Arctische zee-ijs 2019 Wintertijd is de zevende laagste

[univers]

Zeeijs in het noordpoolgebied lijkt zijn jaarlijkse maximale omvang te hebben bereikt na te zijn gegroeid door de herfst en de winter. De wintertijd in 2019 bereikte op 13 maart banden met 2007's als de 7e kleinste omvang van winter-zee-ijs in het satellietrecord, volgens wetenschappers van het door de NASA ondersteunde nationale sneeuw- en ijsdatecentrum en NASA.


Elk jaar schommelt zee-ijs door de seizoenen, groeit in de winter en krimpt in de zomer. Dit jaar bereikte het Arctische zee-ijs zijn jaarlijkse maximum op 13 maart 2019. Het was geen laagterecord, maar het zette een trend van dalende maxima en minima van het zee-ijs voort.
Credits: NASA's Goddard Space Flight Center / Katy Mersmann

De maximale omvang van dit jaar bereikte zijn hoogtepunt op 5,71 miljoen vierkante kilometer (14,78 miljoen vierkante kilometer) en is 332.000 vierkante mijl (860.000 vierkante kilometer) onder het gemiddelde maximum van 1981 tot 2010 - equivalent aan het missen van een groter ijsgebied dan de staat Texas.

De Arctische zeeijsbedekking, een uitgestrektheid van bevroren zeewater drijvend op de top van de Noordelijke IJszee en de omliggende zeeën, dikker en uitzet tijdens de herfst- en wintermaanden. Het zee-ijs bereikt zijn maximale jaarlijkse omvang ergens tussen eind februari en begin april. Het verdunt en krimpt in het voorjaar en de zomer tot het zijn jaarlijkse minimale omvang bereikt in september.

Afgezien van de seizoensgebonden was- en afvalkringlopen, is de omvang van het Arctische zee-ijs de laatste veertig jaar zowel tijdens het groeiseizoen als tijdens het smeltende seizoen sterk gedaald. De maximale omvang van 2019 breekt een reeks records of bijna-record dieptepunten die in 2015 zijn begonnen - maar dat betekent niet noodzakelijk dat het Arctische zee-ijs herstelt.

"Hoewel dit jaar geen historisch dieptepunt was, wijst de maximale omvang nog steeds op een aanhoudende daling in het winterijs", zegt Melinda Webster, wetenschapper aan het ijs bij NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland. "De temperaturen in het Noordpoolgebied waren iets hoger dan gemiddeld en we zagen veel ijsverlies in de Beringzee, maar niets was deze winter zo extreem of dramatisch vergeleken met de afgelopen jaren en de recorddieptepunten."


Een grote voorsprong, of opening in het pakijs van de zee, in de oostelijke Beaufortzee, zoals te zien op een NASA Operation IceBridge surveyvlucht op 14 april 2018.
Credits: NASA / Joe MacGregor
Stijgende temperaturen in het Noordpoolgebied hebben de afgelopen decennia ook het pakijs verdund. Meerjarig ijs, het oudere en dikkere ijs dat als een bastion optrad tegen smelten voor de rest van de zeeijsbedekking, is grotendeels verdwenen. Een onderzoek uit 2018 onder leiding van Ron Kwok, een onderzoeker van zeeijs met het Jet Propulsion Laboratory van NASA in Pasadena, Californië, ontdekte dat 70 procent van het ijspakket nu bestaat uit seizoensgebonden ijs - zeeijs dat in de winter snel groeit en pas smelt tijdens de volgende zomer.

"De grote veranderingen in de dekking van het ijs in verband met het verlies van het meerjarige ijspakket zijn al opgetreden," zei Kwok. "Het seizoensgebonden ijs vertegenwoordigt nu een grotere fractie van de Arctische zeeijsbedekking. Omdat dit jonge ijs dunner is en in de winter sneller groeit, reageert het beter op het weer en reageert de zeeijsafdekking anders dan voorheen. Het is niet dat we in de komende jaren geen nieuwe recordlagen voor de winter of de zomer zullen zien - het is alleen dat de variabiliteit hoger zal zijn. "

https://www.nasa.gov/feature/goddard/20 ... nth-lowest