Wie ben je?

[Susan]

Glimlach ... Jij 'kent' mij Susan. Het was vooral de eerste clip met mijn eigen woorden dan. Ik kreeg die vraag dus: "Wie is Pierre? Toen ik haar een antwoord had gegeven vond ze dat niet duidelijk. Ze wilde een concreet antwoord waarop ik haar zei dat dat een concreet antwoord was, wat ik haar gaf.

Het bovenste clipje van jou spreekt boekdelen en hier kan ik mij heel goed in vinden. Wat verder bijzonder is, is dat dit al heel lang 'mijn denken is' en dat ik dit clipje een soort van bevestiging zie. Het is geweldig om zelf iets te ontdekken zonder dat je je laat leiden door iets, en daarom ben ik ook blij dat ik nooit veel gelezen heb. Het heeft zich in mij 'als vanzelf geopend' en vanmorgen ben ik even gaan speuren en ik kwam bij Ekhart Tolle uit.
Prachtig toch? Ik heb zelfs mijn best gedaan om iets te vinden waar ik het niet eens mee was.

Dat heb ik ook gevonden bij de U van uitdaging. Uitdagingen van het leven bestaan niet. Een tegenstander daagt uit en andersom. Je kunt jezelf ook uitdagen, maar dat is nergens voor nodig. Inspiratie is een veel beter en passender woord.
Met de Y van You ben ik het ook niet eens, Je kunt jezelf wel vinden door naar het verleden te gaan, want alleen dáár ben je begonnen. Vind jezelf in het verleden en je komt vanzelf in het heden.

Had de vraag van die psychologe niet beter kunnen luiden: Hóé ben je? Of: hóé denk je dat jezelf bent,of hóé zie jij je zelf?

Want de vraag van de psychologe "wie is Pierre", lijkt zo inderdaad meer over de 'buitenkant' te gaan van de Gast1 die voor haar neus zit, dan naar zijn binnenkant/innerlijk te vragen...
Informatieve vragen als WIE ben je, zal bijna iedereen beantwoorden met zijn naam, beroep, waar en hoe je woont,liefhebberijen enz, vanuit het ego wat het valse zelf is. De identiteit die we aangenomen hebben, een schijn identiteit die ons is opgedrongen en we dus gedurende ons leven aangenomen hebben. En vanuit die geconditioneerde invalshoek zullen ze jou daar dan op gaan beoordelen...

Ik zou me hier niet plezierig bij voelen eerlijk gezegt, want jij zult vermoedelijk niet aan hun jarenlange geconditioneerde standdaard 'kuddegedragregeltjes' voldoen...En daar komt bij dat jij daar niet heen bent gegaan omdat JIJ problemen hebt he...Jouw 'bazen/colega's' hebben problemen, die zouden daar dus eigenlijk moeten zitten..volgens mij. Jij doet vrijwillig mee aan hun vraag je te laten 'behandelen'.. omdat ze vinden dat jij moet veranderen naar een materialistische en afstandelijke houding ten opzichte van het werk en in de omgang naar mensen toe.

Terwijl de vraag "wie of hoe" is Gast1, totaal niets zegt of duidelijk maakt over jouw echte Zelf.
Wat ook niet te benoemen valt aan de hand van kenmerken, want je wezenlijke ware Zelf heeft in die zin helemaal geen kenmerken, maar IS alleen.

Over jouw mening dat uitdagingen niet bestaan, denk ik nog verder na of dát wel zo is wat je denkt.
En volgens mij kan je wel door de ervaringen in het verleden te bekijken/onderzoeken,jezelf in het HEDEN vinden..? Maar niet jezelf IN het verleden vinden, maar wel DOOR het verleden te beschouwen in het NU jezelf vinden...? ook hier denk ik nog verder over na.

Wat je zegt om zelf iets te ontdekken zonder dat je je laat leiden door iets, is heel herkenbaar voor mij, want zo is het mij ook vergaan nml.Pas láter las ik heel veel over datgene wat me bezig hield. Waar ik toen alleen maar bevestigt werd in datgene wat ik al vanaf heel jong dacht,voelde en 'zag'. Dan is het juist dubbel leuk áls je bijv van boeken houd, daarna ook heel veel over te lezen. Ik wou mij ook beslist niet meer van te voren ergens in of door laten 'sturen' maar helemaal zelf doen.

