Onvoorwaardelijke Liefde is een pleonasme

[Susan]

Onvoorwaardelijke Liefde is een pleonasme. Een taalfout.

In de meeste gevallen zal het laten zien van dat gevoel, door de ander worden gewaardeerd. Maar dat betekent nog niet dat je daarmee liefde aan die ander geeft. Er valt niks te geven (er valt alleen iets te voelen), en er valt dus ook niks te rantsoeneren of te ontzeggen. Of te krijgen/ontberen. Als een ander laat zien dat hij van je houdt, dan geeft hij je niks. Hij laat alleen zijn gevoel zien. Je krijgt dan niks, maar je neemt waar dat de ander van je houdt. Je neemt het gevoel van de ander waar. Dat is alles. Maar we vinden het wel fijn om dit waar te nemen.

Dat we dit op prijs stellen, betekent nog niet dat we het kunnen afdwingen. We kunnen een gevoel niet gebruiken als handelswaar. We kunnen niet zeggen: als jij je naar mijn voorkeur gedraagt, dan krijg jij mijn gevoel van liefde voor jou. Er valt niets te krijgen. En omdat er niets te krijgen valt, valt er ook niets te geven. Geven of krijgen van liefde is dus een illusie. Een illusie die gebruikt wordt om gedrag af te dwingen. Voorwaarden stellen aan liefde is dus onmogelijk. Voorwaardelijke liefde is namelijk helemaal geen liefde. Voorwaardelijke liefde is chantage op basis van een illusie. De illusie dat je liefde kunt krijgen. ‘Voorwaardelijke liefde’ is daarmee een contradictio in terminis.

Liefde kan niet anders zijn dan onvoorwaardelijk. Zodra er voorwaarden aan gesteld worden, is er geen sprake meer van liefde, maar van minachting. En minachting is simpelweg geen liefde. De uitspraak ‘onvoorwaardelijke liefde’ is daarmee een pleonasme. Het is een taal/stijlfout. Net zoals een ‘ronde cirkel’, of een ‘grote reus’. Liefde is altijd onvoorwaardelijke liefde, anders is het simpelweg geen liefde.

Eeuwige liefde
Echte liefde (= onvoorwaardelijke liefde = liefde) kan daarmee ook niet over gaan. Het idee dat liefde kapot kan gaan is ook gebaseerd op de gedachte dat liefde verbonden is aan voorwaarden. Het idee is gebaseerd op de gedachte dat liefde onder bepaalde voorwaarden kan verdwijnen. Dat liefde voor een ander kan verdwijnen als die ander zich op een bepaalde manier gedraagt (of juist niet gedraagt). Het is eigenlijk een omkering van het principe achter voorwaardelijke liefde. Het zegt: liefde kan alleen blijven bestaan als de ander zich niet (of juist wel) op een bepaalde manier gedraagt. Het is voorwaardelijk.

En omdat liefde alleen maar onvoorwaardelijk kan zijn, bestaan er geen voorwaarden aan. En er bestaan dus ook geen voorwaarden waaronder liefde kan verdwijnen. Liefde is daarmee per definitie onvergankelijk. Er bestaan gewoon geen voorwaarden waardoor liefde kan verdwijnen omdat er geen voorwaarden aan liefde bestaan. Liefde die over gaat, is/was geen liefde. Liefde is dus altijd eeuwige liefde (het kan niet anders) en ook ‘eeuwige liefde’ is daarmee dus een pleonasme.

Superieure liefde
Voorwaardelijk maken van liefde is dus gebaseerd op een gevoel van superioriteit: de ander heeft mijn liefde harder nodig dan andersom. Oftewel: mijn liefde is meer waard. En daarmee kan ik gedrag afdwingen van die ander. Maar daarmee zeggen we ook dat we dat specifieke gedrag van die ander nodig hebben. We ervaren de noodzaak om het gedrag van de ander te sturen om te kunnen leven zoals we willen leven. We ervaren de behoefte om het gedrag van anderen te controleren om zelf gelukkig te kunnen zijn. Dat de ander zich naar onze zin gedraagt, is een voorwaarde om zelf gelukkig te kunnen zijn. Een voorwaarde om van ons eigen leven, en dus van onszelf, te kunnen houden. En daarmee wordt de liefde voor onszelf dus ook voorwaardelijk.

