Boreska, de jongen van Mars

[taigitu]

Deel 1: Deel 2: https://www.youtube.com/watch?v=p6Luwm8KcCg

Deel 3: https://www.youtube.com/watch?v=p6Luwm8KcCg

Deel 4: https://www.youtube.com/watch?v=qBKlA8iJ4n8

Deel 5: https://www.youtube.com/watch?v=MADR53RUSwU

Deel 6: https://www.youtube.com/watch?v=2t1j0eCM-G4

Deel 7: https://www.youtube.com/watch?v=LOpZdSrZ_dM

Deel 8: https://www.youtube.com/watch?v=4irFp8R9PK8

[taigitu]

Het artikel werd geschreven door Gennady Belimov. Sinds er een Engelse vertaling op het internet kwam, is het artikel door vele websites overgenomen en vertaald, ook in het Nederlands. Wij nemen de vertaling over van http://www.runningfox.nl/overigeartikelen/boriska.htm en vervolledigden aan de hand van het origineel.

Leden van een anomalie-expeditie naar het noorden van de Volgograd regio vertelden me het verhaal van de wel heel bijzondere jongen Boriska.
( In Rusland zijn verschillende zgn. anomalie-gebieden, streken waar het aards magnetisme afwijkingen vertoont omdat er veel ijzererts in de ondergrond zit. Hier gaat het over een bergstreek, de Medveditskaya gryada (betekent zoiets als : de Berenbergen) in het district Volgograd maar dichter bij Saratov. - fdw )
“Moet je je voorstellen, alle expeditieleden zaten op een avond rond het kampvuur toen een kleine jongen van ongeveer 7 jaar oud plotseling ieders aandacht vroeg. Hij wilde vertellen over zijn leven op Mars, de Marsbewoners en hun reizen naar de Aarde,” vertelde een getuige van het voorval aan mij. "Iedereen viel stil en luisterde naar het kleine jongetje met de levendige ogen.

Anderhalf uur lang vertelde hij over een Martiaanse beschaving, megalithische bouwwerken, ruimteschepen en over het verloren land Lemurië. Hij zou in een vorig leven van Mars gekomen zijn en hij had vrienden op Aarde die woonden in Lemurië.” Eén van de expeditieleden had door dat hier iets bijzonders gebeurde en heeft het verhaal op tape vastgelegd. De toehoorders waren met name verbijsterd over de kennis die deze 7-jarige had over de onderwerpen, zijn verstand leek in niets op dat van de gemiddelde jongen van die leeftijd.

Het is voor volwassenen al niet makkelijk om vlekkeloos en in detail verhalen te vertellen over verloren beschavingen en met name de connectie tussen Marsbewoners en de bewoners van Lemurië. Dat is iets waar men zelfs in de grenswetenschappen pas de laatste decennia melding van maakt. In schoolboeken zul je in ieder geval niets over deze onderwerpen terugvinden. Wat de toehoorders ook opviel, was de wijze waarop de jongen sprak, zijn taalkeuze en bewoordingen waren, zeker voor een jongen van zeven, erg ongebruikelijk. Hij verviel zelfs in specifieke terminologie toen hij in detail inging op enkele feiten van zijn relaas.

Zou het kunnen zijn dat hij alles verzon, vroeg ik?
”Onwaarschijnlijk,” volgens een lid van de expeditie. “Het leek mij meer dat hij ons deelgenoot maakte van zijn herinneringen van een vorig leven. Dit soort verhalen verzin je niet zomaar even. Hij had volgens mij echt kennis”.

Naar aanleiding van de verhalen van de expeditieleden over deze kleine jongen had ik onlangs ( in 2004 – fdw) een ontmoeting met zijn ouders en een kans om de jongen wat beter te leren kennen. Boriska is geboren te Zhirnovsk in de regio Volgograd op 11 januari 1996. Ik vond zijn ouders aardige mensen. De moeder van Boriska, Nadezhda, is een dermatoloog en werkzaam in een publieke kliniek. Zijn vader is een oud-officier.

Beide ouders kunnen weinig meer doen dan hopen dat iemand wat licht op deze mysterieuze zaak kan werpen. In de tussentijd, voeden ze Boriska gewoon op als een normale jongen. Als baby viel Boriska al op, zijn moeder weet nog hoe hij als baby al na 15 dagen zijn hoofdje recht kon houden. Zijn eerste woordje was “baba” en hij sprak deze woorden toen hij 4 maanden oud was. Snel daarna begon hij te spreken. Met 7 maanden was zijn eerste zin “Ik wil een spijker”. Hij sprak deze vreemde zin uit nadat hij een spijker had gezien die uit de muur stak.

