De Japanse onderwaterruïnes

Vondsten uit het verleden....de geschiedenis aan het licht gebracht.
Van Toetanchamon en Pompeii tot hedendaagse opgravingen.
Plaats reactie
4l13N

De Japanse onderwaterruïnes

Bericht door 4l13N » 30 mei 2019, 06:59

In maart 1995 kwam een sportduiker onbedoeld buiten het veiligheidsgebied bij de zuidkust van Okinawa. Als slagveld voor de laatste land campagne van de Tweede Wereldoorlog stond het eiland op het punt om wederom het slachtoffer te worden van een ander soort drama. Terwijl hij door de diepte van de Stille Oceaan gleed, werd de duiker plotseling geconfronteerd met iets dat leek op een enorm stenen gebouw dat zwaar begroeid was met koraal. Toen hij naderbij kwam kon hij zien dat de kolossale structuur zwart en ingestort was, een gezonken arrangement van monolitische blokken, hun originele configuratie aangetast door de tand des tijds. Nadat hij het anonieme monument enkele keren omcirkeld had en diverse foto's had gemaakt ging hij naar het oppervlak, oriënteerde zich en zwom naar de kust. De dag erna verschenen de foto's van zijn vondst in de grootste kranten van Japan. De structuur zorgde voor een plotselinge tegenstelling en aangetrokken menigten duikende archeologen, nieuwsmedia en nieuwsgierige amateurs waren het geen van allen eens over de afkomst van het bouwwerk. Ze konden het zelfs niet eens worden over het feit of het wel mensenwerk was, laat staan oud of modern. Was het een overblijfsel van een vergeten militair bolwerk? Of was het iets dat hiervan totaal verschilde en veel ouder was? Er werd al gefluisterd over de verloren beschaving van Mu, bewaard gebleven in legenden als zijnde het Moederland van de Beschaving, lang voor het begin van de geschreven geschiedenis in zee verdween. Maar Okinawa's verzonken raadsel was hermetisch afgesloten door een te dikke korst. Het bouwwerk leek in de oudheid door mensenhanden gemaakt. De natuur is echter in staat om haar eigen vormen kunstmatig te laten overkomen. De argumenten over de oorsprong, zowel populair als wetenschappelijk, gingen over en weer. Toen, in de late zomer van 1996 vond een andere duiker tot zijn verbazing een massieve boog of poort van grote steenblokken die op de manier zoals die in de oudheid werd gebruikt op elkaar waren gestapeld. De bouwstijl leek op die van de Inka's die aan de andere zijde van de Stille Oceaan, in de Andes, hadden geleefd.

Afbeelding

Dit maal was er geen twijfel mogelijk. Dankzij een zwakke stroming had het koraal geen kans gehad om zich op de stenen vast te zetten, en was het bouwwerk onaangetast gebleven in het kristalheldere water. Het was zeer zeker afkomstig van mensenhanden en enorm oud. Het was bijna een wonder, een ongelooflijk visioen dat in schijnbaar ongeschonden toestand op de oceaanbodem stond. Maar deze ontdekking was slechts de eerste die zomer van een serie onderwater openbaringen. Nu aangespoord door de mogelijke aanwezigheid van nog meer verzonken bouwwerken, kamden teams van professionele duikers systematisch het gebied uit. Hun werk werd al spoedig beloond. Voordat de herfst inzette, vonden ze vijf half onderwaterstaande archeologisch interessante plaatsen die dicht bij drie afgelegen eilanden lagen. De lokaties waar deze gevonden variëren in diepte van 30 tot 6 meter, maar wat stijl betreft zijn ze nauw aan elkaar verbonden ondanks de grote variëteit in archeologische details. Ze bevatten geplaveide straten en kruispunten, enorme op altaren lijkende bouwwerken, grote trappen die naar wijdse pleinen leiden en processiewegen die afgezet zijn met op torens lijkende gebouwtjes. De verzonken gebouwen bedekken voor zover bekend de oceaanbodem van het kleine eiland Yonaguni in het zuidwesten tot Okinawa en zijn buureilanden, Kerama en Aguni, een afstand van zo'n 500 km. Als verdere onderzoekingen inderdaad meer bouwwerken aantonen die Yonaguni en Okinawa verbinden, is het misschien zo dat de aparte plaatsen onderdeel waren van een enorme stad die nu rust op de oceaanbodem. Het tot dus ver enkele bouwwerk met de grootste afmetingen ligt nabij de oostkust van Yonaguni op een diepte van 30 meter. Het is ongeveer 72 meter lang, 27 meter breed en 13,5 meter hoog. Al de monumenten lijken gebouwd te zijn van een granietachtig soort zandsteen, ofschoon er nog geen inwendige gangen of kamers gevonden zijn. Tot op bepaalde hoogte lijken de onderwater bouwwerken op oude gebouwen op Okinawa zelf, zoals bijvoorbeeld het kasteel van Nakagusuku. Het gebouw heeft meer voor ceremoniële doelen dan voor militaire doelen gediend en het kan gedateerd worden op zo'n 1000 jaar voor Christus, ofschoon de geschiedenis van het gebouw als religieuze plaats nog veel verder teruggaat. De bouwers en de cultuur waaruit ze kwamen zijn volledig onbekend, maar het terrein waarop het kasteel staat is omringd met bijgeloof. Andere gelijkenissen met de oudere gebouwen op Okinawa zijn nabij Noro gevonden, waar de voorouders van de bewoners nog immer hun laatste rustplaats vinden. Het opmerkelijke is dat deze graven Moai heten, hetzelfde woord dat de Polynesiërs van Paaseiland, 6000 km. verder gelegen, aan de beroemde, groothoofdige, langorige beelden die aan hun voorouders gewijd zijn, toebedacht hebben.

