Tropische zeegrasvelden zijn zandfabrieken die koraalrifeilanden zouden kunnen beschermen tegen zeespiegelstijging

[univers]

Credits: Ethan Daniels/Shutterstock

Zeegrassen zijn bloeiende planten die dichte onderwaterweiden vormen in kustwateren over de hele wereld , van de ijskoude zeeën van het noordpoolgebied tot de warme ondiepten van het Caribisch gebied. Deze weilanden bieden een toevluchtsoord voor jonge vissen, voedsel voor grazende zeeschildpadden en zeekoeien, en helpen de klimaatverandering te vertragen door koolstof tot 35 keer sneller uit de atmosfeer op te nemen dan regenwouden.

In een nieuwe studie gepubliceerd in Communications Earth & Environment ontdekten we nog een reden om de resterende zeegrasweiden ter wereld te behouden: ze kunnen koraalrifeilanden bouwen en onderhouden.

In de tropen heeft de afbraak van schelpen en skeletten van organismen die op koraalriffen leven genoeg zand geproduceerd om hele eilanden te vormen. Deze koraalrifeilanden worden wereldwijd bewoond door meer dan 700.000 mensen in landen als Kiribati, de Marshalleilanden en de Malediven. Ons onderzoek toonde aan dat zeegrasweiden het juiste type zand kunnen maken voor het bouwen en onderhouden van de kustlijnen van deze eilanden. Dit zand zou hen kunnen helpen beschermen tegen zeespiegelstijging , wat het voortbestaan ​​van laaggelegen landen bedreigt.

Eilanden op de Malediven zijn voornamelijk gebouwd van koraal, maar door de stijgende zeetemperaturen zijn de riffen de afgelopen jaren verbleekt , wat koralen kan doden. Zeegras kan van vitaal belang zijn voor de bouw en het onderhoud van deze eilanden in de toekomst als riffen verloren gaan door klimaatverandering.

Hoe zeegras eilanden bouwt
Als je ooit het geluk hebt om in een tropische zeegrasweide te zwemmen, kijk dan eens goed naar de bladeren. Je merkt misschien dat er, in plaats van helemaal glad en groen te zijn, iets lijkt op witte zandkorrels die aan hun oppervlak vastzitten.

Een microscoop onthult dat deze witte korrels in feite kleine plantjes en diertjes zijn. Deze wezens - wetenschappers noemen ze zeegras-epibionts - zijn gemaakt van calciumcarbonaat en kunnen zeeslakken, eencellige foraminiferen, korsten van koraalalgen en kolonies ongewervelde dieren, mosdiertjes genoemd, bevatten.

Sommige epibionts vallen van de bladeren of worden weggevoerd wanneer het zeegras sterft om samen met ander sediment op nabijgelegen eilanden te worden afgezet. In de loop van de tijd helpt deze accumulatie bij het bouwen en onderhouden van de kustlijnen van het eiland. In onze studie wilden we erachter komen hoeveel zand werd geproduceerd door organismen die in een zeegrasweide in de zuidelijke Malediven leven.


Zeegrasbladeren zijn gastheer voor een grote verscheidenheid aan levensvormen. Krediet: Holly-Oosten

We gebruikten satellietbeelden om de dichtheid van zeegras in kaart te brengen en telden de bladeren door willekeurig roosters op de zeebodem te plaatsen. We herhaalden dit proces 300 keer en telden 27.528 individuele zeegrasbladeren - niet hoe de meeste bezoekers van de Malediven hun reis doorbrengen.

We verzamelden 400 bladeren en analyseerden ze in een laboratorium om de massa epibionts die erop leven uit te werken. De zandmonsters die we uit de weide verzamelden, gaven aan hoeveel van deze organismen de juiste grootte hadden om een ​​eiland te bouwen (tussen 0,063 en 2 mm).

Hoeveel zand maakt een zeegrasweide?
De snelheid waarmee verschillende delen van het weiland zandkorrels produceerden varieerde van 0,22 tot 0,86 kg per vierkante meter per jaar. Over de 1,1 vierkante kilometer zeegrasweide die we bestudeerden, bedroeg de totale jaarlijkse sedimentproductie 762.000 kg, waarvan 482.000 kg de juiste maat was voor eilandbouw.

Het volume sediment ter grootte van een zand dat over de weide wordt geproduceerd, zou groot genoeg zijn om het naburige eiland Faathihutta in slechts 18 jaar te bouwen. Niet al dit zand zal worden gebruikt om eilanden te bouwen - een deel zal in de oceaan blijven. Desalniettemin is dit een enorme hoeveelheid zand die wordt geproduceerd in de buurt van eilanden die wanhopig behoefte hebben aan sediment om kustlijnen te versterken die worden bedreigd door stijgende zeeën.

Rifeilandstaten zullen zeegrasweiden moeten beschermen en moeten helpen bij het herstel in gebieden waar ze beschadigd zijn. Een andere uitdaging is ervoor te zorgen dat de aanvoer van zand van zeegrasvelden naar eilanden niet wordt belemmerd door zeeweringen, havens of steigers.

De maatschappelijke voordelen van zeegrasweiden blijven ondergewaardeerd. Op de Malediven wordt zeegras vaak verwijderd uit toeristische resorts om te voldoen aan de verwachtingen van bezoekers van ongerept wit zand. Dit is een misvatting van hoe de ondiepe wateren rond tropische eilanden eruit zouden moeten zien - en een die bezoekers berooft van de grote verscheidenheid aan zeeleven dat zeegrasweiden hun thuis noemen, zoals scholen babyvisjes, zeepaardjes en schildpadden.

Toeristen moeten zich er nu ook van bewust zijn dat het voortbestaan ​​van de koraalrifeilanden kan afhangen van het zand dat deze zeegrasweiden produceren.

https://phys.org/news/2023-02-tropical- ... ories.html