CO2-koudevallen bieden potentiële maanbron

[univers]

Zuidpoolgebied van de maan. Gebieden die fungeren als CO 2 koude vallen zijn gekleurd. Zwarte contouren tonen de grenzen van H 2 O koude vallen. De achtergrondkaart is gearceerd reliëf.
Krediet: Norbert Schorghofer.

Het bestaan ​​van koolstofdioxide (CO 2 ) koude vallen op de maan is bevestigd en biedt een potentiële bron voor toekomstige verkenning van het maanoppervlak, volgens een nieuw artikel van Planetary Science Institute Senior Scientist Norbert Schorghofer.

“Na water is koolstof waarschijnlijk de belangrijkste hulpbron op de maan. Het kan worden gebruikt voor de productie van raketbrandstof, maar ook voor biomaterialen en staal. Als we koolstof of brandstof van de aarde moeten halen, drijft dat de kosten van duurzame aanwezigheid op. Het maakt deel uit van 'leven van het land' of het gebruik van hulpbronnen in situ', zegt Schorghofer, hoofdauteur van " Carbon Dioxide Cold Traps on the Moon " dat verschijnt in Geophysical Research Letters. Matthew A. Siegler van PSI is een co-auteur van de krant.

Verschillende vluchtige stoffen kunnen koud worden opgesloten in permanent beschaduwde kraters in de buurt van de maanpolen. Het bestaan ​​van kooldioxide-koudevallen is eerder vermoed, maar de vereiste temperaturen liggen in de buurt van de laagste oppervlaktetemperaturen die betrouwbaar zijn gemeten.

"Uitgebreide en verbeterde analyse van 11 jaar orbitale oppervlaktetemperatuurmetingen door het Diviner Lunar Radiometer Experiment aan boord van NASA's Lunar Reconnaissance Orbiter stelt het bestaan ​​​​van koolstofdioxide-koudevallen op de maan vast, die mogelijk hoge concentraties vast koolstofdioxide bevatten, zei Schorghofer. “Ons werk heeft het bestaan ​​aangetoond van CO 2 koude vallen, waar de theorie voorspelt dat vast CO 2 zich zou hebben opgehoopt. Ons werk laat niet zien dat er daadwerkelijk CO 2 is in deze gebieden, maar het is een redelijke verwachting, vooral omdat CO 2 werd gedetecteerd in de LCROSS (NASA's Lunar Crater Observation and Sensing Satellite) inslagpluim in 2009.”

In de nieuwe studie werden vele terabytes aan Diviner-gegevens verwerkt om de fulltime afhankelijkheid van oppervlaktetemperaturen vast te leggen. De maan heeft eigenlijk seizoenen; het maanjaar duurt ongeveer 347 aardse dagen, een periode die bekend staat als het 'draconische jaar'. Deze seizoenen zijn op het grootste deel van het maanoppervlak niet waarneembaar, maar ze zijn belangrijk in de permanent schaduwgebieden waar de koude valstrikken voor H 2 O en CO 2 zich bevinden . Kooldioxide-ijs gaat in de zomer slechts gedurende een korte periode in de ruimte verloren.

De totale oppervlakte van CO 2 -koudevallen in het zuidpoolgebied van de maan is ongeveer 200 vierkante kilometer. Ter vergelijking: waterijskoude vallen beslaan bijna 14.000 vierkante kilometer. Geconcentreerde CO 2 is een uiterst schaarse hulpbron, die slechts op enkele plaatsen wordt aangetroffen, en een groot deel van het gebied van de koude val bevindt zich op de bodem van de Amundsen-krater, die relatief toegankelijk is, dus het kan een veelbelovend verkenningsdoel zijn. In dit gebied komen de temperaturen nooit boven de negatieve 350 graden Fahrenheit, dus het zal zeker een technologische uitdaging zijn om deze extreem koude en permanent donkere plaatsen te verkennen.

Het werk van Schorghofer werd gefinancierd door subsidies aan PSI van NASA's Lunar Data Analysis Program en Solar System Exploration Research Virtual Research Institute Geophysical Exploration of the Dynamics and Evolution of the Solar System-programma.

https://psi.edu/news/lunarco2coldtraps