Tijdens zijn verdere ontwikkeling bleven zijn fysieke prestaties achter bij zijn intellectuele prestaties. Zijn moeder gaf hem speelgoedletters toen hij één jaar oud was (een leermethode gebaseerd op het werk van Nikitin) en als gevolg daarvan kon hij met anderhalf jaar simpele grote krantenkoppen lezen. Ook kon hij zeer snel kleuren onderscheiden en hij begon met schilderen toen hij 2 was.

Op tweejarige leeftijd werd Boris naar de dagopvang gebracht.
Medewerkers van de dagopvang was het opgevallen dat Boriska een zeer ongewone manier van denken en handelen had. Hij bleek over een uitmuntend geheugen te beschikken en had de gave om nieuwe informatie zeer snel op te nemen. Het viel de ouders al snel op dat hij de informatie oppikte op een wel zeer eigen en unieke manier. “Wij hebben hem dat niet geleerd,” zegt zijn moeder, “maar soms gaat hij in een lotushouding zitten en begint hij te praten. Hij praat dan over Mars, over de planeten en beschavingen waar wij geen weet van hebben.” ”We konden onze oren niet geloven, hoe kan een kind dit alles nou weten?” vraagt zijn moeder zich af. Hij vertelt deze verhalen al vanaf zijn tweede levensjaar. “

Boriska vertelt over zijn vorige leven op Mars, in een tijd dat de planeet nog bewoond was en voordat een allesverwoestende ramp het oppervlak van Mars onbewoonbaar maakte. Volgens Boriska heeft Mars tegenwoordig nog steeds bewoners, alleen leven ze nu noodgedwongen onder de grond. In “zijn” tijd vloog Boriska regelmatig naar de Aarde. Hij had goede contacten met de Lemuriaanse beschaving op Aarde en hij had zelfs een Lemuriaanse vriend. Deze vriend is voor zijn ogen om het leven gekomen. Dit gebeurde toen Lemurië ten onder ging aan een vloed. Boriska kon hem destijds niet meer redden. "Maar," zo zegt hij, "we zijn voorbestemd om elkaar in dit leven weer te ontmoeten." Op een dag ontdekte Boriska een boek getiteld “Waar komen wij vandaan?” van de auteur Ernst Muldashev. Je had hem moeten zien, hij was zo blij en gefascineerd met deze vondst. Uren achtereen bladerde hij door de pagina’s en het was voor hem een feest van herkenning.

“Maar Lemurië heeft minimaal 800.000 jaar geleden opgehouden te bestaan en Lemurianen zouden 9 meter lang zijn. Als dat allemaal waar is, hoe kan je dat dan weten?” vroeg ik voorzichtig.

“Ik herinner het mij,” was zijn nuchtere reactie, “niemand heeft het mij verteld.”
Later begon hij over een ander boek van Muldashev (“Op zoek naar de stad van de Goden”) dat voornamelijk handelt over piramiden en tomben. Boriska verklaarde dat mensen kennis zullen vinden onder een van de piramiden, maar niet die van Cheops. Deze piramide is nog niet ontdekt. Het leven van de mensheid zal totaal veranderen als de Sfinx geopend zal worden, zei hij, en voegde daaraan toe dat er een openingsmechanisme verborgen zit achter een van de oren van de Sfinx. (De exacte locatie van dit mechanisme wist hij niet meer.) Boriska praat ook heel gepassioneerd over de Maya beschaving. Volgens hem weten we nog maar bar weinig van deze prachtige cultuur.

Boriska is ervan overtuigd dat de tijd is gekomen voor de ‘specialen’ die nu geboren worden op Aarde. De hergeboorte van de Aarde komt eraan en nieuwe kennis en inzichten zijn noodzakelijk voor een mentaliteitsverandering van de Aardlingen.

Ik vroeg hem, hoe hij wist dat dit soort kinderen worden geboren en of hij op de hoogte was dat we dit soort kinderen “Indigo” kinderen noemen.

"Ik weet gewoon dat ze nu geboren worden ook al heb ik er zelf nog geen een ontmoet. Of het moet misschien Yulia Petrova zijn. Zij is de enige die me gelooft. Anderen lachen simpelweg om mijn verhalen." Er gaat iets gebeuren met de Aarde, dat is de reden dat deze bijzondere kinderen zo belangrijk zijn. Zij zullen in staat zijn om de mensen te helpen. De polen zullen verschuiven. De eerste grote catastrofe op een van de continenten zal plaatsvinden in 2009. De volgende, nog hevigere ramp in 2013.

Ik vroeg hem of hij niet bang was en vreesde voor zijn leven met het vooruitzicht van zo’n ramp?

"Nee, ik ben niet bang," antwoordde hij, "ik heb al eens een catastrofe op Mars overleefd. Ook nu nog leven er mensen zoals wij daar, maar nadat een nucleaire oorlog alles verbrand had moesten zij hun toevlucht ondergronds zoeken. Daar bouwden ze nieuwe manieren van wonen en andersoortige wapens." Ze hebben ook een verschuiving van de continenten meegemaakt op Mars. Martianen ademen koolstofdioxide, als ze op Aarde zouden komen, zouden ze naast schouwen en uitlaatpijpen willen staan om de uitlaatgassen te inhaleren.

