Ja, echt duidelijk was het niet hè ... ik probeer het wat uit te klaren:
ooit zag ik een reportage over een dorpje ergens in het oosten, ik dacht Tibet of zo, dat weet ik niet meer precies.
Wat ik wel heel goed heb onthouden; in dat dorpje heerste de perfecte harmonie, er was nooit ruzie, iedereen had voldoende, niemand was rijk of arm, kortom de perfecte samenleving.
Die ging echter ten koste van de persoonlijke vrijheid van de dorpsbewoners: iedereen kreeg bij de geboorte een functie en de erbij horende opleiding toegewezen, zodat de opvolging van de ouder wordende ambachtslui verzekerd was. Zo bleef het evenwicht behouden.
Maar wat als er meer kinderen ter wereld kwamen dan nodig waren om de ouderen te vervangen? Die werden 'geofferd' om de goden gunstig te stemmen.
Wat als iemand aangeduid was om timmerman te worden maar veel liever smid was geworden? Dikke pech, dan kon die ofwel zich erbij neer leggen ofwel de rest van zijn leven tegen zijn zin timmerman blijven.
Je hoeft niet echt diep na te denken vooraleer je tot de vaststelling komt dat zoiets misschien kan werken in een dorpje dat afgelegen in de bergen ligt maar in gebieden waar er veel verloop is en mensen zich vaak en ver verplaatsen kan zoiets niet werken.
En dan kom ik telkens weer uit op: er zijn teveel wezens van dezelfde soort die zich willen spiegelen aan alle andere wezens van dezelfde soort, er zijn teveel wezens van dezelfde soort die, en wie kan hen dat kwalijk nemen, van mening zijn dat zij recht hebben op hetzelfde wat een deel van die wezens van dezelfde soort hebben vergaard door diefstal, plunderen en onrecht te doen.
Er zijn gewoon teveel mensen op deze planeet en de levens van die mensen orden te vaak verstrengeld waardoor een verstikkend gevoel ontstaat.
Praat gewoon maar eens met mensen die zich volledig hebben losgemaakt van internet en dergelijke en zie hoe gelukkig ze zijn.