Zeespiegelstijging: het instorten van West-Antarctisch ijs kan worden voorkomen door oceaanwater erop te sneeuwen

[univers]

De ijskap op West-Antarctica loopt het risico weg te glijden in de oceaan. Hoewel verdere destabilisatie van ijskappen in andere delen van het continent beperkt kan zijn door een vermindering van de uitstoot van broeikasgassen, zal het langzame, maar onverbiddelijke verlies van West-Antarctisch ijs waarschijnlijk doorgaan, zelfs nadat de klimaatopwarming is gestabiliseerd. Een ineenstorting kan honderden jaren duren, maar zal de zeespiegel wereldwijd met meer dan drie meter verhogen. Een team van onderzoekers van het Potsdam Institute for Climate Impact Research (PIK) onderzoekt nu een gedurfde manier om de ijskap te stabiliseren: triljoenen tonnen extra sneeuw genereren door oceaanwater op de gletsjers te pompen en te distribueren met sneeuwkanonnen.


Het rode kader markeert het gebied waar het sneeuwen zou plaatsvinden. Fig. Van Levermann et al 2019

De fundamentele wisselwerking is of we als mensheid Antarctica willen opofferen om de momenteel bewoonde kustgebieden en het culturele erfgoed dat we hebben gebouwd en aan onze kust bouwen te redden. Het gaat om mondiale metropolen, van New York tot Shanghai, die op de lange termijn onder zeeniveau zullen blijven als er niets wordt gedaan ", legt Anders Levermann, fysicus aan het Potsdam Institute for Climate Impact Research (PIK) en Columbia University en een van de auteurs van de studie. “De West-Antarctische ijskap is een van de kantelelementen in ons klimaatsysteem. Het ijsverlies versnelt en stopt misschien pas als de ijskap op de West-Antarctica vrijwel verdwenen is. ”

Ongekende maatregelen om de ijskap te stabiliseren

Warme oceaanstromingen hebben de Amundsen Sea Sector van West-Antarctica bereikt - een regio met meerdere gletsjers die vanwege hun topografische configuratie gevoelig zijn voor instabiliteit. Het onder water smelten van deze gletsjers veroorzaakte hun versnelling en terugtrekking. Dit is nu al verantwoordelijk voor het grootste ijsverlies van het continent en levert een versnellende bijdrage aan de wereldwijde stijging van de zeespiegel. In hun onderzoek gebruiken de onderzoekers computersimulaties om het dynamische ijsverlies in de toekomst te projecteren. Ze bevestigen eerdere studies die suggereren dat zelfs een sterke vermindering van de uitstoot van broeikasgassen de instorting van de West-Antarctische ijskap mogelijk niet voorkomt.

"Dus onderzochten we wat een mogelijke ineenstorting in onze simulaties kon stoppen en verhoogden de sneeuwval in de gedestabiliseerde regio ver boven waarnemingen", zegt PIK co-auteur Johannes Feldmann. “In feite zien we dat heel veel sneeuw inderdaad de ijskap terug kan duwen naar een stabiel regime en de instabiliteit kan stoppen. In de praktijk kan dit worden gerealiseerd door een enorme herverdeling van watermassa's - uit de oceaan gepompt en op de ijskap gesneeuwd met een snelheid van enkele honderden miljard ton per jaar gedurende een paar decennia. "

Een geweldige afweging tussen gevaren en verwachtingen

"We zijn ons volledig bewust van het verstorende karakter dat een dergelijke interventie zou hebben", voegt Feldmann toe. Het optillen, ontzilten en verwarmen van het oceaanwater en het voeden van de sneeuwkanonnen zou een hoeveelheid elektrisch vermogen vereisen in de orde van enkele tienduizend hoogwaardige windturbines. “Het opzetten van zo'n windpark en de verdere infrastructuur in de Amundsenzee en de massale winning van oceaanwater zelf zou in wezen neerkomen op het verliezen van een uniek natuurreservaat. Verder maakt het harde Antarctische klimaat het moeilijk om te anticiperen op de technische uitdagingen en moeilijk te hanteren, terwijl de potentiële gevaarlijke gevolgen voor de regio waarschijnlijk verwoestend zijn. ”De risico's en kosten van een dergelijke ongekende onderneming moeten dus zeer zorgvuldig worden afgewogen tegen het potentieel ervan voordelen. “Ook houdt onze studie geen rekening met de toekomstige door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

"De schijnbare absurditeit van de poging om het in Antarctica te laten sneeuwen om een ​​ijsinstabiliteit te stoppen, weerspiegelt de adembenemende dimensie van het zeeniveau-probleem", concludeert Levermann. “Maar als wetenschappers vinden wij het onze plicht om de samenleving te informeren over elke mogelijke optie om de komende problemen tegen te gaan. Hoe ongelooflijk het ook lijkt: om een ​​ongekend risico te voorkomen, moet de mensheid misschien ook een ongekende inspanning leveren. "

https://www.pik-potsdam.de/news/press-r ... -onto-it-1

https://advances.sciencemag.org/content/5/7/eaaw4132