IJsbogen die Arctic's 'Last Ice Area' op hun plaats houden, lopen gevaar, zegt U of T-onderzoeker

[univers]

Zee-ijs in de Straat van Nares, gezien vanaf een NASA P-3B turboprop tijdens een onderzoeksvlucht uit 2013 (foto door Christy Hansen / NASA)

Dichtgeklemd tegen de bovenranden van de Canadese Arctische Archipel en Groenland ligt het oudste en dikste zee-ijs ter wereld, dat honderdduizenden vierkante kilometers oceaan beslaat. Arctisch zee-ijs groeit en krimpt met de seizoenen, maar dit ijs heeft tot dusver zelfs de warmste zomers ooit geduurd.

Wetenschappers noemen deze regio "The Last Ice Area". Ze zeggen dat het zou kunnen blijven bestaan, zelfs nadat de rest van de Noordpool ijsvrij is geworden in de warmere maanden, en een essentieel toevluchtsoord biedt voor ijsberen, walrussen en andere soorten die afhankelijk zijn van zee-ijs om te overleven.

Maar recent onderzoek aan de Universiteit van Toronto in Mississauga suggereert dat het laatste ijsgebied mogelijk meer gevaar loopt dan eerder werd gedacht. In een recent artikel gepubliceerd in het tijdschrift Nature Communications , beschrijven professor Kent Moore en zijn co-auteurs hoe dit meerjarige ijs het risico loopt niet alleen op zijn plaats te smelten, maar ook zuidwaarts naar warmere streken te drijven. Dit zou op zijn beurt een ‘ijstekort’ creëren en het verdwijnen van het laatste ijsgebied versnellen.

"Dit zeer oude ijs is waar we ons zorgen over maken", zegt Moore, die op de afdeling chemische en fysische wetenschappen van U of T Mississauga werkt. “De hoop is dat dit gebied tot halverwege deze eeuw of zelfs langer zal blijven bestaan. En dan, hopelijk, kunnen we uiteindelijk de planeet afkoelen. Het ijs zal weer gaan groeien, en dan kan dit gebied als een soort zaadje fungeren, "

Met behulp van satellietgegevens heeft Moore ijsbogen bestudeerd die zich vormen langs Nares Strait, een 40 kilometer breed en 600 kilometer lang kanaal dat tussen Groenland en Ellesmere Island van de Noordelijke IJszee naar Baffin Bay loopt.


Moore had in eerder onderzoek al waarschuwingstrends waargenomen die erop wezen dat dit ijs steeds meer in beweging is.

"Het laatste ijsgebied verliest tweemaal zoveel ijsmassa als het hele noordpoolgebied", zegt Moore. "We realiseerden ons dat dit gebied misschien niet zo stabiel is als mensen denken."

Zijn meest recente analyse van satellietgegevens zegt dat het probleem mogelijk nog erger wordt. De bogen langs de Straat van Nares die historisch gezien het laatste ijsgebied op zijn plaats hielden, zijn volgens de studie minder stabiel geworden.

"De ijsbogen die zich gewoonlijk aan de noordelijke en zuidelijke uiteinden van de Straat van Nares ontwikkelen, spelen een belangrijke rol bij het moduleren van de export van meerjarig zee-ijs in de Noordelijke IJszee", schrijven hij en zijn auteurs.

"De duur van boogvorming is de afgelopen 20 jaar afgenomen, terwijl de massa ijs die door de Straat van Nares wordt geëxporteerd, is toegenomen."

De ijsbogen vormen zich naarmate het weer afkoelt. Meerdere ijsschotsen komen samen terwijl ze in de relatief smalle zeestraat terechtkomen en enorme structuren vormen die eruitzien als brugsteunen die op hun zij zijn gedraaid. De bogen overspannen de volledige breedte van de doorgang en blokkeren de beweging van meerjarig ijs van noord naar zuid.

“Het is echt heel diep om je een 100 kilometer lange ijsbarrière voor te stellen die maandenlang stil blijft staan. Dat is meer dan twee keer zo lang als Louisiana's Lake Pontchartrain Causeway - 's werelds langste aaneengesloten brug over water ”, zegt Moore. "Het spreekt over de kracht van ijs."

Maar die kracht neemt af. IJsbogen vormen slechts een deel van het jaar. Als ze in de lente uiteenvallen, beweegt het ijs zich vrijer over de Straat van Nares. En dat uiteenvallen gebeurt eerder dan in het verleden.

"Elk jaar is de verkorting van de duur ongeveer een week", zegt Moore. “Vroeger hielden ze ongeveer 200 dagen aan en nu houden ze ongeveer 150 dagen aan. Er is een behoorlijk opmerkelijke vermindering.

"We denken dat het te maken heeft met het feit dat het ijs gewoon dunner is en dunner ijs minder stabiel."

De impact van het verlies van het laatste ijsgebied zou veel verder reiken dan fotogenieke soorten zoals ijsberen. IJsalgen gedijen onder het ijs en in pekelkanalen die door de scheuren en kloven lopen en koolstof, zuurstof en voedingsstoffen leveren die een uitgebreid maar kwetsbaar ecosysteem ondersteunen.

In 2019 heeft de Canadese regering een deel van het laatste ijsgebied aangewezen als het Tuvaijuittuq Marine Protected Area. Tuvaijuittuq is Inuktut voor "de plaats waar het ijs nooit smelt."

Moore blijft hoopvol dat zijn analyse van de ijsbogen van de Straat van Nares meer aandacht zal vestigen op dit belangrijke gebied van de Noordpool. Hij zegt echter dat actie die specifiek gericht is op het behoud van de bogen, niet voldoende zal zijn om het probleem op te lossen. Er is een globale oplossing nodig.

"De schaal is zo groot en de regio is zo afgelegen", zegt hij. “Het enige wat we kunnen doen, is de planeet afkoelen. Dan zullen de bogen zich hopelijk vanzelf weer vormen. "

https://www.utoronto.ca/news/ice-arches ... rcher-says