Of beschavings ziekten op dit moment ook nog steeds niet voor komen bij de natuurvolkeren, zoals in de tekst staat vraag ik me af, al kunnen er nog natuurvolkeren zijn die nog niet 'besmet' zijn met onze manier van leven, maar verder kan ik het helemaal eens met wat Marcel Messing hier geschreven heeft.
Het is een diep treurige mismoedige tijd geworden waarin we leven, met veel negatieviteit in hoe het mens-dom met elkaar omgaat.
(en niet alleen met ouderen natuurlijk!) Alle leeftijden lijden hier onder, men lijkt steeds afstandelijker te worden, te druk met zichzelf bezig, gevoellozer, zwart/wit denken in beoordelingen, vooroordelen en voorál meteen veroordelingen naar medemensen die niet in hun eigen kleine wereldje 'passen' omdat ze 'anders' zijn in wijze van leven, anders denken. Waar 'zoek het zelf maar uit' indien hulp nodig is, pas je aan ons aan, óf verdwijn..' steeds meer de tendens lijkt te zijn geworden.
* * * * *
CITAAT:
Ouder-Dom
Onze cultuur adoreert het nieuwe, het jeugdige, de jonge mens en schroeft haar levenstempo vaak zo moorddadig op dat stress, burn-out, hyperventilatie, hartritmestoornissen, slapeloosheid en het slikken van miljoenen tranquillizers per dag tot de aanvaarde fenomenen van een dolgedraaide maatschappij horen. Haast is een vorm van geweld, van agressie, een verzet tegen het uitstel, het langzame, de reflectie, de bezinning. De geestelijke spanning en nood stijgt met het enorme werktempo en prestatieniveau. En hoe meer er over koopkracht wordt gesproken, hoe meer het tekort aan geestkracht ook toeneemt. Het Westen heeft door de automatische voordeur van haar welvaartssupermarkt een lichaamscultuur naar voren geschoven die steeds opnieuw het jeugdige benadrukt, terwijl door de achterdeur de wijsheid stilletjes is weggeslopen. ‘De ondergang van de wijsheid’ waar de Franse filosoof Gabriël Marcel al tientallen jaren geleden over sprak lijkt steeds meer zijn voltooiing te bereiken in een oprukkende kennis over informatica en cybernetica.
Een jeugdige generatie computerfreaks met uitmuntende kennis over elektronica manoeuvreert de impulsen van de linker hersenhelft via een ‘muis’ naar het screen en beschikt over talloze weetjes om de geest uren achter het scherm bezig te houden, variërend van internet, computerspelletjes, email, video… De linkerhersenhelft krijgt dagelijks zijn portie hapklare elektronische brokjes, terwijl de rechterhersenhelft, het intuïtieve, het creatieve steeds meer wegkwijnt of wordt zoet gehouden door een Disney-achtig landschap vol imitatieleven en onnozele spelletjes. Kennis vermenigvuldigt zich dagelijks, wijsheid wordt nauwelijks meer gedeeld. Technische wetenswaardigheden worden door talloze jonge mensen aan elkaar als in een kwis kwistig meegedeeld.
Eventuele wijsheid van de ouder wordende mens wordt vaak weggezet bij de afdeling gerimpelde appelbollen voor het oudejaar. Een generatie schooljeugd met zware brillen voor computerschermen is de oogst van ons technische tijdperk waarin satellieten alles op aarde in de gaten houden, het klimaat controleren, alles in kaart brengen. Maar de mens zelf is zichzelf niet de baas en wordt voortgedreven door blijkbaar onbestuurbare verlangens en driften. Zippend, zappend en soapend wordt in scholen de kennis overgedragen en via multiple-choice-examens kan de geest nog een beetje gokken. Thuis wacht maar al te vaak hetzelfde programma van computer, video en televisie. Gelukkig is er nog de draadloze modern ogende telefoon, die als een soort weggezakt pistool in de broekhalster hangt of in een damestasje verborgen het vriendje aankondigt met een onrustzaaiende muziektoon, die op talloze andere plekken zijn concurrent heeft (op straat, in de bus, de trein, restaurant, terras, winkelcentrum…).