------------------------------------------------------------
Toetje:
De onschuldige fout die ons gevangen houdt in onze eigen onwetendheid, is dat we nooit zijn aangemoedigd op een duidelijke, milde manier te zien wie we zijn. Inplaats ervan zitten we opgezadeld met een fundamentele denkfout die zegt dat we moeten proberen beter te worden dan we in feite zijn...
Dat we onszelf moeten verbeteren, dat we ons niet moeten inlaten met pijnlijke zaken en dat we als we
maar wisten hoe dat moest, gelukkig zouden zijn.
Dit is een onschuldige naïve denkfout die ons allemaal parten speelt en ongelukkig maakt.

Pema Chödrön

[Gast1]

Graag gedaan, maar mijn vraag blijft staan: wat bedoel je zelf precies met die vraag?

Excuses Tardis, je hebt gelijk:

Pierre, bedoel je daarmee te vragen hoe je jezelf ervaart? of hoe anderen jou ervaren? Ben je wat je denkt te zijn? Of ben je wat je in je leven allemaal uitgespookt hebt? Is het gezegde 'aan de vruchten herkent men de boom' van toepassing? m.a.w. je kunt van jezelf vinden dat je een liefdevol en rechtvaardig mens bent, maar je hebt eigenlijk geen vrienden omdat iedereen vroeg of laat gillend van je wegrent. Kun je van jezelf zeggen dat je liefdevol en rechtvaardig bent als anderen dat helemaal niet vinden? Of andersom, dat je geprezen wordt en dat je je afvraagt waar je dat allemaal aan verdiend hebt?

Je stelt prima vragen en deze vragen zou ik aan de psycholoog dienen te stellen om te vragen wat ze daarmee bedoelt, terwijl de vraag toch eigenlijk heel helder is waarbij ik mezelf geen vragen hoef te stellen. Ik ga even op jouw vragen in. Het gaat er niet om hoe ik mijzelf ervaar of hoe anderen mij ervaren. Het gaat er ook niet om wie ik denk te zijn, nee... het gaat er om "Wie (of wat) ik ben". Dat 'wat' is een interpretatie van mijzelf. Het gaat er ook niet om wat ik allemaal uitgespookt heb of wat voor spreekwoord dan maar ook op mij van toepassing is.

m.a.w. je kunt van jezelf vinden dat je een liefdevol en rechtvaardig mens bent, maar je hebt eigenlijk geen vrienden omdat iedereen vroeg of laat gillend van je wegrent.

Precies, al dat doet er niet toe en het zegt niets over 'wie je bent'. Niet.
De vraag was:

Stel een psycholoog vraagt je: "Wie ben je?" ...wat vertel je de psycholoog dan?

Stel jezelf de vraag wie je bent en bijna niemand kan een antwoord geven, kijk maar naar de eerste reacties in dit topic waarbij ik aan mij dochter moest denken toen ze 8 jaar was (je kent het verhaal). Iedereen moest zich voorstellen in de kerk tijdens de eerste communie en er waren al heel wat kinderen voor haar geweest die zeiden: "Ik ben Piet, klaas, Truus" of wie dan ook die een naam heeft. Mijn dochter zei; "Ik heet Moniek" en naderhand vroeg ik haar waarom ze dat zei. Ze zei dat ze niet kon zeggen wie ze was, maar ze wist wel dat haar naam Moniek was. Ze is een verbeterde representant op Aarde van haar Vader die altijd zo gedacht heeft en het via haar mond zegt. "Wij zijn geen naam, we hebben een naam" en weten niet wie we zijn, we weten wel wat we doen en hoe we ons manifesteren, wat we van onszelf vinden en wat anderen van ons vinden, maar ... we weten niet wie we zijn en het antwoord wat de psycholoog van mij te horen kreeg was ongeveer het antwoord wat te vinden is in de eerste clip van Susan. En dat was dus niet concreet vond de psycholoog, terwijl ik haar het meest concrete antwoord gaf, wat er maar te geven is. Het is mijn waarheid waar ze niet mee om kon gaan en waarbij ze zich ongemakkelijk ging voelen. Heel simpel te verklaren omdat ze dit antwoord inderdaad niet 'verwacht' als geconditioneerd wetenschapper. Het past niet in de wereld van datgene wat ze geleerd heeft en ze zat vast. Dat was niet mijn opzet, ik gaf in haar optiek 'ongewoon' antwoord terwijl het van mij een 'gewoon' antwoord was en kristalhelder. Met alle respect Vitharr ( ), maar dit is dus een stuk vager:

Ik ben als een schaduw in een donkere kamer, pas als je het licht aan doet dwing je me een vorm aan te nemen. Als je enkel blijft spreken, zonder te luisteren ben ik een gefrustreerd mens. Als je stopt met spreken en begint met luisteren wordt ik een gelukkig mens. Jij bepaalt dat. Hierbinnen ben ik immers klant, maar buiten je deur ben ik koning. Koning van mijn eigen wereld.

terwijl ik het wel begrijp. In het algemeen, stel jezelf de vraag wie (en wat) je bent... als je dat wilt

[Gast1]

Bij de vraag 'Wie ben je?' is het voor mij belangrijk 'Wie is de psycholoog' en wat kan hij me bieden. Van daaruit zal er een soort van vertrouwensband worden opgebouwd wil je het advies wat je krijgt over je problemen, willen aannemen/opvolgen. Is de psycholoog iemand waarbij je haren overeind gaan staan dan is het niet meer van belang wie wie is. Dan blijft het bij een eerste sessie.

Ik kan me daar iets bij voorstellen, terwijl het eigenlijk niet uitmaakt wie er voor je zit als iemand je die vraag "Wie ben je?" stelt. Het antwoord zal altijd hetzelfde zijn, maar je kunt je inderdaad afvragen of je het antwoord uitspreekt. Daar ik nu in de 2e week van mijn 16 weken-durende-traject zit 'met allemaal geleerde mensen' kan ik niet anders dan gewoon volledig open te zijn, ook al gaan de haren van de ander overeind staan. Ik zag het niet bij deze psycholoog maar wel (eerder) bij een andere waarbij dan ook een echt ego (klassiek geval zelfs -oudere dame-) aanwezig was. De psycholoog waar ik nu bij aan tafel zat had volgens mij niet direct een ego en is (nog) 'onschuldig' ... Ik ga dus alle cessies aan en ben nieuwsgierig waar het naar toe leiden zal.

[univers]

Veel plezier

[Gast1]

Veel plezier

Ook, maar ik krijg zo ook nog een groter inzicht. Het hele gebeuren is één groot geschenk.
Thanks!

[Gast1]

Stel een psycholoog vraagt je: "Wie ben je?" ...wat vertel je de psycholoog dan?

Dat het hem niks aangaat. Wie denkt de psycholoog wel dat hij/zij is? Beetje uit het niks mij vragen gaan stellen. Tsss.

Hahaha, ik vind je leuk
Jouw knip-ogende leugenaar (grapje Beatrix Kiddo)

[Gast1]

@ Gast1 en Tardis.

Ik vind het niet belangrijk om over mijzelf te praten maar als ik zie hoeveel mensen mijn gezelschap prettig vinden en vaak hun hart ongevraagd bij mij komen uitstorten, denk ik dat ik wel een prettig persoon ben in de omgang.
Als ik een profielschats van mezelf zou moeten maken denk ik dat het ongeveer zo is;
Integer, zorgzaam, leergierig, spiritueel en ga geen problemen uit de weg maar probeer ze op te lossen.
Is nu je nieuwschierigheid beantwoord?

Nee, ik weet nu dat je hier een naam gebruikt die Fenna is en dat je een paar eigenschappen van je noemt. Dat is wat je van jezelf vind maar iemand anders kan iets anders van jouw vinden. Wie ben je Fenna (het blijft een lastige hoor )
Daarnaast heb ik een belangrijke boodschap voor jou Fenna, je bent de belangrijkste persoon op Aarde, lees mijn onderschrift:

[Gast1]

Susan, zie:

Had de vraag van die psychologe niet beter kunnen luiden: Hóé ben je? Of: hóé denk je dat jezelf bent,of hóé zie jij je zelf?