Mogelijke connecties die tot ver over de Stille Oceaan gaan zouden weleens meer kunnen zijn dan alleen maar taalkundig. Sommige van de verzonken bouwwerken komen enorm overeen met "heiau" zoals ze gevonden worden op de verre Hawaïaanse eilanden. De heiau zijn rechthoekige tempels bestaande uit lange stenen bolwerken die naar grote trappen leiden die uitkomen op wijdse pleinen, alwaar houten altaren en uitgesneden afgodsbeelden werden geplaatst. Veel heiau bestaan nog steeds en ze worden nog steeds door de oorspronkelijke bewoners vereerd. In bouwkundige termen bestaan de voorwerpen op Okinawa uit enorme, enkele blokken terwijl de heiau uit talloze kleinere blokken zijn opgebouwd. Zij werden volgens de traditie op Hawaï voor het eerst gebouwd door de Menehune, een roodharig ras van meestermetselaars die de eilanden in bezit hadden lang voor de Polynesiërs aankwamen. De oorspronkelijke bewoners vertrokken omdat ze geen zin hadden om zich met de nieuwkomers te mengen. De verzonken structuren van Okinawa vinden hun tegenhangers aan de oosterlijke grens van de Stille Oceaan, langs de kust van Peru. De meest treffende overeenkomsten treffen we aan bij het oude Pachacamac, een wijd uitgespreidde religieuze stad op een paar kilometer ten zuiden van Lima. Ofschoon deze plaats gefunctioneerd heeft tot in de Inka tijd, ligt de datum waarin de stad gebouwd werd 1500 jaar eerder en het was de zetel van het belangrijkste orakel van Zuid-Amerika. Pelgrims bezochten Pachacamac vanuit alle delen van Tiawantisuyu, het Inka rijk, tot het geplunderd en ontheiligd werd door de Spanjaarden onder leiding van Francisco Pizarro's vrome broer, Hernando, met 22 zwaar bewapende soldaten. Genoeg van de door de zon gedroogde, kleistenen stadsresten met zijn grote trappen en wijdse pleinen en het suggereren van parallellen met de gezonken stad rond Okinawa. Twee andere Pre-Inka plaatsen in het noorden, net buiten Trujillo, vertonen ook enkele opvallende overeenkomsten met de overzeese verzonken stad. De zogenaamde Zonnetempel is een piramide die opgebouwd is uit terrassen. Hij werd 2000 jaar geleden gebouwd door een volk dat bekend werd onder de naam Moche. Met zijn hoogte van meer dan 30 meter en lengte van 205 meter en opgebouwd uit ongebakken steen was het in vroeger tijden het middelpunt van een stad die onderdak bood aan 30.000 inwoners. De overeenkomsten met de structuur die gevonden werd bij Yonaguni is verbluffend.

