Monitoring van de Arctische hittegolf

[univers]

De afgelopen maanden heeft het noordpoolgebied te maken gehad met schrikbarend hoge temperaturen, extreme bosbranden en een aanzienlijk verlies aan zee-ijs. Hoewel heet zomerweer niet ongebruikelijk is in het noordpoolgebied, warmt de regio twee tot drie keer zo op als het wereldgemiddelde - wat een impact heeft op de natuur en de mensheid op wereldschaal. Waarnemingen vanuit de ruimte bieden een unieke kans om de veranderingen die plaatsvinden in deze afgelegen regio te begrijpen.

Volgens de Copernicus Climate Change Service was juli 2020 de derde warmste juli ter wereld, met temperaturen die 0,5 ° C boven het gemiddelde van 1981-2010 lagen. Bovendien kende het noordelijk halfrond zijn heetste juli sinds het begin van de records - het overtreft het vorige record van 2019.

De Noordpool is de hitte niet ontsnapt. Op 20 juni registreerde de Russische stad Verchojansk, die boven de poolcirkel ligt, maar liefst 38 ° C. In het noorden van Canada werden ook extreme luchttemperaturen geregistreerd. Op 11 augustus registreerde het Eureka-station van Nunavut, gelegen in het Canadese Noordpoolgebied op 80 graden noorderbreedte, een maximumtemperatuur van 21,9 ° C - die naar verluidt de hoogste temperatuur was die ooit zo ver naar het noorden is gemeten.


Deze kaart toont de temperatuur van Eureka op het Canadese grondgebied van Nunavut op 11 augustus 2020.

De afbeelding hierboven toont de landoppervlaktetemperatuur die op 11 augustus rond Eureka werd gemeten. Deze kaart is gegenereerd met behulp van gegevens van de zee- en landoppervlaktetemperatuurradiometer van Copernicus Sentinel-3 . Terwijl weersvoorspellingen gebruik maken van luchttemperaturen in de buurt van het oppervlak, meet Sentinel-3 de hoeveelheid energie die van het aardoppervlak straalt.

Hoewel hittegolven in het noordpoolgebied niet ongewoon zijn, hebben de aanhoudend hoger dan gemiddelde temperaturen dit jaar mogelijk verwoestende gevolgen voor de rest van de wereld. Ten eerste zorgden de hoge temperaturen voor het uitbreken van bosbranden in de poolcirkel. Beelden die zijn gemaakt door de Copernicus Sentinel-3-missie tonen enkele van de branden in de regio Tsjoekotka, de meest noordoostelijke regio van Rusland, op 23 juni 2020.

Bij natuurvuurrook komt een breed scala aan verontreinigende stoffen vrij, waaronder koolmonoxide, stikstofoxiden en vaste aerosoldeeltjes. In juni alleen werden de Arctische branden gemeld hebben geëmitteerde het equivalent van 56 megaton kooldioxide, en aanzienlijke hoeveelheden koolmonoxide en deeltjes. Deze bosbranden hebben invloed op straling, wolken en klimaat op regionale en mondiale schaal.


Deze afbeelding, op 23 juni vastgelegd door de Copernicus Sentinel-3-missie, toont de branden in de regio Tsjoekotka - de meest noordoostelijke regio van Rusland.

De Arctische hittegolf draagt ​​ook bij aan het ontdooien van permafrost. Arctische permafrostbodems bevatten grote hoeveelheden organische koolstof en materialen die zijn overgebleven van dode planten die niet kunnen ontbinden of rotten, terwijl permafrostlagen dieper beneden bodems bevatten die zijn gemaakt van mineralen. De permanent bevroren grond, net onder het oppervlak, beslaat ongeveer een kwart van het land op het noordelijk halfrond.

Wanneer permafrost ontdooit, geeft het methaan en kooldioxide vrij in de atmosfeer, waardoor deze broeikasgassen aan de atmosfeer worden toegevoegd. Dit veroorzaakt op zijn beurt verdere opwarming en verdere ontdooiing van de permafrost - een vicieuze cirkel.

Volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change Special Report van de VN zijn de permafrost-temperaturen van de jaren tachtig tot nu tot recordhoogtes gestegen . Hoewel satellietsensoren permafrost niet rechtstreeks kunnen meten , combineerde een recent project van ESA's Climate Change Initiative (CCI) in-situgegevens met satellietmetingen van de landoppervlaktetemperatuur en landbedekking om de permafrost-omvang in het noordpoolgebied te schatten.

De dooi van permafrost zou ook de oorzaak zijn geweest van het instorten van de olietank die in mei meer dan 20.000 ton olie in rivieren in de buurt van de stad Norilsk, Rusland, lekte.


Deze kaart toont de omvang van het Arctische zeeijs op 25 augustus 2020. De oranje lijn toont de mediane omvang van 1981 tot 2010 voor die dag. De grijze cirkel in het midden duidt op een gebrek aan gegevens.

Er wordt ook erkend dat de Siberische hittegolf heeft bijgedragen aan het versnellen van de terugtrekking van zee-ijs langs de Russische Arctische kust. Het begin van de smelt was maar liefst 30 dagen eerder dan gemiddeld in de Laptev- en Kara-zeeën, wat gedeeltelijk in verband is gebracht met de aanhoudende hoge zeespiegeldruk boven Siberië en een recordwarme lente in de regio. Volgens de Copernicus Climate Change Service was de Arctische zee-ijsomvang voor juli 2020 vergelijkbaar met het vorige minimum van juli 2012 - bijna 27% onder het gemiddelde van 1981-2020.

ESA's Mark Drinkwater zegt: “Gedurende het hele satelliettijdperk wezen poolwetenschappers op de Noordpool als een voorbode van meer wijdverbreide mondiale gevolgen van klimaatverandering. Nu deze onderling verbonden gebeurtenissen van 2020 hun onuitwisbare sporen achterlaten in het klimaatrecord, wordt het duidelijk dat een 'groen' koolstofarm Europa alleen onvoldoende is om de effecten van klimaatverandering te bestrijden. ”

Zonder gezamenlijke klimaatactie zal de wereld de effecten van een opwarmend noordpoolgebied blijven voelen. Vanwege de barre omgeving van het noordpoolgebied en de lage bevolkingsdichtheid, bieden polaire ruimtesystemen in een baan unieke mogelijkheden om deze omgeving te monitoren. ESA volgt het Noordpoolgebied al bijna drie decennia met zijn aardobservatiesatellieten. Satellieten kunnen niet alleen de veranderingen in deze zeer gevoelige regio volgen, maar kunnen ook navigatie en communicatie vergemakkelijken, de maritieme veiligheid in het Noordpoolgebied verbeteren en een effectiever beheer van duurzame ontwikkeling mogelijk maken.

Josef Aschbacher, directeur van ESA voor aardobservatie, voegt hieraan toe: “Hoewel de eerste generatie Copernicus Sentinels vandaag uitstekende wereldwijde gegevens bieden, zijn hun gecombineerde Arctische observatiecapaciteiten beperkt in omvang. Als onderdeel van de voorbereiding van Copernicus 2.0 worden door ESA drie nieuwe kandidaat-missies met hoge prioriteit voorbereid: CIMR, CRISTAL en ROSE-L, en Sentinels van de volgende generatie.

"Samen met de Copernicus CO2M-missie zullen deze nieuwe missies nieuwe pan-Arctische, het hele jaar door monitoring- en CO2-emissiegegevens opleveren om de EU Green Deal te ondersteunen en de Copernicus-monitoring- en servicecapaciteit voor klimaatverandering verder te versterken."

http://www.esa.int/Applications/Observi ... c_heatwave