Ook degene die zich laat misbruiken, stelt voorwaarden aan de liefde voor zichzelf. Hij kan alleen gelukkig zijn, van zijn leven (en dus van zichzelf) houden als een ander van hem houdt. Voorwaardelijke liefde voor een ander heeft dus altijd zijn oorsprong in voorwaardelijke liefde voor onszelf. Of je jezelf nu superieur opstelt en daarmee het benodigde gedrag van een ander afdwingt, of dat je je hierdoor laat misbruiken en je gedrag aanpast om de benodigde liefde te kunnen ontvangen, in beide gevallen gaan we uit van behoeftigheid. We hebben iets (gedrag/liefde) van de ander nodig om gelukkig te kunnen zijn. Zonder dat, zijn we incompleet en ongelukkig. Voorwaardelijke liefde heeft dus altijd zijn oorsprong in voorwaardelijke liefde voor onszelf. En dus in het ontbreken van liefde voor ons zelf. Dat is de werkelijke betekenis achter de uitspraak: je kunt alleen van een ander houden als je van jezelf houdt. love-yourself-first (1)Liefdesrelaties
Liefde (= onvoorwaardelijke liefde) kan dus onder geen enkele voorwaarde over gaan omdat er geen voorwaarden zijn aan het bestaan van liefde, en er dus ook geen voorwaarden kunnen bestaan aan het verdwijnen ervan. Toch kunnen relaties wel overgaan. Ik schrijf bewust de woorden ‘over’ en ‘gaan’ aan elkaar. Overgaan dus. Want dat is precies wat het is. Overgaan van de ene vorm naar de andere vorm.

Soms kunnen de wensen van mensen om hun leven vorm te geven tegenstrijdig zijn aan elkaar. Te tegenstrijdig om bijvoorbeeld samen een huishouding te kunnen blijven voeren. Iemand die bijvoorbeeld de wens heeft om in een vertrouwde omgeving te verblijven, tussen vertrouwde mensen, kan best houden van iemand wiens wens het is om voortdurend rond de wereld te reizen. In zo’n geval zou het geen daad van liefde zijn om het de ander onmogelijk te maken om zijn wens waar te maken. Ook dat zou een voorwaarde zijn, en dus geen liefde. In zo’n geval zal de relatie dus overgaan van de ene vorm naar de andere vorm. Niet meer bij elkaar, maar uit elkaar. Maar omdat liefde onvergankelijk is, blijft die liefde ondanks de afstand gewoon bestaan.

Exclusieve liefde, liefde voor maar één persoon, is daarmee ook een illusie. De gedachte dat je alleen liefde kunt (en mag) voelen voor degene met wie je op de een of andere manier een afspraak gemaakt hebt, is natuurlijk ook gewoon een voorwaardelijkheid. Het is een soort culturele afspraak. Een culturele voorwaarde. Niets of niemand kan bepalen wat je voelt, en dus kun je ook zonder een afspraak te maken, of zonder voortdurend samen te zijn, van iedereen houden van wie je houdt. Zo kun je ook prima van een ander houden als die ander er geen blijk van geeft van jou te houden. Liefde is immers geen handelswaar.


