Enorme onderwaterstructuur 180 km uit de kust van Antarctica

Hier kan je alle mysterieuze zaken plaatsen zoals Graancirkels, Bermuda Driehoek, Nazca Lines, en nog veel meer.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Enorme onderwaterstructuur 180 km uit de kust van Antarctica

Bericht door univers » 22 mei 2021, 21:51

Een enorme onderwaterstructuur van 180 km kust van Antarctica toont onder andere enorme muren.

Afbeelding
Stel dat dit enorme bouwwerk de overblijfselen zijn van een enorme oude nederzetting of basis die nu onder water staat, wie heeft het dan duizenden jaren geleden gebouwd?
Coördinaten: 63 ° 59'56.79 "S 118 ° 43'44.48" E



Onder de Antarctica - Full Documentary HD De Antarctische ijskap is een van de twee poolijskappen van de aarde. Het beslaat ongeveer 98% van het Antarctische continent en is de grootste enkele ijsmassa op aarde. Het beslaat een oppervlakte van bijna 14 miljoen vierkante km en bevat 26,5 miljoen kubieke km ijs. Dat wil zeggen, ongeveer 61 procent van al het zoet water op aarde bevindt zich in de Antarctische ijskap, een hoeveelheid die overeenkomt met 70 m water in de oceanen van de wereld. In Oost-Antarctica rust de ijskap op een grote landmassa, maar in West-Antarctica kan de bodem zich uitstrekken tot meer dan 2.500 m onder de zeespiegel. Het land in dit gebied zou de zeebodem zijn als de ijskap er niet was. De kers op Antarctica begon met ijsraften uit het midden van het Eoceen ongeveer 45,5 miljoen jaar geleden en escaleerde landinwaarts wijd tijdens het Eoceen - Oligoceen uitsterven evenement ongeveer 34 miljoen jaar geleden. De CO2-niveaus waren toen ongeveer 760 ppm en daalden van eerdere niveaus in de duizenden ppm. Koolstofdioxide-afname, met een kantelpunt van 600 ppm, was het primaire middel dat antarctische glaciatie dwong. De glaciatie werd begunstigd door een interval toen de baan van de Aarde koele zomers bevoordeelde maar de veranderingen van de de cyclusmarkering van de zuurstofisotopenverhouding waren te groot om door Antarctische ijskapgroei alleen worden verklaard wijzend op een ijstijd van één of andere grootte. De opening van de Drake Passage kan ook een rol hebben gespeeld, hoewel modellen van de veranderingen suggereren dat dalende CO2-niveaus belangrijker waren geweest. IJs komt de plaat binnen door neerslag als sneeuw. Deze sneeuw wordt vervolgens samengeperst tot gletsjerijs dat onder zwaartekracht naar de kust beweegt. Het grootste deel ervan wordt naar de kust gedragen door snel bewegende ijsstromen. Het ijs gaat dan over in de oceaan en vormt vaak enorme drijvende ijsplaten. Deze planken smelten of kalven vervolgens af om ijsbergen te geven die uiteindelijk smelten. Als de overdracht van het ijs van het land naar de zee in evenwicht wordt gebracht door sneeuw die terugvalt op het land, dan zal er geen nettobijdrage aan de wereldwijde zeespiegel zijn. Een analyse uit 2002 van NASA-satellietgegevens van 1979 - 1999 toonde aan dat hoewel het landijs over het algemeen afneemt, gebieden van Antarctica waar zee-ijs in de minderheid was, gebieden met afnemend zee-ijs ruwweg 2:1 overtrof. De algemene trend toont aan dat een opwarmend klimaat op het zuidelijk halfrond meer vocht naar Antarctica zou transporteren, waardoor de binnenijskappen zouden groeien, terwijl de afkalfgebeurtenissen langs de kust zullen toenemen, waardoor deze gebieden zullen krimpen. Een artikel uit 2006, afgeleid van satellietgegevens, meet veranderingen in de zwaartekracht van de ijsmassa, suggereert dat de totale hoeveelheid ijs op Antarctica de afgelopen jaren is begonnen af te nemen. Een andere recente studie vergeleek het ijs dat de ijskap verliet, door de ijssnelheid en dikte langs de kust te meten, met de hoeveelheid sneeuwophoping over het continent. Hieruit bleek dat de Oost-Antarctische ijskap in evenwicht was, maar dat de West-Antarctische ijskap massa verloor. Dit was grotendeels te wijten aan versnelling van ijsstromen zoals Pine Island Glacier. Deze resultaten komen nauw overeen met de zwaartekrachtveranderingen. De in november 2012 gepubliceerde schatting en op basis van de GRACE-gegevens en op basis van een verbeterd glaciale isostatische aanpassingsmodel geeft aan dat een gemiddeld jaarlijks massaverlies tussen 2002 en 2010 69 ± 18 Gt/y bedroeg. De West-Antarctische ijskap was ongeveer in balans, terwijl de Oost-Antarctische ijskap massa kreeg. Het massaverlies was vooral geconcentreerd langs de kust van de Amundsenzee.



[youtube-2]Bijna drie mijl ijs begraaft het grootste deel van Antarctica en verhult een continent dat weer half zo groot is als de Verenigde Staten. Maar toen een Antarctische ijsplaat ter grootte van Manhattan in minder dan een maand instortte in 2002, schokte het wetenschappers en verhoogde het de alarmerende mogelijkheid dat Antarctica op weg was naar een meltdown. Zelfs een verlies van 10 procent van het ijs van Antarctica zou catastrofale overstromingen van kuststeden veroorzaken, zoals eerder in de menselijke geschiedenis. Hoe groot is de kans op een wijdverspreide smelting? "Secrets Beneath the Ice" onderzoekt of het klimaatverleden van Antarctica aanwijzingen kan bieden voor wat er kan gebeuren. NOVA volgt een state-of-the-art expeditie die driekwart mijl in de Antarctische zeebodem boort. De boor herstelt rotskernen die intieme details onthullen over klimaat en fauna uit een tijd in het verre verleden toen de aarde slechts een paar graden warmer was dan nu. Terwijl onderzoekers worstelen met de zwaarste omstandigheden op de planeet, ontdekken ze verbazingwekkende nieuwe aanwijzingen over het verleden van Antarctica - aanwijzingen die onheilspellende implicaties hebben voor kuststeden over de hele wereld.[/youtube-2]



http://blog.seniorennet.be/peter2011/
Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Plaats reactie