Misschien wel, maar die vraag stelde ze mij dus niet

Want de vraag van de psychologe "wie is Pierre", lijkt zo inderdaad meer over de 'buitenkant' te gaan van de Gast1 die voor haar neus zit, dan naar zijn binnenkant/innerlijk te vragen...

Dat is een interpretatie Susan...

Informatieve vragen als WIE ben je, zal bijna iedereen beantwoorden met zijn naam, beroep, waar en hoe je woont,liefhebberijen enz, vanuit het ego wat het valse zelf is. De identiteit die we aangenomen hebben, een schijn identiteit die ons is opgedrongen en we dus gedurende ons leven aangenomen hebben.

Pereesies

En vanuit die geconditioneerde invalshoek zullen ze jou daar dan op gaan beoordelen...

Dat is een aanname die mogelijk waar wordt ...

Ik zou me hier niet plezierig bij voelen eerlijk gezegt, want jij zult vermoedelijk niet aan hun jarenlange geconditioneerde standdaard 'kuddegedragregeltjes' voldoen...En daar komt bij dat jij daar niet heen bent gegaan omdat JIJ problemen hebt he...Jouw 'bazen/colega's' hebben problemen, die zouden daar dus eigenlijk moeten zitten..volgens mij. Jij doet vrijwillig mee aan hun vraag je te laten 'behandelen'.. omdat ze vinden dat jij moet veranderen naar een materialistische en afstandelijke houding ten opzichte van het werk en in de omgang naar mensen toe.

dat doet me aan een clip denken die ik ooit toegezonden kreeg van broeder Aquarius (opgepast: gruwelijke beelden!!)

Terwijl de vraag "wie of hoe" is Gast1, totaal niets zegt of duidelijk maakt over jouw echte Zelf.

Het gaat niet zozeer om de vraag, maar om het antwoord en het antwoord wat ik gaf is het enige en echte antwoord. Dat antwoord geldt voor ieder mens op Aarde...

Over jouw mening dat uitdagingen niet bestaan, denk ik nog verder na of dát wel zo is wat je denkt. En volgens mij kan je wel door de ervaringen in het verleden te bekijken/onderzoeken, jezelf in het HEDEN vinden..? Maar niet jezelf IN het verleden vinden, maar wel DOOR het verleden te beschouwen in het NU jezelf vinden...? ook hier denk ik nog verder over na.

Hihihi ... Pas op met veel nadenken, ik vind het heerlijk en het houdt mijn geest vitaal, maar ik kan me voorstellen dat mensen er knettergek van kunnen worden.

Wat je zegt om zelf iets te ontdekken zonder dat je je laat leiden door iets, is heel herkenbaar voor mij, want zo is het mij ook vergaan nml. Pas láter las ik heel veel over datgene wat me bezig hield. Waar ik toen alleen maar bevestigt werd in datgene wat ik al vanaf heel jong dacht, voelde en 'zag'. Dan is het juist dubbel leuk áls je bijv van boeken houd, daarna ook heel veel over te lezen. Ik wou mij ook beslist niet meer van te voren ergens in of door laten 'sturen' maar helemaal zelf doen.

Yes, I know ... behalve dat van die boeken dan, daar heb ik geen ervaring mee én ... Ik neem mij de rust er niet voor. Ik luister meer naar het boek wat in mij spreekt (dat heb jij dus ook gedaan) en zie later de bevestigingen... Die schenken jullie mij, met al jullie citaten... Prachtig vind ik dat.

De onschuldige fout die ons gevangen houdt in onze eigen onwetendheid, is dat we nooit zijn aangemoedigd op een duidelijke, milde manier te zien wie we zijn. Inplaats ervan zitten we opgezadeld met een fundamentele denkfout die zegt dat we moeten proberen beter te worden dan we in feite zijn... Dat we onszelf moeten verbeteren, dat we ons niet moeten inlaten met pijnlijke zaken en dat we als we maar wisten hoe dat moest, gelukkig zouden zijn. Dit is een onschuldige naïve denkfout die ons allemaal parten speelt en ongelukkig maakt.