Afbeelding

Aan de andere zijde van de Stille Oceaan, waar de Japanse keizer bekend werd onder de naam Jimmu, wiens directe afstammeling Kamu heette en zij behoorden tot de legendarische stichters van de Japanse gemeenschap. Een andere oude keizer was Temmu, waarvan verteld wordt dat hij zichzelf had opgelegd om de Kojiki (Archieven van Oude Zaken) en de Nihongi (Kronieken van Japan) uit het hoofd te leren. In noord Japan loopt een rivier die de naam heeft heilig te zijn omdat het de weg was waarover de eerste halfgoden het land binnen kwamen. De naam van deze rivier is de Mu. In het Japans betekent het woord Mu: dat wat niet bestaat of niet langer meer bestaat. In Korea is deze betekenis hetzelfde. Verwijst het naar een land dat niet langer meer bestaat? In het oude Rome was het Lemuria een ritueel dat geleid werd door het hoofd van elk huishouden met als doel de geesten van de overledenen plezieren, het gebruik kwam jaarlijks terug. Lemuria was ook de Romeinse naam voor een enorm koninkrijk eiland waarvan ze geloofden dat het eens in de Verre Oosterse Zee had gelegen. Men neemt aan dat hier de Indische Oceaan mee bedoeld werd. Het eiland verdween om een toevluchtsoord voor gekwelde zielen te worden. De Lemuriaanse ceremonie werd door Romulus ingesteld als boetedoening voor de moord op Remus. Hier zien we wederom Mu in relatie met de stichting van een beschaving, omdat de broers aanvaard werden als stichters van Rome. In het Latijns worden hun namen uitgesproken met de nadruk op de tweede lettergreep: RoMUlus en ReMUs. Vroeg in de negentiende eeuw, toen de Engelse biologen bezig waren met het classificeren van de zoogdieren, gebruikten ze de oude term, lemur, om primitieve boom primaten zoals voor het eerst gevonden op Madagascar, te benoemen. Dit vanwege de grote, glazige ogen die ook teruggevonden worden bij de lemuren zoals beschreven in de Romeinse legendes. Toen er ook lemuren buiten Afrika werden ontdekt op ver uiteen liggende plaatsen zoals India en Maleisië, verklaarden de geleerden dat dit kon komen doordat er in de Indische Oceaan een continent had gelegen dat deze plaatsen met elkaar verbond voor het onderwater verdween. Oceanografen hebben echter bevestigd dat zo'n continent nooit kan hebben bestaan.

Afbeelding

Maar verzamelaars van mondelinge overleveringen hebben op eilanden door de gehele Stille Oceaan het steeds terugkerende verhaal vernomen van een verdwenen moederland vanwaar voorouderlijke cultuurdragers arriveerden om de zaden van de gemeenschap te planten. Op Kaua'i vertelden de bewoners over de Mu (ook bekend onder de naam Menehune) die in een grijs verleden aankwamen vanaf een drijvend eiland. Het belangrijkste voorouderlijke verhaal bij de bewoners van Hawaï was de Kumulipo, waarin melding wordt gemaakt van een verschrikkelijke vloedgolf die de wereld lang geleden verwoestte. De slotregels laten een natuurlijke ramp uit een ver verleden herleven: Brullende, naderende en zich weer terug trekkende golven, het rommelende geluid, de aardbeving. De zee is woedend, stort zich over het strand en over de bewoonde plaatsen en stijgt geleidelijk boven het land. Beëindigd is de regel van de eerste hoofdman van het grijze verleden die nu door het koude land doolt. Dood is de stroom die vanuit de navel der aarde van de aarde. Het was een krijger-golf. Veel die kwamen, verdwenen in de voorbijgaande nacht. De overlever was Kuamu. Ondanks een overvloed aan volks overleveringen, die allen melding maakten van een verzonken thuisland, hebben sonar kaarten van de oceaan bodem nog niets kunnen bewijzen over het bestaan van een verloren continent. Maar archeologische raadsels die de legenden ondersteunen bestaan nog steeds op ver afgelegen plaatsen zoals op het kleine Malden Island waar een geplaveide weg regelrecht de zee in loopt. Het onbewoonde eiland biedt ook plaats aan veertig platform piramiden. Een provocatief architectureel thema dat Zuid-Amerika via Polynesië met Japan verbindt en een verloren beschaving impliceert is de heilige poort. In Tiahuanaco, een enorme ceremoniële stad in de Boliviaanse Andes nabij het Titicaca-meer zien we twee rituele poorten. Een boven de verlaagde binnenplaats nabij de ingang. Deze laat een 3,60 meter hoog beeld zien van een god of mens, terwijl de andere aan het andere eind van het complex de Poort van de Zon vormt. Deze poort is gericht op diverse zonne-fasen. Aan de andere kant van de oceaan, op het Polynesische eiland Tonga, staat de Haamonga-a-Maui, de plaag van Maui, een 4,50 meter hoge poort met een gewicht van ongeveer 109.000 kg. Deze staat gericht op de zonsopkomst tijdens de zonnewende. Japan is bedekt met duizenden van dergelijke poorten, de meeste van hout, en ze vormen allemaal een vereerde plaats. Ze staan bekend onder de naam Torii en hetzelfde woord komt tevoorschijn in de oude Indo-Europese talen en het heeft overleefd in het Duitse woord voor poort: Tor. Een buitengewoon bouwwerk in de verzonken stad is een vrijstaande poort van massief steen. De Romeinen, die het Lemuria-feest in de maand mei vierden, versierden hun rijk met vrijstaande ceremoniële poorten.

