Wanneer David zich voordoet als Goliath

[univers]

Artist’s impression van het recent ontdekte zwarte gat, met in de verte zijn begeleidende jonge, hete ster. (Jingchuan Yu, Beijing Planetarium)

Stellaire zwarte gaten ontstaan ​​wanneer massieve sterren hun leven beëindigen in een dramatische ineenstorting. Waarnemingen hebben aangetoond dat zwarte sterrengaten meestal een massa hebben van ongeveer tien keer die van de zon, in overeenstemming met de theorie van de evolutie van de sterren. Onlangs beweerde een Chinees team van astronomen een zwart gat te hebben ontdekt van maar liefst 70 zonnepanelen, dat, indien bevestigd, de huidige kijk op de evolutie van sterren ernstig zou uitdagen. De publicatie leidde onmiddellijk tot theoretisch onderzoek en aanvullende observaties door andere astrofysici. Een van de astronomen van de universiteiten van Erlangen-Nürnberg en Potsdam was onder meer om het object nader te bekijken. Ze ontdekten dat het misschien helemaal geen zwart gat is, maar mogelijk een massieve neutronenster of zelfs een 'gewone' ster.Astronomie & Astrofysica *.

Het vermeende zwarte gat werd indirect gedetecteerd door de beweging van een heldere begeleidende ster, die rond een onzichtbaar compact object cirkelde gedurende een periode van ongeveer 80 dagen. Uit nieuwe observaties heeft een Belgisch team aangetoond dat de oorspronkelijke metingen verkeerd werden geïnterpreteerd en dat de massa van het zwarte gat in feite zeer onzeker is. De belangrijkste vraag, namelijk hoe het waargenomen binaire systeem is gemaakt, blijft onbeantwoord. Een cruciaal aspect is de massa van de zichtbare metgezel, de hete ster LS V + 22 25. Hoe zwaarder deze ster is, hoe groter het zwarte gat moet zijn om de waargenomen beweging van de heldere ster te veroorzaken. De laatste werd beschouwd als een normale ster, acht keer zo groot als de zon.

Een team van astronomen van Friedrich-Alexander-Universität Erlangen-Nürnberg (FAU) en de Universiteit van Potsdam hebben het archiefspectrum van LS V + 22 25 onder de loep genomen, genomen door de Keck-telescoop in Mauna Kea, Hawaii. Ze waren met name geïnteresseerd in het bestuderen van de overvloed aan chemische elementen op het stellaire oppervlak. Interessant genoeg ontdekten ze afwijkingen in de hoeveelheden helium, koolstof, stikstof en zuurstof in vergelijking met de standaardsamenstelling van een jonge massieve ster. Het waargenomen patroon op het oppervlak vertoonde as als gevolg van de kernfusie van waterstof, een proces dat alleen diep in de kern van jonge sterren plaatsvindt en waarvan niet wordt verwacht dat het aan het oppervlak wordt gedetecteerd.

'Op het eerste gezicht leek het spectrum inderdaad op een van een jonge, massieve ster. Verschillende eigenschappen leken echter nogal verdacht. Dit motiveerde ons om de archiefgegevens opnieuw te bekijken ', zei Andreas Irrgang, de toonaangevende wetenschapper van deze studie en lid van het Dr. Karl Remeis-Observatorium in Bamberg, het Astronomical Institute of FAU.

De auteurs concludeerden dat LS V + 22 25 in het verleden een wisselwerking met zijn compacte metgezel moet hebben gehad. Tijdens deze aflevering van massa-overdracht werden de buitenste lagen van de ster verwijderd en nu is de gestripte heliumkern zichtbaar, verrijkt met de as van de verbranding van waterstof.

Gestripte heliumsterren zijn echter veel lichter dan hun normale tegenhangers. Door hun resultaten te combineren met recente afstandsmetingen van de Gaia-ruimtetelescoop, bepaalden de auteurs een hoogst waarschijnlijke stellaire massa van slechts 1,1 (met een onzekerheid van +/- 0,5) keer die van de zon. Dit levert een minimale massa van slechts 2-3 zonne-massa's op voor de compacte metgezel, wat suggereert dat het misschien helemaal geen zwart gat is, maar mogelijk een massieve neutronenster of zelfs een 'gewone' ster.

De ster LS V + 22 25 is beroemd geworden omdat hij mogelijk een enorme metgezel met zwart gat heeft. Een nadere beschouwing van de ster zelf onthult echter dat het op zichzelf een zeer intrigerend object is, want hoewel gestripte heliumsterren met een tussenliggende massa in theorie zijn voorspeld, zijn er tot nu toe slechts zeer weinig ontdekt. Het zijn sleutelobjecten voor het begrijpen van binaire sterinteracties.

https://www.eurekalert.org/pub_releases ... 011020.php