Zeilsteenbaan ontdekt 'Hiding in Plain Sight' in Dinosaur Fossil

[univers]

Deze plak zandsteen wordt sinds 1896 tentoongesteld en pronkt met de schilferige voetafdrukken van een prosauropoden-dinosaurus. Wetenschappers realiseerden zich pas onlangs dat de diepe groeven aan de linkerkant mogelijk het spoor van een zeilsteen zijn. Credit: Lull, RS, 1915

Een zandstenen plaat die wordt gewaardeerd om zijn gedetailleerde voetafdrukken van dinosaurussen, kan ook het spoor van een varende steen of "wandelende rots" bevatten. Paleontoloog Paul Olsen van Lamont-Doherty Earth Observatory kondigde deze ontdekking aan in een presentatie tijdens de bijeenkomst van de American Geophysical Union op maandag. Hij en zijn collega's denken dat het spoor van de wandelende rots het bewijs is van een korte bevriezing in de tropen ongeveer 200 miljoen jaar geleden - het eerste bewijs dat vulkanische winters in de vochtige tropen reikten tijdens het begin van het dinosaurustijdperk.

De plaat is te zien sinds 1896 - het meest recent in het Dinosaur State Park in Connecticut, de staat waar het oorspronkelijk werd ontdekt. Het pronkt met de geschubde voetafdrukken van een voorganger van Brontosaurus die in de tropen leefde tijdens de vroege Jura-periode. Maar niemand merkte het zeilstenen spoor op totdat Olsen en zijn collega's in 2017 langskwamen.

Zeilstenen zijn rotsen en keien bewegen door vlakke landschappen zonder de hulp van de zwaartekracht, mensen of dieren, terwijl ze graveren. Hoe bewegen ze? Wetenschappers kennen twee manieren: door op dikke, slijmerige microbiële matten te schuiven en wanneer ze door dunne ijskappen worden geduwd die zich tijdelijk over ondiepe meren vormen.


Varende stenen in Death Valley. De parallelle sporen suggereren dat deze werden verplaatst door een dunne ijskap. Credit: Daniel Mayer , Wikimedia Commons

De onderzoekers kunnen niet met zekerheid zeggen of het een zeilsteen of meerdere was die dit specifieke oppervlak schraapte, maar wat het ook was, het was zwaar genoeg om significante groeven in de oude modder te graven. Een zwaar object heeft een dikke microbiële mat nodig om zijn beweging te smeren, maar als zo'n dikke mat aanwezig was, zou dit voorkomen dat de gedetailleerde dinosaurusvoetafdrukken zich zouden vormen.

"Wanneer de microbiële mat dik wordt, beschermt het de modder eigenlijk tegen de details van de voet", legt Olsen uit. Bovendien, voegt hij eraan toe, draagt ​​het oppervlak geen van de gebruikelijke markeringen van een dikke microbiële mat.

Dat liet de andere verklaring achter: dat het object door ijs werd geduwd. Dat was verrassend, omdat het spoor werd aangelegd toen Connecticut zich op ongeveer dezelfde breedtegraad bevond als het moderne schiereiland Yucatan. De site was op een relatief lage hoogte die een tropisch klimaat zou hebben ervaren, en door het grootste deel van het begin van het tijdperk van de dinosauriërs, waren veel van de dieren en planten in de regio vorst-intolerant. "Er zijn geen redenen om te denken dat bevriezen daar een normale situatie zou zijn", zegt Olsen.

Hij en zijn collega's hebben echter een mogelijke verklaring. Het zandsteen werd afgezet tijdens de laatste van een reeks uitbarstingen die een massale uitsterving veroorzaakten . De uitbarstingen schoten ook enorme hoeveelheden zwavelaerosolen in de atmosfeer die waarschijnlijk korte periodes van wereldwijde koeling produceerden, door de aarde af te schermen van het ontvangen van een normale hoeveelheid zonlicht. Paleoklimatologen weten echter niet hoeveel zwavel in de atmosfeer is gedumpt of hoeveel koeling heeft plaatsgevonden. De nieuwe bevinding suggereert dat de planeet zo is afgekoeld dat zelfs de tropen bevroor.

"Dit kan een bewijs zijn van de afkoeling veroorzaakt door de vulkanische winter", zegt Olsen.

Als de massale afkoeling de tropen heeft bereikt, is het mogelijk dat de veren van de dinosauriërs isolatie hebben geboden die hen heeft geholpen om de kou te overleven.

Op wereldschaal hebben de bevriezingscondities gedurende deze tijd grote niet-geïsoleerde reptielen op het land weggevaagd, waardoor ecologische ruimte werd vrijgemaakt voor geïsoleerde dinosaurussen om de planeet te domineren.

Olsen waarschuwt dat de vulkanische winterinterpretatie 'niet met ijzer bekleed' is, omdat het team niet volledig de mogelijkheid kan uitsluiten dat microbiële matten de rotsen hebben laten varen.

Gelukkig is er een manier om het mysterie op te lossen: als er dunne ijskappen in deze regio waren, hebben ze waarschijnlijk ook andere rotsen verplaatst. "Als je ze synchroon zou kunnen vinden, zou dat echt betekenen dat het zonder twijfel ijs was", zegt Olsen.


Als er 200 miljoen jaar geleden een vulkanische winter plaatsvond in de tropen, hebben veren en pels deze twee misschien geholpen de kou te overleven. Credit: Paul Olsen

Het team ontdekte ook de voetafdrukken van een primitief zoogdier in dezelfde zandstenen plaat, die eveneens meer dan 100 jaar onopgemerkt was gebleven. Het zoogdier, de zeilsteen en de dinosaurus kwamen waarschijnlijk binnen een paar dagen of weken na elkaar langs dezelfde plek.

De groep zal de bevindingen indienen voor publicatie in een peer-reviewed tijdschrift. Co-auteurs zijn onder meer: ​​James A Hyatt van Eastern Connecticut State University; Patrick Getty van Collin College, TX; Nicholas G. McDonald, verbonden aan het Yale Peabody Museum, CT; Peter M LeTourneau en Clara Change from Lamont-Doherty Earth Observatory; Morgan F Schaller van Rensselaer Polytechnic Institute, NY; en Michael Ross, directeur van Dinosaur State Park, CT.

https://blogs.ei.columbia.edu/2019/12/0 ... ur-fossil/