Het Zijn bestaat niet; er is alleen het Worden

[taigitu]

Het Zijn bestaat niet; er is alleen het Worden

Heidegger mag er dan een gewichtig boek over hebben geschreven, maar het Zijn bestaat niet; er is alleen het Worden.
Je kunt dit met je eigen ogen zien als je aandachtig naar de natuur kijkt; de pijl van de tijd raast voort. Je haar, je nagels en je rimpels groeien maar door. Je bent voor je gevoel nog dezelfde man of vrouw als tien jaar geleden maar toch zie je er anders uit in de spiegel. Wat je nu leest is een paar woorden verder alweer verleden tijd. Heraclitus (480 v Chr.) zei reeds dat alles voortdurend in stroming is; niets be-staat, niets is blijvend, maar alles vloeit en vervloeit. Alles wat we om ons heen zien, is niet, maar ontstaat, groeit, stroomt, wordt. Sinds Darwin is dit allemaal nog veel duidelijker geworden; er is geen statische werkelijkheid. Maar -let op!- omgaan met die verglijdende schaal doe je beter met je intuïtie dan met je intelligentie.

Evenals een ten gehore gebracht muziekstuk, zegt de filosoof Bergson, verandert het werkelijke leven, zoals wij dat dagelijks ervaren, voortdurend; er is geen pauze, geen onderbreking, het ene vloeit uit het andere voort. Scherpe grenzen zijn er niet te trekken; steeds blijft het vorige deel uitmaken van het volgende, evenals bij een sneeuwbal, die door voortrollen tot stand komt (‘faire boule de neige’). Een splitsing in elementen is steeds kunstmatig: de toestanden in ons, en ook buiten ons, volgen niet op elkaar, maar uit elkaar, of m.a.w., de werkelijkheid is geen trap, met afzonderlijke treden, doch een glooiende helling...

(...) voor Bergson speelt het werkelijke bestaan zich volmaakt vloeiend en continueel af; de intuïtie past zich hierbij aan; het intellect daarentegen werkt verstarrend, trekt scherpe grenslijnen, en vervalst dus de werkelijkheid.

Op de afzonderlijke concrete dingen is veeleer het instinct gericht, zoals dit bij de insecten tot zulk een verbluffende ontwikkeling is gekomen, maar dat bij de mens rudimentair gebleven is. Laat dit instinct groeien, zo roept Bergson ons toe, breid het uit, veredel het, en de intuïtie ontstaat: het orgaan niet zozeer meer voor de dingen afzonderlijk als voor het spontane stromen der dingen, d.w.z. voor de werkelijkheid, zoals zij is, en die door de intuïtie onmiddellijk, van binnen uit, wordt ervaren.

Materie en verstand zijn dus op elkaar betrokken, omdat zij op dezelfde wijze tot stand zijn gekomen.

http://lucasblijdschap.blogspot.nl/2013 ... n-het.html

[taigitu]

Heraclitus (480 v Chr.) zei reeds dat alles voortdurend in stroming is; niets
be-staat, niets is blijvend, maar alles vloeit en vervloeit. Alles wat we om ons heen
zien, is niet, maar ontstaat, groeit, stroomt, wordt. Sinds Darwin is dit allemaal nog
veel duidelijker geworden; er is geen statische werkelijkheid. Maar -let op!- omgaan met
die verglijdende schaal doe je beter met je intuïtie dan met je intelligentie.

Dit is ook het principe van de I Tjing.
Het Zijn is dan ook geen statisch gegeven, want wij veranderen continue en onze
manier van kijken (evalueren?) naar onze 'werkelijkheid/waarheid' is voortdurend
onderhevig aan het veranderingen. Kunnen we het Zijn, zoals het meestal wordt
bedoeld, dan zien als een etiket? Een woord om een begrip te duiden?

[Gast1]

[Zoeker]

Wist ik nou maar wat er met Zijn bedoelt werd…..
Maar eigenlijk doet dat er ook weer niet toe, het bestaat toch niet.
Een ding is slechts zeker, het 'niet-zijn' dat bestaat wel.

[Gast1]

Wist ik nou maar wat er met Zijn bedoelt werd…..

