Natuurlijke kosmische telescoop maakt ver baby-sterrenstelsel zichtbaar

[univers]

Met behulp van de Atacama Large Millimeter / submillimeter Array (ALMA) ontdekten astronomen een roterend babystelsel dat 1 / 100ste zo groot was als de Melkweg in een tijd dat het heelal nog maar zeven procent van zijn huidige leeftijd was. Dankzij de hulp van het zwaartekrachtlenseffect kon het team voor het eerst de aard van kleine en donkere 'normale sterrenstelsels' in het vroege heelal onderzoeken, die representatief zijn voor de hoofdpopulatie van de eerste sterrenstelsels, wat ons begrip van de beginfase van de evolutie van sterrenstelsels.


Afbeelding van de cluster RXCJ0600-2007 gemaakt door de NASA / ESA Hubble Space Telescope, gecombineerd met gravitatielenzenbeelden van het verre melkwegstelsel RXCJ0600-z6, 12,4 miljard lichtjaar verwijderd, waargenomen door ALMA (weergegeven in rood). Vanwege het gravitatielenzeneffect van de cluster van sterrenstelsels, werd het beeld van RXCJ0600-z6 geïntensiveerd en vergroot, en leek het te zijn verdeeld in drie of meer delen.
Krediet: ALMA (ESO / NAOJ / NRAO), Fujimoto et al., NASA / ESA Hubble Space Telescope

"Veel van de sterrenstelsels die in het vroege heelal bestonden, waren zo klein dat hun helderheid ver onder de limiet van de huidige grootste telescopen op aarde en in de ruimte ligt, waardoor het moeilijk is om hun eigenschappen en interne structuur te bestuderen", zegt Nicolas Laporte, een Kavli Senior fellow aan de universiteit van Cambridge. "Het licht dat afkomstig was van het sterrenstelsel RXCJ0600-z6, werd echter sterk vergroot door gravitatielenzen, waardoor het een ideaal doelwit is voor het bestuderen van de eigenschappen en structuur van typische babystelsels."

Gravitatielenzen is een natuurlijk verschijnsel waarbij licht dat wordt uitgezonden door een ver object wordt afgebogen door de zwaartekracht van een massief lichaam, zoals een melkwegstelsel of een cluster van melkwegstelsels op de voorgrond. De naam "gravitatielenzen" is afgeleid van het feit dat de zwaartekracht van het massieve object werkt als een lens. Wanneer we door een zwaartekrachtlens kijken, wordt het licht van verre objecten versterkt en worden hun vormen uitgerekt. Met andere woorden, het is een "natuurlijke telescoop" die in de ruimte zweeft.

Lees verder : https://alma-telescope.jp/en/news/press/alcs-202104