Lekker toetje ...

Gast1 gaat naar bedje toe en dat 'moet' wel, want het bedje komt niet naar Gast1 toe

[Beatrix Kiddo]

Stel een psycholoog vraagt je: "Wie ben je?" ...wat vertel je de psycholoog dan?

Dat het hem niks aangaat. Wie denkt de psycholoog wel dat hij/zij is? Beetje uit het niks mij vragen gaan stellen. Tsss.

Hahaha, ik vind je leuk
Jouw knip-ogende leugenaar (grapje Beatrix Kiddo)

Maar serieus: als hij niet bedoelt te vragen naar mijn naam moet ie beter uitleggen wat hij met 'zijn' bedoelt.

[Gast1]

... Klopt, misschien had ik dat wel moeten vragen.

[taigitu]

Bij de vraag 'Wie ben je?' is het voor mij belangrijk 'Wie is de psycholoog' en wat kan hij me bieden. Van daaruit zal er een soort van vertrouwensband worden opgebouwd wil je het advies wat je krijgt over je problemen, willen aannemen/opvolgen. Is de psycholoog iemand waarbij je haren overeind gaan staan dan is het niet meer van belang wie wie is. Dan blijft het bij een eerste sessie.

Ik kan me daar iets bij voorstellen, terwijl het eigenlijk niet uitmaakt wie er voor je zit als iemand je die vraag "Wie ben je?" stelt. Het antwoord zal altijd hetzelfde zijn, maar je kunt je inderdaad afvragen of je het antwoord uitspreekt. Daar ik nu in de 2e week van mijn 16 weken-durende-traject zit 'met allemaal geleerde mensen' kan ik niet anders dan gewoon volledig open te zijn, ook al gaan de haren van de ander overeind staan. Ik zag het niet bij deze psycholoog maar wel (eerder) bij een andere waarbij dan ook een echt ego (klassiek geval zelfs -oudere dame-) aanwezig was. De psycholoog waar ik nu bij aan tafel zat had volgens mij niet direct een ego en is (nog) 'onschuldig' ... Ik ga dus alle cessies aan en ben nieuwsgierig waar het naar toe leiden zal.

Pierre, ik bedoelde niet dat 'de haren bij de ander overeind gaan staan'. Als bij mij de haren overeind gaan staan bij een psycholoog, ik me niet prettig voel bij hem/haar, dan haak ik. Dat is me ooit gebeurd en het bleef bij één sessie.

[Tardis]

Maar serieus: als hij niet bedoelt te vragen naar mijn naam moet ie beter uitleggen wat hij met 'zijn' bedoelt.

Inderdaad. Want als je helemaal terug gaat tot op de essentie van wie je in het hier en nu bent kom je terecht op zoiets als "ik ben net als u/jij: een niet precies te bepalen hoeveelheid bewustzijn dat normaal gesproken via zintuigen informatie ontvangt." Dat antwoord geldt voor alles wat leeft en beweegt en een goede psycholoog zal bij de klant niet naar universeel geldende antwoorden vissen. Dus zal de vraag met een andere bedoeling/verwachting gesteld zijn.

Onderstaand filmpje ken ik al jaren en ik vind het toepasselijk voor dit onderwerp. We hoeven het niet eens te zijn met wat er allemaal in beweerd wordt maar het stemt wel tot nadenken, al was het maar door jezelf de vraag te stellen waarom je het er niet mee eens bent.

[Gast1]

Taigitu schreef:

Pierre, ik bedoelde niet dat 'de haren bij de ander overeind gaan staan'. Als bij mij de haren overeind gaan staan bij een psycholoog, ik me niet prettig voel bij hem/haar, dan haak ik. Dat is me ooit gebeurd en het bleef bij één sessie.