Kijk eens naar mijn plaatje hierboven. Soms zeggen plaatjes meer dan 1001 woorden.
Zijn kun je bijvoorbeeld omschrijven met : 'dat wat IS'. Het is de ruimte, die van zichzelf geen invulling, geen begrenzing en geen afscheiding kent.
Niets is vast en alles beweegt en verandert voortdurend.
Het is de ruimte, waarin het Zijn kenbaar wordt in de vorm van verschijnselen, die wij bijvoorbeeld 'leven' noemen.
Levende wezens met een ziel, hun gedachten en gevoelens, mooi of destructief, liefdevol of vervuld van haat, uitgesproken of teruggehouden, ze bestaan en in die zin zijn ze 'waar' en het gaat nog veel verder dan dat.
In feite 'leeft alles' en is niets dood.
Alles beweegt immers zoals ik al eerder schreef ...
Dus als dat wat waar is, Zijn is, dan is er niets te bedenken, wat buiten 'het Zijn' valt.
Ik noem het de AL-kracht, de onpersoonlijke scheppende Kracht.
Wij mensen hebben iets wat we kunnen openen, besef en inzicht van de innerlijke waarneming, het één zijn met alles ...

Saeculum, in saecula saeculorum ...

[Zoeker]

Sja, daar heb je het al. Nu weet ik het eigenlijk nog niet.
Das het lastige in deze materie: bedoelt de ander wel wat ik bedoel?
Ik neem (bij mijzelf) het 'zijn' waar. Dit 'zijn' wordt gevoed vanuit het 'niet-zijn'.
In feite wordt het 'niet-zijn' hier dus 'Zijn' genoemd.
Maar dat bestaat dan weer niet. Het is alleen het Worden.
Maar dat Worden zou ik weer 'zijn' noemen.

Argghhhh! Babylonische spraakverwarring! Terwijl ik alleen maar in mijzelf hoef te 'kijken' en dan weet ik het precies.

[univers]

Terwijl ik alleen maar in mijzelf hoef te 'kijken' en dan weet ik het precies.

Daar moet je je eigen ook aanhouden.

[Gast1]

Eens kijken of ik daar iets aan kan doen.
Kan het zijn dat het niet zijn een ander zijn zijn dan jouw niet zijn.
Dit lezende maakt het niet echt helder zie ik.
Toch klopt het wel wat er staat.

Opnieuw:

Dit 'zijn' wordt gevoed vanuit het 'niet-zijn'.

Zou het niet kunnen dat jouw 'niet zijn' een 'niet-ego-zijn' is?
Als je het ego 'helemaal zou uit kunnen schakelen' dat je je dan in 'het Zijn' bevindt?

[Zoeker]

Terwijl ik alleen maar in mijzelf hoef te 'kijken' en dan weet ik het precies.

Daar moet je je eigen ook aanhouden.

Ja, daar binnen gebeurt het allemaal.

[Zoeker]

Eens kijken of ik daar iets aan kan doen.
Kan het zijn dat het niet zijn een ander zijn zijn dan jouw niet zijn.
Dit lezende maakt het niet echt helder zie ik.
Toch klopt het wel wat er staat.

Opnieuw:

Dit 'zijn' wordt gevoed vanuit het 'niet-zijn'.

Zou het niet kunnen dat jouw 'niet zijn' een 'niet-ego-zijn' is?
Als je het ego 'helemaal zou uit kunnen schakelen' dat je je dan in 'het Zijn' bevindt?

Zo ik het voel en zie is de mens tweeledig. Er is ego en er is 'zijn'. Naarmate de mens er in slaagt om zelfzucht (wat afkomstig is uit het ik-idee) achter zich te laten zal het 'zijn' zich vanzelf manifesteren. En uit het gegeven dat het zich uit zichzelf manifesteert leid ik af dat het 'zijn' weliswaar als 'ik' aanvoelt maar niet afkomstig is uit 'ik'. Het heeft een voeding uit het 'niet-zijn'.

En zoals je weet, weet ik hoe het 'niet-zijn' zich manifesteert. En dan haal ik je laatste zin aan:

Zou het niet kunnen dat jouw 'niet zijn' een 'niet-ego-zijn' is?
Als je het ego 'helemaal zou uit kunnen schakelen' dat je je dan in 'het Zijn' bevindt?

Op zich klopt dit. Het 'niet-zijn' kan alleen ervaren worden als het ego volledig weg is. Probleem is alleen dat die situatie eigenlijk nooit of zelden ervaren zal worden. Volledig egoloos ben ik eigenlijk nooit. Er is altijd een besef van een 'ik'. En dat is maar goed ook, want het 'niet-zijn' is daar te heftig voor. De mens is er niet voor gemaakt om in het 'niet-zijn' of het 'Zijn' te verblijven.