Ik vroeg hem of hij er de voorkeur aan gaf om zuurstof te ademen.

"Eenmaal in dit lichaam moet je wel zuurstof ademen, wij Martianen hebben een afkeer van de Aardse lucht omdat het veroudering veroorzaakt. Martianen zijn relatief jong, gemiddeld 30 tot 35 jaar, ouderen zijn daar niet."

Boris, waarom zijn onze (Russische) ruimtevaartuigen gecrashed voordat zij Mars bereikten? "

Mars zendt gericht speciale signalen uit waardoor de ruimtevaartuigen kapot gaan. De vaartuigen bevatten schadelijke dosis aan straling." Ik was verbaasd over Boriska’s kennis over dit soort straling. Dit is namelijk waar. In 1988 was er een inwoner van Volzhsky, Yuri Lushnichenko, (een heldervoeldende) die geprobeerd heeft om de toenmalige Sovjetleiders te waarschuwen voor een onvermijdelijke crash van de satellieten Fobos 1 en Fobos 2, juist omdat ze een straling veroorzaakten met hun nucleaire energievoorziening die de planeet niet verdraagt. Ook Lushnichenko sprak over een onbekend soort gevaarlijke straling. Natuurlijk nam niemand hem serieus...

Toevoeging op 3 november 2014 :

Persbericht van 16 mei 2001

Mysterieuze kracht houdt ruimtesondes in greep
(BELGA) = Een mysterieuze kracht oefent invloed uit op ruimtetuigen diep in de kosmos, zo heeft de BBC gemeld onder aanhaling van onderzoekers. Zij waren tot die conclusie gekomen na grondig onderzoek van het traject van de sondes.
Misschien gaat het om een klein niet opgemerkt effect in de ruimtetuigen zelf. Toch waarschuwen wetenschappers dat een en ander een eerste hint vormt van de noodzaak van modificaties in onze kennis van de zwaartekracht.
"Het lijkt erop dat de ruimtetuigen zich niet gedragen conform de bekende wetten van de zwaartekracht", zegt John Anderson van het Jet Propulsion Laboratory van de NASA in Pasadena. "Wij werken al jaren aan het probleem en wij hebben met alles rekening gehouden dat we konden (in rekening brengen)".
De mysterieuze kracht lijkt vier sondes in de greep te hebben, verspreid over ons zonnestelsel: Pioneer-10, Pioneer-11, Galileo en Ulysses.
In 1972 naar Jupiter gelanceerd, doorklieft de Pioneer-10 momenteel de grenzen van ons planetair systeem. Maar dat gebeurt veel eerder dan gedacht op een alsmaar tragere manier, zo bleek uit analyse van het Doppler effect van de radiosignalen. Voor het onverklaarbare gedrag van de sonde werd geopperd dat zij mogelijk met een klein gaslek kampte of dat zij onder de gravitatie kwam van een object in ons zonnestelsel dat nog niemand heeft gezien.
De in 1973 gelanceerde Pioneer-11 maakte het mysterie alleen maar groter, toen een zelfde vertraging werd vastgesteld. Probleem is dat deze sonde zich gewoon aan de tegenovergestelde zijde van het zonnestelsel bevindt en dat de zwaartekracht van een niet-geobserveerd object daar niet kan spelen.
Het effect lijkt ook de Galileo op (zijn dichter bij ons) weg naar Jupiter parten te hebben gespeeld, alsmede de Amerikaans-Europese Zonneverkenner Ulysses. Zodat de wetenschappers met een puzzel zitten over heel ons Zonnestelsel.
Indien het probleem zou te maken hebben met onze kennis over de mechanismen van de gravitatie, zou het ook moeten opduiken in de banen die de planeten rond de Zon trekken. En dat doet het nu juist niet.
Snel opklaren van het mysterie lijkt er niet bij te zijn, zeker omdat de vier getroffen ruimtesondes niet meer naar ons terugkeren.

Ik vroeg Boris wat hij wist van meervoudige dimensies. Wist hij dat je niet in rechte lijnen moet vliegen, maar dat je moet schipperen tussen de meervoudige dimensies in de ruimte?

Op deze vraag sprong Boris gelijk op en begon allerlei feiten te noemen over UFO’s. "Op het moment dat we vertrokken van Mars landden we bijna op hetzelfde moment op Aarde." Boris pakt een krijtje en tekent een ovaal op een bord. ”De scheepswand van ons ruimteschip bestaat uit 6 lagen. De buitenste laag bestaat (25%) uit duurzaam metaal, de volgende laag (30%) is gemaakt van een materiaal vergelijkbaar met jullie rubber, de laag daarna (30%) bestaat weer uit metaal en de volgende laag bestaat uit een speciale magnetische laag. Als we die magnetische laag laden met energie kunnen deze machines alle uithoeken van het universum bereiken.”