Oei, sorry. Ik had niet in de gaten dat het over jezelf ging of dat het over mij kon gaan. Het kan zijn dat ik door mijn grote openheid de haren bij iemand anders overeind zet, het is niet mijn bedoeling om dat te doen, maar het kan wel een gevolg zijn. Mij gaan de haren niet (meer) overeind staan bij psychologen. Het is mij ook ooit één keer overkomen... En dat was alweer een geweldig leermoment. Overigens werd die psycholoog toen ook kwaad hoe ik reageerde en toen wist ik voldoende ...

Dank je Tardis

[Susan]

Dat is een interpretatie Susan...

En vanuit die geconditioneerde invalshoek zullen ze jou daar dan op gaan beoordelen...

Dat is een aanname die mogelijk waar wordt ...

Het gaat niet zozeer om de vraag, maar om het antwoord en het antwoord wat ik gaf is het enige en echte antwoord. Dat antwoord geldt voor ieder mens op Aarde...

Wat die interpretatie van mij over de vraag betreft, gaf ik al aan he waarom het LIJKT of het dan meer over de buitenkant gaat want: Informatieve vragen als WIE ben je, zal bijna iedereen beantwoorden met zijn naam, beroep, waar en hoe je woont,liefhebberijen enz, vanuit het ego wat het valse zelf is....schreef ik er nog bij.

Het gaat toch juist wél om de vraag?! Hoe die bedoeld is?
Terwijl jouw antwoord hen duidelijk moet maken of je wel 'goed' spoort? (denken en hopen ze neem ik aan)
Daarom schreef ik dit er nog bij:
Alleen zal het beantwoorden van deze vraag niets duidelijk maken over jouw echte Zelf...
Want dat is niet te benoemen met kenmerken. Omdat het echte Zelf IS.

En vermoedelijk zullen 'ze' jouw antwoord daarom niet concreet vinden, misschien zelfs 'zweverig', niet met beide benen op de grond...Ja,ik speculeer nu met aannames, weet echter aardig goed hoe dat in dit wereldje van psychologen/psychiat. enz nog steeds gaat, men (nog lang niet allemaal) vaak niet op het...'ongeziene spirituele' gedachtenwereldje zitten te wachten, wat er denk ik in jouw antwoord naar hen toe zit?

[univers]

[Vitharr]

Met alle respect Vitharr ( ), maar dit is dus een stuk vager:

Ik ben als een schaduw in een donkere kamer, pas als je het licht aan doet dwing je me een vorm aan te nemen. Als je enkel blijft spreken, zonder te luisteren ben ik een gefrustreerd mens. Als je stopt met spreken en begint met luisteren wordt ik een gelukkig mens. Jij bepaalt dat. Hierbinnen ben ik immers klant, maar buiten je deur ben ik koning. Koning van mijn eigen wereld.

Eerst stond er ook nog veel meer in mijn bericht.

Standaard is het bij mij zo:
"Wie ben je?"
"Hoe bedoel je dat?"
"Nou, gewoon, wie ben je."

En dan hangt het compleet van de context af hoe het verder verloopt. In dit specifieke geval zat ik nog in de rol van "meegaande ondervraagde" en daarom schreef ik eerst ook dat ik niet zo zou reageren als jij gedaan hebt. Ik moest verplicht er naar toe terwijl ik zelf van mening was dat het niet nodig was. Ik wantrouw de medische wereld enorm en psychologen en psychiaters kan ik overwegend heel slecht mee door 1 deur. Omdat deze specifieke persoon niet "schuldig" was aan de dwang die me daar bracht kan ik dan toch meegaan in iets wat ik zelf niet zie zitten. De situatie staat me niet aan maar naar de persoon ben ik blanco. Die beoordeel ik op zijn/haar handelingen richting mij. Ik ben dan ook heel coöperatief en probeer de ervaring zo weinig mogelijk te sturen. Ik doe gewoon wat gezegd wordt.

En mijn antwoord is ook minder vaag dan het lijkt. Mijn identiteit zelf schijnt namelijk heel vaag te zijn! Volgens de geldende norm dan.

Er werd op diverse gebieden een ongekende meegaandheid in mij "blootgelegd". En dus kwam vanzelf de kort-door-de-bocht conclusie; "Moeite met assertiviteit". Nou, dat was een vergissing.