Dus lijkt het mij onzin om te stellen dat dat het Zijn niet bestaat. Het Zijn of 'niet-zijn' (wat ik een juistere benaming vind) is de Bron die ons 'zijn' voedt. Het is wat ik gisteren ergens schreef…het 'niet-zijn' voedt het 'zijn' en de mens word liefde gewaar! Het 'zijn' is dus eigenlijk een stroom, een rivier die alleen kan stromen naar een ander mens, dier of whatever. En die stroom bevind zich in ons! Liefde is een stroom, een energie, welke nooit bedoelt is voor degene waar hij in stroomt.

Zo is het zoals ik het ervaar.

[Gast1]

Volledig egoloos ben ik eigenlijk nooit. Er is altijd een besef van een 'ik'. En dat is maar goed ook, want het 'niet-zijn' is daar te heftig voor. De mens is er niet voor gemaakt om in het 'niet-zijn' of het 'Zijn' te verblijven.

We zijn het met elkaar eens, op één dingetje na dan ...
De mens is ook niet 'gemaakt' om op de maan te wandelen, of om zich in grote diepten van de wateren te bevinden.
De mens is ook niet in staat dingen te zien, die pas werkelijkheid worden met een sterke microscoop of een telescoop.

Er is inderdaad altijd een 'ik' die ervaart en toch ik beweer dat het mogelijk is om stroom, de energie, de kracht en de affiniteit (liefde) 'te voelen' ...
Ik denk zelfs dat jij dit op bepaalde momenten hebt ervaren, mogelijk nog sterker dan dat ik het heb ervaren.

Dát ik dat heb ervaren, heeft mij veranderd van een gelovige (niet in de traditionele betekenis) naar een 'weter' ...
Een Zoeker die heel lang zocht en toen ik het losliet, vond ...

[Zoeker]

Volledig egoloos ben ik eigenlijk nooit. Er is altijd een besef van een 'ik'. En dat is maar goed ook, want het 'niet-zijn' is daar te heftig voor. De mens is er niet voor gemaakt om in het 'niet-zijn' of het 'Zijn' te verblijven.

We zijn het met elkaar eens, op één dingetje na dan ...
De mens is ook niet 'gemaakt' om op de maan te wandelen, of om zich in grote diepten van de wateren te bevinden.
De mens is ook niet in staat dingen te zien, die pas werkelijkheid worden met een sterke microscoop of een telescoop.

Uiteindelijk gaan we weer wel terug naar 'niet-zijn'. Maar ik denk dat wij beiden dat moment nog wel even willen uitstellen;-)

Er is inderdaad altijd een 'ik' die ervaart en toch ik beweer dat het mogelijk is om stroom, de energie, de kracht en de affiniteit (liefde) 'te voelen' ...
Ik denk zelfs dat jij dit op bepaalde momenten hebt ervaren, mogelijk nog sterker dan dat ik het heb ervaren.

Als mens zijnde is het 'ik' die de stroom (liefde) voelt. Zie mijn onderschrift. Het is een zijnstoestand die ik ervaar. Gericht op alles wat ik tegenkom. In zijn algemeenheid wordt dat door mij ervaren als 'heelheid'. Maar het kan ook zeer specifiek gevoeld worden als het gericht wordt op iets of iemand.

Dát ik dat heb ervaren, heeft mij veranderd van een gelovige (niet in de traditionele betekenis) naar een 'weter' ...
Een Zoeker die heel lang zocht en toen ik het losliet, vond ...

Het is weten ja. In mij wordt het al weer bijna twee jaar geweten. Wat je hier ziet is het intellect wat begrijpen wil wat er 'daar binnen' gebeurd.
Wij zijn zoeker en we worden gevonden. En dan is er verwondering.

NB. Ja, ik vond het ook toen ik het los liet. Ik heb het eerst opgezocht en zo vast mogelijk gehouden als ik maar kon. In dat proces verdween 'ik' en het werd losgelaten door mij. Op de plek van de wond schijnt het licht naar binnen….

[Gast1]

[Zoeker]

He Pierre…even off topic. (of misschien ook wel niet)

Ervaar jij ook dat je hele leven zo is verandert? Sinds ik van 'de mensen' geen verwachtingen meer heb, heb ik soms het gevoel dat ik verliefd ben op 'iedereen'. De interactie met 'de mensen' is geheel anders geworden. En dat ligt hem natuurlijk niet aan 'de mensen' maar aan mij…

Geen verwachting, geen teleurstelling, alleen maar 'zijn' met Jantje, Pietje in welke hoedanigheid ook.
Het is het ervaren in het absolute 'nu' van Jantje of Pietje.