Wij volwassenen stonden met zo’n ogen te kijken : in de tweede klas leer je toch nog niet om met procenten te rekenenen !
Overigens loopt het niet vlot met zijn schoolcarrière. Na samenspraak met de ouders werd hij direct toegelaten tot de tweede klas maar … nu willen ze al van hem af : welke leerkracht verdraagt immers dat zij voortdurend onderbroken wordt door een 7-jarige die zegt : “Juf, dat heb je verkeerd uitgelegd, daar bent u fout !”
Op dit ogenblik (2004) krijgt hij privéles. Het is de bedoeling dat hij naar een school voor hoogbegaafde kinderen gaat. Want de omgang met ‘gewone’ kinderen van zijn leeftijd wil niet vlotten.

Heeft Boris een speciale missie hier op Aarde te volbrengen? Is hij zich daar bewust van? Ik vroeg dit zowel aan de ouders als aan Boris zelf.

Volgens zijn moeder heeft hij daar wel een vermoeden van. Hij zegt dat hij iets weet over de toekomst van de Aarde. Boris zegt dat kennis zal afhangen van de graad en kwaliteit van bewustzijn. De nieuwe kennis zal niet in het bereik vallen van moreel laagstaande mensen, dieven, bandieten, verslaafden, en diegenen die zichzelf niet willen verbeteren. Al deze mensen gaan van de planeet verdwijnen. Informatie zal in de toekomst een zeer belangrijke rol spelen. Op aarde begint een proces van eenwording en samenwerking.

Boris, hoe weet je dit alles?

“Het zit in mij.”

Eens, toen hij vijf jaar was, verbaasde hij zijn ouders toen hij over Proserpina begon te praten, een planeet die teloor ging honderdduizenden jaren, misschien zelfs miljoenen jaren geleden. Hij kon het woord Proserpina nog nooit gehoord hebben, zijn ouders hoorden het zelf pas voor het eerst. Boris legt uit : “Een straal ging er doorheen en de planeet barstte uiteen. Ze bestaat fysiek gezien niet meer maar de bewoners kwamen in de vijfde dimensie, die jullie een parallelle wereld zouden noemen. Wij observeerden vanaf Mars de dood van deze planeet.” Hij zei ook dat de Aarde, als een levend bewust lichaam, de kinderen van Proserpina begon op te vangen om hen op te voeden. Daarom worden er soms kinderen geboren die zich iets over hun thuisplaneet herinneren en die zichzelf beschouwen als buitenaardsen. Dit fenomeen werd door de wetenschappelijke wereld opgemerkt. Ikzelf (Gennady Belimov) heb Valentina Gorsjoenova ontmoet die niet alleen herinneringen heeft aan Proserpina maar tijdens de slaap contact heeft met andere Proserpiniërs. En plots duikt ze op in de stad waar ook Boris woont. Samen trokken ze naar de Blauwe Berg in de Medveditskaya gryada.

Boris, waarom worden mensen ziek?

“Ziekte ontstaat door een onvermogen om fatsoenlijk te leven en gelukkig te zijn. Jullie moeten wachten op jullie kosmische wederhelft. Men zou zich niet zo veel moeten bemoeien met het lot van anderen. Mensen zouden niet gebukt moeten gaan onder gemaakte fouten, maar proberen te begrijpen wat voor hen is voorbestemd; hun hoogten te bereiken en hun dromen te verwezenlijken.

Jullie hart moet meer spreken. Als ze je slaan, ga naar de persoon en omhels hem. Als ze je beledigen, wacht niet op verontschuldigingen, maar val zelf op je knieën en vraag zelf vergiffenis voor je fouten. Als ze je kwetsen en vernederen, zeg dankjewel en glimlach. Als ze je haten, hou van hen zoals ze zijn. Een houding van liefde, vredestichten en vergeving zijn het voornaamste voor de mensen. Weet je waarom de Lemurianen uitstierven? (Daar ben ik zelf medeverantwoordelijk voor.) Ze wilden zich spiritueel niet verder ontwikkelen. Ze dwaalden af van het voorbestemde pad en zo verwoestten ze de eenheid van de planeet. Het pad van de magie is een doodlopende straat. Liefde is de echte magie!”

**************
Voor een antroposoof is alles wat deze Boriska zegt zeer plausibel. De zaken die niet volledig overeenstemmen met de antroposofische inzichten kunnen we toeschrijven aan de gewone onduidelijkheid die bij alle natuurlijke helderziendheid optreedt en die pas opgeklaard kan worden door systematisch verworven helderziendheid.
Uit dit relaas zouden we kunnen besluiten dat de buitenaardsen inderdaad al onder ons zijn zoals Steiner voorspeld had. Maar de andere voorspelling van Steiner is evenzeer uitgekomen : de mensheid verstaat de taal van deze wezens niet. En, zoals blijkt uit het vervolg van dit verhaal, daardoor komen deze voorlopers al te veel onder de verhardende invloed van de aardesfeer, hun vermogens gaan verloren. Zelfs in Rusland waar er meer begrip is voor dit soort fenomenen, loopt het niet goed af met deze boodschappers.