Afbeelding

Deze intrigerende overeenkomsten te samen met een rijkdom aan archeologisch bewijs en beschreven volks-overleveringen overtuigen de onderzoekers dat er inderdaad een of andere centraal gelegen X-cultuur inderdaad heeft bestaan in de Stille Oceaan van waar uit de beschaving zich in beide richtingen heeft verplaatst. Hun conclusie lijkt volmaakt te zijn na recente vondsten op de Ryukyu eilanden waar architecturele stijlen van verzonken bouwwerken overeenkomen met Pre-Inka bouwwerken in Peru en voorouderlijke graftombes op Okinawa. Maar de verzonken bouwwerken veroorzaken meer vragen dan antwoorden. Hoe oud zijn ze? Waarom staan ze onderwater? Wie waren de bouwers? Voor welk doel dienden ze? De bewijzen die tot nu toe zijn gevonden lijken er op te wijzen dat het niet ten onder is gegaan als gevolg van een geologische ramp. Buiten een paar monumenten die in onregelmatige hoeken geleund staan, vertonen de bouwwerken geen van allen structurele schade, geen scheuren of gevallen stenen. In plaats daarvan zijn de gebouwen gaaf en in bijna oorspronkelijke staat. Ze werden waarschijnlijk overdonderd door een stijgende zeespiegel, gezonken op een langzaam dalende landmassa of een combinatie van beiden. De meeste onderzoekers gaan van de laatste mogelijkheid uit, omdat oceanografen ontdekt hebben dat de zeespiegel 1,7 miljoen jaar geleden met 30 meter steeg. Als dat zo is zijn de Japanse ontdekkingen enorm oud. Ze worden constant schoongeveegd door de sterke stroming zodat er geen radio-koolstof metingen mogelijk zijn. Het doel waar ze voor waren lijkt minder moeilijk te raden, omdat er een sterke gelijkenis met de Hawaïaanse heiau waaruit geconcludeerd mag worden dat de bouwwerken voor ceremoniële doeleinden waren. De trappen leidden naar de thans kale platformen waar houten altaren en uitgesneden afgodsbeelden moeten hebben gestaan. Wie waren hun aanbidders en bouwers suggereren een woord dat de meeste professionele Amerikaanse archeologen niet kunnen uitspreken. Maar als we kijken naar de talloze meldingen uit honderden culturen rond de Stille Oceaan over een vloedgolf die een vroegere beschaving vernietigde, zouden we moeten kunnen concluderen dat we te maken hebben met het verloren rijk van Lemuria. Zo niet wat is het dan.

Bron: home.zonnet.nl

Gebruikersavatar
univers
Observer
Berichten: 33354
Lid geworden op: 27 jan 2013, 11:10

Re: De Japanse onderwaterruïnes

Bericht door univers » 30 mei 2019, 08:06

Een mens is net een open boek, je moet het enkel kunnen lezen.

Plaats reactie