Ik ervaar het als een wonder en iedere dag groeit mijn ver-wondering…
Verwondering over het feit dat door 'mijzelf' de beleving van de wereld om mij heen zo verandert is.
Er is nooit een probleem geweest, het enige probleem was ik zelf!

Het bewust-zijn dat alles in feite precies goed is zoals het zich aandient, heeft mijn leven grondig verandert.
Mijn leven is geen worsteling meer, maar een stroom van be-leven.
Ik BEN het leven!

[Gast1]

Je schrijft het!

Ik beleef het exact eender zoals jij het schrijft tot aan jouw verwondering.
Misschien gaat het nog wat verder bij mij, ik verbaas en verwonder mij zelfs niet meer.
Een goede graadmeter is de werksituatie en werksfeer op mijn werk.
Een arbeidscontract met een fijne collega wordt niet verlengt. Helaas.
Geen verbazing en geen verwondering, maar ik voel wel verdriet.
Ik heb hier ook al topic's over geopend en daarin ben ik vaker niet duidelijk overgekomen.
Men dacht dat ik niets meer zou voelen en dat mijn emoties 'weggestopt' werden.
Het tegendeel is echter waar.

Sinds ik geen verwachtingen heb (of andersom: alles kan verwachten) ben ik blijder geworden.
Niet dat ik in het verleden ontevreden was of zo, beslist niet.
Maar alles werd intenser, alle waarnemingen werden intenser en mijn be-wonderingen werden nog groter dan dat ze al waren.
Ik ben elke mens gaan bewonderen in die zin dat ik ze beter ging begrijpen.
Ik ben voor nog meer dingen open gaan staan en ik geloof dat ik voor alles open sta.

Toen ik nog verwachtingen had, kon ik onvoorstelbaar genieten van de Natuur en van muziek, nu ik geen verwachtingen meer heb, sinds een jaar of ? 4-5 ... is er nog veel meer veranderd.
Ik kan zo geëmotioneerd raken van de schoonheid van de Natuur, dat ik spontaan ga huilen.
Soms word ik er ook duizelig van, alsof ik een aliën ben van een verre planeet waar al dit moois niet op te vinden is.
Alsof ik een mens ben die voor het eerst op de maan Pandora kom waar de Na'vi leven van de film 'Avatar' ...
Ik hoef er echter niet naar toe, want hier op Aarde is het ook minstens net zo mooi.

Soms stap ik even uit de auto als ik onderweg ben en dan laat ik mijn mond van bewondering openvallen.
Wanneer ik dan de juist passende muziek aan heb staan, tja ... dan zijn de waterlanders er weer.
Toch kan ik me herinneren dat ik dat al had als klein kind.
Ik was toen geloof ik een 'watje' zo noemde men dat dan vroeger.

Ik begreep er geen bal van en direct na mijn puberteit, in mijn adolescentie heb ik dat begrip er bij anderen letterlijk en figuurlijk in proberen te slaan.
Overigens wraakte ik mij ... ongelooflijk (geloof het of niet) dat ik toen zo was.
Dat is allemaal weg en ik ben op een bepaalde wijze opnieuw geboren. En nu ga ik verder met jouw tekst die helemaal (ook) bij mij van toepassing is:

Er is nooit een probleem geweest, het enige probleem was ik zelf!

Het bewust-zijn dat alles in feite precies goed is zoals het zich aandient, heeft mijn leven grondig verandert.
Mijn leven is geen worsteling meer, maar een stroom van be-leven.
Ik BEN het leven!

[Gast1]

O ja ...

En dat ik nu wakker ben?
Dat heeft te maken met mijn 'bruisen' ...
Ik bruis van het leven en heb zin in de dag van morgen ...

Maar mijn luikjes worden nu weer zwaar ...

[Susan]

He Pierre…even off topic. (of misschien ook wel niet)

Ervaar jij ook dat je hele leven zo is verandert? Sinds ik van 'de mensen' geen verwachtingen meer heb, heb ik soms het gevoel dat ik verliefd ben op 'iedereen'. De interactie met 'de mensen' is geheel anders geworden. En dat ligt hem natuurlijk niet aan 'de mensen' maar aan mij…

Geen verwachting, geen teleurstelling, alleen maar 'zijn' met Jantje, Pietje in welke hoedanigheid ook.
Het is het ervaren in het absolute 'nu' van Jantje of Pietje.

Ik ervaar het als een wonder en iedere dag groeit mijn ver-wondering…
Verwondering over het feit dat door 'mijzelf' de beleving van de wereld om mij heen zo verandert is.
Er is nooit een probleem geweest, het enige probleem was ik zelf!