Gennady Belimov zocht de jongen een jaar later ( in 2005 dus) terug op.
Eerst sprak hij met de moeder. Die vertelt dat ze het kind in de kamer verrast had toen hij zat te praten hoewel hij alleen was en die met zijn legoblokjes een dubbele DNA-spiraal gebouwd had. Maar voor de rest kon ze alleen mar zeggen dat zijn verhalen over Mars zeldzamer werden. Het lijkt erop alsof zijn communicatiekanaal geleidelijk dichtslibt, of misschien is er een andere reden.
Belimov stelde vast dat de jongen tijdens het gesprek meer geïnteresseerd was in zijn computerspelletje dan in de bezoeker. En dit hoewel hij al drie uur aan ’t spelen was en het gesprek over hem ging.
Zijn onbevangenheid en goedheid hebben in zijn lot een negatieve rol gespeeld. Kinderen van zijn leeftijd en ouder waren jaloers en afgunstig. Hij kreeg meer dan zijn deel van klappen en verwijten. En hij leerde zichzelf te verdedigen met zijn vuisten, de jongen die een jaar geleden nog die mooie boodschap van liefde verkondigde ! De plaatselijke psychiater nam de jongen drie dagen in observatie en besloot : het is gewoon een idioot. De ouders van zijn klasgenoten wilden hem van school omdat hij hun kinderen zogezegd leerde sterven. Het bleek dat hij gewoon over reïncarnatie had gesproken. Maar de ouders waren bang dat hun kinderen zouden zelfmoord plegen.
Komt daarbij nog de echtscheiding van zijn ouders. Een vriendin van het gezin vergelijkt de jongen met de profeten van vroeger naar wie ook stenen werden gegooid. Dat de jongen zich afsluit is volgens haar vooral vanwege de houding van de mensen rond hem.
**************
Nu we dit allemaal onder ogen moeten zien, wat kunnen wij als antroposofen nog doen ?
Vanuit de ruimte of de geestelijke wereld komen voortdurend impulsen naar de aarde, maar er zijn te weinig mensen die als geestelijke radar deze impulsen opvangen. Het zijn de tegenmachten die dat verhinderen. Even terug naar Rudolf Steiner nu, naar de uitspraak die we al in De Brug 68 aanhaalden, uit GA 178 :

“U kunt wel begrijpen dat juist het bekend maken van het geheim van de etherische Christus ongenoegen en tegenkanting oproept bij de mensen, leden van bepaalde broederschappen, die deze gebeurtenis van het verschijnen van de etherische Christus willen gebruiken voor hun eigen doeleinden en het geen algemeen goed van de gehele mensheid willen laten worden.”
“Zij die deze dingen op een onjuiste manier behandelen, die zijn van het verschijnen van de etherische Christus even goed op de hoogte als ik.”

We mogen ervan uitgaan dat bepaalde broederschappen eveneens weten dat we uit de ruimte “iets” mogen verwachten. Waarom anders zou bvb. het Vaticaan in 1980 besluiten om een immens observatorium te bouwen op de top van een berg in Arizona ? Het Mount Graham International Observatory, met twee reusachtige telescopen gericht op de ruimte, zo lezen we in het boek van Gast1 Jovanovic “Notre-Dame de l’Apocalyps” op blz. 31. De auteur wijst op iets dat iedereen aan het denken zou moeten zetten : een vreemde mogendheid (het Vaticaan) krijgt van de Amerikaanse regering toestemming en alle vergunningen om een reusachtig observatorium, vol met gesofisticeerde electronica, op zijn grondgebied te installeren ! En dat ondanks tegenkanting en protest van de plaatselijke bevolking, een Indianenstam voor wie deze bergtop een heiligdom is. De directie van dit observatorium werd toevertrouwd aan een monnik-astrofysicus Guy Consolmagno, afgestudeerde aan het MIT en aan een jezuïet George Coyne, opgeleid in de Georgetown Universiteit. Ander detail : er werd overeengekomen dat het Vaticaan over 60% van de werkuren mag beschikken en de universiteit van Arizona over de andere 40%.
De twee telescopen die in 1993 in gebruik werden genomen, de Vatican Advanced Technology en de Heinrich Hertz waren blijkbaar niet voldoende : in 2004 kocht de Heilige Stoel een derde, nog meer geperfectioneerde telescoop, de Large Binocular Telescope.
Het is duidelijk dat zowel het Vaticaan als de Amerikaanse regering iets verwachten uit de hemel. We zouden kunnen denken dat het Vaticaan ook al zodanig in de ban van het materialisme is geraakt dat het spirituele gebeurtenissen in een materieel-fysieke gedaante verwacht, ook al zijn het dan kometen. Anderzijds is het goed mogelijk dat ingrepen vanuit de geestelijke wereld een zeer fysieke, apocalyptische uitwerking op de planeet gaan hebben. In dat geval begrijpen we natuurlijk dat de elites zichzelf op tijd in veiligheid willen brengen.