Liefde en vrijheid
Liefde is daarmee onverbrekelijk gekoppeld aan vrijheid. Iemand die werkelijk van je houdt zal je altijd alle vrijheid verlenen. Dat kan niet anders omdat het beperken van vrijheid een voorwaardelijkheid is, en voorwaardelijkheid en liefde zijn tegengesteld aan elkaar. Ze kunnen niet tegelijkertijd en samen bestaan. Mensen die werkelijk van je houden hebben dus geen andere keuze dan je alle vrijheid te verlenen, net zoals jij geen andere keuze hebt dan vrijheid te verlenen aan degenen van wie jij werkelijk houdt. Liefde is nou eenmaal onvoorwaardelijk, en onvoorwaardelijk betekent zonder voorwaarden.

De mate van vrijheid die iemand je gunt is dus onverbrekelijk verbonden aan de mate van liefde die hij/zij voor je voelt. Als iemand zegt: ‘ik hou van jou’, en hij probeert je vervolgens voorwaarden op te leggen (en dus je vrijheid te beperken) dan sprak hij niet de waarheid. Dit eenvoudige principe geldt voor alle situaties waarin mensen met elkaar omgaan. Zowel dus tussen twee mensen als in een collectief. Een regering bijvoorbeeld die beweert dat ze handelt uit liefde voor volk en vaderland, en vervolgens voorwaarden en onvrijheden oplegt aan dat volk, zo’n regering spreekt simpelweg niet de waarheid.

Onvoorwaardelijke liefde is dus een pleonasme. Een taalfout. Daarom verander ik de titel onderaan dit stukje alsnog in ‘Liefde’. Liefde is liefde en dus de enige liefde die bestaat.

True Freedom Lies Only In Unconditional Love

Pieter Stuurman

http://achterdesamenleving.nl/

[Tardis]

De titel van dit topic zonet gelezen en ik denk: verhip, nu je het zegt, inderdaad. De verklarende tekst heb ik niet eens hoeven lezen, en heb dat (nog?) niet gedaan.

[Zoeker]

Ah…Pieter Stuurman. Hij heeft gelijk: dat 'onvoorwaardelijke' kan je beter schrappen. Dat gebruiken we alleen maar om onderscheid te maken van voorwaardelijke liefde. En voorwaardelijke liefde is geen liefde. Het is dus heel eenvoudig: iedere voorwaarde maakt van jou een handelaar.

Als in: blijf altijd in mijn leven, dan blijf ik van je houden. Een uitruil…. En dat is geen liefde, maar ikke ikke ikke.

[univers]

maar ikke ikke ikke.

En de rest kan stikken.

[entropy]

Ik ben het volledig eens met de tekst, die ik even samenvat als: "Liefde = onvoorwaardelijke liefde". Ikzelf maak gebruik van professionele zorg en die hebben met dwang de (existentiële) relatie verbroken die ik met een vrouw had. Nu pas ben ik erachter dat mijn liefde overgegaan is in onvoorwaardelijke liefde of dat altijd al was! Je kunt ware liefde niet ontkennen. En "ware" liefde is dus ook een pleonasme wellicht, en ik heb vaak gesteld dat liefde als concept niet bestaat. Maar dit gelezen te hebben denk ik dat het wel bestaat, maar dan precies zoals het hier gesteld wordt: onvoorwaardelijk!

[Susan]

De titel van dit topic zonet gelezen en ik denk: verhip, nu je het zegt, inderdaad. De verklarende tekst heb ik niet eens hoeven lezen, en heb dat (nog?) niet gedaan.

Dat dacht ik ook meteen: 'Verhip! daar heb ik nooit bij stil gestaan' daarom zijn dit soort dingen zo leuk om tegen te komen, want het is zo logisch als wat. (zo zijn er vast nog wel meer van dit soort uitdrukkingen die we
gedachtenloos uit gewoonte gebruiken)

Late reactie, wel 'alles' bijna gelezen, maar warmte speelt me behoorlijk parten.

[Susan]

Ah…Pieter Stuurman. Hij heeft gelijk: dat 'onvoorwaardelijke' kan je beter schrappen. Dat gebruiken we alleen maar om onderscheid te maken van voorwaardelijke liefde.