Het bewust-zijn dat alles in feite precies goed is zoals het zich aandient, heeft mijn leven grondig verandert.
Mijn leven is geen worsteling meer, maar een stroom van be-leven.
Ik BEN het leven!

Sinds ik geen verwachtingen heb (of andersom: alles kan verwachten) ben ik blijder geworden.
Niet dat ik in het verleden ontevreden was of zo, beslist niet.
Maar alles werd intenser, alle waarnemingen werden intenser en mijn be-wonderingen werden nog groter dan dat ze al waren.
Ik ben elke mens gaan bewonderen in die zin dat ik ze beter ging begrijpen.
Ik ben voor nog meer dingen open gaan staan en ik geloof dat ik voor alles open sta.

Mag ik er even 'inspringen'? (Gast1 zal het wel herkennen)
Dit heb ik net zo ondergaan, mooi om te lezen van jullie, ik herken en voel het daardoor heel goed, heb het al eens eerder ergens gezegt/geschreven.

Werkelijk in de praktijk met de stroom van het leven mee te kunnen gaan, alles nemen per dag zoals het zich aandient. Zonder zwartgallige gedachten bijv. beseffen dat elk mens die je nu op dit moment kent, er vanmiddag al niet meer kan zijn. Ook geldt dit voor mij zelf natuurlijk. Zo kon ik hierdoor goed leren los laten, niet ergens aan vast houden en ook eindelijk geloven, wat nu dus Weten is, wat onvoorwaardelijke liefde voor alles en iedereen betekent
en dat dit wel degelijk ook in het hier en nu kan, het bestaat dus gewoon in de wereld waarin we hier leven, en niet alleen in mooie woorden/teksten/boeken enz enz.

(en het Zijn is er, IS, hoeft niet te 'worden', alleen herkent of gevoelt worden, dit door transformatieproces de dingen anders gaan zien en voelen...zoals ik het zie)

[Zoeker]

@Pierre

Het wil idd niet zeggen dat emoties er niet meer zijn of niet meer komen.
Maar ook die worden anders beleeft. Ze zijn!
Zelfs het woord 'geluk' heb ik maar geschrapt en vervangen door het woord 'beleving'.
Alles wat ik doe, ervaar, meemaak is een belevenis. Een belevenis die geen enkel oordeel behoeft.
Het hebben van verwachtingen schepte ook een oordeel in mijzelf.

En let goed op: een oordeel is wat anders dan een mening.
Een oordeel verdeelt jouw/mijn wereld in goed en kwaad.
Een mening is! Een mening is en verder niks.
De wereld van oordelen, verwachtingen en voorwaarden schept een wereld van verdeeldheid.
In feite kiezen we zelf de wereld uit waar we in leven….

[univers]

[Zoeker]

[


Mag ik er even 'inspringen'? (Gast1 zal het wel herkennen)
Dit heb ik net zo ondergaan, mooi om te lezen van jullie, ik herken en voel het daardoor heel goed, heb het al eens eerder ergens gezegt/geschreven.

Werkelijk in de praktijk met de stroom van het leven mee te kunnen gaan, alles nemen per dag zoals het zich aandient. Zonder zwartgallige gedachten bijv. beseffen dat elk mens die je nu op dit moment kent, er vanmiddag al niet meer kan zijn. Ook geldt dit voor mij zelf natuurlijk. Zo kon ik hierdoor goed leren los laten, niet ergens aan vast houden en ook eindelijk geloven, wat nu dus Weten is, wat onvoorwaardelijke liefde voor alles en iedereen betekent
en dat dit wel degelijk ook in het hier en nu kan, het bestaat dus gewoon in de wereld waarin we hier leven, en niet alleen in mooie woorden/teksten/boeken enz enz.

(en het Zijn is er, IS, hoeft niet te 'worden', alleen herkent of gevoelt worden, dit door transformatieproces de dingen anders gaan zien en voelen...zoals ik het zie)

Zo is het Susan. Het innerlijk leven leven dient in de praktijk gestalte te krijgen. Maar zelfs het besef dat een mens er vanmiddag niet meer kan zijn doet zich niet voor bij mij. Het begrip 'vanmiddag' is een niet bestaand begrip, fictie. Ik be-leef een mens NU en over andere momenten hoeft niet te worden verwacht of gedacht.

Ik zie het zo: allereerst dient er te gekeken worden naar het eigen innerlijk leven. In combinatie met het denken en het be-leven in de praktijk gaat het vanzelf gestalte krijgen. Het besef wordt dan steeds duidelijker dat 'ik' een manifestatie BEN (zijn) van de stroom van het niet-zijn.