Ik vond zijn tekst zo goed geformuleerd dat ik daar meteen aan dacht toen ik een artikel las over het Chineke Orchestra.Tegenwoordig ziet men er geen probleem is om het woord zwart te gebruiken. Wit als de tegenhanger daarvan. Het zwart-wit denken, dus de wereldbevolking in twee groepen verdelen, vindt men anno 2019 geen probleem. Ik wel. Ik vind het onderverdelen van de wereldbevolking in twee groepen - zwart en wit - abject. Het werkt racisme in de hand. `I'm black and I'm proud' (in de jaren '70 nogal een populaire tekst) is een vorm van zelfgekozen apartheid.
Een orkest wat louter uit donkere mensen bestaat en dat is geen toeval.
Men vond dat de andere orkesten te wit waren. ( ikzelf gebruik dat woord niet ik noem het blank maar ik geef weer wat de personen waar het om gaat zelf zeggen )
Dit orkest bestaat sinds een paar jaar.
Chineke Orchestra.
En toen ik een aantal artikelen hierover las moest ik dus denken aan wat Tardis zo treffend had geschreven.
Waarom zou je een orkest samenstellen die uitsluitend uit mensen met een donkere huidskleur bestaat en tegelijkertijd commentaar hebben dat andere orkesten te wit zijn.
Dus een blank orkest is niet ok maar een orkest met louter mensen met een donkere huidskleur wel ?
Ik zie de logica daar niet in.
Waarom kijkt men naar kleur ?
Waarom kijkt men niet naar mensen ?
Waarom kijkt men dus niet naar de muzikanten zelf maar naar hun huidskleur ?
Vind men dat belangrijker ?
Iemand uit een artikel zei bijvoorbeeld dit :
En dit :De mate van collectief pigment lijkt me de slechtste reden om naar het orkest te gaan
https://www.volkskrant.nl/cultuur-media ... ~b3349aed/Ook dat is een doel van Chi-chi Nwanoku: meer ‘zwarte’ muziek op de lessenaars krijgen. In The Guardian stuitte ik op een opiniestuk van Nwanoku uit juli dit jaar. Daarin trekt ze feller van leer dan bij de oprichting van Chineke: ze noemt de zwarte en vrouwelijke componisten die de canon niet hebben gehaald slachtoffers van male whitewashing. Dat van de componisten bij de BBC Proms (de zomerse concertserie in de Royal Albert Hall in Londen) 29 van de 160 componisten vrouw waren, frustreerde haar.
Ik vind het juist knap dat de Proms er 29 hebben gevonden. Nwanoku vergeet dat het begrip klassieke muziek is ontstaan in het Duitse taalgebied in de vroege 19de eeuw, wat de Teutoonse dominantie verklaart. In die periode waarin de eerste voetstukken voor componisten werden opgericht, werden vrouwen nog ontmoedigd te componeren – en de samenstelling van de Europese bevolking zag er bepaald niet zo uit als nu. Hier is geen sprake van whitewashing, maar van statistiek.
Ik vind het zo jammer dat talentvolle muzikanten met een donkere huidskleur zichzelf in een hokje plaatsen terwijl ze meestal zeggen dat blanken hun dat aan doen.
Het is wat Tardis zegt een zelfgekozen apartheid.
Er zijn nu eenmaal veel beroepen met ieder zijn eigen liefhebbers.
Soms is er meer van een groep dan een ander en soms gaat het gelijker op.
Maar kijk naar de capaciteiten van de mens.
En niet naar de kleur van de huid.
Want anders doe je precies hetzelfde als wat je de ander verwijt.
En dat is zo jammer en niet nodig.
Hieronder wat informatie over dit orkest.
Gisteren traden ze op in Amsterdam maar er was weinig belangstelling terwijl ze heel succesvol toeren over de wereld.
Misschien denken mensen wel ik wil naar muziek luisteren en niet perse naar een bewust gecreëerd orkest met louter alleen mensen met een donkere huidskleur.
Want als dat de insteek is dan word muziek luisteren niet zoals het is bedoeld.
Zwart en Wit ..........zullen we gewoon naar mensen kijken ?
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Naar het Chineke Orchestra komt haast niemand luisteren.
Het Chineke Orchestra bewijst dat jonge musici van kleur een plek verdienen in de witte orkestwereld. Pijnlijk dat er haast niemand kwam luisteren.
Nog altijd is het een zeer witte wereld: die van het symfonieorkest. Het Britse Chineke Orchestra, vier jaar geleden opgericht, is de grote uitzondering. Voor het allergrootste deel bestaat het uit BME-musici (Black and Minority Ethnic), met als doel carrièrekansen te bieden aan jonge musici van verschillende etnische achtergronden, en zo het tij langzaam te keren.
Het streven is nobel, maar niet zonder risico’s. Want als Chineke inderdaad de sterren van de hemel speelt, moeten we ons voortaan bij elk orkest afvragen waar de zwarte musici zijn. Maar valt het tegen, dan ligt het stigma ‘zie je nou wel’ op de loer.
Chinekes niveau fluctueerde donderdag tussen heel goed en matig. Het eerste stuk op het programma, de Ouverture Coriolan van Beethoven, begon strak. Vanaf het eerste moment viel op hoe dirigent Kevin John Edusei de musici met voelbaar vertrouwen meenam. Alsof ze met touwtjes aan zijn dirigeerstok vastzaten, zo exact volgden de instrumentgroepen zijn soepele bewegingen. Maar wat ook direct duidelijk werd, was hoe een prachtig eensgezinde strijkersklank de rest van de avond zou lijden onder zwakke koperblazers.
In het Vioolconcert van de Brits-Afrikaanse componist Samuel Coleridge-Taylor (1875-1912) bewees Chineke zich een uitstekend begeleidingsorkest. Vooral in het laatste deel, waaraan Edusei flinke porties Puccini-lyriek meegaf, ontstonden knappe een-tweetjes met soliste Elena Urioste. Als Urioste een van haar moeilijke loopjes speelde, hield Chineke haar steeds fier in de lucht.
In de Tweede symfonie van Johannes Brahms herinnerde het orkest zich de heldere articulatie van Beethoven voor de pauze. Het vertrouwen in een goede afloop groeide gestaag. Na een hobbelige start stonden de laatste delen als een huis.
Al met al leverde Chineke een knappe prestatie voor een orkest dat pas vier jaar bestaat en elk project met nieuwe musici speelt. Pijnlijk om te zien was dat ze die prestatie leverden voor een erg klein publiek. Ondanks het toegankelijke programma en de op volle toeren draaiende pr-machine was de zaal niet eens voor de helft gevuld.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/11/15/na ... n-a3980489
Kijk eens wat mooi.
Ik zie geen kleur.
Ik zie fantastische muzikanten.