Ja Zoeker, maar velen denken dat liefde betekent 'voor wat hoort wat' enz. Dat hebben we bijna allemaal geleerd en deze conditionering los laten vergt tijd. Daarom gebruik ik het nog wel indien mensen voor het eerst met deze gedachten over Liefde
kennis maken.
Vanwaar dat "Ah...Pieter Stuurman" ? (misschien 'ken' je hem? zo maar een beetje nieuwschierig naar hoor)

En voorwaardelijke liefde is geen liefde. Het is dus heel eenvoudig: iedere voorwaarde maakt van jou een handelaar.
Als in: blijf altijd in mijn leven, dan blijf ik van je houden. Een uitruil…. En dat is geen liefde, maar ikke ikke ikke

Precies, maar dat was ook te lezen toch?
Hier herhaal je uit het stuk tekst in iets andere bewoordingen, want dit is immers het zelfde waar Pieter Stuurman het nu juist uitgebreid over heeft.

[Susan]

Ik ben het volledig eens met de tekst, die ik even samenvat als: "Liefde = onvoorwaardelijke liefde". Ikzelf maak gebruik van professionele zorg en die hebben met dwang de (existentiële) relatie verbroken die ik met een vrouw had. Nu pas ben ik erachter dat mijn liefde overgegaan is in onvoorwaardelijke liefde of dat altijd al was! Je kunt ware liefde niet ontkennen. En "ware" liefde is dus ook een pleonasme wellicht, en ik heb vaak gesteld dat liefde als concept niet bestaat. Maar dit gelezen te hebben denk ik dat het wel bestaat, maar dan precies zoals het hier gesteld wordt: onvoorwaardelijk!

Waarom men dat deed weet ik natuurlijk niet entropy, hoe dan ook, wel erg dan indien zoiets gebeurt en ik hoop voor jou dat je begrepen hebt naderhand wat hun motivatie was.(al zijn dat geen zaken om hier openlijk verder op in te gaan hoor, dat bedoel ik er ook beslist niet mee!)
Ware Liefde is inderdaad ook een pleonasme.
Daarom noem/schrijf ik liefde met kleine l, als het over 'aardse liefde'gaat, wat dus geen liefde is, maar zoals we geleerd hebben. Wat eigenlijk een soort beloningssysteem is... voor wat we in onze houding en handelingen naar de anderen doen.

[univers]

Daarom noem/schrijf ik liefde met kleine l, als het over 'aardse liefde'gaat, wat dus geen liefde is, maar zoals we geleerd hebben. Wat eigenlijk een soort beloningssysteem is... voor wat we in onze houding en handelingen naar de anderen doen.

Dat geeft stof tot nadenken.

[Zoeker]

Ah…Pieter Stuurman. Hij heeft gelijk: dat 'onvoorwaardelijke' kan je beter schrappen. Dat gebruiken we alleen maar om onderscheid te maken van voorwaardelijke liefde.

Ja Zoeker, maar velen denken dat liefde betekent 'voor wat hoort wat' enz. Dat hebben we bijna allemaal geleerd en deze conditionering los laten vergt tijd. Daarom gebruik ik het nog wel indien mensen voor het eerst met deze gedachten over Liefde
kennis maken.
Vanwaar dat "Ah...Pieter Stuurman" ? (misschien 'ken' je hem? zo maar een beetje nieuwschierig naar hoor)

Pieter Stuurman ken ik niet persoonlijk. Maar hij heeft een tijdje op een andere site geschreven, daar ken ik hem van.

Pieter heeft veel goede ideeen. Een man waar je wat leren kan.

Precies, maar dat was ook te lezen toch?
Hier herhaal je uit het stuk tekst in iets andere bewoordingen, want dit is immers het zelfde waar Pieter Stuurman het nu juist uitgebreid over heeft.

