LOFAR afbeeldingen kosmische radio monsters

[univers]

Pareidolia is een neiging die mensen ertoe aanzet vormen in wolken of gezichten in levenloze objecten te zien. De hier getoonde foto is een compositie van vier kosmische radiobronnen die er in feite uit kunnen zien als een eng monster. Om dit effect te verkrijgen, zijn de bronnen herschikt in vergelijking met hun oorspronkelijke positie aan de hemel, maar hun schijnbare afmetingen zijn bewaard gebleven.


In zekere zin zijn deze bronnen echter echte monsters. Hun namen zijn: Cassiopeia A (linksboven), Taurus A (rechtsboven), Cygnus A (midden) en Maagd A (onderaan). Dit zijn de vier krachtigste radiobronnen op het noordelijk halfrond. Historisch gezien werden de helderste radiobronnen aan de hemel genoemd naar het sterrenbeeld waarin ze werden gevonden, gevolgd door een letter die met een 'A' begon. Ze werden vervolgens gegroepeerd in het zogenaamde A-team, zoals de beroemde tv-serie uit de jaren 80.

De aard van deze vier monsters is zeer divers. De ogen van het monster (Cassiopeia A en Taurus A) zijn twee supernovaresten: de overblijfselen van de explosies van twee sterren in onze eigen Melkweg. De kwade leerling die naar je staart in Taurus A is de Crab pulsar. De neus van het monster, Cygnus A, is een extreem krachtige radio-melkweg op 600 miljoen lichtjaar afstand, waarvan de twee lobben worden aangedreven door stralen van energetische deeltjes gevormd in de buurt van een superzwaar zwart gat. De mond van het monster (Maagd A) is de uitgebreide structuur (groter dan een hele melkwegstelsel) die het beroemde superzware zwarte gat in het midden van de melkweg M87 omringt, hetzelfde zwarte gat dat onlangs is afgebeeld door de Event Horizon-telescoop.

Deze vier bronnen zijn goed bekend bij radioastronomen, maar dit is de eerste keer dat ze ze zo gedetailleerd konden zien op de extreem lange golflengtes van 5 meter, dicht bij de langste golflengte die we kunnen waarnemen met grondinstrumenten. Maar wat betekent het om een ​​bron op "lange golflengte" te zien? Hoewel we de hemel direct met onze blote ogen kunnen observeren en elektromagnetische straling op zichtbare golflengtes kunnen vastleggen, zenden sommige kosmische bronnen ook (of alleen) op zeer verschillende golflengtes uit, helemaal van radiogolven tot gammastralen. Om radiobeelden te maken, moeten astronomen radiotelescopen gebruiken, instrumenten die vergelijkbaar zijn met optische telescopen, maar gebouwd om specifiek radiogolven vast te leggen. Met behulp van deze informatie kunnen astronomen de structuur van een radiobron reconstrueren zoals we het zouden zien als we "radiogevoelige" ogen hadden.

Referentie : de Gasperin et al. A&A in druk ( https://arxiv.org/abs/2002.10431 )

https://www.astron.nl/news-and-events/n ... o-monsters