Buizen of kanalen op Mars

[univers]

De Italiaanse astronoom Giovanni Schiaparelli, die in 1877 melding maakte van het verschijnen van bepaalde lange, dunne lijnen die hij canali noemde, wat kanalen in het Italiaans betekent. Hij werd gevolgd door Percival Lowell, een Amerikaan, de rijke astronoom die de 'beschaving ontdekte' op Mars. Zijn veelgelezen boeken waren onder meer 'Mars' (1895), 'Mars and Its Canals' (1906) en 'Mars As the Abode of Life ”(1908). '


Lowell's Map van Mars rond 1898

Om zijn obsessie na te streven, stichtte en financierde Lowell een van 's werelds grootste observatoria op een bergtop van 2.195 meter die hij Mars Hill noemde, nabij Flagstaff, Arizona. Daar bekeek hij Mars nauwkeurig met zijn eigen op maat gemaakte 24-inch refractietelescoop, gebouwd in 1894, die een wonder van de tijd werd.

Gefascineerd door deze geobserveerde buizen heeft Lowell vele jaren geprobeerd ze te verhelderen en erover te theoretiseren. De lijnen, dacht hij, 'moesten eigenlijk duizenden kilometers lopen, zo ver als van Boston naar San Francisco'. Wat Lowell waarschijnlijk zag, was een reeks buizen die honderd jaar geleden in aanbouw waren. Er bestaat tegenwoordig eigenlijk een groot netwerk van buizen op Mars.

Op Mars is er een reeks van kilometers brede buizen die verschijnen in verschillende kraters en natuurlijke lage valleien waar ze worden blootgesteld. Ze zijn qua grootte vergelijkbaar met Manhattan, New York en kunnen wolkenkrabbers bevatten, zoals weergegeven. Volgens de door MSSS verstrekte statistieken is de bovenstaande strook 2,98 km breed of 1,85 mijl breed en even hoog als veel te groot voor lavabuizen.


Buis met Manhattan ingebracht voor maat.

Zoals NASA suggereert. Onthoud dat de buizen zich uitstrekken van de ene rand van de kraters naar de andere kant van een krater zonder tekenen van verkleining. Deze buizen in de kraters hebben een buislengte van 8,92 km of 5,54 mijl. We kunnen echter ook redelijkerwijs aannemen dat er nog steeds genoeg buizensysteem ongezien is aan de linker- of westrand van de E12-03186-strook en aan de rechter- of oostrand van de E11-03408-strook die ondergronds lijkt te gaan.

Merk op dat het donkere gebied dat op de kratervloer is verspreid, dat meestal de buismassa is, een veel grotere massagrootte bevestigt die verder gaat dan de beperkingen van de strookweergaven en daarom waarschijnlijk aanzienlijk meer buislengte. We hebben het dus over een kolossaal buizensysteem dat aanzienlijk langer is dan 5,5 mijl en in feite vele kilometers of mijlen langer dan dat. Veel kleinere buizen worden gevonden in buizen die zijn blootgesteld in valleien waar de grond is weggeblazen.

Naast de gigantische buizen die zijn gevonden in de Mars-kraterfoto's, zijn er veel kleinere "buizen" die vaak glazen of plexiglas buizen worden genoemd omdat ze doorschijnend of zelfs transparant zijn. Er zijn mijlen en mijlen van hen… meestal begraven… een paar volledig blootgesteld zoals op deze foto's waarschijnlijk door de wind. De diameter van de kleinere buis is in het algemeen 20-50 meter (66 tot 164 voet). Dat is ongeveer groot genoeg om er twee snelwegen doorheen te steken. Vermoedelijk worden ze blootgesteld door het mechanisme van geologische verwering van de oppervlaktebodem. Het lijkt er niet op dat deze tunnels of buizen een geologische of natuurlijke constructie zijn. Dit laat ons achter met de ontzagwekkende conclusie dat ze een andere oorsprong hebben waarvan er maar twee mogelijkheden zijn… ze zijn organisch … of… ze zijn kunstmatig.


Mogelijk opgesplitst in buis

Ik moet erop wijzen dat NASA beweert dat deze buizen eigenlijk zandduinen zijn. Terwijl de European Space Agency van mening is dat veel van de buizen lavastromen zijn. Ik sprak met NASA-wetenschappers die beweren dat veel informatie over Mars zeer geheim is. Ik vloog drie maanden over zandduinen in Saoedi-Arabië, heersende winden vormen zandduinen vanuit één richting, terwijl de buizen in vele richtingen lopen.

We kunnen speculeren dat een Mars-beschaving heeft besloten om ondergronds te gaan omdat hij herhaaldelijk is geraakt door meteorieten of straling uit de ruimte. De slang lijkt enigszins transparant en laat waarschijnlijk wat licht door terwijl de straling wordt gestopt. Ondergronds water lijkt aan de zijkanten van de kraters naar binnen te sijpelen en dammen vangen het water op. Er zijn zuurstof, water en de bouwstenen van leven die op Mars worden gevonden, wat aangeeft dat er waarschijnlijk leven bestaat. Er is geen magnetisch veld op Mars, dus het onophoudelijke gevaar van ioniserende straling kan resulteren in een verkorte levensduur van marsmannetjes.Het gebruik van absorberende materialen zoals plexiglas voor bètadeeltjes en lood voor röntgen- en gammastraling is een effectieve manier om de blootstelling aan straling te verminderen.


Sleutelterminal met buis die twee richtingen gaat

http://blog.seniorennet.be/peter2011/

Meer :https://phys.org/news/2017-09-lava-tube ... e.html#jCp

[4l13N]

Interessante topic Univers!

De tunnels zouden best uitgegraven kunnen zijn door een buitenaardse beschaving.