Aardevrouw

Hier kan men onderwerpen plaatsen zoals : wijsheid , inzicht , tarot , orakels enz.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Susan
Ik Ben
Berichten: 8400
Lid geworden op: 19 apr 2012, 05:58

Aardevrouw

Bericht door Susan » 25 nov 2018, 14:50

Ik ben een Aardevrouw. Een nuchtere Stier, een Aardetype. Van alle elementen ligt Aarde het dichtst bij mijn wezen, het is mijn thuis en uitvalsbasis. Hier op en vanuit Aarde kan ik een vuurtje maken, hier kan ik langs rivieren lopen, vanuit hier kan ik de hemel bewonderen. Mijn voeten staan stevig op de grond en ik voel de zwaartekracht aan mij trekken. Ik ben een sjamaniste. Ik ben geen traditionaliste, ik heb veel respect en bewondering voor de nomadische volkeren waar sjamanisme ontstond, maar ik leef in Nederland, in het hier en nu.

Mijn voeten hebben mij naar diverse landen gebracht, van Koerdistan tot IJsland. Ik voel een sterke drang tot reizen en sommige landen trekken hard aan mij. Ik wil onderweg zijn, de haast onbetreden paden bewandelen, in onbewoonde en ongecultiveerde gebieden. Ik ben een kind van de wegen. Als ik erover nadenk, besef ik dat het vooral landenergie is waar mijn fascinatie naartoe gaat. Hoe een land voelt onder mijn voeten, hoe het ruikt, hoe het smaakt als ik het proef. Wat er gebeurt als het land mij proeft, welke respons ik krijg als ik een lied zing voor het landschap waarvan ik op dat ogenblik deel uitmaak. Ik voel dan geen grens tussen mijn fysieke lichaam, mijn ziel en het land waarop ik loop. In de aarde liggen ook de botten van dieren en mensen, en de overblijfselen van planten. Ivoor, zwart, vergaan groen: de dood voedt de levenden. Voor Aarde zijn dood en leven zusters.

Sjamanistisch gezien is alles bezield: de bomen, de dieren, de bergen, de rivier. Je kunt contact maken met die zielen, ermee communiceren op verschillende manieren en in verschillende energielagen. De laatste jaren richt ik mij vooral op het herkennen en het werken met die verschillende lagen in het landschap. Er is de laag van menselijke activiteiten, de laag van planten en dieren, en de laag van het land zelf. Hier wonen, volgens veel traditioneel sjamanistische volkeren, de landgeesten. Die hebben hun eigen persoonlijkheid en hun eigen geschiedenis.

Aarde en straf

Ik geloof in de kracht van Moeder Aarde. Ik denk dat velen die kracht onderschatten. De Aarde heeft een gewelddadige geschiedenis achter de rug. Ze transformeert doorlopend en geen ramp is haar bespaard gebleven. Het maakte haar tot wat ze nu is, en ze groeit en transformeert nog steeds. Ik geloof niet dat de Aarde ons straft door allerlei rampen op ons af te sturen. Die zijn er altijd geweest, vanaf het ontstaan van de Aarde. Als wij iets essentieels veranderen in de natuur, komt er een reactie. Het opblazen van een berg, het verleggen of indammen van een rivier: dit heeft consequenties voor het land en alles dat daarop woont. Je kunt niet alles aanpassen naar je menselijke wensen. Aarde is chaos, de mens wil controle. Ze wil alles regelen en de omgeving veranderen naar haar beeld. Ze wil orde scheppen in chaos. Ik denk dat de mens in essentie een controlefreak is. Misschien is dat wel de les, als er een les is: overgave in plaats van controle. En een andere belangrijke les: balans. Je kunt niet steeds nemen, je zult ook moeten geven. Uitwisseling in plaats van roofbouw.

Kijken naar eigen grond

We hebben tegenwoordig de mogelijkheid om de hele wereld af te struinen op zoek naar dat wat ons raakt, wat ons aantrekt, wat onze spirituele nieuwsgierigheid bevredigt en onze ziel voedt. Boeddhisme, soefisme, sjamanisme: alle wegen lijken wijd open te staan voor onze Westerse hongerige zielen. Waar we eerst – soms uit keuze, soms gedwongen – de spirituele voetstappen van onze ouders en grootouders volgden, kunnen wij op spiritueel gebied alle kanten op. Het spirituele aanbod is door de globalisering flink uitgebreid en het assortiment is overweldigend, van de Maya kalenders tot de Hottentotten en alles daartussen. Alle informatie lijkt vrij toegankelijk en grenzen lijken niet te bestaan. We kunnen zen zijn, geïnitieerd worden tot Incapriester, ons verbinden met elk denkbaar spiritueel gedachtegoed van waar dan ook ter wereld.

