Noord-Atlantische rechtse walvissen zijn kleiner geworden sinds de jaren tachtig
ONDERSCHRIFT
Deze foto toont een Noord-Atlantische walvis die aan het eten is in Cape Cod Bay. Echte walvissen voeden zich elke zomer met dichte stukjes roeipootkreeftjes in de Golf van Maine. Veranderende oceaanomstandigheden die de beschikbaarheid van prooien beïnvloeden, kunnen ook een rol spelen bij de afnemende lichaamslengte van Noord-Atlantische rechtse walvissen.
CREDIT Foto door Michael Moore en Carolyn Miller (WHOI), geautoriseerd door NMFS-onderzoeksvergunning #21371.
Walvissen zijn grotendeels beschermd tegen directe vangst, maar veel populaties blijven nog steeds ver onder wat ze ooit waren. Een studie gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology op 3 juni suggereert dat, naast kleinere populaties, de walvissen die overleven het moeilijk hebben. Als bewijs vinden ze dat de walvissen die tegenwoordig in de Noord-Atlantische Oceaan leven, aanzienlijk korter zijn dan de walvissen die 30 tot 40 jaar geleden zijn geboren.
"Gemiddeld wordt verwacht dat een walvis die vandaag wordt geboren een totale lengte zal bereiken die ongeveer een meter korter is dan een walvis die in 1980 is geboren", zegt Joshua Stewart van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) in La Jolla, CA. Dat komt neer op een gemiddelde lengtedaling van ongeveer 7%. "Maar dat is slechts het gemiddelde - er zijn ook enkele extreme gevallen waarin jonge walvissen enkele meters korter zijn dan verwacht.
"Grote effecten op de levensgeschiedenis zoals deze zijn gedocumenteerd bij zwaar geëxploiteerde commerciële soorten, vooral vissen, maar voor zover wij weten is dit de eerste keer dat dit soort effecten worden geregistreerd bij een groot zoogdier," voegde hij eraan toe.
ONDERSCHRIFT
Deze foto toont een Noord-Atlantische walvis in Cape Cod Bay. Ernstige littekens rond de staartvin duiden op een significante eerdere verstrikking.
CREDIT Foto door Michael Moore en Carolyn Miller (WHOI), geautoriseerd door NMFS-onderzoeksvergunning #21371.
In de nieuwe studie wilden Stewart en zijn collega's van NOAA, het New England Aquarium, Oregon State University en Woods Hole Oceanographic Institution de uitdagingen documenteren waarmee walvissen worden geconfronteerd, zoals blijkt uit veranderingen in hun levensgeschiedeniskenmerken, inclusief grootte. Met behulp van luchtfotogrammetriemetingen die werden verzameld door bemande vliegtuigen en op afstand bediende drones over een periode van 20 jaar, zochten ze naar eventuele veranderingen in de lichaamslengte van walvissen.
"We konden voortbouwen op ons eerdere werk dat in de vroege jaren 2000 conventionele vliegtuigen gebruikte door nieuwe drone-technologie toe te passen om de tijdreeksen in de afgelopen jaren te verlengen", zegt John Durban van de Oregon State University (voorheen bij NOAA). "In beide gevallen waren we in staat om walvissen te meten door een camera hoog boven hen te laten vliegen, waardoor ze in wezen een gezondheidscontrole kregen zonder dat ze wisten dat we er waren."
De walvissen waren een ideale casestudy omdat ze sinds de jaren tachtig consequent worden gevolgd, met informatie op individueel niveau over leeftijd en grootte en gedetailleerde gegevens over verstrikkingen met bevestigde uitrustingen. Deze intensieve monitoring maakte het mogelijk om de effecten te evalueren die ernstige en langdurige verstrikkingen kunnen hebben op de lange termijn fitheid van individuen, evenals de potentiële effecten van andere stressoren zoals scheepslawaai, scheepsaanvaringen en verschuivende beschikbaarheid van prooien.