Wat betekent dat nu voor ons antroposofen die niet machteloos willen toezien op het kwaad in de wereld, noch fatalistisch willen afwachten tot er hulp uit de ruimte komt ?
Gezien het belang dat Rudolf Steiner hechtte aan het denken, zal onze taak in die richting liggen, bij de meditatie en concentratieoefeningen, bij de scholingsweg.
Daarmee hebben we het natuurlijk nog eens flink abstract uitgedrukt. Op die manier geeft deze aansporing geen kracht. We moeten het concreter maken om tot een actieplan te kunnen komen. Daarbij nemen we een episode uit de geschiedenis ter hulp.
Eeuwen geleden stonden onze voorvaderen ook af en toe voor een compleet uitzichtloze opdracht toen het erom ging een spirituele impuls te verdedigen. In onze tijd heeft de tegenmacht een ander karakter gekregen, we kunnen dus ook niet meer dezelfde strategieën gebruiken. Maar de beschrijving van de strijd kunnen we als beeld gebruiken om in de juiste stemming te geraken, een beeld als een soort energiebron om vol te houden wanneer de inspanningen onze krachten schijnen te boven te gaan.

. http://www.vrijgeestesleven.be/vanaf70/b85/b85a.htm#06

[Berjan]

Nou dit is dus ook weer opgelost.. In 2009 en 2013 zijn er geen rampen gebeurd en ook zijn de polen niet gedraaid. Prima toch, dan kunnen we ons bezighouden met andere zaken en andere leraren. Mevrouw Blavatsky bijvoorbeeld, zij deed geen voorspellingen die niet uitkwamen maar heeft wel de twee wereldoorlogen voorspeld in 1880.



Al kunnen we wel de goede boodschap van die jongen onthouden, liefde geven aan hen die ons pijn doen.

[Vitharr]

Ik heb hier eens lang over nagedacht. Weet je Taigitu, dit soort verhalen wekt bij mij altijd een soort herkenning op. Niet dat ik herinneringen aan Mars heb, of ooit gehad heb overigens.

Wat ik me nog wel vaag kan herinneren is dat ik veel wist, en dat gold ook voor mijn andere leeftijdsgenoten. Wat ik niet kon was het overbrengen aan oudere mensen. In communicatie met leeftijdsgenoten was taal van ondergeschikt belang, en ik bezat niet genoeg begrippen in mijn woordenschat om de concepten over te brengen.

Daar komt mijn leergierigheid vandaan. Ik kan op de een of andere manier niet stoppen met zoeken naar begrippen of concepten om iets duidelijk te maken. En inmiddels ben ik daar al in doorgeschoten en zijn de begrippen of concepten voor veel anderen daardoor onbegrijpelijk geworden.

Gevoelsmatig kan ik je zeggen dat ik welleswaar verdwaald ben in deze illusie, maar nooit het contact met 'de bron' heb los gelaten.

En als ik dan verhalen als deze lees, maar ook die van het jongetje met de herinneringen aan een vorig leven op aarde, en de kinderen met herinneringen aan hun bezieling, dan ga ik me steeds opnieuw afvragen of zij niet in de valkuil trappen en hun onbegrijpelijke wereld in begrijpelijke taal gieten omdat een andere vorm van communicatie met nieuwsgierige volwassenen niet mogelijk is?

Zegt hij immers niet:

Boris, hoe weet je dit alles?

“Het zit in mij.”

Ik vind dat veelzeggend...

[taigitu]

En als ik dan verhalen als deze lees, maar ook die van het jongetje met de herinneringen aan een vorig leven op aarde, en de kinderen met herinneringen aan hun bezieling, dan ga ik me steeds opnieuw afvragen of zij niet in de valkuil trappen en hun onbegrijpelijke wereld in begrijpelijke taal gieten omdat een andere vorm van communicatie met nieuwsgierige volwassenen niet mogelijk is?

Zegt hij immers niet:

Boris, hoe weet je dit alles?

“Het zit in mij.”

Ik vind dat veelzeggend...