Toch is er iets vreemds aan de hand. Want waar de Westerling vrijelijk en zonder enige gêne leentjebuur speelt in de religieuze culturen van andere volkeren, gebeurt dit andersom niet. Ik heb nog nooit een Bosjesman ontmoet die een Nederlands spiritueel pad volgt en ik heb nog nooit gehoord van een oerstam in Azië die de Urker tradities overnam. Van uitwisseling lijkt geen sprake te zijn. Zou het misschien zo kunnen zijn dat ons Westerse spirituele gedrag eigenlijk een voortzetting is van iets waar we al eeuwenlang heel goed in zijn, namelijk kolonialisme? Wel halen en niet brengen? Zou het zo kunnen zijn dat we eigenlijk precies hetzelfde doen als onze illustere voorvaderen, maar dat we nu niet bezig zijn met landjepik, maar met reli-jatterij? Kun je een religie eigenlijk stelen? En wat vinden de andere culturen waarvan we zo veel ‘lenen’ hier eigenlijk van? Heeft iemand het ze ooit gevraagd?

In verklaringen van Noord- en Zuid-Amerikaanse indiaanse spirituele leiders komt een heel duidelijk beeld naar voren: de neiging van Westerlingen om traditionele ceremonies over te nemen en zelfs naar believen te veranderen en aan te passen aan eigen normen en waarden, deed afbreuk aan de spirituele kracht van die rituelen en brengt schade aan het oorspronkelijke spirituele gedachtegoed. Ook de Australische Aborigines hebben te kennen gegeven hun spirituele kennis niet meer te willen delen met niet-aborigines. Ze doen de deur op slot. Zoek het zelf maar uit, is de boodschap. Zoek je eigen spirituele identiteit en blijf weg van de onze.

Verbondenheid met je wortels

De meningen over het wel of niet kunnen overnemen van andere cultureel/spirituele paden zijn sterk verdeeld. Veel mensen vinden dat een spiritueel pad niet is voorbehouden aan slechts een volk of groep, en dat iedereen het recht heeft om zich te verdiepen in een specifiek pad, ook al kom je oorspronkelijk uit een ander ras en heb je een andere culturele achtergrond. De scheidingslijn tussen nieuw en oud, traditioneel en modern, aangepast of in de pure vorm, lokaal en globaal, verdeelt mensen. Er is een spanningsveld te zien tussen de traditionele volkeren en de nieuwkomers. We zijn allen kinderen en bewoners van deze Aarde. Sommige spirituele manieren zijn universeel. Sommige symbolen verschijnen in vele culturen, zoals het jaarwiel. Verschil en eigenheid zijn belangrijk, maar daarnaast is er ook sprake van universele en archetypische symboliek. Het is tegelijkertijd begrijpelijk en pijnlijk dat verscheidene traditionelen grenzen neerzetten voor de vooral Westerse pioniers, mensen die denken niet meer te kunnen putten uit voorouderlijke kennis.

Sommige culturen delen hun wijsheid met ons, anderen sluiten nu de gelederen. Hoe gaan we hiermee om? Is het tijd om te kijken naar nieuwe manieren, nieuwe rituelen, gestoeld op onze eigen culturele achtergrond? En hoe doen we dat dan? Hoe gaan we om met traditionele kennis, traditionele mensen en het spanningsveld dat er is? Hoe dan ook, het is misschien tijd om onszelf een paar belangrijke en soms pijnlijke vragen te stellen. Waarom negeren Westerlingen hun eigen grond, hun eigen voorouders, de eigen mythologie, de eigen sagen en legenden, eigen goden? Waarom leren onze kinderen op school alles over bijvoorbeeld de Romeinse goden en leren ze niets over de goden die verbonden zijn met dit land? Hoe heet de godin van de Noordzee? Ze heet Nehalennia. Hoe heet de Friese krijgsgodin? Ze heet Baduhenna. Want als we werkelijk denken dat we in deze chaotische tijden veranderingen kunnen en moeten aanbrengen om op een nieuwe, betere manier met elkaar om te gaan op onze geliefde Moeder Aarde, zullen we ook hiernaar moeten kijken. Of we dat nu leuk vinden of niet.


Dit is een verkorte/bewerkte versie van
de bijdrage die sjamaniste Linda Wormhoudt
schreef voor het boek: 'Aardevrouwen spreken'.
voor wie weet, hoeft niets verklaard te worden
voor wie niet weet, is geen verklaring afdoende

Plaats reactie