"Het verstrikt raken van vistuig in deze populatie komt helaas vrij vaak voor, en verstrikkingen die resulteren in aangehecht vistuig en ernstige verwondingen zijn de afgelopen decennia over het algemeen toegenomen", zei Stewart. "Eerdere studies hebben aangetoond dat de verhoogde weerstand van verstrikt vistuig ervoor zorgt dat walvissen veel extra energie besteden om hun normale activiteiten uit te voeren, en dat is energie die ze anders zouden besteden aan groei of voortplanting. In sommige gevallen kunnen verstrikkingen dodelijk, maar het blijkt dat zelfs subletale verstrikkingen blijvende gevolgen kunnen hebben voor walvissen."
Hun gegevens tonen aan dat deze ernstige verstrikkingen in vistuig een stressfactor zijn die wordt geassocieerd met kortere walvissen. Ze suggereren dat de groeiachterstand kan leiden tot verminderd reproductief succes en een grotere kans op levensbedreigende verstrikkingen in de uitrusting. De bevindingen bij walvissen kunnen gevolgen hebben voor andere soorten grote walvissen over de hele wereld.
"Hoe kleiner je bent, hoe minder energetische reserves je hebt, en hoe moeilijker het kan zijn om een ernstige verstrikking of een aanhoudend voedseltekort te overleven", legt Stewart uit. "Dus het is mogelijk dat deze veranderingen in de levensgeschiedenis zich kunnen vertalen in gevolgen voor de levensvatbaarheid van de populatie. Maar ik vraag me echt af hoe grote walvissen wereldwijd worden beïnvloed door verstrikkingen. Dit is geenszins een probleem dat uniek is voor walvissen - verstrikkingen zijn een groot probleem bedreiging voor walvissen, zeezoogdieren en andere mariene soorten wereldwijd.
"Omdat Noord-Atlantische rechtse walvissen deze ongelooflijk gedetailleerde dataset hebben met bekende leeftijden, maten, verstrikkingsgeschiedenissen, enzovoort, konden we direct onderzoeken hoe deze effecten de groeipercentages beïnvloeden," vervolgde Stewart. "Mijn gok is dat veel andere soorten op dezelfde manier worden aangetast, maar we hebben gewoon niet het vermogen om het te detecteren in minder goed bestudeerde populaties."
Op basis van de bevindingen pleiten de onderzoekers voor sterkere beheersmaatregelen om de effecten van vistuig en vaartuigactiviteiten te verminderen.
Een Noord-Atlantische rechtse walvis in Cape Cod Bay. De eeltpatronen op de kop van elke walvis zijn uniek en maken identificatie mogelijk, samen met het volgen van effecten zoals verstrikkingen en schipaanvallen, reproductieve geschiedenissen en leeftijden van individuele walvissen.
CREDIT Foto door John Durban (NOAA) en Holly Fearnbach (SR3), geautoriseerd door NMFS-onderzoeksvergunning #17355.
"Het implementeren van beproefde oplossingen zoals lagere vaarsnelheden, touwen met een lagere breeksterkte en vistuig zonder touw in het algemeen, zijn cruciale en dringende stappen die nodig zijn om het uitsterven van deze soort te voorkomen", zegt medeauteur Amy Knowlton, New England Aquarium, Boston.
In toekomstige studies zijn de onderzoekers van plan om te onderzoeken of kortere vrouwelijke walvissen inderdaad minder nakomelingen krijgen. Ze zullen ook fotogrammetrische monitoring van de groei en lichaamsconditie van de walvis blijven gebruiken om eventuele verdere veranderingen in de loop van de tijd te documenteren. De hoop is dat die gegevens zowel problemen als eventuele voordelen van beheeracties kunnen detecteren om een effectieve instandhouding van walvissen te vergemakkelijken.
https://www.eurekalert.org/pub_releases ... 052621.php