Ik hoef geen gelijk, ben het geheel eens met wat Erwin Kompanje zegt, maar daar mag iedereen totaal
anders over denken.
Bij mij werkt de link wel Gast1, ook nu nog steeds.
Ik heb daarom (omdat geen lange stukken geplaatst mogen worden)
even een paar stukjes tekst overgenomen:
Het belang van aanraken wordt in onze Westerse maatschappij onderschat. Hoe rijk we ook mogen zijn aan materiële zaken, er heerst hier een ander soort armoede: aanraakarmoede of huidhonger. Een knuffel, een aai over de bol, een kus, iemands hand vasthouden: het wordt slechts tot op zekere hoogte normaal gevonden. Een moeder die haar kind over de rug aait, kietelt – ja, dat is oké – maar doen volwassenen dit bij elkaar, dan krijg je al gauw opgetrokken wenkbrauwen. En dus blijven we – tenzij we in een verzorgend beroep werken – van elkaar af. Huidcontact, elkaar aaien en strelen is vooral voorbehouden aan geliefden en zelfs dan is het ‘not done’ om dit in het openbaar te demonstreren. Fysieke uitingen van genegenheid worden helaas veelal gênant gevonden…
Vier knuffels per dag voor geluk
Ook tussen partners is er – vaak met als argument tijdgebrek – veelal weinig aandacht voor lichamelijke aanraking. Als het al gebeurt, is het haast een routineklusje dat voorafgaat aan het vrijen. Terwijl een liefdevolle aanraking juist eerder met verbondenheid, tederheid en zelfs met gezond blijven te maken heeft. Aanraken is geen overbodige luxe, maar een eerste levensbehoefte waarmee je elkaar erkenning, herkenning en aandacht geeft. Volgens de oermoeder van de gezinstherapie Virginia Satir (1916-1988, red.) hebben mensen zelfs vier knuffels per dag nodig om te overleven, acht per dag om gelukkig te blijven en twaalf knuffels per dag om te groeien. Kom jij aan die scores?
Aanraken voor ervaring
Volgens studies raak je al gespannen en onrustig als je ongeveer drie dagen niet aangeraakt wordt. Het Touch Research Institute (TRI) van de Universiteit van Miami deed de afgelopen twintig jaar tientallen onderzoeken naar het nut van aanraking en ontdekte opzienbarende feiten: te vroeg geboren baby’s groeien bijvoorbeeld 47% harder als zij drie keer per dag gemasseerd of geknuffeld worden. Kinderen die veel worden aangeraakt groeien beter, zijn minder vaak ziek, leren beter, hebben een beter lichaamsbesef, zijn socialer en communiceren beter. Door gezonde aanrakingservaringen leert een kind zijn grenzen kennen en – door middel van deze gewenste intimiteiten – goed van fout te onderscheiden. Zonder ervaring met gewenste aanraking staan kinderen eerder open voor ‘foute’ fysieke toenadering van vreemden. Ze zitten kortom ‘niet lekker in hun vel. Al deze inzichten hebben op kinderdagverblijven en basisscholen in Zweden geleid tot invoering van speelse vormen van lichaamscontact. Naar tevredenheid, want kinderen die elkaar masseren, slaan elkaar niet. Agressie en jeugdcriminaliteit neemt er af en gelukkig waait deze vorm van ‘opvoeding’ steeds meer over naar ons land en de rest van Europa.
Ook in de zorg ontstaat meer besef: in een aantal Nederlandse ziekenhuizen bestaat al de mogelijkheid om massages te ondergaan. Het werkt goed bij pijnbestrijding en slaapproblemen en onder andere kankerpatiënten blijken zich door het intensieve huidcontact sterker en gezonder te voelen. Wordt iemand voor een operatie stevig gemasseerd, dan blijkt de operatie en het herstel bovendien soepeler te verlopen.
Een aai als begroeting
In zuidelijker streken is elkaar aanraken veel meer onderdeel van het dagelijks bestaan en bijvoorbeeld in Indonesië wordt massage zelfs van generatie op generatie doorgegeven. Baby’s worden vanaf hun geboorte door hun moeder, tante en/of oma ge-pitjit: een no-nonsense, stevige massage. Hiervoor wordt geen cursus of opleiding gevolgd; de kennis is intuïtief, men masseert zonder ‘know-how’ van aura’s, chakra’s en meridianen en voelt van nature hoe het ‘moet’. En als je erop let zie je het: mensen uit zuidelijke streken geven elkaar zelden formele handjes. In plaats daarvan leggen ze bij een begroeting beide handen op elkaars schouder of rug, al dan niet erbij aaiend.
Minder last van depressies
Met de heersende huidhonger is het niet verwonderlijk dat we hier in het Westen een inhaalslag op aanraakgebied maken. Steeds meer mensen verdiepen zich in aanrakingsvormen zoals Reiki, Touch of Health, baby- en andere vormen van massage. De gever en ontvanger zijn daarbij gelijk, want aanraken blijkt net zo helend als aangeraakt worden. Uit een onderzoek waarbij ouderen op verzoek een maand lang kinderen masseerden, bleek dat deze hierdoor minder last hebben van depressies. Dit effect was zelfs sterker dan wanneer ze zelf gemasseerd werden! Het is voor velen misschien een beetje wennen, maar aanraken valt prima in het dagelijkse leven te integreren. Je kunt bijvoorbeeld met je partner, kinderen of huisgenoten afspreken om elkaar dagelijks ter begroeting te omhelzen en elkaar tijdens het relaxen op de bank te kroelen. Hierbij houd je natuurlijk rekening met de wensen van degene die je aanraakt. De een houdt van stevige knuffels, de ander van zachte aaitjes en je spreekt af dat je het aangeeft als je er genoeg van hebt of als iets niet prettig voelt.