Ja, klopt. Het is ook een beetje reageren om het reageren van me. Wie thuis wil raken in het allerbelangrijkste in zijn of haar leven, die zal er mee aan de slag moeten. Uiteindelijk zal dan blijken dat alle teksten over Liefde eigenlijk universeel zijn. Pieter heeft het niet uitgevonden, ik heb het niet uitgevonden, het was er al voordat alles was. Een ieder die dat wil kan deze Liefde in zichzelf ontdekken. Dus feitelijk schrijft Pieter hier ook niks bijzonders. Toch hebben velen er geen weet van….

[entropy]

Ik kwam gisteren tot de conclusie dat het bestaan van liefde niet opweegt tegen de ellende die het met zich meebrengt. Dat betekent voor mij dat ik liefde wil geven (zonder er wat voor terug te verlangen), en de ellende te vergeten... Dat is volgens mij zoals liefde is.

[Zoeker]

Ik kwam gisteren tot de conclusie dat het bestaan van liefde niet opweegt tegen de ellende die het met zich meebrengt. Dat betekent voor mij dat ik liefde wil geven (zonder er wat voor terug te verlangen), en de ellende te vergeten... ;) Dat is volgens mij zoals liefde is. :D

Je kan geen liefde geven. Je kan alleen Liefde zijn.
Geven veronderstelt eigenaarschap. Er is geen eigenaar…

Dit is in een notendop wat er te ontdekken valt.
En dan valt ook de conclusie te trekken dat Liefde nooit ellende met zich meebrengt.
Het enige wat ellende met zich meebrengt is het idee van een eigenaar.

[entropy]

[taigitu]

We zijn eigenaar van de emoties waar ons lichaam op reageert. Ook van de emotie liefde.
Je kan uiting aan die liefde geven die je voelt of ervaart voor de ander, het blijft een emotie.
En die liefde/emotie te uiten kan door de ander totaal te accepteren zoals die is.
Maar dat lijkt een onmogelijkheid omdat er altijd wel een moment komt dat er even een
'niet-accepteren' is en dat kan zich ophopen. Iets simpels wat regelmatig even irriteert van
de ander in een relatie kan veel later als een verwijt naar buiten komen als een 'soort druppel'
die de emmer doet overlopen. Blijkt de volledige acceptatie toch niet helemaal aanwezig te
zijn.

Liefde is iets anders, in mijn optiek, en wat via het Hogere Bewustzijn
kan worden ervaren. Het is niet de vlinder in de buik, of het verlangen om bij
iemand te zijn. Het is een Liefde die niet in de materie is te vangen.
Ik vermoed dat het voelbaar is bij een BDE als men liefdevol wordt opgevangen.
De Liefdes-energie van de Bron waar we deel van uitmaken. En heel misschien is het gelijk
aan een moment dat ik eens heb mogen ervaren, als een sluier die even verwaaide ........

[Susan]

We zijn eigenaar van de emoties waar ons lichaam op reageert. Ook van de emotie liefde.
Je kan uiting aan die liefde geven die je voelt of ervaart voor de ander, het blijft een emotie.
En die liefde/emotie te uiten kan door de ander totaal te accepteren zoals die is.
Maar dat lijkt een onmogelijkheid omdat er altijd wel een moment komt dat er even een
'niet-accepteren' is en dat kan zich ophopen. Iets simpels wat regelmatig even irriteert van
de ander in een relatie kan veel later als een verwijt naar buiten komen als een 'soort druppel'
die de emmer doet overlopen. Blijkt de volledige acceptatie toch niet helemaal aanwezig te
zijn.

Liefde is iets anders, in mijn optiek, en wat via het Hogere Bewustzijn
kan worden ervaren. Het is niet de vlinder in de buik, of het verlangen om bij
iemand te zijn. Het is een Liefde die niet in de materie is te vangen.
Ik vermoed dat het voelbaar is bij een BDE als men liefdevol wordt opgevangen.
De Liefdes-energie van de Bron waar we deel van uitmaken. En heel misschien is het gelijk
aan een moment dat ik eens heb mogen ervaren, als een sluier die even verwaaide ........