Ik begrijp wat je bedoelt..... Taal is een grote hobbel in de ander dat duidelijk te maken wat je bedoelt te zeggen. Gevoel en innerlijk weten is niet voor 100% in taal te vatten. Waarbij nog de moeilijkheid zich voordoet of de ander zich helemaal open wilt stellen om het te begrijpen. Zodra iemand iets vertelt wordt het denken geactiveerd en vult mede het verhaal in dat de ander je vertelt. En zeker bij verhalen zoals van Boris wordt dan meestal de deur gesloten omdat men er niets mee kan en niet de 'deur van mogelijk' op een kier durft te zetten. Het verhaal wordt afgedaan als onmogelijk en Boris, zoals wordt geschreven, als een idioot.
Zoals hij zelf verteld zit hij nu in een aards lichaam, dus hij is geïncarneerd en heeft nog kennis van een vorig leven.

De zin 'het zit in mij' is voor mij een waarheid.
Dat is mijn ervaring op paranormaal gebied, het helder voelen is voor mij werkelijkheid.
Dat is niet aangeleerd, het is aanwezig geweest totdat ik op een dag uitprobeerde en het bleek te werken bij iemand die niet beter werd door wat de huisarts had aangeboden. Het is niets in vergelijk met wat ik bij andere mensen zie/ervaar wat ze kunnen. Het heeft wel een deur in mij geopend waardoor ik niet 'allergisch' reageer op deze verhalen.

Het fenomeen is voor mij een logica bij de kinderen die als 'wonderkinderen' worden aangemerkt.
Hun kennis/kunnen die zo bijzonder is voor hun leeftijd en niet aanwijsbaar uit hun omgeving is opgenomen. Daar zijn in de geschiedenis veel voorbeelden van.
Bij Boris moest ik denken aan Jules Verne. Zijn 'fantasie' in de boeken die hij schreef zijn tot realiteit geworden. Zelfs zijn laatste boek over Parijs, wat toendertijd niet werd uitgegeven maar wel werkelijkheid werd.

Hieronder een voorbeeld van een kind dat wel beïnvloed is door het digitale tijdperk maar door zijn bijzondere gave ver boven het normale uitsteekt.

Puck en het raadsel van de codes

Puck Meerburg (15) was op zijn zevende al een IT-wonderkind en trekt inmiddels de aandacht van grote spelers op dit terrein. Grote bedrijven als Microsoft tonen interesse in hem en hij won diverse prijzen, waaronder de prestigieuze Apple Design Award voor studenten. Maar Puck is ook nog een kind, minderjarig, leerplichtig en moet gewoon naar school. Hoe snel Puck zich ook wil ontwikkelen, het huiswerk moet gedaan en de wet staat niet alles toe. Regisseur Tessa Boerman leerde Puck kennen toen hij elf was, en heeft hem sindsdien gevolgd met de camera. In deze documentaire zien we Puck zich ontwikkelen van wonderkind tot serieus programmeerder, zich bewust van de mogelijkheden en dilemma's in zijn vak. Met kinderlijke verwondering, grenzeloze fascinatie en een haviksblik beziet hij de digitale technologie die ons omringt. Naarmate Puck ouder wordt, worden de vragen die hij en zijn talent oproepen groter: hij doet mee met de professionals, maar hoe moeten die volwassenen met hem omgaan? En wij als samenleving met kinderen die excelleren op dit terrein? Voor Puck wacht waarschijnlijk een internationale toekomst. Maar hoe verhouden wij ons tot kinderen zoals hij en hoe willen we omgaan met de toenemende digitalisering van alles om ons heen? En dit is nog maar het begin...

Zie de video over Puck.
http://www.npo.nl/2doc/06-10-2014/VPWON_1168487

[Vitharr]

Ik begrijp wat je bedoelt..... Taal is een grote hobbel in de ander dat duidelijk te maken wat je bedoelt te zeggen. Gevoel en innerlijk weten is niet voor 100% in taal te vatten. Waarbij nog de moeilijkheid zich voordoet of de ander zich helemaal open wilt stellen om het te begrijpen. Zodra iemand iets vertelt wordt het denken geactiveerd en vult mede het verhaal in dat de ander je vertelt.

Daar zeg je iets interessants. De duidelijkste communicatie heb ik vreemd genoeg vaak met onsamenhangende zinnen. Het komt vaak neer op botweg concepten verwoorden en die uitwisselen.

Maar eigenlijk is dat volkomen logisch bedenk ik me ineens. Als je de regels van de taal niet volgt kunnen je hersens niet zo eenvoudig anticiperen en kan van invullen dus geen sprake zijn. Tenminste, het kan natuurlijk wel, maar ik zou dat niet doen omdat ik me er bewust van zou zijn. Interessant, dank je voor dat inzicht.

En zeker bij verhalen zoals van Boris wordt dan meestal de deur gesloten omdat men er niets mee kan en niet de 'deur van mogelijk' op een kier durft te zetten. Het verhaal wordt afgedaan als onmogelijk en Boris, zoals wordt geschreven, als een idioot.
Zoals hij zelf verteld zit hij nu in een aards lichaam, dus hij is geïncarneerd en heeft nog kennis van een vorig leven.

Klopt denk ik ook helemaal. Ik denk dat mensen te veel naar de woorden luisteren in plaats van naar de boodschap die de ander over probeert te brengen.

