Het geluid van de regen behoeft geen vertaling..

Speciaal voor onderwerpen die de psyche betreffen.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Susan
Ik Ben
Berichten: 8400
Lid geworden op: 19 apr 2012, 05:58

Het geluid van de regen behoeft geen vertaling..

Bericht door Susan » 28 sep 2019, 11:52

Het geluid van de regen behoeft geen vertaling..

In deze tijd lijken we met zijn allen geobsedeerd te zijn door meningen. Dat is volgens velen te wijten aan het ongebreidelde gebruik van de sociale media die ons sinds een jaar of vijftien ter beschikking staan. Ik zou dat standpunt liever wat relativeren. In mijn ogen roepen de sociale media oeroude instincten in ons wakker die in hun kern nog steeds erg veel weg hebben van die van andere agressieve primatensoorten. Alleen bijten we elkaar nu niet meer met onze tanden en slaan we elkaar niet meer om de oren met onze handen, maar met meningen, oordelen, terechtwijzingen en scheldkannonades. Die gebruiken we om onze dominantie ten opzichte van anderen te bevestigen, ons territorium af te bakenen en ons af te zetten tegen iedereen die anders is, denkt of leeft dan wij.

Daarbij is het dan wel van belang om de veronderstelde tegenstellingen zo zwart-wit mogelijk voor het voetlicht te brengen. Nuance is voor watjes en slapjanussen die niet voor hun eigen mening of identiteit durven uit te komen. Nee, laat iedereen maar gelijk weten hoe het zit: wij zijn oké, zij zijn niet oké. Meer hoeven we niet te weten en hoeven we ook niet te laten weten. Het kan maar duidelijk zijn.

Die honger naar duidelijkheid en een specifieke identiteit (man versus vrouw, hetero versus lhbti-er, autochtoon versus allochtoon, wit versus zwart, goed versus slecht, enzovoorts) tekent onze onzekerheid over wie of wat we werkelijk zijn. De verhalen daarover waarin we altijd geloofd hebben, blijken door alle maatschappelijke veranderingen minder stabiel dan we ooit dachten, en bieden daardoor minder houvast. Sinds de inauguratie van Trump zijn feiten plotseling geen feiten meer, en vooral op internet duiken steeds meer ‘alternative facts’ op. We voelen ons gedwongen om kleur te bekennen, een identiteit te kiezen, een waarheid aan te hangen. Terwijl we diep van binnen weten dat we eigenlijk niets weten.


Toch is er in feite niets nieuws onder de zon. Talloze geschriften, van oeroud tot recent, wekken de stellige indruk dat we niet in staat zijn om ons los te maken van de illusie van de dualiteit. Maar er zijn gelukkig ook teksten beschikbaar die laten zien dat dat wel degelijk mogelijk is. Zo schreef de Japanse dichter Seibi in de 19e eeuw de volgende haiku:

in de zomerregen

Nishihonganji,

Higashihonganji

Wat hij met ons met dit gedicht probeerde te laten zien, was dat ons denken alles in tweeën deelt. Zelfs het boeddhisme ontkwam daar niet aan. De verdeling ervan in talloze stromingen en richtingen had ertoe geleid dat een ervan, de Jodo-secte in Japan, nog weer verder was onderverdeeld in een westerse en een oosterse tak. Maar door die twee varianten te contrasteren met regen in de zomer, liet hij zien dat de concrete werkelijkheid van die regen één en heel is.

Precies dat maakte de zenmeester Morimoto vele jaren later aan Alan Watts duidelijk toen hij zei: “Het geluid van de regen behoeft geen vertaling.” In zijn autobiografie schreef Watts dat die uitspraak hem met stomheid sloeg. Ze wierp hem plotseling in de ondeelbaarheid van de concrete werkelijkheid. Die kan niet door iets anders worden uitgedrukt dan zichzelf, en ieder verhaal erover is moeiteloos vervangbaar door een ander verhaal. De werkelijkheid zelf kan heel goed zonder welk verhaal dan ook.

We zijn niet alleen een agressieve primatensoort, maar ook een creatieve, verhalen vertellende diersoort. We kunnen het verzinnen van concepten, het vertellen van verhalen en het ventileren van meningen gewoonweg niet laten. Onze taal, en daarmee ons denken, is gedrenkt in dualiteit, en een leven zonder een onophoudelijke uitwisseling van concepten is voor ons niet meer denkbaar, en misschien ook wel niet meer haalbaar. Geeft niks, zolang we blijven zien dat de regen die op ons neervalt daar ons en onze concepten niet voor nodig heeft.

De ogenschijnlijke dualiteit van het bestaan kan worden doorzien als denkbeeldig; de concrete, alledaagse werkelijkheid kan gezien en ervaren worden als fundamenteel conceptloos. En als die genade je eenmaal deelachtig is geworden, kun je vrolijk bezig blijven met het vertellen van verhalen over jezelf en de wereld, maar zul je ze nooit meer werkelijk geloven.

Han van den Boogaard-is psycholoog, schrijver en vertaler

https://inzicht.org/artikelen/het-geluid-van-de-regen/
voor wie weet, hoeft niets verklaard te worden
voor wie niet weet, is geen verklaring afdoende

Plaats reactie