Liefde kan zeker wel in het dagelijks leven zijn, daar hoef je geen BDE of andere dingen voor
ervaren te hebben. Zo'n ervaring kan wél de ogen openen van hoe het kan zijn en voelen.
Als er een niet een volkomen accepteren is van de ander (of anderen), is er geen Liefde.
Ook niet als het éven of af en toe is van niet accepteren, Liefde IS bij/voor/in alle situaties,
dat niet pikken van vervelende trekjes, woorden, gedrag enz, heeft nml helemaal niets met
'afwezigheid'van Liefde te maken.
Kan ook via visioenen en/of uittredingen kenbaar gemaakt worden waardoor iemand heel anders tegen bijv 'aardse liefde' aan gaat kijken, aan zijn aangeleerde gewoonten en denkwijzen door conditioneringen gaat werken.

[Gast1]

Liefde is iets anders, in mijn optiek, en wat via het Hogere Bewustzijn
kan worden ervaren. Het is niet de vlinder in de buik, of het verlangen om bij
iemand te zijn. Het is een Liefde die niet in de materie is te vangen.
Ik vermoed dat het voelbaar is bij een BDE als men liefdevol wordt opgevangen.
De Liefdes-energie van de Bron waar we deel van uitmaken. En heel misschien is het gelijk
aan een moment dat ik eens heb mogen ervaren, als een sluier die even verwaaide ........

Ik ben de liefde en niets dan alleen de liefde.
Ik kan echter ook liefde geven, liefde die ook wel aandacht wordt genoemd.
Ik kan ook liefde ontvangen, liefde die ik van de ander waardeer.
Ik heb geen BDE meegemaakt, maar wel een heuse uittreding, sindsdien weet ik dat ik liefde ben.
Het zette mijn geconditioneerde leven totaal 'op z'n kop' en toen ik voor die acceptatie open ging staan, bleef het zich herhalen.
Ongevraagde bevestigingen van liefde met een plus en ik noem dat onvoorwaardelijke liefde.
Affiniteit, tolerantie en acceptatie.
Vrede met jezelf ...

Wauw ...

[entropy]

Ik zat te denken: is het ook belangrijk om te bepalen wat (of wie) je liefde het eerst nodig heeft, met andere woorden: prioriteiten in de liefde??

[taigitu]

Ik zat te denken: is het ook belangrijk om te bepalen wat (of wie) je liefde het eerst nodig heeft, met andere woorden: prioriteiten in de liefde??

Ik denk het moeilijkste van al is, jezelf volledig accepteren, van jezelf houden.
Jezelf als de eerste persoon zien, je eerste verantwoordelijkheid. Dus goed voor jezelf zorgen.
Vanuit die liefdevolle emotie naar jezelf kan je veel voor de ander betekenen.
Als je jezelf volledig kan accepteren kan je ook de ander accepteren, zal je delen van jezelf
kunnen herkennen in de ander.

[Gast1]

Ik zat te denken: is het ook belangrijk om te bepalen wat (of wie) je liefde het eerst nodig heeft, met andere woorden: prioriteiten in de liefde??

Prioriteiten ...
Welke arm mis je het liefste, de linker of de rechter?
Welk kind van je, als je zou moeten kiezen, zou je het eerst dood wensen?
Absurde vragen, maar eender zie ik het zo met 'prioriteiten' in de liefde.
Er zijn geen prioriteiten in de liefde.
Liefde IS en het resultaat van liefde ben je zelf als voorbeeld.
De bent de opsomming van de complete evolutie, een 'vechter en overwinnaar' van miljoenen zaadjes die een enorme weg hebben moeten afleggen.
Door 'deling' ben je gegroeid en vóór dat groeien hebben twee mensen elkaar bemint, waar jij het resultaat van bent.
Steentje voor steentje ben je opgebouwd en is er van je gehouden en er is naar je geglimlacht, maar nog veel meer dan dat.
Je bent de resultante van dit leven en bent dat geen wat je nu bent.
De bent absoluut het belangrijkste wezen op Aarde en daar doe je wat mee of niet.
Je bent liefde en deze liefde kun je uitstralen als je geaccepteerd hebt dat je dat bent.
Verwar het niet met narcisme of egoïsme, zij hebben een andere betekenis.

