het midden, valt op vanwege de Lunar Prospector-missie van 1999, die opzettelijk in de krater is neergestort in een poging om een ​​detecteerbare pluim waterdamp te creëren door eventueel aanwezig waterijs te verwarmen. Er werd geen damp waargenomen. Alles is echter niet verloren; sommige permanent beschaduwde gebieden liggen al miljoenen jaren in het donker en het is nog steeds mogelijk dat ze waterijs bevatten dat is afgezet door kometen en waterrijke asteroïden.
Het bestuderen van de donkere diepten van deze kraters kan ons niet alleen vertellen over de geschiedenis van de maan, maar ook over de aarde, waardoor we beter kunnen begrijpen hoe en hoeveel water en organisch materiaal mogelijk van de maan naar de aarde zijn overgebracht geschiedenis.

Een nieuwe maan
Er wacht een 'nieuwe maan' - het extreme en onbekende landschap van de zuidpool, de hooglanden en de andere kant van de maan liggen langs de weg.

Geheimen over hoe het leven meer dan drie miljard jaar geleden op aarde begon, konden worden bewaard in deze onontgonnen gebieden - 384.000 km verderop.

Bovendien zou het bouwen van een radiotelescoop aan de andere kant deze beschermen tegen radio-emissies van de aarde, waardoor duidelijkere beelden mogelijk worden en we ons dieper in de buitenste gebieden van ons universum kunnen laten kijken.

http://www.esa.int/Science_Exploration/ ... _neighbour