De informatica mikt speciaal op de jeugd die straks alleen nog maar elektronisch ‘communiceert’. We hebben email, internet, fax, video, telefoon, communiceren per satelliet en beschikken over ver geëvolueerde apenstaartjes om elkanders apenstreken uit te wisselen, om elkaar snel te bereiken, om zonder ‘gezichtsverlies’ op afstand te ‘communiceren’ over de vaak meest onnozele dingen. Jaarlijks wordt er voor miljarden verkwist aan steeds dezelfde (on)zinnen, die zo prozaïsch zijn dat zelfs een amateur dichter er zich niet meer aan waagt. Voor deze miljarden zou een hoop armoede de wereld uit zijn! Talloze ouderen kunnen het technische tijdperk al lang niet meer volgen, worden duizelig bij het zien van tientallen knopjes en wachten stil en vaak wat eenzaam op hun bejaardenkamertje op een bezoekje of een telefoontje. De nieuwe tijd, ach ze is niet tegen te houden. En waarom ook? Alles heeft zijn voor en zijn na. De wip van tijd gaat heen en weer.
Soms valt er iemand af of een heel volk. Bijna iedere vooruitgang wordt gekenmerkt door een achteruitgang op een ander gebied. De angst voor het ouder worden is niet op te lossen door microbiologen die in een verre toekomst een onsterfelijk leven beloven in een lichaam dat niet meer veroudert. De tientallen foefjes die bedacht worden om het uiterlijk er jonger te doen uitzien dan het in werkelijkheid is, benadrukken alleen maar de angst voor ouder worden. Een radicale omwenteling in de geest is nodig om een andere levenswijze te realiseren, op zoek naar de betekenis van het ouder worden, de zin van al wat is. Een innerlijke opstanding is iets geheel anders dan een uiterlijke transformatie. Voor veel jongeren lijken ouderen dom, niet meer bij de tijd.
Ouder-dom?
Of mogen jongeren van Big Brother geen wijsheid meer leren omdat ze uitsluitend met vergankelijke kennis moeten leren jong-leren?
Ouder-Dom
Indien een mens niet in staat is iedere levensfase te waarderen en vooral de fase van de jeugd benadrukt, is hij in innerlijke disharmonie. Een jonge boom moet eerst tot bloei te komen voordat hij vrucht draagt. En als hij ouder wordt en geen vruchten meer geeft is het wijs om hem niet zomaar te kappen, maar te genieten van de schaduw van zijn lover in de zomer van het leven. Zo is het ook met ouder wordende mensen. Onze enerverende levensstijl, onvolwaardige voeding (hamburgercultuur) en verlies aan contact met de natuur, te weinig genegenheid en liefde schept tijdens het ouder worden allerlei beschavingziektes als kanker, hartinfarcten, Alzheimer, suikerziektes, hyperventilatie, Parkinson, schimmels, anorexia en talloze andere ziektes. Bij talloze zogenaamde natuurvolkeren bestaan deze ziektes eenvoudig niet. De ‘ouden’ van de Aboriginals gaan als ze op hoge leeftijd voelen dat de dood nadert op de aarde zitten, halen enkele keren diep adem en vragen de Grote Geest om te mogen vertrekken. En binnen enkele minuten zijn ze ook vertrokken. In onze gecompliceerde overgeorganiseerde cultuur vol ziekenhuizen, apothekers en farmaceutische industrie is ouder worden en sterven echter een probleem geworden. Velen denken dat het niet anders kan dan zoals het nu gaat. Dat op zich is al een ziekelijk verschijnsel van een verziekte cultuur.
‘De mens die weinig leert, wordt zo oud als een os. Zijn spieren groeien, zijn wijsheid groeit niet’, zei de Boeddha reeds, hoewel hij wat somber aankeek tegen het lichaam en de ouderdom. Maar we realiseren ons maar heel weinig hoeveel ouderdomsproblemen eerst in de geest ontstaan en daarna in ons lichaam en tot slot in het hele medische model en het maatschappelijk bestel gaan wortelen. We lijken het heel normaal te vinden dat ouderdom ziekte en lijden bij elkaar horen, verzekeren ons ertegen en betalen premie voor een keurige begrafenis of crematie. Diverse onderzoekingen in samenlevingen of gemeenschappen die een spirituele visie hebben, gezond eten, afzien van sterke drank, niet roken, nog in contact met de natuur staan en weinig stress vertonen, laten zien dat allerlei ziektes niet voorkomen.
De farmacie en de medici publiceren daar in het algemeen geen boeken over.
Marcel Messing