Zo was men verrast dat ik geen dominante keuze aan de dag legde als ik hypothetisch met enkele vrienden iets ging drinken. Dat was fout zei men, niet assertief. Ik weerlegde met de opmerking dat mijn dominante keuze betrekking had op mijn keuze van vrienden, ik geen voorkeur voor een cafe had omdat ik me graag laat verrassen en ik pas weet of iets bevalt als ik het gedaan heb. Maar ik verzekerde ze dat ik nooit zou blijven zitten in een cafe wat me niet beviel.

Dezelfde verrassing ontstond toen ik niet concreet kon zeggen waar en hoe ik mezelf over 10 jaar zag. Toch vond ik dat zelf simpel en verklaarde; "over 10 jaar zie ik mezelf gelukkig en gezond. Hoe ik dat bereik verandert van dag tot dag en omdat ik niet helderziend ben kan ik je dus niet vertellen hoe ik dan gelukkig ben. Misschien met een vrouw en 10 kinderen? Misschien alleen, mediterend in een Yurt in Mongolie? Ik heb geen idee wat het leven voor me in petto heeft, ik laat me graag verrassen."

Mijn kern en principes zijn rotsvast maar het deel wat interactie heeft met de maatschappij is absoluut niet vormvast. Om de vlinders er weer bij te halen, ik zie niet in waarom ik ze zou verstoren met mijn aanwezigheid of zou moeten vertellen in welke bloem ik wil dat ze zitten.

[Gast1]

@ Susan:

Wat die interpretatie van mij over de vraag betreft, gaf ik al aan he waarom het LIJKT of het dan meer over de buitenkant gaat want: Informatieve vragen als WIE ben je, zal bijna iedereen beantwoorden met zijn naam, beroep, waar en hoe je woont,liefhebberijen enz, vanuit het ego wat het valse zelf is....schreef ik er nog bij.

Welnu, ik zit niet voor niets thuis geloof ik. Ik lees over stukken heen en ben behoorlijk verstrooid.



Af-en-toe denk ik dat toch wel eens. Dat ik dus crazy ben of word zoals mij Vader op latere leeftijd ging dementeren
Zucht. Ik ben ongeschikt en waardeloos verklaard (voor mijn functie) en ik ben verstrooid, ik luister niet goed enne ... wowwie ...
Wat een bijzondere tijd.

Vitharr, je krijgt een knuffel van mij

Je bent verre van vaag voor mij, laat dat duidelijk wezen.
Hier komt de knuffel:

[univers]

Kom op Gast1! niet bij de pakken neer blijven zitten.
En je bent je vader niet.
Dat verstrooid zijn is herkenbaar, maak je daar maar niet ongerust over.
En wie ben je?, je bent gewoon je zelf, en laat het zo blijven.
In die jas waar je nu in rondhuppelt, zit maar een klein stukje van wie je bent, je IK weet wie je bent.
Probeer minder te denken, sluit onbelangrijke zaken uit je hoofd.
Pierre: neem de pose van mijn avatar aan, stel je helemaal open, misschien krijg je antwoorden.

[Gast1]

Oeioei ... Ik bedoelde het gekscherend en schreef er daarom ook dit bij (let op de smiley):

... wowwie ... Wat een bijzondere tijd.

... Hoewel ik me wel inderdaad af-en-toe een beetje zorgen maak dat ik hetzelfde krijg als wat mijn Vader heeft gehad. Dat ik dat denk is heel normaal, maar het heeft totaal geen enkele zin. Ik ben nog steeds dezelfde en dank je wel voor de morele steun met meteen mijn excuses erbij dat ik mogelijk iets naars teweeg heb gebracht.



Taigitu's topic laten het zien:

viewtopic.php?f=81&t=9710&p=220940#p220940
viewtopic.php?f=81&t=9709&p=220939#p220939

[univers]

Ik heb die smiley niet gezien.
Ik was veel te veel onder de indruk van je vergelijking met je vader.
Maar ik meen het nog steeds.
Ik heb toestemming om je een raadsel te geven " Waar ik vandaan kom, ben jij geweest. ".