>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Minstens de helft van de 53 vrouwelijke hoogleraren van de Radboud Universiteit komt uit het buitenland. Wat gaat er mis met de emancipatie? Vijf Italiaanse vrouwelijke hoogleraren wijzen op verwende Nederlandse vrouwen (‘hoezo tijd voor jezelf?!’) en het dogma van deeltijd.
‘Buona sera.’ Titti Mariani, hoogleraar Plantkunde, wandelt de winkel van traiteur J.P. Vincken binnen en begroet in rap Italiaans haar daar al aanwezige collega-hoogleraren annex vriendinnen. Ze eten elke laatste vrijdag van de maand samen, maar lieten zich nu binnen twee dagen optrommelen voor een maaltijd in het bijzijn van een Vox-journalist. ‘Met vijf Nederlandse vrouwen zou jullie dat nooit gelukt zijn’, zegt Carla-Rita Palmerino, hoogleraar Geschiedenis van de filosofie. ‘Die pakken hun agenda en dan ben je meteen twee maanden verder. Wij zijn meer gewend om te improviseren.’
Deeltijd.
Terwijl de antipasti op tafel komen, verbazen de vijf zich erover dat zoveel vrouwelijke hoogleraren aan de Radboud Universiteit uit het buitenland komen. Aan de bètafaculteit is dat zelfs bijna 100 procent. ‘Ik begrijp daar echt niets van’, zegt Alessandra Cambi, hoogleraar Celbiologie bij de medische faculteit. ‘De Nederlandse infrastructuur voor kinderopvang is zo goed! Je kunt hier zonder opa en oma in de buurt kinderen hebben.’
Mariani wijst op een economische reden: door armoede en slechte sociale voorzieningen zijn Italiaanse vrouwen van oudsher gewend om te werken. ‘In Nederland hoeft dat niet, daar zijn de salarissen hoog genoeg.’ Elena Marchiori, hoogleraar Machine learning, knikt: ‘Juist in de economisch minder ontwikkelde landen zie je veel vrouwen in de wetenschap.’
Dus welvaart werkt als een boemerang op emancipatie. Niet voor niets noemen de vijf Italiaansen in deeltijd werken een echt Nederlands fenomeen: ‘Vraag hier meisjes op een middelbare school hoeveel uur ze later gaan werken, dan zeggen ze 28 uur.’
Lees HIER het volledige artikel.