De zin 'het zit in mij' is voor mij een waarheid.
Dat is mijn ervaring op paranormaal gebied, het helder voelen is voor mij werkelijkheid.
Dat is niet aangeleerd, het is aanwezig geweest totdat ik op een dag uitprobeerde en het bleek te werken bij iemand die niet beter werd door wat de huisarts had aangeboden. Het is niets in vergelijk met wat ik bij andere mensen zie/ervaar wat ze kunnen. Het heeft wel een deur in mij geopend waardoor ik niet 'allergisch' reageer op deze verhalen.

Ik puzzel heel graag aan het universum, maar de meer spirituele zaken accepteer ik zelf ook gewoon. Ooit wilde ik me vanalles en nog wat aanleren. Tot ik besefte dat alle noodzakelijke kennis in mezelf aanwezig is en ik juist zaken af moest leren om er mee aan de slag te kunnen. En daarmee verdween ook de wens om vanalles aan te leren waarna sommige zaken vanzelf opdoken.

Ik voel bijzonder goed aan of iemand zijn waarheid beschrijft of een zelfverkozen illusie. Daar zit een fundamenteel verschil in wat ik niet goed kan benoemen. Maar ik krijg nergens de indruk dat het jongetje uit het OT een zelfverkozen illusie beschrijft.

Het fenomeen is voor mij een logica bij de kinderen die als 'wonderkinderen' worden aangemerkt.
Hun kennis/kunnen die zo bijzonder is voor hun leeftijd en niet aanwijsbaar uit hun omgeving is opgenomen. Daar zijn in de geschiedenis veel voorbeelden van.
Bij Boris moest ik denken aan Jules Verne. Zijn 'fantasie' in de boeken die hij schreef zijn tot realiteit geworden. Zelfs zijn laatste boek over Parijs, wat toendertijd niet werd uitgegeven maar wel werkelijkheid werd.

Zulke geesten worden geketend met de eeuwige vraag van 'ongelovigen' om onderbouwing. Susan's onderschrift is in dat kader een waarheid als een koe. Leuk dat je daarom het stuk over Puck hier toont. Wie gaat zo'n jongen vragen om onderbouwing? Dat is de kracht van een nieuw vakgebied. De pioniers uit het begintijdperk van den computer waren stuk voor stuk bijzondere mensen. Wij konden helaas geen computer betalen, en daardoor heb ik de boot gemist. Maar ik ben er toen ook door gegrepen. Informatica is voor mij een perfect universum zonder illusies.

Iets automatiseren maakt me diep gelukkig. Hoe ingewikkelder, hoe beter. En aan het eind ben ik er altijd op de een of andere manier mee verbonden. Dat kan soms heel ver gaan. Bij mijn vorige baas kon ik door het aanraken van de installatie het hele proces visualiseren en binnen enkele seconden complete oorzaak-gevolg relaties benoemen die op dat moment voor problemen zorgden. In het begin vond men dat maar raar, maar omdat mijn diagnoses foutloos waren is men het gaan accepteren. Je begrijpt vast dat ik die werkplek enorm mis.

Vorige week heb ik nog een kort gesprek over mijn werk gehad met mijn nieuwe baas. Daar ben ik binnen een jaar al door de mand gevallen. (op een positieve manier) Ik functioneer naar volle tevredenheid, maar ben zelf niet zo tevreden.

De reden dat ik bij mijn vorige werkgever namelijk zulke 'wonderen' kon verrichten was dat ik een installatie niet opleg wat hij moet doen, maar hem voorzie van wat hij vraagt. Bij mijn nieuwe werkgever speelt dat geen rol, en krijg je hele geforceerde automatisering die geen speelruimte heeft. Ik schrijf dit met een grijns van oor tot oor omdat het volstrekt belachelijk klinkt, maar de enige manier is hoe ik het gevoel kan formuleren. Deze installaties zijn slaven...

Ze noemden me niet voor niets 'de fabrieksfluisteraar' en vanwege mijn affiniteit met water 'de watergoeroe'. En ik heb daar een hele belangrijke les geleerd. Ik dacht dat ik vrij was, dat ik mijn potentie uit nutte en handelde naar mijn kunnen. In 2009 begon ik door de omstandigheden echter te groeien, en dat bereikte zijn climax in 2012. Toen besefte ik me dat ik mijn plafond bereikt had. En dat lag aanzienlijk hoger dan ik verwachtte. En zelfs die beperking was maar tijdelijk van aard omdat ik moest wennen aan dat nieuwe niveau van functioneren. Ik doe inmiddels hetzelfde met een spreekwoordelijke vinger in mijn neus.

Ik ga inmiddels richting de 40 en vind ook dit weer een mooie leeftijd voor de ervaringen die ik heb. Het is dan ook tijd voor een compleet nieuwe fase. Ik heb er zin in.