Je bent het schepsel wat in staat is te delen en dit schepsel staat in een wereld vol schepsels.
Omarm dit gehele momentele 'zijn' als schepsel en wezen.

Als je denkt dat het moeilijkste van al is, jezelf volledig te accepteren, van jezelf te houden, dan heb je nog een hele weg te gaan.
Als je het begrijpt en het doorziet, is het accepteren van jezelf helemaal niet moeilijk en nog minder moeilijk om van jezelf te houden.
Het is het 'losmaken' van al het negatieve wat anderen je hebben aangepraat.
Of wat ze geschreven hebben.
Of misschien nog belangrijker, wat je jezelf hebt aangepraat omdat je je 'vergeleken' hebt.

[Barrel]

Ik denk dat onvoorwaardelijke liefde wel degelijk bestaat, en geen pleonasme is.
En zijn in mijn ogen meerdere vormen van liefde, die wellicht dezelfde bron hebben, en in de grondslag dezelfde emotie zijn.
De liefde tussen twee partners, is in mijn ogen altijd voorwaardelijk. De voorwaarde voor die liefde is namelijk respect, aandacht, en welke persoonlijke dingen voor iedereen ook belangrijk zijn. Je kunt je soul-mate tegenkomen, en intens veel van die persoon houden. De voorwaarde blijft dat deze persoon je op een bepaalde manier behandeld. Zou deze persoon besluiten je te bedriegen, liegen, respectloos behandelen of anderszins negatief bejegenen, dan zal het op den duur die liefde gaan doven.
Het niet bestaan van voorwaardelijke liefde zou ook betekenen dat deze nou eenmaal is. In mijn ogen is liefde iets, wat naast die ongrijpbare, fantastische emotie / gevoel, ook iets is waar je ten alle tijden aan moet blijvenwerken, wellicht soms opnieuw weer voor moet kiezen, en ten alle tijden zult moeten voeden. Kortom, je zult het nooit maar voor lief moeten nemen, als nou eenmaal aanwezig. Dat zijn allemaal voorwaarden om deze liefde in stand te houden, en maken het dus in feite een voorwaardelijke liefde, zonder dat je ervoor specifieke eisen stelt.

Dit dan in tegenstelling tot onvoorwaardelijke liefde. Deze ken ik pas echt sinds ik vader werd, ondanks dat ik ervoor, en nog steeds, altijd onvoorwaardelijk van mijn ouders gehouden heb.. En hoewel er ergens een gemeenschappelijke grondslag is, is het in wezen, in mijn ervaring, een andere vorm van liefde, waarlijk onvoorwaardelijk. Er is niets wat mijn kinderen kunnen doen, om deze liefde te doven. Als zouden ze nog de meest verschrikkelijke dingen doen, en mij op een verschrikkelijke manier behandelen, dan zal dat de kern van mijn liefde voor hen niet beïnvloeden. Het beïnvloed uiteraard wel mijn relatie met hen. Maar in mijn ogen is dat iets wat in mij gekomen is, en nooit meer zal weg gaan. Wat er ook gebeurd, het zal altijd zijn. En hoewel ik intens veel van mijn vrouw hou, en haar zeer zeker als mijn soul-mate zie, waar ik hoop oud mee te worden, blijft dat toch een liefde die voorwaardelijk is. Er zouden dingen kunnen gebeuren, waardoor deze liefde dooft, en er op den duur een andere liefde ontstaat.